ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥ!

Αν ψάχνετε κάποιον να σας καταμετρήσει τα βυζοσκάμπιλα που θέλει να φάει από τις Nashville Pussy, ή να σας πληροφορήσει για το "πόσα αρχίδια ρε μαν να πούμε" έχει η Jo Bench, ή να εκφράσει πόσο τον συγκινεί η φωνή της Anneke (μόνο με το μικρό της εννοείται, πώς λέμε "Τζούλια"), μιας και του επιτρέπεται να τον συγκινεί, Gathering αφού, να πάτε στο περίπτερο να αγοράσετε τα ανάλογα έντυπα. Το Project Fishtank, παρόλο που είχε κι αυτό τη μισογύνικη και σωβινιστική, απόρροια συναισθηματικών απογοητεύσεων, φάση του, κατάφερε να περάσει την εφηβεία και τελικά, με τη βοήθεια του Σατανά, της ψυχανάλυσης και μιας καταπληκτικής κρέμας για σπυράκια, αποφάσισε ότι δεν κάνει καμία διάκριση των δύο φύλων, ούτε καν στα πλαίσια της ακραίας (από punk και πάνω) μουσικής σκηνής. Το punk βέβαια, σε αντίθεση με το metal, πότε δε φάνηκε να έχει τέτοια κολλήματα και αγκάλιαζε ειλικρινά και επί τόπου μπάντες όπως τους X και τους The Gits. Εκείνες τις εποχές όμως, οι γυναίκες ήταν σε σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνικά ενεργές με αποτέλεσμα το punk και το hardcore να πνιγούν στην τεστοστερόνη. Τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνονται να αλλάζουν και τα οιστρογόνα να παίρνουν την εκδίκησή τους. Πέραν της συνεχούς αύξησης των γυναικείων παρουσιών στα live, τη σταδιακή μείωση του μέσου όρου ηλικίας τους και τη σημαντική υποστήριξη που πλέον προσφέρουν σε diy πλαίσια, εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες γκρουπάρες με κοπέλες στο line up τους. White Lung από δω, Kylesa από κει, Terrible Feelings πιο δίπλα, Agoraphobic Nosebleed κάπου στο ενδιάμεσο, και πάει λέγοντας. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, όχι ανταγωνισμού, αλλά συνύπαρξης των δύο φύλων στον ευρύτερο hardcore/punk χώρο, θα παρουσιάσουμε μερικές λιγότερο γνωστές underground μπάντες με γυναίκες στα φωνητικά, γιατί άμα πιάσουμε κιθάρες, ντραμς και τα ρέστα δε θα τελείωσουμε ποτέ.

Negative Stance , Ten Beers After, Eleven Squaremeters @ An Club , 30-11-12

Να το ξεκαθαρίσω εξαρχής, δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Το An θα 'πρεπε να τιγκάρει από σεβασμό και μόνο. Αυτό δεν έγινε προφανώς και βρήκα ευκαιρία να γκρινιάξω, τέτοιος είμαι. Δεν χαλάστηκα που σήκωνα την μπύρα μου σχεδόν με άνεση, αλλά όπως και να 'χει πήγα για τον πανικό και το χαμό και τον ερχομό του διαόλου τελοσπάντων.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν είδα Eleven Square Meters. Τα 5 λεπτά που κατέβηκα στην αρχή του live, σε ένα μάλλον κακό timing, τους πέτυχα να διασκευάζουν Slipknot, γεγονός που με ώθησε ξανά στο πεζοδρόμιο για μπύρα. Δεν είναι θέμα σνομπισμού, για να μην υπάρχει παρεξήγηση, απλά δεν είχα έρθει καθόλου γι' αυτό το πράγμα. Αργότερα, και με την πολύτιμη βοήθεια του θηρίου του διαδικτύου που τους τσέκαρα, μου φάνηκαν αξιοπρεπέστατοι. Πεζοδρόμιο, μπύρα, μπόλικοι punk-ηδες, άλλοι τόσοι metal-άδες όλντσκουλ και τέτοιοι, γενικά το 'χουμε το σκηνικό έτσι; Ε, βάλτε και μια βόλτα από μέσα για Ten Beers After που έπαιξαν τίγκα μέτρια, αλλά όπως και να 'χει είναι Πειραιώτες καυλιάρηδες και κλείνοντας με Soberphobia, κέρδισαν. 

Και κάπως έτσι καταλήγουμε στους Νέγκατιβ Στανς όπως τους λέει και ο παππούς μου, γνωστούς και ως Arnitiki Stasi. Ε, και μετά κλάμα, πολύ κλάμα. Όχι επειδή θυμηθήκαμε τα νιάτα μας (που το κάναμε), γιατί έτσι θα πηγαίναμε στα Μωρά στη Φωτιά με κανα 50ευρο εισιτήριο. Οι Negative Stance είναι η αξιοπρεπέστερη ελληνική μπάντα της εποχής των early 90's αυτή τη στιγμή. Είναι παράγοντας σεβασμού να αποδεικνύεις ότι ξέρεις πότε και πόσο πρέπει να μιλάς, χωρίς φανφάρες, με αρκετή διάθεση, δημιουργώντας φιλικό κλίμα και όχι δηθενιά. Το live άγγιξε το απόλυτο, με μοναδικό μείον τον μέτριο πανικό που γινόταν, σε μια εμφάνιση που άξιζε τον ολοκληρωτικό χαμό. Ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια τους (πρέπει να άφησαν 1-2 έξω) και δυο διασκευές σε Motorhead και Suicidal Tendencies. Και όταν τελείωσαν, μετά από γενική απαίτηση, έπαιξαν ξανά την "Πτώση" και το "Τα όνειρά μου είναι οι εφιάλτες σας". Και πάλι λίγο μου φάνηκε, μία ώρα δεν θα φτάσει λέμε. Αυτό μάλιστα! Αυτό ήταν γιορτή. Δεν ξέρω αν θα πρεπε να ξανακάνουν live και δεν με ενδιαφέρει καν να μπω στο tripάκι να το αναλύσω, αλλά στο μυαλό μου πλέον είναι μπάντα υπόδειγμα.

Κρίμα για τα αργά αντανακλαστικά πάντως που επέδειξαν κάποιοι. Σε ένα live που περίμενα το αδιαχώρητο, τελικά αντιμετώπισα μια κατάσταση που φανερώνει περισσότερο ένα κοινό μουδιασμένο από ιδεολογικά φιάσκα τύπου "80's gathering" και λοιπά star-ιλίκια. Το να απομυθοποιείς ήρωες που δεν περίμενες, ίσως είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι δεν έπρεπε να τους έχεις φτιάξει καν.

Δύο σχετικά facts για το κλείσιμο. Το ένα είναι ότι στο live πουλούσαν κάποιες ξεχασμένες κόπιες του "Angels of Deceit" προς 10 ευρώ... τίμιο. Μετά από παρότρυνση άγνωστου συλλέκτη με καπέλο και ραφτά, έριξα μια ματιά σε γνωστό site αγοραπωλησίας "σπανιοτήτων", για να διαπιστώσω ότι οι πιο ακριβές κόπιες πωλούνται από Έλληνες... όχι τίμιο*. Το live έχει για άλλη μια φορά βιντεοσκοπηθεί από τους ήρωες του Punk.gr... επίσης τίμιο. Κουφάλες, κάτι θα δείτε κι εσείς λοιπόν.

*Για πιο κλείσιμο: Ψόφος στο εμπόριο ιδεολογίας από όψιμους μικροαστούς με επαναστατικό παρελθόν. Ένα ζήτω σε όσους νιώθουν παρά την ηλικία.

Ι. Χ.

NETRA (Fra) - Sorbyen (2012)

Οι Netra ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία των Γάλλων που έχουν μαλώσει με το αυτονόητο. Ήδη από το "Mélancolie Urbaine’", εισήλθαν έστω και ανεπίσημα στα σαλόνια της γαλλικής διανόησης. Με το "Sorbyen" απλά μονιμοποιούνται, διδάσκοντας στους υπόλοιπους ευγενείς, ότι το trip hop ίσως να είναι το άλλο μισό του black metal. 

Μπορεί κάποιος να εκθρονίσει τη Γαλλία από την πρωτοπορία; Οι μόνοι που μου 'ρχονται πολύ γρήγορα στο μυαλό, είναι ίσως οι συνήθεις επικίνδυνοι Αμερικάνοι (Krallice, Wolves In The Throne Room, Panopticon, Deafheaven, Liturgy, Castevet, Arts, Book Of Sand, Yellow Eyes, Mamaleek κ.α.) ή οι πρόσφατα εξεγερμένοι Ολλανδοί (Terzij De Horde, Gnaw Their Tongues, De Magia Veterum, Hypomanie, An Autumn For Crippled Children, Cold Body Eradication κλπ.), αλλά και πάλι νομίζω ότι υπερβάλλω. 

Η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι η γαλλική σκηνή δεν αποτελεί απλά μια πρωτοπορία (ήταν ήδη πρωτοπορία από τις αρχές των '00s), ήταν το ύστερο κύμα γαλλικής αλχημείας (2005-), με τα "Le Secret", "Souvenirs D’un Autre Monde" (Alcest) και "Ruines Humaines" (Amesoeurs). Τα αμέσως επόμενα χρόνια απλά επιμήκυναν τον γαλλικό εξτρεμιστικό διαφωτισμό με πραγματείες όπως, "Amesoeurs" (Amesoeurs), "L'ordure à L'état Pur" (Peste Noire), "Mélancolie Urbaine" (Netra) και "ΑΝΤΙ" (Diapsiquir). Οι Γάλλοι είναι απρόβλεπτοι γιατί είναι ψυχασθενείς. Όποιος υποστηρίζει ότι μπορεί να φανταστεί τι θα ακούσουμε τα επόμενα χρόνια από τη γαλλική σκηνή, απλά ψεύδεται. Η παλαβομάρα τους, έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που δεν μας επιτρέπει να κάνουμε προβλέψεις˙ απλά καθόμαστε και περιμένουμε την επόμενη επιληπτική κρίση.

Μπλιμπλίκια, αλητεία, depressiv-ίλα, ευγένεια˙ ακούστε το "A Dance With The Asphalt" ή το "I Shall Slay the Monkeys" (πρέπει να σφάξω τις μαϊμούδες…) και θα πεισθείτε. 

http://www.last.fm/music/netra

Αντώνης Δ.

Yurei (Nor) – Night Vision (2012)

Έχω μείνει πίσω στα δυνατά ακούσματα είναι η αλήθεια και ζηλεύω λίγο τον Ιωσήφ Χι και τον Βαγγέλη Έψιλον που είναι φίλοι και τα σπάνε με τα χαρκορ, αλλά η απομόνωση με έχει κάνει πολύ κουλτούρα (γκουχ) και η απομόνωση είναι για τους λεβέντες. Πάω λοιπόν να ασχοληθώ με το νέο δίσκο των Yurei ή του Bjeima, που παίζει μπάσο στους Virus, που θα βγάλουν και EP σε λίγες μέρες ή έβγαλαν ήδη, δεν ξέρω πότε θα δημοσιευτεί το κείμενο.

Η φάση του Yurei είναι "Είμαι τεχνικός και την τεχνική μου δεν φοβάμαι να την χρησιμοποιήσω. Και είμαι και ποιοτικός οπότε πολλά σημεία μου είναι αυτό που θα έβγαινε αν οι τζαζίστες ήταν Νορβηγοί και αντί για πρέζα έπαιρναν κοκαΐνη". Και είναι αρκετά καλή φάση αυτή, γιατί ο Yurei είναι πράγματι καλός και οι επιρροές του (κυρίως Fleurety και Virus) προς τιμή του δεν τον κατευθύνουν μα τον χώνουν ακόμα πιο βαθιά στο λαγούμι που έσκαψε με το ντεμπούτο του πρόπερσι. Αυτό το λαγούμι είναι σκοτεινό, δύστροπο, πολλές φορές παράλογο και αναπτύσσεται περίτεχνα, μιας και ο Bjeima παρουσιάζει αριστοτεχνικά ιδέες τζαζ, dark cabaret, σκληρότερα ξεσπάσματα και κυρίως avant-garde σκοτεινά και ατμοσφαιρικά περάσματα, ντυμένα με ποικιλόμορφα φωνητικά. Το επίσημο δελτίο τύπου λέει και για Dali-like πλάσματα της νύχτας και για Balkan-like καλούδια (τρανό παράδειγμα το "Machinery") και τα αντιγράφω για να εδραιώσω το κουλτουριάρικο (γκουχ λέμε) προσωπείο που υιοθετώ για αυτή την παρουσίαση του νέου πονήματος του Νορβηγού πολυοργανίστα. Κεράσια.

Ο δίσκος γενικά λέει πολύ, και μάλιστα έχει στιγμές που λέει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, όπως στο τελευταίο κομμάτι με μία ατμόσφαιρα εξαιρετική, ιδανική για το backround ενός ονείρου με καπνούς, καθρέφτες και σκιά. Δεν χτυπάει σαν σφυρί, μα περνάει την αίσθηση της ρευστότητας πολύ όμορφα και επιτακτικά, ενώ η συνοχή του επιτρέπει να προσπεράσεις χωρίς κόπο τα λίγα σημεία του δίσκου που βρίσκονται στην νερντόσφαιρα, όπως το εισαγωγικό κομμάτι.

Ο Yurei λοιπόν τα πάει καλά στο ταξιδάκι που ξεκίνησε μέχρι τώρα, το "Night Vision" προσφέρεται για αρκετές ακροάσεις κάνοντας τον ακροατή όλο και δεκτικότερο στο "άβολο" και αποτελεί τον ιδανικό δίσκο για να μας ζεστάνει πριν το επερχόμενο EP των Virus. Ναι, δεν άντεξα να μην κλείσω έτσι το review. Μα δεν ακούσατε ακόμα το "Inverted Escape";

http://soundcloud.com/bjeima

http://www.adversum.no/

Γιώργος Κ.

COFFIN TEXTS (US) – The Tomb of Infinite Ritual (2012)

Αμερική, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90. Το death metal βουλώνει 670 κωλοτρυπίδες το δευτερόλεπτο. Δύο πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες σκαλώνουν με τους αρχαίους Αιγυπτίους και αποφασίζουν να παίξουν μουσική για πάρτη τους. Κυκλοφορούν ντεμπούτα που τσακίζουν κόκκαλα σχεδόν ταυτόχρονα και μετά παίρνει ο καθένας το δρόμο του. Οι μεν το προχωράνε το πράμα, δισκογραφούν συνεχώς και τους ξέρει πλέον κι η κουτσή Μαρία, οι δε, ενώ έχουν κι αυτοί όλα τα εφόδια για τη συνέχεια, χάνονται απ' το προσκήνιο, αφήνοντας πολύ κόσμο (και τότε και αργότερα) με το πουλί στο χέρι. Αν δεν έχετε καταλάβει ποιοι είναι οι πρώτοι, τότε μάλλον δεν έχετε καν σχέση με τον ευρύτερο χώρο του heavy metal και απλά σας πέταξε εδώ το google, όταν ψάχνατε για "αρχαία ιερογλυφικά" ή το εμετικό "Μούμια: η επιστροφή", από 'κει και πέρα οι δεύτεροι δεν άλλοι από τους πάλιουρες Coffin Texts, που κι αυτοί σαν τη "Μούμια" επιστρέφουν απ' το πουθενά, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια!

Αν είστε σε φάση "ναι ρε φίλε, αλλά υπάρχουν οι Nile που γαμάνε, τί να μας πουν τώρα οι Coffin Texts;" θα σας έλεγα να το ξανασκεφτείτε. Αφενός οι Nile δε γαμάνε όπως πρώτα, αφετέρου οι όποιες ομοιότητες μεταξύ των δύο συγκροτημάτων, περιορίζονται κυρίως στη θεματολογία. Ναι και οι δύο death metal παίζουν, θα έλεγα όμως πως οι Nile βασίζονται περισσότερο στην τεχνική και το "τελετουργικό" συναίσθημα για την επίτευξη του οποίου δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και ξένα προς στον ήχο στοιχεία, όπως καθαρά φωνητικά, ακουστικά όργανα κ.λ.π.

Οι Coffin Texts απ' την άλλη είναι πρωτόλειοι και μοχθηροί. Η μουσική τους, αμιγώς ηλεκτρική, εκπέμπει τόση πανούκλα και λασπουριά που απλά πωρώνει. Δε μιλάμε για τελετουργικές επικλήσεις προς τους θεούς Πατέρες, που θα μας εξασφαλίσουν μια ομαλή μετάβαση στη μεταθανάτια ζωή, μιλάμε για τελετουργική βία και βασανισμό στο όνομα του Ερπετού που θα επιστρέψει για να μας πιει το αίμα και να μας διαμελήσει την ψυχή! Πώς να το πω δηλαδή, αν φανταζόμουνα μια θάλασσα βασιλικές κόμπρες να πλησιάζουν μια σαρκοφάγο μέσα σε μια παρατημένη πυραμίδα, θα έβαζα Nile, αν τώρα μέσα απ' τη σαρκοφάγο πεταγόταν ο Μαμ-Ρα και ξεκίναγε να ουρλιάζει "Αρχαία Πνεύματα του Κακού...", θα έβαζα γαμημένους Coffin Texts! Έχουν κομμάτια "Final Transformation" και "Deities of Prime Evil Chaos" δηλαδή, τί άλλο να πω;!!! Ενδώστε...

http://www.facebook.com/CoffinTexts
http://www.darkdescentrecords.com/

Γεράσιμος Β.

DRIP OF LIES (Pl) - Failure (2012)

Γινόμαστε γκρινιάρηδες γιατί νομίζουμε ότι είμαστε γλυκούληδες. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Στην πραγματικότητα είμαστε γεροξούρες δυσκοίλιοι που μας αρέσει να παρελθοντολογούμε. "Δεν το φιάχνουν όπως παλιά το crust", "αααχ, εγώ τους Disfear μου τους θέλω χωρίς μουστάκια", "μεγάλωσα με Hellbastard, τι ναυτά τα σουηδικά" (σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο για Disfear) κτλ. Όλοι το κάνουμε μην κοροϊδευόμαστε, και ας έχουμε αφίσα Iron Maiden στο δωμάτιο. Failure.

Έτσι λέγεται και ο δίσκος των Drip Of Lies. Τους οποίους τους promote-άρανε ως την νέα καλύτερη crust μπάντα ξέρω 'γω. Δεν είναι για κανένα λόγο. Οι Sarabante είναι αυτή, και οι Antimob ίσως. Αλλά ο δίσκος είναι full ευχάριστος όπως και να το κάνεις. Με αφετηρία κάπου στους προπέρσινους Masakari, και επιρροές από διάφορα νεο crust συγκεντρώνουν όλες τις ψιλο cliché μελωδίες και στοιχεία που εγγυούνται επιτυχία. Τα εμπλουτίζουν και με λίγο hardcore και λίγη darkίλα νέας κοπής και όλα καλά. Δεν είναι από αυτούς που έχουν κάνει τους Tragedy headliners στο εικονοστάσι τους, αλλά τους έχουν αρκετά ψηλά, κάπου λίγο πιο κάτω από τους From Ashes Rise. Στο πρώτο άκουσμα δεν έσκισα τα βρακιά μου, γιατί αυτό μου λέγανε ότι θα κάνω. Κάπου στο δεύτερο τρίτο όμως μου έφυγαν δυο πόντοι.

Για να 'μαι ειλικρινής λοιπόν και επειδή ποτέ δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα fruit punch με ομπρελίτσα, παρέα με φουσκωτή χελώνα σε πισίνα, οι Drip Of Lies έτσι στην απέξω με ελαφρο crust αμερικανικής κοπής* που γλυκοκοιτάζει και καμιά Deathwish σε σημεία, έρχονται έστω και λίγο αργά να συνοδεύσουν το απεριτίφ σας, στο σπίτι κάποιου πλούσιου φίλου. Εκτός και αν έχετε και σεις πισίνα οπότε το πράμα αλλάζει, γιατί το ακούτε και μόνοι σας. Επειδή η μοναξιά όμως είναι κακό πράγμα, οι έχοντες πισίνα και λίγους φίλους παρακαλούνται να επικοινωνήσουν στο mail του Φίστανκ.

http://dripoflies.bandcamp.com/album/failure-lp

Υ.Γ.: Και George Carlin sample δώρο... για το extra point
*Υ.Γ.2: γνωστό και ως (aka) dark neo crust

Ι. Χ.

ΤΟΞΙΚΟΣ ΕΜΕΤΟΣ (Grc) – Θερμοπυρηνική Καταστροφή (2012)

Για το ντεμπούτο των Τοξικός Εμετός πρέπει να ξέρετε τρία πράγματα:

1. Ανεβήκαμε σ' απάνω, μπήκαμε στο χωλ, περνάμε μέσα στο χειμωνιάτικο, είδαμε τον πατέρα μας στο κρεβάτι, ξαπλωμένος, και η μάνα μας ήτανε δίπλα, στο τζάκι, όπως είχε μέσα το δωμάτιο, και στα πόδια της ήταν το μικρό σκοτωμένο... αρχίσαμε και φωνάζαμε, μπροστά ο Τάκης, πίσω εγώ, "μαμά, μπαμπά, Νίκο... μαμά, μπαμπά, Νίκο...", δε μας απαντάγανε, αρχίσαμε να φωνάζουμε... κι όπως ήταν κάτω ο μικρός σκοτωμένος, αυτό του 'χαν ανοίξει την κοιλιά με ξιφολόγχη φαίνεται, το παιδί... και το αγκάλιασε, και όλα τα σωθικά του βγήκαν επάνω και κυλιστήκαν κάτω στο πάτωμα...

2. Ότι το "Στρατόπεδα Συγκέντρωσης" είναι το δεύτερο πιο ανατριχιαστικό κομμάτι έβερ. Πρώτο είναι το "Nostalgia" του Yanni.

3. Ότι μας τρολάρουν ασύστολα.

[too obsure for internet]

Βαγγέλης Ε.

NARCAN (Gre) - Kukuvaya (2012)

Μου λέει ένας φίλος γαμηθήκαμε (για την κρίση μιλάει) και επιτέλους βγάζουμε καλό hardcore. Δεν είναι δύσκολο να δεις ότι το hardcore έχει σαφείς κοινωνικές προεκτάσεις, τουλάχιστον όσον αφορά εκείνο το κομμάτι του που κρατάει αποστάσεις από το MTV. Βέβαια όλα αυτά δεν έχουν μεγάλη σημασία γιατί οι Narcan παίζουν crust.

Το demo αυτό που το δίνανε σε κάτι καταλήψεις , το βγάλανε κουκουβάγια... το πουλί... αυτό που είχε πίσω στα βιβλία στο σχολείο. Νιώθετε; Θα πρεπε να τελειώσει εδώ το review και να τυπώσουμε τις μούρες τους σε μπύρα, ίσως θα 'πρεπε να τους δώσουμε και εκείνη την μαλακία το nobel. Nobel φάσης. Αλλά το demo γαμεί τόσο, που θα γράψω δυο γραμμές ακόμα. Οι οποίες θα λένε, ότι είναι βλάχοι και diy-δες και το χουν τυλίξει σε μια κόλλα A4, αλλά μ' αρέσει. Ότι κατά βάθος ο τραγουδιστής τουλάχιστον είναι Ιάπωνας, και σκοτώνει ("vokillz" είναι η σωστή λέξη). Ότι η παραγωγή σού δίνει τα ακουστικά στο χέρι γιατί ενώ ακούς d-beat βρώμικο και πρόστυχο, η ηχάρα έχει όγκο που ρίχνει ουρανοξύστη στο Τόκυο. Το "Never Ending" είναι το καλύτερο crust κομμάτι της χρονιάς (και το τέλος του "Point Of View" επίσης). Piss.

http://narcan.bandcamp.com/

Ιωσήφ Χ.

CRUSADES / Bridges Left Burning - - 22.10.2012 @ Kafe Kult, Munich

Οι τριάντα νοματαίοι που ήμασταν στους White Lung ξαναμαζευτήκαμε στο ίδιο μέρος για να διασκεδάσουμε, να χορέψουμε και να ερωτευτούμε με τους Crusades. Για το τι κουμάσια είναι έχετε ήδη πληροφορηθεί, παρόλαυτα η μαρτυρία ενός live των Καναδών προσθέτει ακόμα περισσότερο στον υπό διαμόρφωση ακόμα μύθο τους. Θα τα πούμε σε λιγάκι.

Οι Γερμανοί πιτσιρίκοι Bridges Left Burning σαπόρταραν και ήμουν από πριν ψημμένος αφού είχα τσεκάρει το περσινό EP τους, "Disappointment, Disapproval, Disbelief". Η Γερμανία, μετά από μια μακρά περίοδο "χαρφλωριάς", έχει ανέβει σημαντικά βγάζοντας hardcore μπάντες με ουσία, όπως οι Together και οι Goldust. Οι Bridges Left Burning φαίνονταν ψιλοψαρωμένοι συναυλιακά και ο τραγουδιστής μάλλον δεν την πολυπάλευε και έπινε συνέχεια νερό, αλλά παρόλαυτα το πάθος τους ήταν άκρως μεταδοτικό και έκανε μπαμ ότι είναι χωμένοι στο έτσι με όλο τους το είναι. Η απελπισία στις μελωδίες και τα breaks τους, αλλά και τα επίμονα straight φωνητικά μου φέρνουν στο μυαλό τους Trial και ακόμα περισσότερο τους Between Earth & Sky, μπάντες δηλαδή που δεν κυνήγησαν ποτέ τον εντυπωσιασμό, μα παίζουν ό,τι τους λέει η καρδούλα τους με θαυμαστά αποτελέσματα. Πολύ δυνατή εμφάνιση και θέλω να πιστεύω ότι οι Bridges Left Burning θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, αφού τη στόφα την έχουν.

Για κυρίως πιάτο είχε σατανιστικό pop punk... Σαν ανέκδοτο δεν είναι; Κι όμως, νομίζω ότι ο προσδιορισμός ταιριάζει απόλυτα στους Crusades. Την pop-ίλα δεν μπορούν να την πετάξουν από πάνω τους γιατί είναι πιασάρικοι και απαλούληδες (ούτε καν το "Remedy" δεν παίξανε, πιο πολύ σε στουντιακό ατύχημα μού κάνει η "αντρίλα" του συγκεριμένου κομματιού), από την άλλη η σατανολατρεία που πλασάρουν είναι φουλ πειστική μέσα στην υπερβολή και τη θεατρικότητά της. Λίγο τα παλιατζίδικα φωνητικά, λίγο οι γεμάτοι κρυμμένο νόημα στίχοι που σοφά αποφεύγουν τους χουλιγκανισμούς, λίγο η υποβόσκουσα θλίψη μέσα στη χαζοχαρουμένια των συνθέσεων, προσδίδουν μια τελείως occult και 70's αύρα στη φάση των Crusades (επίσης δεν ξεχνάμε ότι μέλη τους παίζουν στους τελείως δρακουλιάρηδες Sedatives). 

Σαν παρουσίες πάνω στη σκηνή τα μέλη της μπάντας εντυπωσιάζουν και ξεσηκώνουν. Όλοι έκαναν φωνητικά, μα την παράσταση έκλεψαν με τις φωνάρες τους ο κοντός κιθαρίστας που έκανε τα ψηλά και ήταν πολύ τσαχπίνης και ο μπασίστας που τραγουδούσε επίσης μελωδικά αλλά πιο πάνκικα και είχε αέρα σχιζοφρενούς. Η ανύπαρκτη επικοινωνία με το λιγοστό κοινό τους καθιστούσε ακόμα πιο απρόσιτους και συνέβαλε στην όλη σατανίλα της φάσης, μόνο τα κεριά και η μυρωδιά από λιβάνι έλειπαν. Τα κομμάτια είναι δεδομένο ότι γάμησαν, για το σκατένιο ήχο δε νοιάστηκε κάνεις ποτέ και μετά από μία περίπου ώρα που πέρασε χωρίς να το καταλάβω, οι Crusades εγκατέλειψαν τη σκηνή και τους παρευρισκόμενους, αφήνοντας τους πλουσιότερους κατα μία ανάμνηση φανταστικής βραδιάς. Τι ωραία μπάντα ρε πούστη... Θέλω κι άλλα τέτοια.

http://bridgesleftburning.bandcamp.com/
http://itsaliverecords.bandcamp.com/album/the-sun-is-down-and-the-night-is-riding-in

Βαγγέλης Ε.

SCOTT KELLY and the Road Home (USA) - The Forgiven Ghost In Me (2012)

Θυμάμαι την τολμηρή αβεβαιότητα του "Spirit Bound Flesh" και την φανερή σιγουριά του "The Wake" από το πρώτα χτυπήματα τις κιθάρας στο "The Ladder In My Blood". Θυμάμαι τον δύστροπο, απρόσιτο και απόλυτο Scott Kelly στην βραδιά του Απριλίου το 2008 στο AN Club. Την απαίτησή του να το βουλώσουμε όλοι όσοι ήμασταν μέσα και να ακούσουμε. Όποιος δε γούσταρε την έκανε, το εισιτήριο κερασμένο. Αμέσως θυμάμαι την έκπληξη αυτού που τότε θεώρησα διαλλακτικότητα στη solo εμφάνισή του στο Roadburn τον Απρίλιο του 2009, και τις δύο επόμενες εμφανίσεις του στην Αθήνα.

Θυμόμουν, έλπιζα και αδημονούσα, όσο έβλεπα τον Kelly να εκτίθεται μέσα από τις προσωπικές του δουλειές, τους Blood and Time, το facebook, τους Shrinebuilder, το blog του, τη Neurot Recordings και το Kombat Radio. Πολύ δύσκολα δεν θα φανώ σαν κάποιου είδους stalker, όμως ούτε έχω facebook, ούτε άκουγα όλες τις εκπομπές του, ούτε κρεμιόμουν καθημερινά από το blog του σε αναμονή μίας ανάρτησης, ούτε φτιαχνόμουν ακούγοντας σε σταθερή βάση τις δουλειές του. Αντιμετωπίζω όπως και τότε τους Neurosis με κάποιο δέος που δημιουργεί μία απόσταση, κάτι που με βολεύει. Πόσο εύκολο είναι να κοιτάς στο βάθος του κεφαλιού σου χωρίς ντροπή ή φόβο, μα με σκοπό; Υπήρχαν αρκετοί προπομποί για την επικείμενη προσωπική δουλειά του Kelly και για εμένα ιδιαίτερα κατευθυντήριοι αποδείχθηκαν αυτός, καθώς και η καταπληκτική δουλειά που έγινε στις διασκευές των τραγουδιών του Townes Van Zandt. Δημιούργησαν μία αίσθηση, μία ανυπομονησία που άρχισε να εκπληρώνεται όταν ανακοινώθηκε ο τίτλος και το εξώφυλλο του δίσκου στον οποίο τόση ώρα δεν αναφέρομαι.

Το "The Forgiven Ghost In Me" λοιπόν, με την παρουσία των Greg Dale και Noah Landis (Neurosis, Blood & Time) ως "The Road Home" και την εμφάνιση ακόμα δύο παιδιών της μεγάλης παρέας (Josh Graham, Jason Roeder) στο "The Field That Surrounds Me", ξεφεύγει ολοκληρωτικά από το μοναχικό και κλειστό μοτίβο στρώνοντας το δρόμο της επιστροφής με αναμνήσεις, αναπνοές, και ματιές στον ουρανό που τόσο ποθεί να τρυπήσει. Απαλλαγμένος από πολλές δεσμεύσεις, σκληρότερος και ανοιχτότερος ξεκινά τον κύκλο του. Η ωριμότητα που κέρδισε μέσα από τη γαλήνη που δείχνει πως βρήκε τα τελευταία χρόνια με αγγίζει διαρκώς σε κάθε ακρόαση του δίσκου. Η παρουσία του στέκεται πάλι θηριώδης μέσα σε καθένα από τα τραγούδια, τα πλέον ποικιλόμορφα της προσωπικής του πορείας. "I love you like a flower loves the sun" και ο δίσκος ξεκινάει με ένα Hank Williams πνεύμα που δεν αργεί να (με) παρασύρει και να καταπραΰνει κυρίως γιατί (με) χαροποιεί.

Και θα σταθώ εδώ για να συνεχίσω μιας και κουράστηκα να τρίβω το μούσι μου μιλώντας με στόμφο για την τωρινή ψυχολογία του Kelly. Θα μιλήσω για τη δική μου, η οποία παραμένει ίδια ακόμα και μετά από μήνες ακρόασης. Γιατί εκείνη η λυτρωτική νότα που άρχισε αδύναμα να εντοπίζεται στο "Spirit Bound Flesh" πλέον δεν κρύβεται πίσω από καμία άλλη συχνότητα, και με δική της ένταση εξαναγκάζει τυχαίους αναστεναγμούς από μέρους μου. Με χαρά παρατηρώ πως η γαλήνη που ήθελα να φτάσει στην ψυχή αυτού του ανθρώπου ξεκινά να τρυπώνει και πλέον ελπίζω να ριζώσει εκεί. Και παρότι ο χώρος που δίνεται στην αλλαγή ακόμα δεν είναι ο μεγαλύτερος στον δίσκο, η αρχή τη είναι παρούσα και κοιτάζει ακίνητη προς τα έξω. Ο Kelly μέσα από το τρίτο του full length κέρδισε και άλλο έδαφος στη μάχη με το χρόνο, ανακάλυψε κανάλια που έφεραν προς τα έξω πιο θαμμένες ανάγκες του και περισσότερο από τον εαυτό του, δίνοντας μου το δικαίωμα να μιλάω για έναν από τους πιο ακέραιους και αυθεντικούς δημιουργούς που συνάντησα ποτέ. Και αν έρχεται η ώρα της μεγάλης παύσης, πάντοτε την απώλεια θα την καλύπτει η γνώση πως αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να βρει το δικό του "measure of peace".

http://www.weburnthroughthenight.com
http://www.neurotrecordings.com

Γιωργος Κ.

PROPAGANDHI (Can) – Failed States (2012)

Έχει περάσει παραπάνω από ένας μήνας απ' τη μέρα που κυκλοφόρησε το "Failed States" και ακόμη περισσότερος καιρός από τη μέρα που λήκαρε στα ίντερνετς. Ο χρόνος ήταν αρκετός για να ενθουσιαστώ, να διαβάσω στίχους, να βρω αγαπημένα τραγούδια, να τα αντικαταστήσω με άλλα, να το συγκρίνω με τα προηγούμενα Propagandhi, να προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, να καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός και να σταματήσω να το ακούω πολλές φορές τη μέρα ώσπου τέλος να αρχίσω πάλι να ασχολούμαι με άλλες μουσικές. Θα περίμενε, ίσως και να απαιτούσε, κάποιος μια ώριμη, αντικειμενική και εμπεριστατωμένη παρουσίαση δίσκου, έτσι δεν είναι; Το πρόβλημα είναι ότι το "Failed States" παίζει αυτή τη στιγμή και έστω ότι μου λέγανε "για πες γι' αυτό που ακούμε τώρα", τότε μάλλον θα απαντούσα με κτηνώδεις κραυγές οργασμού και λυγμούς χαράς παρά με κανονικές προτάσεις. Δεν έχει τύχει μέχρι τώρα να γράψω για Propagandhi, ούτε και να ανταλλάξω απόψεις έξω από τα πλαίσια του δικού μου μονολόγου για το πόσο δίσκος της χρονιάς είναι η εκάστοτε Propagandhi κυκλοφορία, θέση που αδυνατώ να δικαιολογήσω και καταλήγω να τελείωνω τις συζητήσεις με το πόρισμα ότι ο συνομιλητής μου είναι μαλάκας και δε νιώθει.

Με κάθε καινούριο album οι δυσκολίες να αποσαφηνήσω τι ακριβώς με κάνει να θεωρώ τους Propagandhi ένα απ' τα σπουδαιότερα γκρουπ έβερ αυξάνονται, όπως πληθαίνουν με τον καιρό και οι αποχρώσεις που προσθέτουν οι Καναδοί στη δημιουργική παλέττα τους. Το 2001 με το "Today's Empires...", ίσως χάρη στον μέταλ ψυχαναγκασμό του τότε νέου μπασίστα Todd Kowalski, άρχισαν να φαίνονται οι προθέσεις τους να γκρεμίσουν απ' τα μέσα τις πόρτες του ομοιόμορφου και προβλέψιμου punk rock οικοδομήματος, με πολιορκητικούς κριούς τις ξεκάθαρες speed metal επιρροές και τον τρόπο εκφοράς των διδακτικών κειμένων που τραγούδουσε η φωνάρα του Chris Hannah. Τότε άρχισα προσωπικά να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό ήταν το "άλλο" punk rock, το σοβαρό και το κρίσιμο. Αυτήν την τελείως περιοριστική για τη μπάντα αντίληψη ήρθε να γκρεμίσει το "Potemkin City Limits" τέσσερα χρόνια μετά. Το album βρίσκει τους Propagandhi άκρως υπερβατικούς και καινοτόμους, η άπειρη προγκιά που επιστρατεύτηκε σ' αυτό το δίσκο είναι πλήρως ανθρώπινη, με αποτέλεσμα μια επιφανειάκη ακρόαση πιο πολύ αγκαλιάζει τον ακροατή, παρά τον εντυπωσιάζει και τον ξενίζει. Εμπνευσμένες μελωδίες, εκπληκτική τεχνική, κατσαπάνκικα μπασταρδέματα με μέταλ και το γνωστό dead serious ύφος ιεροκήρυκα συνθέτουν ένα δίσκο που έκανε τους Propagandhi είδος μουσικής που έπαιζαν μόνο οι ίδιοι. Αποθέωση και μετά ηρεμία για άλλα τέσσερα χρόνια μέχρι την κυκλοφορία του "Supporting Caste". Οι συγκυρίες τότε ήταν καλές, κάπως είχε χτιστεί ανυπομονησία και με το που βγήκε ο δίσκος, έμειναν όλοι μαλάκες! Οι Propagandhi είχαν πλέον βρει τη φύση τους και έσπρωχναν τα όρια παραπέρα, ποιά όρια δεν ξέρω ακριβώς και προς τα πού τα έσπρωχναν δεν έχω ιδέα. Ίσως κάποιος πιο αντικειμενικός κριτής να μπορεί να εξηγήσει καλύτερα τι έκανε η μπάντα στο "Supporting Caste", για μένα εκείνος ο δίσκος ήταν απλά η πιστοποίηση ότι οι Propagandhi έγιναν μια δυνατή φωνή, στην οποία κανένας δε μπορούσε να κλείσει τ' αυτιά του. Η αίσθηση του "μια μπάντα βγάζει καινούριο δίσκο με αυτά τα τραγούδια" είχε χαθεί δια παντώς και το παιχνίδι παιζόταν πλέον σε μια οικουμενική πλατεία όπου οι Propagandhi έβγαζαν ένα λόγο που άλλαζε τις αντιλήψεις των παρευρισκόμενων περί στρατευμένης τέχνης και περί μουσικής γενικότερα. Το "Supporting Caste" ήταν χωρίς αμφιβολία μια ολοκληρωτική νίκη, που όμως δε θα μπορούσε να επιτευχθεί χώρις να έχει προηγηθεί η μέχρι τότε πορεία του γκρουπ.

Και φτάνουμε στο σήμερα που οι Propagandhi ξεκινάνε το νέο τους μανιφέστο με το "Note To Self", προχωρώντας τη σκέψη πίσω από τη no fly list, τη λίστα ανθρώπων με διαφορετικά, και άρα εχθρικά, φρονήματα, στους οποίους, και στα πλαίσια του πολέμου ενάντια στην "τρομοκρατία", δεν επιτρέπεται να μπουν σε αεροπλάνο. Η σκέψη καταλήγει μοιραία στη "no talk list", παρόλαυτα η λύση δίνεται στο τέλος του κομματιού με την προτροπή "rise" και το ηχητικό αντίστοιχο της λεκτικής κορύφωσης των στίχων. Κάπως έτσι οι πύλες του καινούριου δίσκου των Propagandhi ανοίγουν, δε γίνεται προσπάθεια να σας βάλει κάποιος με το ζόρι μέσα, το αν θα μπείτε είναι δικό σας θέμα. Δικό σας θέμα είναι αν θα παραμυθιαστείτε με τη συνειδητοποιημένη παιδικότητα του "Devil's Creek". Αν θα σεληνιαστείτε με ένα απ' τα πιο επιθετικά και τεχνικά κομμάτια των Propagandhi, το "Rattan Cane". Αν θα λάμψει για σας μέσα στη φρενίτιδα του "Status Update" το εικοστό δευτερόλεπτό του, αυτό που αποκαλώ "καλύτερο δευτερόλεπτο μουσικής για το 2012". Αν πίσω απ' την ανελέητη τεχνικούρα και τις παθιασμένες στιχουργικές φτυσιές του Kowalski στο "Congitive Suicide", σάς αγγίξει και το αντιομοφοβικό του μήνυμα. Αν κατά την ξένοιαστη ανάπαυλα του "Things I Like", χαμογελάσετε ταυτιζόμενοι με το "and I like the Maple Leafs cuz they remind me of me", μιας πανέμορφης δήλωσης εθνικής ταυτότητας. Κάπως έτσι και περνώντας από τα κλαμμένα riff του "Dark Matters" και την αγωνία του "Lotus Gait", ίσως φτάσετε στον μεγαλοπρεπή επίλογο του δίσκου, το "Duplicate Keys Icaro (An Interim Report)", που είναι πραγματικά ο ορισμός της Τέχνης και το κομμάτι με το οποίο θα προσπαθούσα να δείξω σε κάποιον τι είναι οι Propagandhi. Πέραν της συνθετικής τελειότητας, βρίσκουμε εδώ και τους πιο καταπληκτικούς στίχους που έχει γράψει ποτέ η μπάντα, οι οποίοι αρχικά περιγράφουν σε βιοχημική, μικρομετρική κλίμακα τις λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου, περνώντας κατευθείαν στα μακροσκοπικά συμπαντικά μεγέθη της πληροφορίας και καταλήγοντας στο ότι η μοναδική αρχή του σύμπαντος είναι η αγάπη. Δηλαδή, ρε πούστη μου, τι άλλο θέλετε απ' τη μουσική σας;

Δεν είμαι σίγουρος αν οι Propagandhi πήγαν με το "Failed States" ένα βήμα μπροστά ή πίσω, αν κάτι που κάνουν εδώ και χρόνια τελειοποιήθηκε ή έμεινε στάσιμο και δεν έχουν καν κουνηθεί χιλιοστό από τον τόπο που βρίσκονταν όλα τα προηγούμενα albums τους. Πιστεύω όμως ακράδαντα, ότι δρουν ακόμα στο κέντρο όλων αυτών που δίνουν νόημα στη μουσική. Πέρα απ' το πανκ, το μέταλ, τα mailorders και τις συναυλίες ύπαρχει σίγουρα και κάποιος άλλος, συχνά ξεχασμένος λόγος που ξεκινήσαμε να ασχολούμαστε μ' όλη αυτή την ιστορία, και σε μένα αυτή την ανάμνηση την ξύπνησε το "Failed States".

http://propagandhi.com/

Βαγγέλης Ε.

TURBONEGRO (No) - Sexual Harassment (2012)

'Εχουν περάσει 5 ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο album των Τurbonegro, "Retox", το οποίο χωρίς να είναι κακό ένιωθες ότι κάτι δεν πάει καλά, βάλε και την αποχώρηση του Hank Von Helvete από το μικρόφωνο της μπάντας, τα πράγματα δεν ήταν και ιδιαίτερα καλά... Πολλοί μάλιστα τους είχαμε και λίγο ξεγραμμένους στα όρια της διάλυσης, οπότε όταν μάθαμε για νέο album διατηρήσαμε κάποιες επιφυλάξεις...

'Ελα όμως που οι βρωμεροί τύποι από το Όσλο κάνουν μια μεταγραφή-γκολάρα, έναν άλλο βρωμερο τύπο από την Αγγλία που τραγούδαγε σε εκείνους τους ακόμα πιο βρωμερούς Dukes of Nothing ("War & Wine" διάολε!!!!) αγκαζέ με τον ιδρυτικό Rune Rebellion στις κιθάρες και μας σερβίρουν μια δισκάρα-σφαλιάρα από το πουθενά!!!

"Party Time!" όπως γκαρίζει κι ο Duke Of Nothing σε μια φάση!! Απλά πράματα! Πάρε riffαρες που τιμούν το 70's παρελθόν τους (Rolling Stones, AC/DC, Ramones, Stooges και όχι μόνο...) όλο προστυχιά και πουτανιά, σφιχτοδεμένο rhythm section τρένο και ένας Duke να ανταπεξέρχεται τέλεια στα νέα καθήκοντα του, αν και για να είμαι ειλικρινής στην αρχή με ξένισε λίγο η πιο τραχιά/μπάσα φωνή του σε σχέση με του Hank, αλλά το δισκάκι είναι τόσο καλό που δεν αφήνει κ πολλά περιθώρια. Punk rock'n'roll δυναμιτάκια; Μέσα! Mid-tempo βρωμιές; Μέσα! Τιτλάρες; Και τα παπούτσια μέσα!! Μέχρι κι εκείνο το cult δερμάτινο πηλήκιο είναι στο εξώφυλλο! Χαλαρά στους 5 καλύτερους hardpunkrocknrollin δίσκους της χρονιάς!!!

Οπότε κυρίες, τραβεστί και κύριοι, φωνάχτε φίλους σπίτι, πάρτε μπύρες και ό,τι άλλο κάνει ένα πάρτυ ενδιαφέρον, βάλτε το στο τέρμα και δείτε τους όλους να ξεφτιλιάζονται χωρίς αύριο... Α!'Εχει βγει και σε βινύλιο για τους μερακλήδες...

http://www.turbonegro.com/

Νίκος Κ.

KICKBACK + supports @ An Club , 26/10/12

Οι Kickback θέλουν να πεθάνεις . Δεν είναι αστείο … το πιστεύω . Δεν σε φτύνουν στη μούρη για να πουλήσουν μούρη, δεν σε κλωτσάνε για να πουλήσουν αντρίλα, ούτε σε βρίζουν γιατί έτσι κάνουν οι hardcore μπάντες. Βασικά δεν είναι hardcore μπάντα, ποτέ δεν ήταν. Αλλά μην ξεφεύγουμε , οι Kickback ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλουν να πεθάνεις.

Το καταλάβανε όλοι νομίζω αυτή την μία ώρα και κάτι τις παρασκευής. Άνετα η πιο Μεγάλη Παρασκευή εδώ και κανα διχίλιαρο χρόνια. Τρόμος , βία , πανικός. Ο Stephen σαν άλλος εκπαιδευτής αγριόσκυλων, κράτησε τα μπόσικα για ένα μισαωράκι που για να πλησιάσει κανείς την μπάρα έκανε προσευχή, και μετά αφού είχε πάρει τον αέρα ενός ολόκληρου club ήταν η ώρα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να σου δώσει και κανα μικρόφωνο. Έχεις πληρώσει στην τελική. Μεγάλο καθίκι μιλάμε.

Οι Kickback είναι όλοι ένας και ένας εκτός από τον μικρό session κιθαρίστα που μάλλον παίζει σε λάθος μπάντα. Αυτό που σου προσφέρουν δεν είναι ξερό live , είναι εμπειρία . Το ζεις στο έπακρο, είτε είσαι συμβιβασμένος με την ιδέα να σε φτύνουν και να σε βαράνε είτε όχι. Κάποιοι ξίνισαν , κάποιοι πορώθηκαν, γνώμες … Όλοι μα όλοι όμως έκαναν σαν κοριτσάκια, στην πρώτη σειρά στον Σάκη, με τις πρώτες νότες του “Forever War”. Λογικό είναι ότι δόθηκε περισσότερη έμφαση στους δύο τελευταίους δίσκους της επαναδραστηριοποίησης τους, όπως επίσης και το ότι θέλαμε περισσότερο από τα δύο πρώτα albums . Το θέμα είναι όμως ότι δεν αντέχαμε. Ψυχική εξάντληση λέμε.

Πριν τους Kickback λοιπόν σε αυτό είχαν συντελέσει οι τρισμέγιστοι I want you Dead, που ρε πούστη μου πόσο μπαντάρα είναι , και πόσο άνιωθος κόσμος. Καμαρώνουν όλοι που ακούσανε Integrity , και στους I want you dead πίνουν μπυρίτσα και δείχνουν τα μπράτσα τους , ντροπή … Πιτσαδόρε μίλα και εσύ . Μην με απογοητεύεις κόσμε, σαν να μη μου φτανε που ακόμα ψηφίζεις … άκου τουλάχιστον ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑΡΑ .

Πριν τους πατρινούς, το live είχε ξεκινήσει με μια άλλη απίστευτη μπαντάρα, τους Delete The Mass. Κρίμα που χρειάστηκε να περάσουν 2-3 τραγούδια (κανα 5λεπτο) για να μπει ο πρώτος κόσμος μέσα. Σίγουρα αυτό τους έκοψε την φόρα, και φάνηκε. Παίξανε σαφώς  πιο μεστά και επαγγελματικά από ποτέ, αλλά αυτό ίσως να ήταν και το μοναδικό μείον της εμφάνισης τους. Χωρίς παρεξήγηση , γαμήσανε σύμπαντα πάλι, μιλάμε για grindcore και πιθήκια και σφαγή (τσεκάρουμε και εδώ ), απλά με πιο σάπιο κόσμο και με ένα τσακ πίεσης extra. Δυστυχώς το merchandise της μπάντας πλέον έχει και επίσημα τελειώσει , αλλά κάνουν συχνά πυκνά live και έχουν αρχίσει και βγάζουν και πράματα στο net, οπότε ΨΑΞΤΕ ΤΟΥΣ. Ίσως έτσι να ξέρετε την επόμενη φορά τι απαντάμε στο δίλημμα “ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ Ή ΤΟΝ ΒΑΡΑΒΑΑΑΑ”.

Αυτό το live θα μπορούσε να είναι το πιο καταστροφικό ever αν είχαν παίξει και οι Ruined Families, αλλά ευτυχώς για όλους μας κάνουν tour στη Ευρώπη. Έτσι αντί για αυτούς, έπαιξαν οι Eden Demise στην θέση παγίδα ακριβώς πριν τους Kickback. Το cd που είχαν κυκλοφορήσει πριν κάτι χρόνια δεν με είχε τρελάνει, και αν και μπορώ να αναγνωρίσω τον επαγγελματισμό της μπάντας δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός ότι το μόνο που έκανε εκείνη την βραδιά ήταν να υπογραμμίζει την πλήρη αχρηστία του, μπροστά σε μπάντες με δέκα καντάρια ταλέντο και παντελή αδιαφορία για το image τους. Άλλος χώρος , άλλες αξίες , άλλη ηθική … συνεχίζω να προτιμώ τους Ruined Families για support μάλλον.

Αυτά . Δεν έχει επίλογο. Kickback  σατανάς και μόνο ΘΡΑΣ.

Ιωσήφ Χ.

WHITE LUNG, Kids Of Zoo @ Kafe Kult, Munich - - 30/09/2012

Η λατρεμένη χαβούζα Kafe Kult, η ζεστή φωλίτσα των πιο περίεργων απ' τους "πανκοπερίεργους" Μοναχιώτες, θα είχε σίγουρα μέχρι τώρα καταληφθεί απ' τον αξιότιμο συνοδοιπόρο Κωστάκη αν ζούσε εδώ, αφού από το σάπιο σανίδι της έχει παρελάσει ο μισός κατάλογος της Deranged Records (No Problem, Red Dons, Terrible Feelings) και στο άμεσο μέλλον ενδέχεται να παρελάσει και ο άλλος μισός (σε πρώτη φάση με τους Crusades στις 22 Οκτώβρη). Στα πλαίσια της άλωσης του Μονάχου από την καναδέζικη μηχανή πολέμου οι White Lung ήρθαν μια χαρά κύριοι (και κυρίες) και, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, τα σάρωσαν όλα.

Στο live έσκασαν γύρω στα τριάντα άτομα και δε με χάλασε προσωπικά καθόλου, μιας και έχω μπουχτίσει τιγκαρισμένες συναυλίες εδώ στα ξένα. Σε χαλαρή λοιπόν ατμόσφαιρα ξεπρόβαλε μετά την απαραίτητη αργοπορία το αυστραλέζικο power trio των Kids Of Zoo. Τη μπάντα δεν την ήξερα, κατά τη διάρκεια της εμφάνισής της όμως έμαθα ότι οι τίτλοι τραγουδιών τους θεωρούνται οι χειρότεροι στην Αυστραλία και ότι το δυναμικό τους post hardcore, που εκείνη τη στιγμή μου θύμισε Mouthbreather και Brainworms, γαμάει κέρατα και είναι ότι πρέπει για μεράκλωμα πριν τα δύσκολα. Αργότερα, σε μια τυχαία συνάντηση μαζί τους στο φουαγιέ της χαβούζας, έμαθα ότι είναι όλοι τους γαμώ τα άτομα, ότι απορούν με τον όρο post hardcore και ότι ο ντράμερ τους ήταν γείτονας με τους Blood Duster. Την επόμενη μέρα, όταν άκουσα το περσινό ντεμπούτο LP τους στο σπίτι μου (κυκλοφόρησε από την Adagio 830, εγγύηση λέμε), διαπίστωσα ότι ο studio ήχος τους είναι πιο ξερός και χύμα απ' το live, κι ότι το στυλ τους γενικότερα noiserock-ίζει όμορφα. Τσεκάρετε οι ενδιαφερόμενοι γιατί τους το υποσχέθηκα.

Μετά βγήκαν οι White Lung.

Οι White Lung που λέτε, έπαιξαν όλο το "Sorry" (εκτός απ' το "Deadbeat" νομίζω), ενώ από το πρώτο θυμάμαι το "Viva La Rat", το "Shoot" και το "Two Seen". Έπαιξαν και καναδυό ακόμα που δεν τα θυμάμαι γιατί ήμουν σε ντελίριο.

Η τραγουδιάρα είχε πονόλαιμο, ήταν φουλ στραβωμένη με τους πάντες και έκραζε με κάθε ευκαιρία. Η ντραμίστρια ήταν να τη χαζεύεις, εσύ τη χάζευες, αλλά αυτή χάζευε το υπερπέραν. Η μπασίστρια ήταν όμορφη. Ο κιθαρίστας είναι εξωγήινος. Είναι ο Τζίμι Χέντριξ, είναι ο Χοτ Σνέικς, είναι ο Σλας, είναι ο Ντρημ Θήατερ, είναι ο Σουγκλάκος, είναι το μποζόνιο. ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΟΠΩΣ ΣΤΟ STUDIO. ΟΛΑ.

Οι White Lung έχουν τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ και τα ακούσαμε όλα live, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει "καύλα των δίσκων επί χίλια".

Άμα κάνω ποτέ παιδί θα το βγάλω White Lung.

Βαγγέλης Ε.

http://kidsofzooband.bandcamp.com/
http://whitelung.bandcamp.com/

BIRDS IN ROW (FRA) – You, Me & The Violence (2012)

Θα αρχίσω από τη διαδικασία ακρόασης του "You, Me & The Violence", διαδικασία την οποία εφάρμοσα και στο "Cottbus", το περσινό EP των Birds In Row και διάδοχο του παρθενικού τους εφτάιντσου. Αφού το κατέβασα το άκουσα στον υπολογιστή τρεις-τέσσερις φορές και αγκομαχούσα αρχικά να βρω "χιτάκια", γιατί εννοείται ότι το ντεμπούτο των Birds In Row, που καιρό τώρα ξελιγωμένος περίμενα, θα έχει μόνο "χιτάκια"! Δεν βρήκα ούτε ένα, όπως και στο "Cottbus" άλλωστε. Στη συνέχεια σκέφτομαι ότι, εντάξει, έπρεπε να το φανταστώ, τους ξέρω εξάλλου από πριν τους Birds In Row, τι χαζός, χε χεχ... Οπότε, λέω, το album σίγουρα θα έχει άπειρα "γαμάτα σημεία" στα κομμάτια. Κάθομαι λοιπόν σα μπούφος και παλεύω να απομονώσω κάτι riffs, κάτι ουρλιαχτούς στίχους, κάτι αργά περάσματα, κάτι ρε πούστη μου που θα ταρακουνούσε αυτόν τον ψυχαναγκασμό που εκείνη τη στιγμή θα ονόμαζα "αισθητική μου". Σε κάποιες φάσεις, όχι τόσο συχνές όσο θα περίμενα, έβαζα με το ζόρι τον εαυτό μου να νιώσει εντυπωσιαμένος από τελείως επιφανειακά συνθετικά στολίδια, τα οποία δεν παίρνουν και βραβείο έμνευσης εδώ που τα λέμε. Το κατάλαβα λοιπόν γρήγορα ότι "μπα"... Ίσως κάποιος άλλος σε αυτό εδώ το σημείο να αποθήκευε το album στα αζήτητα του φακέλου "hardcore" ή "screamo" ή ό,τι σκατά έχει στο κομπιούτερ του και στα αζήτητα του φακέλου "καλά δισκάκια" στον εγκέφαλό του. Δεδομένου όμως ότι το "Cottbus" έλαμψε για μένα μόνο αφού το άκουσα μερικές φορές με ακουστικά, δε βιάστηκα να απογοητευτώ, παρόλο που το φοβόμουν.

Ακουστικά χρησιμοποιώ μόνο στο δρόμο, όπου η ακρόαση μουσικής για χάρη της επιβίωσης του σώματος υποχρεούται να συνυπάρξει με το τσεκάρισμα δρομολογίων τρένων, με το άδραγμα στιγμών για να διασχίσω το δρόμο και με άπειρες αλλές αφηρημένες, αλλά απαραίτητες για τη συνέχιση της καθημερινότητας σκέψεις, οπότε κατά συνέπεια η μουσική αποτελεί λίγο-πολύ background. Για μέρες επαναλάμβανα διαδρομές ακούγοντας το "You, Me & The Violence" και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι συνεχείς αλλαγές στο περιβάλλον μου και η ανάγκη να είμαι λειτουργικός μέσα σ' αυτές, όπως και όποιες άλλες σκέψεις, περνούσαν πλέον σε δεύτερη μοιρα (κατάφερα να μη σκοτωθώ σε κάποιο ατύχημα πάντως), μπρος στη διαπίστωση ότι τα κομμάτια του δίσκου δεν προσπαθούν να σταθούν μόνα τους, παρά συνθέτουν ένα έργο που προκαλεί δέος. Και μέσα σ' αυτό το πρώτο δέος είναι που αυτό που βγαίνει από τ' ακουστικά με αγκαλιάζει ολόκληρο και αρχίζω να πιάνω το νόημα. Τα συναισθήματα που γεννιούνται δεν οφείλονται σε κάποια μυστήρια αντιληπτική ικανότητα που μόνο εγώ έχω, αλλά εκφράζονται δυστυχώς έτσι, αφού την έντασή τους δε μπορώ να τη μοιραστώ με κανέναν, παρά μόνο πλασματικά με τους Birds In Row. Σαν αποτέλεσμα, το τέλος κάθε ακρόασης είναι σχεδόν θλιβερό, αφού με βρίσκει πάντα παρατημένο από τους προαναφερθέντες φανταστικούς μου φίλους, οπότε αναγκαστικά καταλήγω ψυχικά εθισμένος και ξανά απ' την αρχή με το εναρκτήριο "Pilori", εισπνοή, μέχρι το noise σβήσιμο του "Lovers Have Their Say", εκπνοή.

Νιώθοντας περήφανος για μένα και για τους Birds In Row, που καταφέραμε για ακόμα μια φορά να βρούμε τα κέντρα μου (το ότι κάτι τέτοιο μου συνέβη δεύτερη φορά με την ίδια μπάντα είναι αξιοσημείωτο), κάθομαι τώρα και γράφω αυτό το κείμενο, ξέροντας ότι τα γράφω όλα αυτά μέσα στον ενθουσιασμό μου, ο οποίος θα ξεθυμάνει και εν τέλει ίσως ψοφήσει μαζί το δέος και μαζί με τα συναισθήματα. Ο εθισμός που προκαλεί το "You, Me & The Violence" όμως, δεν είναι αυτός του τσιγάρου, ούτε του φαγητού της μαμάς σας, ούτε της αγαπημένης σας τηλεοπτικής σειράς. Θα σας χτυπήσει μια φορά, όπως Η ταινία και ΤΟ βιβλίο. Μετά από καιρό θα πιστέψετε ότι οι μελανιές έφυγαν, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα μείνετε σημαδεμένοι μια ζωή. Στίχους δε θα διαβάσω, ούτε καίγομαι να δω τους Birds In Row live. Φαντάζομαι ότι θα είναι σα να βλέπω το making-of ΤΗΣ ταινίας ή να παρατηρώ το συγγραφέα ΤΟΥ βιβλίου όταν χέζει. Εσάς σας έχει τύχει ποτέ αυτό με μπάντα; Με καταλαβαίνετε έστω και λίγο, ρε γαμημένοι;

http://birdsinrow.free.fr/index2.php

Βαγγέλης Ε.

KRALLICE (USA) – Years Past Matter (2012)

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και πριν το "Diotima", δεν πίστευα ότι οι Krallice θα μπορέσουν να ξεπεράσουν εύκολα τα πρώτα δύο άλμπουμς και ιδιαίτερα το "Dimensional Βleedthrough", που αποτελεί το άλλο μου μισό. Το "Diotima" επιβεβαίωσε εν μέρει τις προβλέψεις μου και το φετινό "Years Past Matter" απλά επισφράγισε τις σκέψεις μου.
Το math-ηματικό, "θετικό" black των Krallice, είναι σαν τον καρχαρία: πρέπει συνεχώς να κινείται, αλλιώς πεθαίνει μόνο του, μπροστά στα μάτια όσων το φοβήθηκαν αλλά και των ελάχιστων που το κατάλαβαν.

Το anti-groove σχημάτων όπως οι Krallice, δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται, δικαίωμα για επανάληψη και ξεροκεφαλιά έχει μόνο η βρωμιά κι η απλυσιά... οι Revenge, οι Archgoat κλπ. Αυτοί που δεν τέλειωσαν το σχολείο μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όταν όμως έχεις κάνει διδακτορικό υπάρχουν και κάποιες απαιτήσεις.

Το "Years…" δεν με απογοήτευσε, απλά μ’έκανε να πω αυτό το "κατάλαβα", που τις περισσότερες φορές σηματοδοτεί την αρχή ενός χωρισμού˙ εκείνο το στάδιο της κρίσης, όπου συνειδητοποιείς για τα καλά ότι "δεν πάει άλλο". Δύο δίσκοι είναι αρκετό διάστημα όπως και να το κάνουμε. Αν θέλουν μπορούν να σε ξανακερδίσουν αλλά προς το παρόν αίρονται οι δεσμεύσεις, υπάρχουν τόσες μπάντες και τόσος κρυμμένος ερωτισμός που δεν μπορούμε να εμμένουμε στα παλιά.

Οι παλιές αγάπες βέβαια ποτέ δεν ξεχνιούνται˙ κι επειδή στην μουσική (ευτυχώς) οι καλύτερες στιγμές στέκουν εκεί ηχογραφημένες και αποκομμένες από τις άσχημες, με ένα κλικ μπορείς ανά πάσα στιγμή να ξαναερωτευτείς χωρίς κόπο και υποσχέσεις. Απλά κι εγωιστικά. Ευχαριστώ τους Krallice για όλα, ελπίζω κάποτε να ξανασυναντηθούμε.

Αντώνης Δ. 

http://krallice.bandcamp.com

Συνέντευξη: Terrible Feelings

Οι Terrible Feelings έβγαλαν έναν απ΄τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Eίναι Σουηδοί. Όταν βγάζεις δίσκό συνήθως δίνεις συνεντεύξεις. Τι καλύτερο λοιπόν για το ενυδρείο μας να παίρνει συνέντευξη Ιούλιο Μήνα από Σουηδούς που έβγαλαν δίσκο, οι οποίοι ξέρουμε πως σκάνε στην κοσμογονική θερμοκρασία των 28 βαθμών κελσίου. Ξεπερνώντας το μέτριο αστείο, κάτσαμε και τα είπαμε με τους Anton (κιθάρα) και Manuela (φωνή) :

Κώστας : Πως βάλατε μπρος τη μπάντα; Είχατε τίποτε νταλαβέρια με άλλα σχήματα πριν;

Αντον : Η Μανουέλα και γω ήμασταν σε μια μπάντα που λεγόταν Acid Eyes στην οποία ήμουν ο ντράμερ ενώ αυτή τραγουδούσε. Είχε αρχίσει να ψιλοχάνεται το ενδιαφέρον γι’αυτή τη φάση αλλά θέλαμε πολύ να συνεχίζουμε να παίζουμε μουσική μαζί. Μιλάγαμε με τον Αndy σε διάφορα party και συναυλίες μπας και ξεκινούσαμε τίποτα νέο, περισσότερο για τον χαβαλέ χωρίς να έχουμε κάποιους συγκεκριμένους στόχους. Tελικά ήρθαν τα πράγματα έτσι που πέρασαν 2μιση χρόνια με μας να δουλεύουμε πολύ σοβαρότερα απ’οτι περιμέναμε. Περνά ο χρόνος ε...

Κ. : Ακούω αρκετό καιρό το Shadows και πρέπει να πω πως ειναι πολύ ενδιαφέρον. Απ’τη μία σκέφτομαι πως είναι μια λογική έκβαση των όσων βγήκαν μέσα απ’την K-town σκηνή όπως οι Gorilla Angreb, No Hope for the Kids, ή ακόμη και κάποιες πολύ δυνατές Σουηδικές μπάντες όπως οι Masshysteri ή οι Knugen Faller. Παρολαυτα έχετε ένα έντονο pre-punk 70’s vibe. Θα μπορούσα να παραλληλίσω την όλη φάση με τους Observers να διασκευάζουν Fleetwood Mac ή Patti Smith. Ξέρω πως δεν χρειάζεται να τα επιβεβαιώσετε όλα αυτά αλλά είμαι τελικά στο σωστό δρόμο;

Α. : Εγώ θα τα επιβεβαίωνα πάντως! Το θέτεις πολύ σωστά αλλά ας μην ξεχνάμε μερικά πιο σκοτεινά country στοιχεία!

Manuela : Ναι, έχεις δίκιο! Είμαστε αρκετά επηρεασμένοι απ’το παλιό hard rock και σίγουρα δεν ακούμε μόνο punk. Γιατί να βάλεις περιορισμούς στον εαυτό σου;

Κ. : Είναι οι Terrible feelings μια DIY μπάντα; Θα μπορούσατε να υπογράψετε στην Warner για παράδειγμα;

A. : Υπάρχει μια μεγάλη απόσταση μεταξύ του να είσαι DIY και να πηγαίνεις να υπογράψεις στην Warner. Να σου πω, δεν νομίζω να το κάναμε, αλλά δεν μας βλέπω να μένουμε μια DIY μπάντα που δεν θέλει να προοδεύσει και να ανοιχτεί λίγο παραπάνω, τόσο στο εμπορικό κομμάτι , όσο και στο καθαρά μουσικό. Για την ώρα πάντως τα κάνουμε όλα μόνοι μας και δουλεύει μια χαρά το πράγμα. Μας αρέσει μπορώ να πω. Για την ώρα.

Κ. : Το νέο υλικό ακούγεται πολύ πιο γυαλισμένο και πολυδιάστατο απ’τα επτάρια. To βρίσκω σαφέστατα ανώτερο. Δουλέψατε πολύ για το τελικό αποτέλεσμα;

A. : Μερικά τραγούδια του Shadows ήταν γραμμένα κανά χρόνο πριν μπούμε μέσα να το τελειώσουμε oπότε οι ενορχηστρώσεις ήταν διαμορφωμένες σχεδόν με το που ξεκινήσαμε. Αλλά συζητήσαμε αρκετά σχετικά με το τι θέλαμε να κυκλοφορήσουμε και πως θέλαμε να ηχεί. Ξέραμε πως θέλουμε να πειραματιστούμε λίγο παραπάνω και να μην κάνουμε ακόμη έναν συμβατικό punk rock δίσκο με παραμορφωμένες κιθάρες και τα κλασικά γρυλιστά φωνητικά. Αλλά να διευκρινήσω όταν μιλάω για πειραματισμό, μιλάω σε ένα χρονικό περιθώριο οκτώ ημερών πριν απ’την ηχογράφηση. Δεν ξέραμε τελικά ότι θα καθόμασταν και θα βάζαμε όλα αυτά τα περίεργα όργανα μέσα. Αν είχαμε λίγο παραπάνω χρόνο νομίζω θα φαινόταν μία επιπλέον διεργασία και θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον το τελικό αποτέλεσμα.

Μ. : Μ’αρεσε πολύ η όλη διαδικασιά που ηχογραφείς κάτι ολοκληρωμένο μέσα στο στούντιο και χαίρομαι που δεν το ξεπετάξαμε γρήγορα και προλάβαμε να δοκιμάσουμε μερικά πράγματα. Δεν νομίζω πως πήρε περισσότερο απ’οτι πήραν τα singles (αναλογικά), αλλά ήταν σίγουρα διαφορετική η όλη κατάσταση.

Κ. : Το ‘’Rest in Peace’’ είναι απ’τα καλύτερα τραγούδια που άκουσα μέσα στη χρονιά. Είναι τόσο περίεργο για έναν γλυκό punk rocker σαν και του λόγου μου; Κάτσε, μπορώ να λέω ακόμα ότι είμαι punk rocker;

A. : Νομίζω πως punk σημαίνει να πηγαίνεις αντίθετα στο όλο ρεύμα, όχι;
M. : To punk είναι ότι θέλεις εσύ να είναι.

Κ.: Manuela, έκανες καταπληκτική δουλειά. Τρελαίνομαι για μουσική με τόσο καλά γυναικεία φωνητικά. Ένα απ’τα αγαπημένα μου σημεία στον δίσκο μάλιστα, είναι το σπάσιμο στο "Next round’s on you" όπου πραγματικά λάμπεις (σ.σ. : σάλια). Ποιες είναι οι επιρροές σου;

M.: Σ’ευχαριστώ! Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν έκατσα ποτέ να πολυσκεφτώ τι επιρορές έχω σαν τραγουδίστρια πριν ξεκινήσουμε τους Terrible Feelings. Δεν μ’αρέσουν πάντως τα υψίφωνα φωνητικά, αυτό είναι σίγουρο. Προτιμώ σκοτεινά, οχι ιδιαιτέρως ευχάριστα (σ.σ.: raspy είπε ακριβώς) αντρικά ή γυναικεία, δεν έχει σημασία. Ή γενικότερα ρε παιδί μου, πιο ιδιαίτερα και χαρακτηριστικά. Μερικές απ’τις αγαπημένες μου φωνές είναι ο Ben Cook (Young Governor) ή Shannon Shaw απ’τους Shannon and the Clams και ο Joakim που τραγουδά στους Graveyard. Ακόμη λατρεύω τον τρόπο με τον οποίον τραγουδούσε ο Colin Blunstone στους Zombies την δεκαετία του ’60 και οι Pat Benatar και Annie Lennox στα ‘80s και ‘90s αντίστοιχα.

Κ.: Ας επιμείνω λίγο στα πιο "τεχνικά". Γράφοντας ένα κείμενο για τον δίσκο, περιέγραψα τον τρόπο που παίζεις (σ.σ.: αναφερόμενος στον Anton) σαν έναν πιο αρτιστικό Billy Zoom. Σ’αρέσουν οι X βασικά;

A.: Ναι μ’αρέσουν οι X αλλά δε νομίζω να με επηρέασαν ιδιαίτερα. O Keith Richards, o Stevie Ray Vaughn και ο Johnny Ramone στάθηκαν σημαντικότεροι για μένα.

Κ. : Αν θυμάμαι καλά, παίξατε μαζί με την νέα μπάντα του Nicke, τους Imperial State Electric. Πως πήγε; Υπάρχει διαφορά να ανοίγεις γι’αυτούς με το να μοιράζεσαι την σκηνή σε τοπικό στέκι με τους Autistic Youth πχ;

Α.: Βασικά, ο Nicke και τα παιδιά είναι όλοι πολύ κυριλέ rock 'n roll τύποι, πολύ καλοί μαζί μας και νιώθουν πραγματικά αυτό που κάνουν μιλώντας πάντα για την μουσική. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους Autistic Youth. Oπότε στη τελική το μόνο που αλλάζει είναι το μέρος και ο κόσμος, τίποτε άλλο. Να πω πως είμαι μεγάλος οπαδός και των δύο ε;

Κ.: Το Malmö είναι ξακουστό για την πολυπολιτισμικότητα που το διακρίνει. Διαφέρει πολύ σε σχέση με την υπόλοιπη Σουηδία; Ξέρετε, όποτε εμείς οι Νότιοι σκεφτόμαστε τη χώρα σας, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι ένα πλήρως οργανωμένο κράτος που οι άνθρωποι δουλεύουν όλη μέρα και κάνουν βόλτες με τα Volvo τους περιμένοντας να έρθει το Σαββατοκύριακο για ν’αρχίσουν τις μπύρες. Εχω την εντύπωση πάντως πως εκεί που μένετε αλλάζουν τα πράγματα (σ.σ.: Χαρακτηριστικά αναφέρω πως το Malmö θεωρείται η πιο επικίνδυνη πόλη στην Σουηδιά με γνώστα τα περιστατικά "ξεκαθαρίσματος" λογαριασμών μεταξύ τοπικών μαφίων αλλά και άλλων ρομαντικών περιστατικών)

Α.: Χαχ, ναι μπορείς να το πεις λίγο πιο μποέμικο και υποβαθμισμένο και είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα πόλη, αλλά γενικά, υπάρχει μια προκατάληψη πως το Malmö διαφέρει δραστικά απ’την υπόλοιπη χώρα. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο απλώς τα μέσα έχουν επικεντρωθεί πάνω μας για πράγματα που συμβαίνουν παντού.

Μ.: Φαντάζομαι η διαφορά έγκειται στο οτι το Malmö είναι μια ιδιαίτερα μικρή πόλη δίχως προάστια που διαχωρίζονται διακριτά απ’το κέντρο του. Μπορείς να το γυρίσεις με ένα ποδήλατο, κυριολεκτικά. Η περιοχή με τα περισσότερα μπαρ είναι η ίδια στην οποία συγκεντρώνονται όλα τα μαγαζιά και τα εστιατόρια όπου ειδικεύονται σε φαγητά από άλλες χώρες. Πάντως είμαι σίγουρη πως και εδώ είμαστε γεμάτοι με τύπους που οδηγούν τα Volvo τους και πίνουν μπύρες τα Σαββατοκύριακα! Επιστρέφοντας, αυτό είναι το όλο θέμα, είναι μια μικρή πόλη όπου όλη η ζωή είναι συγκεντρωμένη σε ένα μέρος και τα media δε χάνουν την ευκαιρία να μιλάνε για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν. Μου αρέσει πολύ η ζωή εδώ όμως.

Κ.: Ωραία λοιπόν έστω ότι σας κουβαλιέμαι του χρόνου. Υπάρχει το θέμα πως πρέπει να γνωρίζω τη μισή τοπική σκηνή πριν το κάνω για να το παίζω έξυπνος. Λοιπόν;

Μ.: Κάποια φοβερά σχήματα που ξέρω απ’την ευρύτερη περιοχή, δηλαδή θα σου πω και Δανέζικα, είναι τα εξής : Vånna Inget (σ.σ.: αυτούς να τους τσεκάρετε), Dig & Mig (σ.σ.: και αυτούς αμα βρείτε τίποτα πέρα από ξέμπαρκα κομμάτια στο youtube), Höje Haele, Tumor Warlord, Lower, Plötslig Måndag, Pig Eyes, Klubb Totaal, Gamla Pengar, Spiders, Poppets. Θα’χει και άλλα, αλλά ούτε τα θυμάμαι τώρα!

Κώστας Χ.

www.terriblefeelings.com

DEATHSPELL OMEGA (Fra) - Drought (2012)

Πρώτη έκπληξη, κυκλοφορία τόσο σύντομα από τους λατρευτούς DSO, μετά το ήδη τολμηρό "Paracletus", δεύτερη έκπληξη σχεδόν εικοσάλεπτο EP με κάτω του πεντάλεπτου τραγούδια. Οι υπόλοιπες εκπλήξεις σκάνε τόσο γρήγορα όσο οι φούσκες από το στόμα ένος εκνευριστικού κοριτσιού που μόλις ανακάλυψε τις μπιγκμπάμπολ. Επιβεβαιώνοντας την αδιαφορία τους για την οποιαδήποτε διατήρηση ενός στάτους, στο "Drought", κατοχυρώνουν την ταμπέλα του ακομπλεξάριστου που καβάτζωσαν ένα δίσκο πριν. Παιδεύτηκα πολύ να γράψω αυτό το κείμενο κυρίως γιατί ο δίσκος με κόμπλαρε, μα τώρα με σθένος και θάρρος παρουσιάζω την ούμπερ διατριβή μου, πάνω σε ένα καβλερό και εύπεπτο, για εμάς τους σκληροπυρηνικούς ανένδοτους υπηρέτες του έξυπνου σατανά, EP. Θα ξεκινήσω απαλά και θα καταλήξω σε πανηγυρισμούς για την ελπίδα που μου προσφέρουν οι Deathspell Omega μέσω της ύπαρξής τους. Spoiler για όσους βιάζονται και θέλουν να πάνε να κάνουν κανά μπάνιο.

Στο τρίπτυχο εγκέφαλος- τεχνική- έμπνευση, την αγία τριάδα της δημιουργίας, ένα κύκλο με οποιοδήποτε σημείο για αρχή και κατάληξη, σίγουρα ο εγκέφαλος ξεκίνησε, και εξακολουθεί να τρέχει τους DSO. Η ερώτηση "Τι πρέπει να κάνω για να πρωτοτυπίσω;" γέννησε την τεχνική που ενέπνευσε την τερατογέννεση αυτή. Αυτή η αρχή διατρέχει την πιθανότητα να καταποντιστεί από την επιτήδευση και ματαιδοξία που αναγκαστικά τη διέπουν. Η προσωπική και ευτυχώς εκφραστική διαδρομή που έχουν, σε συνδυαδμό με την απόφασή τους για μυστικότητα (ναι ρε, εξυπηρετεί και άλλους σκοπόυς αυτό, όμως λόγω των παραπάνω είναι δευτερεύοντες, κακεντρεχή!) καθαγιάζουν την διαδικασία. Δίνοντας μία μορφή στο progressive, το black, το death, το ατμοσφαιρικό, τις δυσαρμονίες, το avant-garde, το μελωδικό και το ακραίο, δημιουργούν καθορίζοντας τις αναλογίες όπως ακριβώς τους εξυπηρετούν. Την ανίερη κτηνωδία του "Si Monumentum..." ακολούθησε ο καταστροφικός εξτρεμισμός του "Fas Ite..." με κατάληξη την ανεπιτίδευτη συναισθηματική έξαρση του "Paracletus"- αφήνω στην άκρη τα ενδιάμεσα EPs για να μην παρατραβήξει η ιστορία.

Αν ανακατέψουμε την πρωτοτυπία με την κυρίαρχη δύναμη που τους οδήγησε στο "Paracletus" (την βαφτίζω συναισθηματική έξαρση), έχουμε το "Drought". H γραμμή που τα συνδέει είναι εμφανέστατη, οι ομοιότητες όμως τέμνονται, δεν εφάπτονται. Και για να αναδείξω την μπάντα περισσότερο, αναδιατυπώνω. Οι ομοιότητες τέμνονται, δεν εφάπονται, ΚΙΟΛΑΣ. Είναι η μαγική στιμγή συναισθηματικής έξαρσης (ε; ) ή συνειδητοποίησης που μου προσφέρουν οι DSO και θέλω να κουτουλήσω τοίχους. Λίγος χρόνος και βήμα αντάξιο του επιπέδου της μπάντας. Ο τρόπος που επαναπροσδιόρισαν το χαρακτήρα τους, διατηρώντας ανέπαφη την ταυτότητά τους είναι αξιοθαύμαστος. Στο EP αυτό, με νέα αισθητική, στιχουργική κατεύθυνση και διάθεση, δηλώνουν πως το τέλος δεν ήρθε. Μετά την αναζήτηση του Θείου ασχολούνται με άμμο και σκορπιούς και όποιος νομίζει ότι σε τρίλεπτα κομμάτια δεν χωράνε σεντόνια στίχων με ανάλογη αναζήτηση και βάθος, να αναθεωρήσει. Μάγκες, είναι οι DSO, δεν ξεχνίομαστε. Το "Drought" δεν βασίζεται σε μία διαφορετική αναπαραγωγή του προηγούμενου δίσκου, ούτε στηρίζεται σε γνώριμες δυνατές εξάρσεις και αντιθέσεις. Με καταπληκτική ροή και βάση την ατμόσφαιρα, αναγκάζει τον εαυτό του να ξεσπάει στο σήμα κατατεθέν μπουρδούκλωμα. Ναι, πλέον αυτή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία ή ο καταλύτης. Φυσικά σε αυτά τα ολιγόλεπτα κομμάτια, εκφράζονται πιο μεστά και προσβάσιμα χωρίς να υποβαθμίζονται. Χωρίς να μπορείς να βρεις κάτι περισσότερο ανθρώπινο μέσα τους. Η απόσταση δεν μειώθηκε, η διαδρομή έγινε ευκολότερη.

Απόφθεγμα, μιας και ξεκωλώθηκα στις αρλούμπες. Δεν ξέρω αν είμαι κοντόφθαμος ή υπερενθουσιώσης, όμως ο βασικότερος λόγος που το "Drought" τοποθετήθηκε τόσο ψηλά είναι γιατί μου επέτρεψε να έχω ελπίδες για κάτι νέο, καθώς και γιατί μου επιτρέπει να φαντάζομαι πάρα πολλούς δρόμους για τη συνέχεια την μπάντας. Και με δεδομένο το ότι οι μπάντες που γουστάρουμε δεν μας χρωστάνε τίποτα και πότε, πέρα από ειλικρίνεια και εκφραστικότητα, τοποθετώ το άλμα και το όραμα που τους έφερε στο "Drought" (όχι το ίδιο, είμαι λάτρης του "Katechon") ως την κορωνίδα της μέχρι τώρα πορείας τους. Και αν εδώ υπερισχύει η αμεσότητα και κάποια "ευκολία" συγκριτικά των προηγούμενων, ε και; Το προτιμώ από την επανάληψη.

Γιώργος Κ.

http://www.noevdia.com

SERENITY BROKEN (GRC) - Commercial Suicide (2012)

Οι Serenity Broken αποτελούν μια νεοσύστατη μπάντα που ξεκίνησε το 2010 σαν τρίο (δόξα κ τιμή, τα είπαμε αυτά...), στην συνέχεια προσχώρησαν 2 νέα μέλη, φτάνοντας στη σημερινή τους μορφή κι αφού δώσανε ένα σκασμό live σε όλα τα γνωστά λαιβάδικα της πόλης, με αποκορύφωμα την εμφάνιση τους με Rotting Christ, κυκλοφορούν πλέον το αυτοχρηματοδοτούμενο (self financed το λέμε στο χωριό μου) ντεμπούτο τους.

Τι παίζουν όμως ρε μαέστρο τα παιδιά; Έχουμε και λέμε λοιπόν. Στο "Commercial Suicide" οι Serenity Broken μας προσφέρουν ένα μίγμα μοντέρνου metal αμερικάνικης σχολής όπως το μάθαμε στις αρχές της δεκαετίας των 00s από μπάντες όπως Godsmack, Disturbed αλλά και Slipknot, ενώ δεν λείπουν και κάποιες αναφορές στα grunge πεδία των Alice In Chains, Soundgarden, ενώ σε κάποια σημεία κάνουν την εμφάνιση τους κάποιες δισολιές όλο πουτανιά (βλέπε Right In Me).
Όλα αυτά καλοπαιγμένα, από μία μπάντα η οποία ακούγεται ιδιαίτερα δεμένη και προβαρισμένη, ενώ φαίνεται να έχει δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα και στο θέμα παραγωγής, η οποία αγγίζει ψηλά επίπεδα κι ειδικά για ντεμπούτο.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή του οποίου η προφορά είναι εξαιρετική (μεγαλωμένος στας Αγγλίας όπως αναφέρει το βιογραφικό) και δεν σε παραπέμπει σε καμία περίπτωση στην αγαπημένη γκιαούρικη προφορά η οποία μας έχει χαρίσει στιγμές απείρου κάλλους αλλα κι ατελείωτης καλτίλας.
Τώρα σε επίπεδο απόδοσης, επειδή πολύ το ταλαιπώρησα, το παλικάρι μας στέκεται σε πολύ καλά επίπεδα έχοντας αφομοιώσει επιρροές απο Stanley, Keenan και Taylor.

Για το τέλος, αξίζει ν' αναφέρουμε πως στο κομμάτι Def συμμετέχει o Γιώργος Κόλλιας των Nile, απογειώνοντας ένα ήδη καλό κομμάτι με τις τυμπανιστικές του ικανότητες.
Η μοναδική ένσταση που έχω κι είναι καθαρά προσωπική, είναι ότι σε ορισμένα κομμάτια η διάρκεια είναι ίσως λίγο μεγαλύτερη απ'όσο θα ήθελα αλλά και πάλι αυτό είναι θέμα καθαρά προσωπικό!
Στην τελική πρόκειται για μια τίμια κυκλοφορία την οποία αξίζει να υποστηρίξουν οι φίλοι του συγκεκριμένου ήχου κ είμαι σίγουρος πως δεν θα περάσουν καθόλου άσχημα...

Νίκος Κ.

http://soundcloud.com/serenitybroken

CALVAIIRE (Fra) – Rigorisme EP (2012)

Η νεοσύστατη γαλλική εταιρεία Throatruiner έχει κάνει τρομερή αίσθηση τον τελευταίο καιρό με τον ποιοτικό, hardcore με την ευρύτερη έννοια, κατάλογό της, αλλά και με τους ευγενείς τρόπους της, αφού όλες οι κυκλοφορίες της βρίσκονται για δωρεάν κατέβασμα στο site της, με αντάλλαγμα περαιτέρω προώθηση της μουσικής από τους επίδοξους τζαμπατζήδες. Ομορφιές. Φέτος το label μοιάζει ιδιαίτερα δραστήριο, τρίβοντας μας στα μούτρα τα θεϊκά ντεμπούτα των Elizabeth και των Cowards, όπως και το μνημειώδες βινύλιο "Collected" με τα άπαντα των Birds In Row, της καλύτερης μπάντας του κόσμου αυτή τη στιγμή. Στα φετινά διαμάντια της Throatruiner δεν αναφέρθηκε ακόμα το EP των Γάλλων Calvaiire, γιατί γι' αυτό γράφω στο κείμενο και πρέπει η αναφορά του να λειτουργεί συνδετικά με την παράγραφο που ακολουθεί και το περιγράφει κλπ.

Οι Calvaiire έχουν μέλη από Birds In Row, αλλά προς το παρόν κρατάμε την ψυχραιμία μας. Φευ! Τα ζοριλίκια ξεκινάνε στο πρώτο δευτερόλεπτο και σταματούν στο τελευταίο με τον απόηχο ψυχικού βιασμού. Οι αφετηρίες των Calvaiire βρίσκονται σ' αυτό το μέρος που πριν κάτι χρόνια βαφτίστηκε βλακωδώς "mathcore", κάποιος τεμπέλης θα σκεφτόταν ότι έχουμε να κάνουμε με μουσική επηρεασμένη από πρώιμους Dillinger Escape Plan και Converge, ένα και μόνο κομμάτι από Calvaiire όμως φτάνει, για να σας το κάνει επιτέλους λιανά, ότι οι Dillinger Escape Plan είναι επιδειξιομανείς βλάχοι και οι Converge ακίνδυνοι rock stars. Μετά τα εννέα λεπτά αυτού του EP θα έχετε πλέον καταλάβει ότι οι Calvaiire δεν είναι για να σπάτε κέφι. Είναι τύποι που κάνουν παρέα με τους Gaza και αρέσκονται να κάνουν κακό σε κόσμο, κοινωνώντας και κηρύττοντας το Ευαγγέλιο της απόλυτης απελπισίας των Bloodlet, ενώ παράλληλα μοιάζουν να καυχιούνται για το θαυμασμό τους προς τον πνευματικό καρκίνο που ονομάζεται Starkweather – "Croatoan", λες και περιμένουν μπράβο που γαμάνε ανθρώπινες ψυχές. Σα να μην έφταναν όλα αυτά τα σκατά, οι Calvaiire σπέρνουν παραπάνω ανησυχία αφήνοντας να εννοήθει η ύπαρξη μη υπολογίσιμων κινδύνων, αφού οι στίχοι είναι στα γαλλικά και το εξώφυλλο απροσδιόριστο.

Για μένα το "Rigorisme" λειτουργεί σαν επιπλέον hint, ότι στη γαλλική ακραία σκηνή παίρνει μορφή κάτι σημαντικό τα τελευταία χρόνια, κάτι εμποτισμένο με βαθιά αντιδραστική φιλοσοφία, στο οποίο με κάποιο τρόπο θεωρώ ότι εμπλέκονται οι Deathspell Omega. Θα δείξει. Σε περίπτωση που όντως αποκαλυφθεί το διεστραμμένο σχέδιο στο μέλλον, πνευματικές ασκήσεις στον πόνο, σαν αυτή που σας υποβάλλουν οι Calvaiire, ίσως σας σώσουν από μεγάλες λαχτάρες.

Βαγγέλης Ε.

http://calvaiire.tumblr.com

http://throatruinerrecords.com

NIGHTSTALKER (Gre) - Dead Rock Commandos (2012)

Τα albums εκείνα που έχουν μια αίσθηση αυτοαναφορικότητας, εξ' ορισμού και μόνο, αναβλύζουν έναν τόνο απελπισίας. Την αίσθηση αυτής της υπερπροσπάθειας, που καταδεικνύει την ανάγκη, να επιβεβαιώσουν (εαυτόν) την εκάστοτε δήλωση. Μια προσωπικής χρήσης απάντηση, στο "που βρισκόμαστε". Εκεί λοιπόν έρχεται το σημείο που πρέπει να κάνεις έναν διαχωρισμό, κρίσιμο διαχωρισμό... είναι η μπάντα cool και μερακλίδικη ή στην τελική είναι όντως απελπισμένοι και βλάκες; Ακολουθώντας αυτή την απλή σχετικά διαδρομή μπορείς να βγάλεις ένα εύκολο πρώτο συμπέρασμα ώστε να αποφασίσεις αν αξίζει μέσα στον καταιγισμό μουσικής της σύγχρονης εποχής της πληροφορίας μπλα μπλα, να επενδύσεις στον εκάστοτε δίσκο.

Έτσι όταν οι Nightstalker σκάνε με τον τίτλο "Dead Rock Commandos", ναι μεν μπορεί να πεις (δυνατά ή όχι δεν έχει σημασία), "ρε Argy μας δουλεύεις στα γαμημένα γεράματα", αλλά από την άλλη ρε πούστη είναι η γαμημένα coolest μπάντα around. Δεν πα' να 'λεγε και kings of booze, desert rock messiahs, stoned motherfucking kangaroos from Alabama, είναι η μπάντα που έχει τον στίχο (και μπλουζάκι) "Satanic drugs from outer space". Οπότε ναι γαμώτο, θα τον ακούσουμε τον νέο δίσκο και θα αποθεωθούμε αναλόγως, ενάντια σε κάθε είδους προσωπικό φραγμό που θα μας κρατούσε μακριά του.

Το θέμα ποιο είναι τελικά. ο δίσκος μάλλον είναι φτιαγμένος περισσότερο για τους ίδιους, μεγαλώσανε, οι τσιρίδες έμειναν πιο πίσω, το ντέφι βρήκε την ουσία του σε όλο και περισσότερα κομμάτια και ο ήχος έσκυψε και καταδέχτηκε να μπει σε ταμπέλα. Με μια stoner παραμόρφωση καρφωτή Kyuss στα grooveαρίσματα, αλλά με ζόρικη μπασάρα, θα ακούσουμε και τα hitακια μας και καλοκαιριάτικα δεν θα ξεκολλήσει από το κασετόφωνο κασελάκι, στο camping που θα λιάζουμε τις μαλαπέρδες μας. Μπορεί οι ταχύτητες να έπεσαν συνολικά, χάριν μιας πιο easy listening εκδοχής, που ναι μεν κρατάει τον όρο "εμπορικότητα" σταθερά εκτός παιχνιδιού, αλλά που και που γλυκοκοιτάει και τίποτα Colour Haze που όπως και να το κάνουμε, έχουν δώσει ζωή σε ολόκληρα downloading blogs. Και όσο οξύμωρο και αν ακουστεί, από αυτή την stonerobixxx λογική προκύπτει το βασικό μειονέκτημα του δίσκου, είναι πατωμένος στην ποιότητα και το ταλέντο αλλά πολύ safe. Και εμείς τους Nightstalker μας τους θέλουμε επικίνδυνους.

Αν θέλετε τώρα να το δούμε αντικειμενικά, ναι έχασαν μέρος της μοναδικότητας τους, έγιναν λίγο πιο political correct και for the masses αλλά τελικά έβγαλαν έναν δίσκο με τα hits του, με τις ψυχεδέλειες και τα mini bluesαρίσματα του, και γενικά με ενδιαφέρουσα ποικιλία. Το test της παραλίας το χει κερδίσει από τα αποδυτήρια, με ντάλα ήλιο θα κλαίμε με την desertίλα του, δεν είναι θέμα. Αλλά αυτό θέλεις από τον Argy σου;

Ιωσήφ Χ.

www.myspace.com/nightstalkermusic

HOT WATER MUSIC (USA) – Exister (2012)

Τον τελευταίο καιρό περνάω μια φάση σχετικής μονιμότητας, όπου μου φαίνεται τελείως περιττό και μαλακία να κάτσω να γράψω μια απ' τα ίδια για συγκεκριμένους δίσκους. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όπως σε αυτήν της καινούριας κυκλοφορίας των Hot Water Music, δεν βλέπω κανένα νόημα στο να αναφέρω τα στάνταρ μπλαμπλα, τα οποία μπορείτε κάλλιστα να διαβάσετε σε κάθε μουσικό ή εγκυκλοπαιδικό site. Ο σκοπός αυτού εδώ του κειμένου είναι να λειτουργήσει απλά σαν υπενθύμιση του ότι οι Hot Water Music υπάρχουν εδώ και είκοσι χρόνια και έχουν κυκλοφορήσει αποκλειστικά αριστουργηματικό και απόλυτα τίμιο post-hardcore, με κορώνα στο κεφάλι τους μια αμερικανιά που ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε τόσο γλυκιά και συμπαθής.

Το περσινό εφτάιντσο των Hot Water Music με τα κομμάτια "The Fire, The Steel, The Tread" και "Adds Up To Nothing" με είχε σοκάρει και απογοητεύσει συνθετικά, μιας και τότε γύρευα πανκιές και τελικά βρήκα μπαλάντες (μετά από αρκετούς μήνες "χώνεψης" παραδέχτηκα ότι είναι τραγουδάρες). Η προοπτική ενός Hot Water Music δίσκου AOR-οποιημένου και στερημένου τσίτας έμοιαζε εφιάλτης, αλλά το "Exister" ήρθε κι έβαλε τα πράματα στη θέση τους, αφού σε όλες τις συνθέσεις υπάρχει το νεύρο, με τον τρόπο που μόνο οι Hot Water Music ξέρουν να το διοχεύτευουν. Μην περιμένετε βέβαια το ύφος των πρώτων δίσκων ή τίποτα τέτοιο, αν ακούτε Hot Water Music και δε το 'χετε πάρει χαμπάρι ακόμα ότι μαλακώνουν προοδεύτικα χώρις όμως πότε να υπήρξαν τσιχλοφουσκέ και ξεκωλιάρηδες, μάλλον δεν πρόκειται να καταλάβετε για ποιο νεύρο μιλάω. Είναι αυτό που πάντα έδινε την ενέργεια στη μουσική αυτής της μπάντας, ανεξαρτήτως στυλιστικής περιόδου. Οι συνθέσεις του "Exister" δεν αποτελούν εξαίρεση. Και είναι τόσο άψογα αυτά τα γαμωτράγουδα, ένα μέτριο τραγούδι δεν έχουν γράψει αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή τους. Ειδικά αυτά τα "State Of Grace" και "Drag My Body" παίζει να έχουν ναρκωτικά μέσα. Εκτελεστικά δε, ό,τι και να πω είναι λίγο, το μπάσο στο "Drag My Body" μόνο. Τέλος, είναι απαραίτητη μια αναφορά στα φωνητικά του Chuck Ragan, το γρέζι έχει τερματίσει πλέον, ο τυπός πρέπει να 'χει συρματόπλεγμα για φωνητικές χορδές. Για του λόγου το αληθές.

Η σημαντικότητα του "Exister" δεν εξαντλείται στο γεγονός ότι αποτελεί το επόμενο βήμα μετά το "The New What Next" του 2004 και το πρώτο full-length των Hot Water Music μετά την επανασύνδεσή τους, ούτε δικαιολογείται η σπουδαιότητα του από την ένταση της αναμονής για την κυκλοφορία του. Έχει μεγάλη αξία σαν τρανή απόδειξη του ότι οι Hot Water Music γερνάνε όμορφα, όπως ο Greg Graffin και ο Bob Mould, αν τους ακούγατε από τότε και καταφέρατε να μεγαλώσετε εξίσου όμορφα μαζί τους, σας ζηλεύω, αν όχι ποτέ δεν είναι αργά να ακούσετε από την αρχή την ιστορία τους μέσα από τις δουλειές τους. Αν οι Hot Water Music δεν έγιναν μέχρι τώρα rock stars, είναι πλεόν καιρός να γίνουν, χωρίς αυτό να πλήττει με κανένα τρόπο την ποιότητά τους. Το βρίσκω ιδανικό happy end.

Βαγγέλης Ε.

http://hotwatermusic.com/

http://www.myspace.com/hotwatermusic

MUTANT SUPREMACY (USA) – Rotting Season 7" (2012)

Οι Mutant Supremacy είναι μια νέα μπάντα, έρχονται απ' τη Νέα Υόρκη και αυτό το EP είναι ουσιαστικά η 1η κυκλοφορία τους κάτω απ' το όνομα ενός label, αφού και τις δύο προηγούμενες δουλειές τους το 2010 (demo και πρώτο full-length, "Infinite Suffering"), τις κυκλοφόρησαν ανεξάρτητα.

Ως καμμένος θιασώτης του παγκόσμιου death metal, με το που είδα "Νέα Υόρκη", αμέσως το μυαλό μου μπήκε σε "Suffocation/Internal Bleeding/γαμημένοι Pyrexia" φάση και άρχισα να ξερογλείφομαι, βλέπω όμως το ασπρόμαυρο εξώφυλλο με το skull και τα σκουλήκια, βάζω ν' ακούσω πρώτο κομμάτι και όλο το σκηνικό αλλάζει με τη μία.

Σκατάδικο (με την καλή έννοια), βρωμερό και θορυβώδες death metal είναι αυτό που παίζουν τα παιδιά, μακρυά από το brutal/slam ήχο που χαρακτηρίζει τη σκηνή τους, με έμφαση όχι στην απεριόριστη έκκληση ενέργειας, αλλά στη δημιουργία ενός όσο πιο πολύ γίνεται, μουχλιασμένου και νεκροταφειακού σκηνικού. Μουσικά θα έλεγα είναι πιο κοντά σε μπάντες απ' το γειτονικό New Jersey τύπου Funebrarum, Disma, ενώ αν θα έπρεπε να τους παρομοιάσω με τίποτα πάλιουρες, θα έλεγα πως ο ήχος της μπάντας φέρνει στο μυαλό αρχαίους Sepultura ("morbid visions" φάση), Autopsy, Vital Remains (εποχές "forever underground" και πίσω).

Γαμημένα χωμένοι στο αρχέγονο oldschool συναίσθημα οι Mutant Supremacy. Και μόνο που μου θύμισαν όλα τα παραπάνω, σημαίνει ότι πέτυχαν το σκοπό τους. Καλή φάση και καλή κίνηση εκ μέρους της δικιάς μας blastbeatmailmurder που τους τσίμπησε!

Γεράσιμος Β.

www.mutantsupremacy.com
www.blastbeatmailmurder.com