Το "Lost" είναι το δισκογραφικό ντεμπούτο της ολλανδικής μπάντας, τα μέλη της οποίας δηλώνουν πως αποφάσισαν να δημιουργήσουν τους An Autumn For Crippled Children για να συνδυάσουν σε μία μουσική φόρμα τα αγαπημένα τους είδη. Ο κοινός και συγκεκριμένος τρόπος έκφρασης που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν απαρτίζεται από black, doom, death και ατμοσφαιρικά μέρη που σε σημεία πιάνονται χέρι - χέρι με μια shoegaze αύρα.
Παρά την πληθώρα ιδιωμάτων η μουσικότητα τους καταφέρνει να εκφραστεί άρτια, έχοντας τη black metal ιδέα ως τον καμβά στον οποίο απλώνουν τις υπόλοιπες μουσικές πινελιές τους. Εκτελεστικά επιτυχημένα και σε σωστές ποσότητες χρησιμοποιούμενα τα λοιπά μουσικά είδη δεν κάνουν τον δίσκο τραχύ ή επιτηδευμένο. Χωρίς να προσπαθούν ή να μπορούν να υπερβούν τις υπάρχουσες φόρμες του είδους η βασική σύσταση των κομματιών τους πατάει πάνω στο black/death riffing με μελωδικά πιάνο ή κιθαριστικά περάσματα. Η αισθητικά lo - fi παραγωγή τους αναδεικνύει περισσότερο κάποιες στιγμές τους.
Από το όνομα της μπάντας μέχρι το εξώφυλλο του δίσκου και τους τίτλους των κομματιών δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι θα περίμενα να ακούσω, ο δίσκος δεν αποσκοπεί σε καμιά περίπτωση να εκδηλώσει χαρούμενα συναισθήματα. Ευτυχώς όμως δεν υπάρχει και καμιά συναισθηματική επιτήδευση στον δίσκο. Εκφράζονται εξιδανικεύοντας τη μελαγχολία χωρίς να κλαίγονται πάνω από τα μικρόφωνα και τους ενισχυτές τους. Δρώντας έτσι δεν αποστασιοποιούνται των συναισθημάτων, ούτε γίνονται παιδιάστικοι. Η μουσική τους κυλά ομαλά καi το συνθετικό τους επίπεδο το βρήκα γενικά αρεστό, χωρίς να καταφέρνει να με εντυπωσιάσει. Χωρίς να έχω μείνει έντρομος με την ανακάλυψη της μπάντας αυτής πιστεύω πως το ντεμπούτο αξίζει προσοχής αν και τα "γλυκανάλατα" συναισθήματα μου είναι πλέον κορεσμένα λόγω της τελευταίας πολύ καλής δουλειάς των Alcest.
Παρά την πληθώρα ιδιωμάτων η μουσικότητα τους καταφέρνει να εκφραστεί άρτια, έχοντας τη black metal ιδέα ως τον καμβά στον οποίο απλώνουν τις υπόλοιπες μουσικές πινελιές τους. Εκτελεστικά επιτυχημένα και σε σωστές ποσότητες χρησιμοποιούμενα τα λοιπά μουσικά είδη δεν κάνουν τον δίσκο τραχύ ή επιτηδευμένο. Χωρίς να προσπαθούν ή να μπορούν να υπερβούν τις υπάρχουσες φόρμες του είδους η βασική σύσταση των κομματιών τους πατάει πάνω στο black/death riffing με μελωδικά πιάνο ή κιθαριστικά περάσματα. Η αισθητικά lo - fi παραγωγή τους αναδεικνύει περισσότερο κάποιες στιγμές τους.Από το όνομα της μπάντας μέχρι το εξώφυλλο του δίσκου και τους τίτλους των κομματιών δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι θα περίμενα να ακούσω, ο δίσκος δεν αποσκοπεί σε καμιά περίπτωση να εκδηλώσει χαρούμενα συναισθήματα. Ευτυχώς όμως δεν υπάρχει και καμιά συναισθηματική επιτήδευση στον δίσκο. Εκφράζονται εξιδανικεύοντας τη μελαγχολία χωρίς να κλαίγονται πάνω από τα μικρόφωνα και τους ενισχυτές τους. Δρώντας έτσι δεν αποστασιοποιούνται των συναισθημάτων, ούτε γίνονται παιδιάστικοι. Η μουσική τους κυλά ομαλά καi το συνθετικό τους επίπεδο το βρήκα γενικά αρεστό, χωρίς να καταφέρνει να με εντυπωσιάσει. Χωρίς να έχω μείνει έντρομος με την ανακάλυψη της μπάντας αυτής πιστεύω πως το ντεμπούτο αξίζει προσοχής αν και τα "γλυκανάλατα" συναισθήματα μου είναι πλέον κορεσμένα λόγω της τελευταίας πολύ καλής δουλειάς των Alcest.
Γιώργος Κουφαλάς
http://www.myspace.com/crippledchildren2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου