Το ταξίδι μέχρι την Αγγλία ήταν για πολλούς λόγους αξιοζήλευτο, μέχρι κι εγώ ζήλευα τον εαυτό μου, οπότε για να το κάνω λίγο ακόμα καλύτερο, είπα την τελευταία μέρα να μην απουσιάσω από ακόμα μία συναυλία, μικρότερου βεληνεκούς αυτή τη φορά, αλλά δυνατής εμπειρίας βέβαια. Μπαίνοντας λοιπόν στο μικρό αλλά πανέμορφο Luminaire, μου κέντρισε το ενδιαφέρον κάτι που ήταν γραμμένο στον τοίχο, κάτι που μου εξασφάλιζε το "ναι ρε γαμώτο, επιτέλους ένα μέρος που έχει τις προϋποθέσεις για κατάλληλες συναυλίες, σ'αντίθεση με τα συνηθισμένα ελληνικά πορνεία"...
Part Wild Horses Mane On Both Sides λοιπόν για το ζέσταμα, εμείς για συντομία, αλλά και γιατί δεν θυμόμαστε το υπόλοιπο, τους λέμε απλώς Part Wild Horses. To freaky ντουέτο ανδρός-γυναικός έκανε γοργά τις ετοιμασίες του, έστησε τα λιτά του τύμπανα, έβγαλε έξω τα πετάλια του και τα φλάουτα του, και έστρωσε σε δύο μικρά τραπεζάκια μερικά συμπληρωματικά αντικείμενα όπως: ένα ντέφι, μαγνητοφωνάκι με recordings από τιτιβίσματα πουλιών, καμπανάκι, μίνι φλοκάτες που τοποθετούνταν κάθε τόσο πάνω στα τύμπανα για αλλοίωση του ήχου. Απολαυστικοί, έπαιζαν ένα μυστηριώδες indian-inspired freak folk, βασισμένο στις αυτοσχεδιαστικές τάσεις ενός ντράμερ που είχε περασμένο ένα περίεργο μικρόφωνο γύρω από τον λαιμό του, και κάθε τόσο μέσα σε όλον τον χαμό που δημιουργούσαν φλάουτο, πουλιά και ψυχεδελικό ντράμινγκ, έλεγε διάφορες συλλαβές και το αποτέλεσμα ήταν ν' ακούς τον Καθιστό Βούβαλο ή τον Μεγάλο Βίσωνα, δεν ξέρω, πάντα τους μπέρδευα αυτούς τους δύο. Είκοσι λεπτά περίπου λοιπόν για τους αγαπημένους μας χίπιδες που κάποια στιγμή πρέπει να τους ακούσουμε καλύτερα (το μπλουζάκι Blackest Rainbow του μικρού τυμπανιστή με κινητοποίησε).
Περνάμε λοιπόν σε πιο γνώριμα εδάφη και Teeth of the Sea. Από τα πιο περίεργα στησίματα/εκτελέσεις που έχω παρακολουθήσει μπάντα να κάνει, αρχικά έχουμε έναν κιθαρίστα να κάνει τα effects, έναν μπασίστα να πιάνει την τρομπέτα, έναν όρθιο ντράμερ που έπαιρνε το μπάσο όταν ο προηγούμενος έπαιζε τρομπέτα, μόνο ο καραφλοπάνκης κιθαρίστας ήταν αυτός που δεν έκανε τίποτα άλλο. Δεν θυμάμαι με τι ξεκίνησαν (μάλλον με "Latin Inches") αλλά θυμάμαι ότι πολύ γρήγορα άκουγα "Only Fools On Horse" και μπήκα για τα καλά στο κλίμα. Ψυχεδελικοί και drone, ταξίδι σε δεκαενιά διαφορετικά μέρη, κι εγώ στο τέλος να με φαντάζομαι ζαβλακωμένο κάτω από τον Μαροκινό ήλιο. "Swear Blind the Alsations Melting" η συνέχεια, ολικό κάψιμο με τους τύπους να διαλύουν τα πάντα εκεί πάνω. Καταπληκτικό μεν, πολύ μικρής διάρκειας δε, σετ. Απογοήτευση για μερικά λεπτά καθώς πολύ θα ήθελα να τους δω άλλο τόσο, όμως ο Ben Frost έχει σειρά και μάλλον δεν έχει καθόλου όρεξη να περιμένει.
Ένα desk λοιπόν, με τα συμπράγκαλα του φορτωμένα απάνω, τρία monitors στα πλάγια, κι ένας ξυπόλητος κύριος. ΜΠΑΝΓΚ, όλα τα μπάσα φουλ στη μάπα, γαμημένη noisy ηλεκτρονική, το πάτωμα να τρέμει, οι δονήσεις να διαπερνάνε όλο μου το σώμα, μιλάμε για απερίγραπτο πράγμα. "Theory of Machines", τα μάτια κλειστά. Ναρκωτικά δεν περιείχε το πρόγραμμα μολονότι ένιωθα σταγόνες βροχής να πέφτουν στον πρόσωπο μου κι εγώ να "πέφτω" συνεχώς όλο και πιο πίσω, όλο και πιο κάτω. "Stomp" διάολε, κι εδώ τρελάθηκε το σύμπαν ολάκερο, σταμάτησε να διαστέλλεται για μερικές κοσμικές στιγμές, οι μισοί γύρω μου έκλειναν τ'αυτιά τους, οι άλλοι μισοί δεχόμασταν τους κατακλυσμούς θορύβου σαν γλυκό νανούρισμα (λέμε τώρα, κάποιοι ήταν λιγότερο τρου και φορούσαν ωτασπίδες). Παρόμοια φάση και στο "We Love You Michael Gira", we love you Ben Frost, μόνο για τον τίτλο που έδωσες στο κομμάτι σ'αγαπάμε. Μετά μπήκαμε στα του "By the Throat" άσματα που ήσαν 2-3 αλλά δεν θυμάμαι ποιά γιατί είχα ψιλοχαθεί, αλλά για φινάλε είχαμε το "Killshot" την χιτάρα, εκεί ο καλός μας Αυστραλός έκανε την ζημιά του, αφού στα μισά του κομματιού έκαψε ένα μόνιτορ. Στην κυριολεξία (σχεδόν), αφού στην αρχή μυρίσαμε κάτι και μετά είδαμε τον καπνό και τον ηχολήπτη να τρέχει. Τρομερές στιγμές, συγκινητικές αναμνήσεις και η ελπίδα να τον ξαναδούμε σύντομα. Δεύτερο κατα σειρά σεισμικό-live (πρώτοι πάνε οι Sleep οι οποίοι έπαιζαν σε μεγάλο venue και στα έσκαγαν λιγότερο, αλλά εγώ τους βάζω πρώτους γιατί έτσι).
Α, και για να μην ξεχνιόμαστε...
Μάριος Γωνιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου