BURZUM (Nor) – Belus (2010)

O Varg Vikernes όσες συνεντεύξεις και αν δώσει θα δυσκολευτεί να βρει, όχι αποκλειστικά τον εαυτό του, αλλά την σχέση του με τον κόσμο που συνάντησε. Αν θυμηθούμε και πόσο αντί σε όλα ήταν και πόσο σκατά είναι όλα γύρω του, τόσο θα προσπαθεί να χώνεται και πιο μέσα στην "σπηλιά" του, πιο πολύ σαν μια προσπάθεια αντίδρασης παρά σαν συγκαταβατική επιλογή. Αυτό σημαίνει πιο προσωπικός, πιο μονόχνοτος, πιο κλειστός. Και αυτό με την σειρά του σημαίνει προσωπική, μονόχνοτη, κλειστή μουσική.

Παραβλέποντας την έλλειψη σοβαρότητας σε φημολογούμενες και υποτιθέμενες ρατσιστικές δηλώσεις περί των μαύρων και του κιθαριστικού οργάνου τους, αυτό είναι το πιο κιθαριστικά δουλεμένο Burzum άλμπουμ. Χωρίς ambient αποχαυνώσεις. Αλλά με αποχαυνώσεις. Και αν τα ουρλιαχτά και οι τσιρίδες δίνουν την θέση τους σε πιο τυπικά περάσματα, η ξινίλα παραμένει αναλλοίωτη. Όπως και όλα τα χούγια δεν μπορούν να ξεπεραστούν. Η επαναληπτικότητα, η μονοτονία και ο μινιμαλισμός. Στο "Belus" υπάρχουν οι στιγμές που η σπονδυλωτή δραματουργία του "Glemselens Elv" εξαπλώνεται με περίτεχνη μεθοδικότητα και οδηγείται σε επικές διαστάσεις, ο όλεθρος του πρωτόλειου riffing στο "Keliohesten", αλλά και παραξενιές όπως η επιθετική thrasίλα του "Sverddans" και η όμορφη καταστροφική διακοπή του "Morgenroede", με μια μελαγχολική ψυχεδελική λούπα. Η στοχευόμενη ποιητική αδεία στην μυθολογία συλλαμβάνεται πιο εύκολα, αν οι μυημένοι κάνουν τον κόπο να βρουν την ελληνική εκδοχή και διαπιστώσουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο στον κόσμο του Λευκού Θεού.

Ο Vikernes ουσιαστικά απελευθερώνει πνευματικά ότι είχε κρατημένο τόσα χρόνια και ξαλαφρώνει, θεωρώντας κατάλληλη αυτή τη στιγμή. Είναι περισσότερο μια δήλωση παρόντος χωρίς να ενδιαφέρεται για την μαζικοποίηση των οπαδών και την επικινδυνότητα των κλώνων. Ας μην παραξενευτούμε αν η επόμενη κίνηση θα είναι το ακριβώς αντίθετο αυτού εδώ του έργου. Η "ελευθερία" είναι πλέον πραγματικότητα.

Μπούρας N.

www.burzum.org