Tim Hecker - Ravedeath 1972

Είναι πολύ εύκολο όταν σχολιάζεις μουσικά έργα μιας φύσης αφαιρετικής, ηχητικά θολής, συνθετικά ομιχλώδους, να παρασυρθείς στην αοριστολογία και την φανφαρολογία. Το προκαλεί η φύση της μουσικής άλλωστε και σε περιπτώσεις τυχαίνει να ταιριάζει και στην ίδια την ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη. Όσο ο ίδιος ο Tim Hecker π.χ. (σε μια λογική άσκησης "ποιητικής αδείας") νοηματοδοτεί τα έργα του βαφτίζοντάς τα με εικόνες μιας ανύπαρκτης ιστορίας, ο ακροατής έχει κάθε δικαίωμα να ντύνει την μουσική του με ό,τι χαρακτηριστικό επιθυμεί. Whatever works best. Η ομορφιά και η μοναδικότητα όμως μουσικών συνθέσεων όπως η φετινή επίσημη κυκλοφορία του Tim Hecker, βρίσκεται αρκετά επίπεδα αντίληψης πάνω από "κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω" γραφικοτήτων - που τόσο έχουμε υποστεί στις μουσικές καθημερινές συζητήσεις/διαδικτυακές αναζητήσεις.

Αφήνοντας στην άκρη επιτηδεύσεις, στο "Ravedeath, 1972" ακούμε το πιο ώριμο πρόσωπο του Tim Hecker. Και δεν είναι τυχαίο. Η εποχή του αμιγούς πειραματισμού της laptop music (προσωπικά αλλά και ιστορικά/συγκυριακά) έχει ξεθυμάνει και βγει εκτός μόδας. Με την αδιαμφισβήτητη εμπειρία του πλέον στο επίπεδο της τεχνογνωσίας και software και έχοντας δοκιμάσει πολλάκις την έμφυτή και ενστικτώδη αίσθηση της μελωδίας, του μέτρου και της αρμονίας, ο Tim Hecker δείχνει επαναγοητευμένος από την διαδικασία αποσύνθεσης και επανασύνθεσης found ήχων. Οργανικής προέλευσης ήχοι (κιθάρες, πιάνο, organ, μικροφωνισμοί και λοιπά ηχητικά κύτταρα αγνώστου προέλευσης) αποδομούνται, κι από τα συστατικά τους δημιουργείται μια νέα ύπαρξη, με αναγνωρίσιμο τον χρωματισμό των συστατικών του, αλλά με νέο χαρακτήρα, μορφή και (ασταθή) συνοχή. Πολυστρωματικά drones και πνιγμένες μελωδίες, συνθέτουν ένα ηχητικό μίγμα χωρίς ξεκάθαρη αλλά με απόλυτα φυσική ροή, συναισθηματική συνέπεια και ένταση.

Παλινδρομώντας ανάμεσα στην ήπια και την κυριαρχική κατάσταση, ο δίσκος ακολουθεί την μοντέρνα θαρραλέα συνθετική προσέγγιση ηλεκτρονικών πειραματιστών όπως ο Ben Frost (βασικός συντελεστής του δίσκου, μαζί με τον για χρόνια συνεργάτη του Paul Corley και τον "βαρύ" James Plotkin στο mastering) που αποτινάσσει την βαριά σκιά του "διακριτικού" Eno από την ambient, κρατώντας όμως την αποδομητική της ιδιότητα, και την μπολιάζει με τις ετερόκλητες προσωπικές επιρροές του. Το "Ravedeath, 1972" κυλάει με την νωχελική βραδύτητα και την αποστομωτική δύναμη των Ισλανδικών παγετώνων. Είναι η πιο ώριμη έκφανση ενός οράματος σύγχρονου και δυνατού. Μια μουσική στιγμή που συγκινεί, και η πιο δυνατή στιγμή ενός μοναδικού καλλιτέχνη.

Δημήτρης Γ.

http://www.myspace.com/rainbowbloodx
http://www.sunblind.net
http://www.kranky.net