Κι εκεί που την είχαμε παντελώς ξεγραμμένη, να που η πρώην Σοβιετική Ένωση, σηκώνει ξανά το κεφάλι. Ωραία αισθητική, ωραία κομμάτια, ωραίοι τύποι... τα υπόλοιπα τα είπαμε στο review.
E: Πείτε μας μερικά πράγματα για το όνομά σας.
A: Dima: Είναι απλά ένας συνδυασμός λέξεων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξία για αυτές... όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε, ήταν δύσκολο να βρούμε ένα όνομα που να αρέσει σε όλα τα μέλη... απλά κάποια στιγμή εγώ και ο Nikita βρήκαμε αυτόν το συνδιαμό που κατέληξε να είναι το όνομά μας...
Νikita: Είναι μεγάλη ιστορία, και κατά τη γνώμη μου όχι τόσο ενδιαφέρουσα, μα όπως και να έχει. Στα πρώτα shows που κάναμε χωρίς φωνητικά (αν και αυτοσχεδίαζα κάποιες φορές) το όνομά μας ήταν κάτι σαν "guest band" ή "+1", ή ό,τι γράφουν σε αυτές τις περιπτώσεις όταν η μπάντα είναι νέα. Μία φορά μάλιστα μας ονομάσαμε με ένα χαζό μεγάλο όνομα σαν το "And I Donate Blood On Sundays". Ευχαριστώ τον Cthulhu, το αλλάξαμε, χαχα. Τότε ο Dima, άρχισε να πυροδοτεί κάποια κλισέ όπως: dead sea, ships, sailors, και παρόμοια πράγματα. Ταυτόχρονα ήμουν (και είμαι ακόμα) εμπνευσμένος από το ποίημα του Leroi Jones "Preface to a Twenty-Volume Suicide Note" (παρεμπιπτόντως, μπορεί να ακούσετε και μέρη του στο τραγούδι μας "Redonda"). Έτσι απλά πήραμε το πρώτο μέρος της δικιάς μου ιδέας και το τελευταίο του Dima. Πιθανά το όνομά μας είναι χωρίς κάποια σημασία και χαζό, όμως μου αρέσει η ιδέα της σύμπραξης. Θα ήταν ακόμη καλύτερο αν το κάθε μέλος σκεφτόταν και από μία λέξη και έτσι είχαμε ένα όνομα 5 λέξεων. Θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο στην επόμενη μπάντα μου.
E: Από που εμπνέεστε, τι γεννά τον ήχο των PTTDS;
A: Nikita: Ο ήχος ελέγχεται ολοκληρωτικά από τους βασανιστές κιθαρίστες μας Anton και Vanya. Φαντάζομαι είναι αγανακτισμένοι συνέχεια και απελευθερώνουν τα σκατά της καθημερινότητας από μέσα τους μέσω της μουσικής. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξηγηθεί η μόνιμη μυρωδιά σκατών στο δωμάτιο που προβάρουμε, χαχα.
E: Αναμιγνύετε πολλά διαφορετικά ιδιώματα, black metal, post-rock, sludge κ.λπ. οπότε φαντάζομαι πως ο καθένας σας ακούει διαφορετικά είδη. Ποιες μπάντες, σκηνές και είδη σας αρέσουν;
A: Sergey: Ναι, έχεις δίκιο. Εξαιτίας των διαφορετικών μας μουσικών προτιμήσεων, καταστάσεις στις οποίες κάποιος από εμάς λέει "ε, ας κάνουμε εδώ κάτι το διαφορετικό" δεν είναι ασυνήθιστες. Πράγματι ακούω πολλά διαφορετικά είδη - από rap και jazz σε grindcore και power violence, αλλά στα πολύ αγαπημένα μου θα έβαζα τους Envy, Mono, και τους Sigur Ros, οπότε, φαντάζομαι είμαι ο πρώτος που λέει "γιατί δεν βάζουμε ένα μελαγχολικό μέρος εδώ;", χεχε. Επιπλέον μου αρέσει να ακούω και αρκετό harcore, κυρίως beatdown hardcore, αλλά μόνο όταν ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Όχι τίποτα αδιάφορες μαλακίες.
Dima: Το Transylvanian Hunger είναι πάντα στην καρδιά μου...
Nikita: Ακούω πολλά είδη... τα πιο ενδιαφέροντα είναι τα noise rock, no wave, και οι μπάντες της AmRep (Amphetamine Reptile Records, σ.τ.μ.) που τα σπάει. Μ'αρέσει και το emoviolence όπως οι Tristan Tzara, οι Shikari και λοιπά. Δεν υπάρχει όμως ίχνος τους στη μουσική μας επειδή είμαι αδύναμος και οι υπόλοιποι με δέρνουν κάθε μέρα.
E: Ο ήχος σας συνδυάζεται τέλεια με το artwork του δίσκου. Δεν πιστεύετε πως σήμερα που οι καλές μπάντες ξεπετάγονται σαν μανιτάρια, η αισθητική είναι ακόμα ένα "όργανο" για την μπάντα;
A: Sergey: Πιστεύω πως η αισθητική είναι σημαντική αλλά όχι πάντα. Κάποιες φορές το μήνυμα που περνάει μέσα από τους στίχους είναι το σημαντικότερο πράγμα, αν και φυσικά η αισθητική θα μπορούσε να το ενισχύσει.
Nikita: Κάθε τραγούδι μας έχει πάρει το ονομά του από κάποιο νησί. Η διαδρομή τους φαίνεται στο εσωτερικό του εξώφυλλου. Η ναυτική αισθητική μας αρέσει. Γενικά πιστεύω πως η αισθητική μπορεί να αποτελέσει το μέσο για να κρύψεις το γεγονός πως δεν έχεις τίποτα να πεις. Fuck that shit.
E: Τι σημαίνει να παίζεις μουσική στη Ρωσία; Δώστε μας μερικές πληροφορίες για τη ζωή στην πόλη σας, υπάρχει ντόπια σκηνή;
A: Sergey: Το να παίζεις μουσική στη Ρωσία είναι το ίδιο με το να παίζεις μουσική οπουδήποτε στον κόσμο φαντάζομαι. Το μόνο άξιο αναφοράς είναι πως έχουμε περισσότερους αντιγραφείς εδώ. Τα trends, καταλαβαίνεις, η επιθυμία για την διασημότητα παίζοντας "μοντέρνα" πράγματα κτλ. Αυτό το αποκαλώ "η επιθυμία του να παίζεις για τις μάζες και όχι για την ευχαρίστησή σου". Μιλώντας για κάποια σκηνή, εγώ μένω στην Tula, 3 ώρες με το αυτοκίνητο από τη Μόσχα. Θα έλεγα πως δεν υπάρχει "σκηνή" αυτή τη στιγμή. Σίγουρα έχουμε κάποιους που δείχνουν να νοιάζονται, αλλά η ανομοιογένεια είναι τόσο μεγάλη που δεν πιστεύω πως θα αλλάξει κάτι στο κοντινό μέλλον.
Dima: Εγώ ζω στη Μόσχα... μεγάλη πόλη ισοδυναμεί με μεγάλη σκηνή, αλλά πιστεύω πως είναι αρκετά ετερόκλητη επειδή όλα στη Μόσχα δείχνουν να παρακμάζουν χρόνο με το χρόνο και το punk/hardcore/metal δεν αποτελεί εξαίρεση... μοιάζει σαν ένα ρωσικό εθνικό χαρακτηριστικό...
E: Yπάρχουν άλλες μπάντες απ'thn Ρωσία που αξίζει να τσεκάρουμε; Όχι απαραίτητα metal...
A: Dima: υπάρχουν πολλές και αγαπημένες ρώσικες μπάντες αλλά νομίζω ότι πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρετε τους Evolet (doom/post-metal from Petrozavodsk) και Reka (post-metal from Moscow).
Nikita: ο dima ακούει πολύ post-metal, χαχα. υπάρχουν τόσες πολλές καλές μπάντες στη Ρωσία, αλήθεια. Οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό είναι: Dimenticarmi non! (no wave, female vox), Loa loa (noise rock), Pinkshinyultrablast (shoegaze), Prea hrada (post-hardcore), Ricochet (punk rock), Marschak (legendary Russian scream), Eeva (now more Dischord-like post-hardcore). Τσεκάρετέ τις και μην ξεχνάτε το 80s υλικό όπως Grazhdanskaya oborona (GR.OB) και Zvuki moo.
E: Ποιος ή τι σ'αυτό τον κόσμο πιστεύετε οτι ευθύνεται για την μαγική συνάντηση του post-rock και του black metal? Νιώθετε μέρος της σκηνής αυτής;
A: Sergey: Ειλικρινά, δεν εντοπίζω κάποια σκηνή και δεν νομίζω ότι αποτελούμε κομμάτι της ετσι κι αλλιώς. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι η μίξη ετερόκλητων ειδών είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός. Είναι πιο τίμιο να παίζεις ότι σου λέει η καρδιά σου, ακόμα κι αν δεν πρωτοπορείς, απ'το να παίζεις μουσική με στόχο να γίνεις ο εφευρέτης κάποιου είδους και να είσαι απλά ''progressive'', αν με πιάνεις... Η πραγματική τέχνη βγαίνει απ'την καρδιά, όχι απτο κεφάλι.
Dima: Εγώ δεν συμφωνώ, όσον αφορά εμένα, ο A.lundr και οι Panopticon είναι υπεύθυνοι για τη σκηνή αυτή... Όταν άκουσα το ''Speaking'' για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι είναι απο τα κομμάτια που θα λατρεύω μέχρι να πεθάνω... Πάντως νομίζω ότι δεν χαρακτηριζόμαστε black με post-rock επιρροές ή κάτι τέτοιο...
E: Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται στη Ρωσία; Είσαι αισιόδοξος για την κατάσταση στη χώρα σας;
A: Sergey: Οποιονδήποτε κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση αισιόδοξος. Ειδικά όσον αφορά τις μάζες, την κοινωνία και την ανθρώπινη συνείδηση. Αλλά για ν'αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου πρέπει να ξεκινήσεις απ'τον εαυτό σου. Ναι, εννοείται ότι έχουμε άτομα που αγωνίζονται. Έχουμε ένα αναρχικό-αντιφασιστικό κίνημα αλλά αρκετά μικρό αναλογικά με την τεράστια έκταση της χώρας. Δεν είναι όμως λόγος για να σταματήσεις.
Dima: Κατα την γνώμη μου, μόνο μια ατομική βόμβα μπορεί να σώσει αυτή τη χώρα
Nikita: αξιολύπητος...
E: Μια λέξη για τον Λένιν.
A: Sergey: Μια λέξη? οκ, πιστεύω το ''νεκρός'' θα ταίριαζε απόλυτα.
Dima: ho-ho-ho chi minch!!!! lenin lenin!!! sta-lin!!! ...είναι ένα ηλίθιο αστείο της S.H.A.R.P (Skin-heads-against-racial-prejudice), δεν μπορώ να το εξηγήσω με μία λέξη.
Nikita: Συμφωνώ με το ''νεκρός''.
E: Κάτι για το τέλος.
A: Dima: Ευχαριστούμε για τις ερωτήσεις, ήταν διασκεδαστικές...
Sergey: Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας για να ρωτήσετε οτιδήποτε ή απλά να πείτε μια γνώμη! prefacetothedeadsea@gmail.com
Nikita: Ευχαριστούμε για την υπομονή, τώρα βγείτε και πιείτε τα...
Συνέντευξη: Αντώνης Α.
Μετάφραση: Αντώνης Α.
Γιώργος Κ.
A: Dima: Είναι απλά ένας συνδυασμός λέξεων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη αξία για αυτές... όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε, ήταν δύσκολο να βρούμε ένα όνομα που να αρέσει σε όλα τα μέλη... απλά κάποια στιγμή εγώ και ο Nikita βρήκαμε αυτόν το συνδιαμό που κατέληξε να είναι το όνομά μας...
Νikita: Είναι μεγάλη ιστορία, και κατά τη γνώμη μου όχι τόσο ενδιαφέρουσα, μα όπως και να έχει. Στα πρώτα shows που κάναμε χωρίς φωνητικά (αν και αυτοσχεδίαζα κάποιες φορές) το όνομά μας ήταν κάτι σαν "guest band" ή "+1", ή ό,τι γράφουν σε αυτές τις περιπτώσεις όταν η μπάντα είναι νέα. Μία φορά μάλιστα μας ονομάσαμε με ένα χαζό μεγάλο όνομα σαν το "And I Donate Blood On Sundays". Ευχαριστώ τον Cthulhu, το αλλάξαμε, χαχα. Τότε ο Dima, άρχισε να πυροδοτεί κάποια κλισέ όπως: dead sea, ships, sailors, και παρόμοια πράγματα. Ταυτόχρονα ήμουν (και είμαι ακόμα) εμπνευσμένος από το ποίημα του Leroi Jones "Preface to a Twenty-Volume Suicide Note" (παρεμπιπτόντως, μπορεί να ακούσετε και μέρη του στο τραγούδι μας "Redonda"). Έτσι απλά πήραμε το πρώτο μέρος της δικιάς μου ιδέας και το τελευταίο του Dima. Πιθανά το όνομά μας είναι χωρίς κάποια σημασία και χαζό, όμως μου αρέσει η ιδέα της σύμπραξης. Θα ήταν ακόμη καλύτερο αν το κάθε μέλος σκεφτόταν και από μία λέξη και έτσι είχαμε ένα όνομα 5 λέξεων. Θα ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο στην επόμενη μπάντα μου.
E: Από που εμπνέεστε, τι γεννά τον ήχο των PTTDS;
A: Nikita: Ο ήχος ελέγχεται ολοκληρωτικά από τους βασανιστές κιθαρίστες μας Anton και Vanya. Φαντάζομαι είναι αγανακτισμένοι συνέχεια και απελευθερώνουν τα σκατά της καθημερινότητας από μέσα τους μέσω της μουσικής. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εξηγηθεί η μόνιμη μυρωδιά σκατών στο δωμάτιο που προβάρουμε, χαχα.
E: Αναμιγνύετε πολλά διαφορετικά ιδιώματα, black metal, post-rock, sludge κ.λπ. οπότε φαντάζομαι πως ο καθένας σας ακούει διαφορετικά είδη. Ποιες μπάντες, σκηνές και είδη σας αρέσουν;
A: Sergey: Ναι, έχεις δίκιο. Εξαιτίας των διαφορετικών μας μουσικών προτιμήσεων, καταστάσεις στις οποίες κάποιος από εμάς λέει "ε, ας κάνουμε εδώ κάτι το διαφορετικό" δεν είναι ασυνήθιστες. Πράγματι ακούω πολλά διαφορετικά είδη - από rap και jazz σε grindcore και power violence, αλλά στα πολύ αγαπημένα μου θα έβαζα τους Envy, Mono, και τους Sigur Ros, οπότε, φαντάζομαι είμαι ο πρώτος που λέει "γιατί δεν βάζουμε ένα μελαγχολικό μέρος εδώ;", χεχε. Επιπλέον μου αρέσει να ακούω και αρκετό harcore, κυρίως beatdown hardcore, αλλά μόνο όταν ασχολείται με κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Όχι τίποτα αδιάφορες μαλακίες.
Dima: Το Transylvanian Hunger είναι πάντα στην καρδιά μου...
Nikita: Ακούω πολλά είδη... τα πιο ενδιαφέροντα είναι τα noise rock, no wave, και οι μπάντες της AmRep (Amphetamine Reptile Records, σ.τ.μ.) που τα σπάει. Μ'αρέσει και το emoviolence όπως οι Tristan Tzara, οι Shikari και λοιπά. Δεν υπάρχει όμως ίχνος τους στη μουσική μας επειδή είμαι αδύναμος και οι υπόλοιποι με δέρνουν κάθε μέρα.
E: Ο ήχος σας συνδυάζεται τέλεια με το artwork του δίσκου. Δεν πιστεύετε πως σήμερα που οι καλές μπάντες ξεπετάγονται σαν μανιτάρια, η αισθητική είναι ακόμα ένα "όργανο" για την μπάντα;
A: Sergey: Πιστεύω πως η αισθητική είναι σημαντική αλλά όχι πάντα. Κάποιες φορές το μήνυμα που περνάει μέσα από τους στίχους είναι το σημαντικότερο πράγμα, αν και φυσικά η αισθητική θα μπορούσε να το ενισχύσει.
Nikita: Κάθε τραγούδι μας έχει πάρει το ονομά του από κάποιο νησί. Η διαδρομή τους φαίνεται στο εσωτερικό του εξώφυλλου. Η ναυτική αισθητική μας αρέσει. Γενικά πιστεύω πως η αισθητική μπορεί να αποτελέσει το μέσο για να κρύψεις το γεγονός πως δεν έχεις τίποτα να πεις. Fuck that shit.
E: Τι σημαίνει να παίζεις μουσική στη Ρωσία; Δώστε μας μερικές πληροφορίες για τη ζωή στην πόλη σας, υπάρχει ντόπια σκηνή;
A: Sergey: Το να παίζεις μουσική στη Ρωσία είναι το ίδιο με το να παίζεις μουσική οπουδήποτε στον κόσμο φαντάζομαι. Το μόνο άξιο αναφοράς είναι πως έχουμε περισσότερους αντιγραφείς εδώ. Τα trends, καταλαβαίνεις, η επιθυμία για την διασημότητα παίζοντας "μοντέρνα" πράγματα κτλ. Αυτό το αποκαλώ "η επιθυμία του να παίζεις για τις μάζες και όχι για την ευχαρίστησή σου". Μιλώντας για κάποια σκηνή, εγώ μένω στην Tula, 3 ώρες με το αυτοκίνητο από τη Μόσχα. Θα έλεγα πως δεν υπάρχει "σκηνή" αυτή τη στιγμή. Σίγουρα έχουμε κάποιους που δείχνουν να νοιάζονται, αλλά η ανομοιογένεια είναι τόσο μεγάλη που δεν πιστεύω πως θα αλλάξει κάτι στο κοντινό μέλλον.
Dima: Εγώ ζω στη Μόσχα... μεγάλη πόλη ισοδυναμεί με μεγάλη σκηνή, αλλά πιστεύω πως είναι αρκετά ετερόκλητη επειδή όλα στη Μόσχα δείχνουν να παρακμάζουν χρόνο με το χρόνο και το punk/hardcore/metal δεν αποτελεί εξαίρεση... μοιάζει σαν ένα ρωσικό εθνικό χαρακτηριστικό...
E: Yπάρχουν άλλες μπάντες απ'thn Ρωσία που αξίζει να τσεκάρουμε; Όχι απαραίτητα metal...
A: Dima: υπάρχουν πολλές και αγαπημένες ρώσικες μπάντες αλλά νομίζω ότι πρέπει οπωσδήποτε να τσεκάρετε τους Evolet (doom/post-metal from Petrozavodsk) και Reka (post-metal from Moscow).
Nikita: ο dima ακούει πολύ post-metal, χαχα. υπάρχουν τόσες πολλές καλές μπάντες στη Ρωσία, αλήθεια. Οι πρώτες που μου έρχονται στο μυαλό είναι: Dimenticarmi non! (no wave, female vox), Loa loa (noise rock), Pinkshinyultrablast (shoegaze), Prea hrada (post-hardcore), Ricochet (punk rock), Marschak (legendary Russian scream), Eeva (now more Dischord-like post-hardcore). Τσεκάρετέ τις και μην ξεχνάτε το 80s υλικό όπως Grazhdanskaya oborona (GR.OB) και Zvuki moo.
E: Ποιος ή τι σ'αυτό τον κόσμο πιστεύετε οτι ευθύνεται για την μαγική συνάντηση του post-rock και του black metal? Νιώθετε μέρος της σκηνής αυτής;
A: Sergey: Ειλικρινά, δεν εντοπίζω κάποια σκηνή και δεν νομίζω ότι αποτελούμε κομμάτι της ετσι κι αλλιώς. Σε κάθε περίπτωση πιστεύω ότι η μίξη ετερόκλητων ειδών είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, χωρίς όμως αυτό να γίνεται αυτοσκοπός. Είναι πιο τίμιο να παίζεις ότι σου λέει η καρδιά σου, ακόμα κι αν δεν πρωτοπορείς, απ'το να παίζεις μουσική με στόχο να γίνεις ο εφευρέτης κάποιου είδους και να είσαι απλά ''progressive'', αν με πιάνεις... Η πραγματική τέχνη βγαίνει απ'την καρδιά, όχι απτο κεφάλι.
Dima: Εγώ δεν συμφωνώ, όσον αφορά εμένα, ο A.lundr και οι Panopticon είναι υπεύθυνοι για τη σκηνή αυτή... Όταν άκουσα το ''Speaking'' για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι είναι απο τα κομμάτια που θα λατρεύω μέχρι να πεθάνω... Πάντως νομίζω ότι δεν χαρακτηριζόμαστε black με post-rock επιρροές ή κάτι τέτοιο...
E: Υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται στη Ρωσία; Είσαι αισιόδοξος για την κατάσταση στη χώρα σας;
A: Sergey: Οποιονδήποτε κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση αισιόδοξος. Ειδικά όσον αφορά τις μάζες, την κοινωνία και την ανθρώπινη συνείδηση. Αλλά για ν'αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου πρέπει να ξεκινήσεις απ'τον εαυτό σου. Ναι, εννοείται ότι έχουμε άτομα που αγωνίζονται. Έχουμε ένα αναρχικό-αντιφασιστικό κίνημα αλλά αρκετά μικρό αναλογικά με την τεράστια έκταση της χώρας. Δεν είναι όμως λόγος για να σταματήσεις.
Dima: Κατα την γνώμη μου, μόνο μια ατομική βόμβα μπορεί να σώσει αυτή τη χώρα
Nikita: αξιολύπητος...
E: Μια λέξη για τον Λένιν.
A: Sergey: Μια λέξη? οκ, πιστεύω το ''νεκρός'' θα ταίριαζε απόλυτα.
Dima: ho-ho-ho chi minch!!!! lenin lenin!!! sta-lin!!! ...είναι ένα ηλίθιο αστείο της S.H.A.R.P (Skin-heads-against-racial-prejudice), δεν μπορώ να το εξηγήσω με μία λέξη.
Nikita: Συμφωνώ με το ''νεκρός''.
E: Κάτι για το τέλος.
A: Dima: Ευχαριστούμε για τις ερωτήσεις, ήταν διασκεδαστικές...
Sergey: Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον, μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας για να ρωτήσετε οτιδήποτε ή απλά να πείτε μια γνώμη! prefacetothedeadsea@gmail.com
Nikita: Ευχαριστούμε για την υπομονή, τώρα βγείτε και πιείτε τα...
Συνέντευξη: Αντώνης Α.
Μετάφραση: Αντώνης Α.
Γιώργος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου