Αγαπάμε πολύ τον Greg Dulli γαμώτο. Μπορεί κάποιος να παρεξηγήσει την στιχουργική θεματολογία του, που ξεκινά απ’την αγάπη και τελείωνει στο sex (με διάφορες αρρωστημένες αλλά και εξευγενισμένες οπτικές γωνίες ενδιάμεσα) αλλά ο τύπος δεν είναι βαρετός βάρδος, από αυτούς που έχουμε γεμίσει στην εγχώρια αγορά. Έχει κάνει φυλάκα (φημολογείται ότι εκεί ξεκίνησαν οι Afghan Whigs ουσιαστικά), έχει περάσει τα χίλια μύρια με τα ναρκωτικά και τα ξύδια, έχει αγαπήσει, έχει χωρίσει, έχει απατήσει και έχει απατηθεί...
Στο μουσικό θέμα πάλι, από το φαινομενικά αφελές grunge rock των πρώτων ημερών στην Sub pop (με αποκορύφωμα το ‘’Congregation’’ που ήταν και το album σταθμός για την μετέπειτα πορεία τους), στην soul inspired μουσική των επόμενων δίσκων και από εκεί στους Gutter Twins και τους Τwilight singers, ο άνθρωπας σε κάνει να θέλεις να αρχίσεις τα κλισέ τύπου "Αγαπάτε αδέρφια" και "Η ζωή είναι ωραία γιατί αγαπάω!". Λυρισμός, πιάνο, βιολί, κιθάρες και φωνάρα ήταν ο χθεσινός απολογισμός.
Οι Ink που ξεκίνησαν κατά τις δέκα με δέκα παρά, ήταν ωραίοι. Πολύ δεμένοι, ωραία τραγούδια, ωραία φωνή και λιτή παρουσία. Δεν έχω παράπονο και δεν θέλω να βρίσκω προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν, γενικά ήταν ότι πρέπει για το support. Οι επιρροές τους ξεκινούν στους Alice in Chains, περνάνε από τους Cult (μεσαίας περιόδου ε) & τελειώνουν στους μεταγενέστερους Αcid Bath, ειδικά στα φωνητικά. Το τσεντέ τους συμπαθές, αλλά live τα πάντα ακούγονται πολύ καλύτερα! Μια χαρά!
Και κάπου εκεί σκάει η μπάντα του Γρηγόριου Δούλιου ο οποίος αν έμενε Ελλάδα θα ήταν στάνταρ καμμένος κρητικός μπουζουκτσής (φριδάρες και μάυρη μαυρίλα, τιμά την Ελληνική του κληρονομιά!) με παρέα τους υπόλοιπους (συμπαθέστατες φυσιογνωμίες όλοι) Twilight Singers. Αν το μάτι σας έπεσε στον nerd-cowboy κιθαρίστα, ο οποιος είχε και φωνάρα, τότε καλά έκανε γιατί ήταν και αυτός ένα απ’τα highlight. Ουσιαστικά η φύση της μουσικής των Twilight... είναι ότι πρέπει για ένα lengthy show αφού οι τύποι μπορούν να γίνουν διασκεδαστές με όλη τη σημασία της λέξεως και να παραδώσουν ένα live που θα έχουμε να θυμόμαστε καιρό. Λίγο οι συνεχείς αλλαξoκωλιές του Dulli με τον πιανίσταπαυλαβιολιστή, λίγο η πιο mellow προσέγγιση με τις αγαπησιάρικες μπαλάντες και τέτοια και λίγο η περσόνα του Greg ο οποίος παραμένει ο ίδιος χαρισματικός performer με 15-20 χρόνια πριν, τόσο τεχνικά (φωνάρα λέμε) όσο και λειτουργικά (λίγο να κουνηθεί ψαρώνει τον κόσμο) φτάνουν. Άνθρωπος με προγούλι σαν αυτό που έχει πετάξει, όταν καταφέρνει να βγάζει τέτοιο πάθος & σεξουαλικότητα (έλα, έλα) μέσα απ’τις ερμηνείες του, δεν είναι σύμπτωση, είναι γαμημένο ταλέντο! Και εν μέρει η συναυλία είχε τα φόντα να καρφωθεί για τα καλά στην μνήμη αλλά η μικρή διάρκεια, μιάμισης περίπου ώρας, το απέτρεψε. Όχι πως αμαύρωσε την εμπειρία βέβαια έτσι; Για όποιον δεν το κατάλαβε μιλάμε για μία από τις κορυφαίες συναυλίες της χρονιάς και δεν νομίζω κανένας να έφυγε παραπονεμένος.
Κανένας απ’τους 130 δηλαδή που είμασταν στον χώρο καθώς η μηδαμινή διαφήμιση και το καθημερινό της υπόθεσης απέτρεψε την κοσμοσυρροή. Δεν πειράζει, next time πάλι εκεί θα είμαστε! Και γαμώ!
Κώστας Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου