Άμα σας πω ότι το βασικότερο κίνητρο για να παρευρεθώ στη συναυλία ήταν οι Haust τι θα μου πείτε; Ήθελα πραγματικά να δω τους Νορβηγούς τρελάκηδες, στην προσπάθειά τους να αποδώσουν ζωντανά τη φριχτή σαπίλα που οι μέχρι σήμερα ηχογραφήσεις τους βγάζουν (βλέπε ντεμπούτο "Ride The Relapse" και περσινό "The Powers Of Horror", γαμάνε αμφότερα). Η εμφάνιση τους, δεν ήταν απλώς όπως την ήθελα, ήταν κάτι παραπάνω. Καταρχήν, το βρωμερό μπλακμεταλλάδικο hardcore τους με τις εμβόλιμες noise-rock-ίες ακούγεται ακόμη βρωμερότερο live. Εκσπερματώνουμε με Kvelertak δε λέω, αλλά εκτός του ότι οι Haust παρουσίασαν κάτι τέτοιο πρώτοι, έχουν και μια συγκινητική obsur-ίλα που σπανίζει στις μέρες μας. Η σκηνική τους παρουσία δε, ήταν το κάτι άλλο, έπεφτε συνεχώς ο ένας πάνω στον άλλον και στη συνέχεια ο άλλος κλωτσούσε τον έναν επειδή έπεφτε πάνω του! Επίσης, χωρίς φωτογραφικά ντοκουμέντα, δεν θα ήξερα αν τελικά θα έπρεπε να πιστέψω ότι ο τραγουδιστής όντως υπήρξε. Ο τύπος έμοιαζε με μπουχέσα κλώνο του Buzz Osbourne και εκτός του ότι πρόφερε φανταστικά το "ρο", αυτοβασανιζόταν συνεχώς ξεριζώνοντας τα φουντωτά μαλλιά του, χώνοντας το χέρι του στο στόμα του, κουτουλώντας το κεφάλι του στο πάτωμα και χτυπώντας το μικρόφωνο στο κούτελό του, το οποίο τελικά μάτωσε. Ένας νέος Maniac; Πέρα απ' την πλάκα, έχοντας δει Kvelertak, Okkultokrati και τώρα Haust, διακρίνω κοινή γραμμή σε μουσικές και attitude, σα να μου φαίνεται ότι προς τα κάπου πάει η φάση στη Νορβηγία, νέο κύμα μου μυρίζει... Τέσπα, μπορεί να λέω και μαλακίες, θα δείξει. Haust όμως, ε.
Τους The Kandidate δε τους ήξερα και δεν περίμενα και πολλά μετά τους Haust-άρες, οι τύποι όμως ήταν αξιοπρεπέστατοι. Έπαιζαν ένα χορευτικό death metal με hardcore στοιχεία σε στυλ Skinless, κατάλληλο για κέφι και μπουκέτα. Ο τραγουδιστής τους ήταν κι αυτός επική φιγούρα, ένα θηρίο γεμάτο τατουάζ που φορούσε μπλούζα Grand Magus και όργωνε τη σκηνή χαμογελώντας ευγενικά στο κοινό. Ό,τι να 'ναι. Αργότερα έκανα τις ψαχτικές μου και έμαθα ότι ο ίδιος τραγουδάει και στους Hatesphere, και τον συμπάθησα ακόμη περισσότερο. Καλοί παίχτες, ικανοποιητικοί για support, η αλήθεια όμως είναι ότι έκανα αμάν να σηκωθούν να φύγουν, αφού η συνέχεια προμηνυόταν καταστροφική. Και έτσι ήταν.
Gaza. Gaza ρε παιδί μου. Οι Gaza ήταν με άνεση η καλύτερη μπάντα της βραδιάς και η εμφάνιση τους θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου ως μέτρο σύγκρισης για τις συναυλίες που θα δω στο μέλλον. Το οπτικό πεδίο παραδινόταν αμαχητί στα μέλη της μπάντας και στα όργανά τους, οτιδήποτε άλλο τους περιέβαλλε ήταν θολό. Η μαρτυρία προκαλούσε δέος μπροστά στη συνθετική και εκτελεστική διαστροφή των Gaza, δέος μπλεγμένο με κάτι σαν αμηχανία απέναντι στο αυθεντικά κακόβουλο και άβολο κλίμα που είχε δημιουργηθεί. Την κατάσταση δε διευκόλυνε βέβαια ούτε ο πανύψηλος τραγουδιστής, ο οποίος την περισσότερη ώρα βολόδερνε ανάμεσα στο κοινό, κηρύττοντας στον καθένα προσωπικά τους στίχους (η ατμόσφαιρα κηρύγματος έγινε ακόμη πιο έντονη όταν ο τύπος έκανε και αγιασμό!), μερικές φορές μάλιστα ουρλιάζοντας χωρίς μικρόφωνο. Ο τρόπος που έπαιζαν ήταν τόσο ρομποτικά ακριβής όσο και υστερικά παθιασμένος, με αποκορύφωμα τον drummer-χταπόδι που άλλαζε τα bpm σα τα πουκάμισα. Στο τελευταίο κομμάτι ο κιθαρίστας χώθηκε επίσης στο κοινό προσομοιώνοντας παίξιμο ηλεκτρικής κιθάρας κατά τη διάρκεια επιληπτικής κρίσης, μα δυστυχώς στο τέλος σωριάστηκε και μάλλον το έσπασε το έγχορδο. Απερίγραπτα και πέρα για πέρα απόκοσμα vibes και καθηλωτική παρουσία πλαισίωσαν ιδανικά το μουσικό χάος των Gaza, ένα πράμα που τελικά πείστικα ότι δεν είναι απλώς επιρροές Converge, ούτε sludge, ούτε χαοτικό metalcore, ούτε χαρακτηρίζεται από τέτοιες κενές νοήματος λέξεις, αλλά είναι ξεκάθαρα η μουσική που φοβόνταν οι μανάδες μας ότι θ' ακούσουμε και θα γίνουμε σατανιστές ή πρεζάκια. Μετά απ' αυτό πάντως, το σκέφτομαι σοβαρά να ενδώσω και στην πρέζα και στο Σατανά και στο κάτω-κάτω, I don't care where I go when I die.
Μακελειού συνέχεια με Trap Them. Με καινούρια γαμηστερή δισκάρα και με προθέσεις σκοτεινές, οι Αμερικανοί, όπως ήταν φυσικό, μας πήγαν κωλοφεράντζα με το πικρό, μουσικό αμάλγαμά τους, στα πλαίσια του οποίου το grind, το hardcore και το black metal μπλέκουν με άκρως εντυπωσιακό τρόπο τα μπούτια τους. Το setlist βασίστηκε στην τελευταία δουλεία της μπάντας, "Darker Handcraft", κι αυτό προς μεγάλη μου τέρψη, αφού στο συγκεκριμένο album οι ταχύτητες έχουν πέσει και οι hardcore δομές είναι πιο διακριτές. Βροντερά κραστάδικα σκασίματα, μπασαδούρα του κερατά, διεστραμμένα, κατίμαυρα riffs (μην ξεχνάμε ότι στην κιθάρα βρίσκεται ο Brian O'blivion των θεών industrial black-άδων December Wolves) και ο, απαραίτητος σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, παρακμιακός λεχρίτης σε ρόλο frontman να ξερνάει το λαρύγγι του στο μικρόφωνο. Τρομεροί, λοιπόν, και οι Trap Them, οπότε μας μένουν οι Rotten Sound.
Οι Rotten Sound από τη Φινλανδία υπολογίζονται στις παγκόσμιες grindcore υπερδυνάμεις και στην εμφάνισή τους το συγκεκριμένο βράδι υπερασπίστηκαν τον τίτλο τους με πλήρη επιτυχία. Εκεί ήταν που και στο κοινό έπεσε και λίγο ξύλο επιτέλους, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή οι παρευρισκόμενοι ήταν μάλλον ψόφιοι. Η μπάντα επί σκηνής χαλαρή, ψιλο-professional (όσο μπορεί ένα grindcore group να είναι κάτι τέτοιο) και στυλάτη, ο τραγουδιστής έπινε κρασί να φανταστείτε, μετέτρεψε τα μυαλά μας σε σκατά, εκτελώντας άκοπα και αψεγάδιαστα τα υπερηχητικά κομμάτια της. Το grindcore των Rotten Sound είναι πραγματικά ο απόλυτος ορισμός του είδους, παραδοσιακό και με όλα τα κλισέ του, ειδικά εκείνα τα "μογγολικά" breaks με μετέφεραν νοητά στην Τσεχία, στο φεστιβάλ Obscene Extreme, το οποίο δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει να επισκεφτώ, σνιφ, κλαψ κλπ. Το ανέμελο ξεκαύλωμα στο οποίο μας παρέσυραν οι Φινλανδοί, ήταν και το σωστότερο κλείσιμο για αυτό το live, και συμπλήρωσε τέλεια το πακέτο της ηχητικής ακρότητας, αφηνοντάς μας σκασμένους από ικανοποίηση. Η βραδιά, πολύ απλά, τα είχε όλα.
Εγκατέλειψα το χώρο αυτής της καταπληκτικής συναυλίας με έναν εξίσου καταπληκτικό πονοκέφαλο, ευχόμενος στον εαυτό μου "πάντα τέτοια" και επαναλαμβάνοντας μέχρι να πέσω κατάκοπος στο κρεβάτι μου το εξής πόρισμα: του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα-του-πα...
Βαγγέλης Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου