Ξανά Λονδίνο, ξανά για συναυλία, αυτό το πράγμα δεν θα συνεχιστεί για πολύ, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου μετά απ' αυτή τη φορά. Ψημένος καθώς ήμουν, έκανα τα κουμάντα μου για ένα φτηνό και ταχύτατο ταξίδι 2 ημερών στην βρετανική επικράτεια, μέρος της νορβηγικής ελίτ θα ήταν εκεί. Το μέρος, γνώριμο από το παρελθόν, συνταχθήκαμε λοιπόν απ' έξω νωρίς νωρίς για να πιάσουμε μια καλή θέση και η ιστορία έχει ως εξής...
Ο Svein Egil Hatlevik (όλο αυτό το θυμάμαι απ' έξω σαν όνομα, μα την παναγία), είναι ο Zweizz, παραγωγός σχιζοφρενικού θορύβου με αποκρουστική, σκατένια αισθητική, πήγαμε λοιπόν κι εμείς να τον θαυμάσουμε. Μισή ώρα στο buzz και χράτσα χρούτσα, βρετανοί σε ολιγοδευτερόλεπτες στιγμές σιγής να ουρλιάζουν ενθαρρυντικά, κι εγώ γεμάτος μ' ένα μίγμα απορίας και έλλειψης ψυχραιμίας να περιμένω το τέλος αυτού του πράγματος. Το οποίο επήλθε τελικά με τον φίλο μας να σκύβει στον καμπινέ που του 'χαν φέρει, και να ουρλιάζει μέσα του. Φυσικά εμείς αυτό έπρεπε να το δούμε από κάμερα που υπήρχε στον πάτο της χέστρας, και στα πρώτα λεπτά μας δημιουργήθηκε η εντύπωση οτι θα δούμε κάποιον εμετό του, αλλά τελικά δεν, ευτυχώς. Είμαι ακόμα ερωτευμένος με τους Fleurety εως και σήμερα, τίποτα δεν άλλαξε μέσα μου, περιμένω εναγωνίως το cd με τα κομμάτια από τα τρία 7" (μάθαμε ότι ήταν κι ο Nordgaren στο live).
Πάμε παρακάτω, Virus. Λοιπόν, ούτε δω πέρασα καλά, βέβαια οι άλλοι δεν συμφώνησαν μαζί μου, όμως εγώ θα πω την δική μου αποψάρα κι άμα σας αρέσει. Ενώ ο ήχος ήταν σωστός, κάθε όργανο δηλαδή ακουγόταν όπως έπρεπε, συνολικά το αποτέλεσμα δεν μου άρεσε. Σαν ένα "κούφιο" αποτέλεσμα, δίχως ψυχή. Μια μουσική που παιζόταν απλά για να παιχτεί, με τις δυσαρμονίες της, τα μπλεξίματα της, την ανωμαλία της. Έλειπε όμως η ψυχή, και δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως πιο συγκεκριμένα. Ξενέρωσα λίγο με τον Carl Michael, φιγούρα μεγάλη στο μυαλό μου, η ζωντανή επαφή μαζί του όμως στο σήμερα δεν έμοιαζε με τίποτα μ' αυτό που είχα στο κεφάλι μου. Κάτι κινήσεις τύπου "αποθεώστε με" μου φάνηκαν λίγο αστείες, και γενικά μου έχει δημιουργηθεί πολύ έντονα η εντύπωση ότι από τότε που οι Ulver ξεκίνησαν τις συναυλίες, όλος αυτή η νορβηγική λίγκα, έχει σηκώσει ψηλά τον αμανέ. Δεν θα επεκταθώ, δυσκολεύομαι να πω περισσότερα λόγια για πράγματα τα οποία μ' έχουν στιγματίσει από την εφηβεία (περιμένω σαρκαστικό σχόλιο για την ηλικία μου από τον Ιωσήφ).
Κι εκεί που ήμουν λοιπόν πλήρως απογοητευμένος και σχεδόν μετανιωμένος που έκανα τόσο δρόμο γι' αυτό, να σου οι Ulver. Αρνητική προδιάθεση υπήρχε, το κομμάτι που είχε ληκάρει από τον καινούριο δίσκο ήταν απογοητευτικό, κι εγώ είχα αποδεχτεί πως όλα καταρρέουν, οπότε η ανακοίνωση ότι θα παίξουν όλο το καινούριο άλμπουμ και τίποτα άλλο, μ' έκανε να νιώσω κοροϊδάκι. Έλα που την πάτησα, και τα κομμάτια μου άρεσαν, και μου άρεσαν πολύ, και περιμένω πως και πως ν'ακούσω και το σιντί για την εμπειρία. Ειδικότερα, ένα απίστευτο πράγμα (τέταρτο ή πέμπτο κομμάτι στο σιντι, αν τα επαιξαν με τη σειρά) με πιάνο, με συγκλόνισε. Σε κάτι φάσεις το μυαλό μου είχε φύγει τελείως κι άρχισα να κάνω κακεντρεχείς παρανοϊκές σκέψεις για ένα σημείο, που ξεσήκωσε και καλά το Samskeyti των Sigur Ros, no joke. Τέλος πάντων, πολύ ωραίο αποτέλεσμα φάνηκε να έχει γίνει, θα τ'ακούσουμε και στο σιντί και ίσως ξαναπούμε περισσότερα, εγώ ευχαριστήκα δυο πράγματα συμπερασματικά: Το κλείσιμο με Hallways of Always, και το γεγονός ότι ο ήλιος των Ulver, δεν έδυσε με το "Shadows...", ευτυχώς για μας.
Μάριος Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου