Όταν γράφω για συναυλίες στο εξωτερικό συνηθίζω να αφιερώνω μια παράγραφο για να κράξω τους διοργανωτές συναυλιών στην Ελλάδα, οπότε λέω να κάνω το ίδιο και τώρα. Είδαμε στο Μόναχο Kylesa και Okkultokrati (μπάντα που έχει ήδη φτιάξει όνομα στην πιάτσα και πιθανόν να έχει και κοινό εκτός της πατρίδας της), δύο μπάντες που ΔΕΝ είναι ντόπιες (εννοώντας: ήρθαν αεροπορικώς) με 14 ευρώ. 14 (δεκατέσσερα) ευρώ ρε. Γιατί γαμιέστε έτσι στην Ελλάδα, ρε μαλάκα; Μην είναι τα ακριβά αεροπορικά, όπως είχε υποστηρίξει (συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα) διοργανωτής σε συζήτηση που είχαμε; Νομίζω ότι αυτά είναι παπαριές, άνθρωπος που στέκει στα λογικά του δε θα έχαβε ότι τα αεροπορικά για Αθήνα ή Θεσσαλονίκη είναι τόσο ακριβά, ώστε δικαιολογούν τις υψηλότερες τιμές συναυλιών στην Ευρώπη...
Μήπως όμως είναι τα πλούσια line-ups με τα δεκαπέντε support; Εκτός του ότι αμέτρητες φορές έχουμε πήξει, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου εξαιτίας του πολύωρου βασανισμού, στον οποίο μας υποβάλλουν οι διοργανωτές ανεβάζοντας στη σκηνή τη μία μπάντα μετά την άλλη, μιλάμε κυρίως για πιτσιρίκια που χώνονται στα live για να προωθηθούν και όχι για να πάρουν μερτικό από κομμένα εισιτήρια. Ναι ξεκολλάτε, στηρίζω γενικά, αλλά θεωρώ απείρως πιθανότερο το να σκάσω σε live πακέτο πολλών εγχώριων μπαντών (όπου θα έχει και ένα concept η φάση), παρά να υποστώ μια ταλαιπωρία, γιατί περί ταλαιπωρίας πρόκειται, όταν, προκειμένου να δω ένα γκρουπ που γουστάρω, πρέπει για ώρες να ακούω, με κακό εννοείται ήχο, μουσική, η οποία εκείνη τη στιγμή ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.
Α, μιας και είπαμε για κακό ήχο, εννοείται ότι οι φουσκωμένες τιμές μοιάζουν αντιφατικές σε σχέση με τους σκατά εξοπλισμούς, τους σκατά χώρους, το σκατά επαγγελματισμό, τα σκατά στα μούτρα σας. Εδώ στη Γερμανία δεν έχω βρεθεί ούτε μια φορά σε συναυλία χωρίς κόσμο και ίσως το μεγαλύτερο ρόλο σ’ αυτό παίζουν οι νορμάλ τιμές. Πιο πολλά τσεπώνετε δηλαδή με πανάκριβη είσοδο όπου θα έρθουν τελικά τρεις κι ο κούκος, παρά με εισιτήριο σε λογική τιμή που θα αγοράσουν τριακόσια άτομα; Κάποιος σίγουρα σ’ αυτό το σημείο θα σκεφτεί τα υψηλά ενοίκια που ζητούν οι μαγαζάτορες. Σ’ αυτό το τελευταίο έχω να πω: μποϋκοτάζ γαμώ το σπίτι τους! Μια χαρά σας παίρνει, κωλοτούμπες θα κάνουν έτσι και πέσει λίγο η πελατεία. Αυτά τα ολίγα, κόντεψε να μου χυθεί το τσάι απ’ τη σύγχυση, οπότε πάμε στα της συναυλίας.
Η συναυλία έγινε στο τιμημένο Feierwerk, έναν χώρο απ' όπου πέρασαν, περνάνε και θα περάσουν πολλά ενδιαφέρονται ονόματα, κυρίως underground μα και ευρύτερα γνωστά. Οι Νορβηγοί πανκομπλακάδες/μπλακοπάνκηδες Okkultokrati ανεβαίνουν στη σκηνή στην ώρα τους και ξεκινάνε ένα ντάπα-ντούπα, για το οποίο -για να είμαι ειλικρινής- δεν είχα καμία όρεξη. Το ζούσανε γενικά, αλλά τα κομμάτια τους μου φάνηκαν όλα στο ίδιο "crust-ιά/doom-άδικο σούρσιμο/ξανά crust-ιά για το φινάλε" μοτίβο, παρόλο που είχα ακούσει τον τελευταίο τους δίσκο καναδυό φορές πριν τους δω...
'Ντάξει, αυτές οι μουσικές δε φημίζονται για την πολυσυλλεκτικότητα και την ποικιλομορφία τους, άλλα μ' αυτούς εδώ δε μού έμεινε ούτε ένα riff. Αυτό που τελικά μού έμεινε είναι ο υπερκινητικός, ανορεξικός μπασίστας, τα προβλήματα με το drumkit, που διαλυόταν σε κάθε τραγούδι, και κάποια περάσματα που μου θύμισαν Centurions Ghost κι ένιωσα πολύ έξυπνος για τη σύγκριση που έκανα στο μυαλό μου. Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι οι Okkultokrati μπόρουν να ψαρώσουν κόσμο και τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό, αλλά πραγματικά, δεν είχα καμία όρεξη.
Τους Kylesa, όμως, μα τις χίλιες σαύρες Μπάτμαν, όσο και να τους βαριέσαι στο studio, όπως εγώ, όταν τους δεις live παθαίνεις μέγα κοκομπλόκο. Είναι αδιανόητο να μη σε συνεπάρει αυτό το τρομερό άπλωμα στις κιθάρες, ο απίστευτος συγχρονισμός των δύο ντράμερ, τα έντονα ξεσπάσματα, που είναι κομμένα και ραμμένα για live απόδοση, η με-το-σταγονόμετρο ψυχεδέλεια που τόσο πολύ τους πάει, το μαλλί της Laura, το μπλουζάκι Fight Amp της Laura, τα τατουάζ της Laura, τα καθαρά φωνητικά της Laura, τα ουρλιαχτά της Laura, τα μπροστινά δόντια της Laura, η κιθάρα της Laura.
Η τύπισσα είναι απλά θέα, είναι η βασίλισσα των μέταλ γκομενακίων. Έβγαζε τα leads άψογα και χωρίς κανένα κόπο, ενώ ταυτόχρονα τραγουδούσε δυνατά και τέλεια. Με τα δε κάφρικα φωνητικά της άστραφτε η Γκιώνα. Μεγάλη ζημιά.
Τις λίγες στιγμές που κατάφερα να στρέψω αλλού το βλέμμα μου, παρατήρησα ότι το γομάρι ο Cope ήταν κουρεμένος και πουκαμισάτος και κοπανούσε σε φάσεις έξτρα κρουστά, τα οποία έκαναν τελείως tribal το όλο σκηνικό, κάτι που χαροποιούσε ιδιαίτερα τον πίθηκα που κρύβω μέσα μου. Το setlist ήταν μια χαρά, ακόμα και για κάποιον που δε γνωρίζε τη μπάντα, με αποκορύφωμα τα "Tired Climb", "Descend Within", "Don't Look Back" και, φυσικά, τη χιτάρα "Scapegoat" πριν το τέλος.
Τις λίγες στιγμές που κατάφερα να στρέψω αλλού το βλέμμα μου, παρατήρησα ότι το γομάρι ο Cope ήταν κουρεμένος και πουκαμισάτος και κοπανούσε σε φάσεις έξτρα κρουστά, τα οποία έκαναν τελείως tribal το όλο σκηνικό, κάτι που χαροποιούσε ιδιαίτερα τον πίθηκα που κρύβω μέσα μου. Το setlist ήταν μια χαρά, ακόμα και για κάποιον που δε γνωρίζε τη μπάντα, με αποκορύφωμα τα "Tired Climb", "Descend Within", "Don't Look Back" και, φυσικά, τη χιτάρα "Scapegoat" πριν το τέλος.
Η μουσική των Kylesa γενικότερα, παιγμένη live, είναι τόσο ταξιδιάρικη, ώστε εφτάλεπτα κομμάτια ξεκινούσαν και τελείωναν χωρίς να το πάρω χαμπάρι, αφήνοντάς με με ένα ηλίθιο μειδίαμα ευτυχίας στο πρόσωπό μου. Το φινάλε μόνο μου φάνηκε λίγο αδύναμο, με το τζαμάρισμα κρουστών από τα τέσσερα πέμπτα των Kylesa, και στα καπάκια encore με διασκευή στο "Set The Controls For The Heart Of The Sun" των Pink Floyd, η οποία παρόλο που, παραδόξως, δεν ήταν ιδιαίτερα ξενέρωτη, δε με έπεισε κιόλας.
Ακολούθησαν απεριτίφ και συζήτηση με τα μέλη του γκρουπ, όπου οπλισμένος με θράσος και μαλακία στον εγκέφαλο λόγω μπύρας, ρωτάω τον έναν απ' τους δύο ντράμερ γιατί ένω οι Kylesa ξεκίνησαν σαν αναρχο-hardcore μπάντα, το γύρισαν στο tech-metal, οπότε μου απαντάει ότι όταν ξεκινούσαν οι Kylesa, αυτός πήγαινε σχολείο. Όλοι τους γαμώ τα παιδιά, άνετοι, φατσούλες ψαγμένες και ταλαντούχοι μουσικοί. Οι Kylesa ικανοποίησαν τους πάντες εκείνο το βράδι και κέρδισαν μια θέση στη μαύρη μου καρδιά ως μία απ' τις μπάντες που άνετα θα ξαναέβλεπα live.
Το setlist το έκλεψα από μια φετινή συναυλία στην Washington, ήταν όμως ακριβώς το ίδιο:
1. Hollow Severer
2. Unknown Awareness
3. Running Red
4. Crowded Road
5. Tired Climb
6. Forsaken
7. Distance Closing In
8. Bottom Line
9. Descend Within
10. Don't Look Back
11. Only One
12. Said and Done
13. Scapegoat
14. (percussion jam)
Encore
15. Set the Controls for the Heart of the Sun (Pink Floyd cover)
Βαγγέλης Ε.
Ακολούθησαν απεριτίφ και συζήτηση με τα μέλη του γκρουπ, όπου οπλισμένος με θράσος και μαλακία στον εγκέφαλο λόγω μπύρας, ρωτάω τον έναν απ' τους δύο ντράμερ γιατί ένω οι Kylesa ξεκίνησαν σαν αναρχο-hardcore μπάντα, το γύρισαν στο tech-metal, οπότε μου απαντάει ότι όταν ξεκινούσαν οι Kylesa, αυτός πήγαινε σχολείο. Όλοι τους γαμώ τα παιδιά, άνετοι, φατσούλες ψαγμένες και ταλαντούχοι μουσικοί. Οι Kylesa ικανοποίησαν τους πάντες εκείνο το βράδι και κέρδισαν μια θέση στη μαύρη μου καρδιά ως μία απ' τις μπάντες που άνετα θα ξαναέβλεπα live.
Το setlist το έκλεψα από μια φετινή συναυλία στην Washington, ήταν όμως ακριβώς το ίδιο:
1. Hollow Severer
2. Unknown Awareness
3. Running Red
4. Crowded Road
5. Tired Climb
6. Forsaken
7. Distance Closing In
8. Bottom Line
9. Descend Within
10. Don't Look Back
11. Only One
12. Said and Done
13. Scapegoat
14. (percussion jam)
Encore
15. Set the Controls for the Heart of the Sun (Pink Floyd cover)
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου