Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Αμερική (και όχι μόνο) έχει χάσει τελείως το μέτρο στην παραγωγή post-rock σχημάτων. Κάθε βδομάδα μια νέα λούτρινη μπάντα κάνει την εμφάνιση της και πετάει μέλι στις κιθάρες της. Μια μπάντα που κανείς δεν πικραίνει, φροντίζοντας να την φιλέψει με γλυκόλογα και ταυτόχρονα να τη θάψει μέσα στην λαίλαπα ονειρόσκονης που κατακλύζει κάθε τόσο τ' αφτιά μας.
Το post-rock παγκοσμίως, έχει ξεπεράσει τα όρια, παρουσιάζοντας σύνδρομα black metal υπερπληθυσμού. Οποιοδήποτε σχετικό review και να κοιτάξετε, δεν θα βρείτε πουθενά ούτε ένα κακό λόγο και αυτή η αγιοποίηση λαμβάνει όσο περνάει ο καιρός, διαστάσεις ασυλιακού χαρακτήρα.
Οι Alfheimr κατάγονται από το Portland των Ηνωμένων Πολιτειών και κινούνται ανάμεσα στο ambient-ο-ειδές, πασιφιστικό post-rock των Eluvium και το ισλανδικό μελόδραμα των Sigur Rós. Τα ελάχιστα φωνητικά, σαφώς επηρεασμένα από τον Jonsi (Sigur Rós) και τα πνευστά κάθε άλλο παρά αμερικάνικο καθιστούν τον ήχο, ενώ λούπες, μπλιμπλίκια, μεταλλόφωνα και λοιπά εργαλεία παιδικής αθωότητας, συνθέτουν έναν τοπίο αρκετά ονειρικό που σε στιγμές υπερβάλλει. Στο ''What Allows Us to Endure'' δεν θα συναντήσουμε τις παραδοσιακές κορυφώσεις του post-rock ούτε τις αεικίνητες κιθάρες του. Εδώ βασιλεύει η γνωστή αδράνεια που δίνει προβάδισμα στον ambient χαρακτήρα του.
Το ''What...'' όμως στέκεται αξιοπρεπώς στην μάχη για την επανοικειοποίηση του χρόνου και του ήχου, που εδώ και χρόνια έχει κηρύξει το post-rock. Παρ' όλα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουμε το είδος σαν άντρες.
Αντώνης Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου