Ανυπομονούσα γι'αυτό το διήμερο σαν μικρό παιδί. Το να κάνεις ταξίδι δυόμιση χιλιάδες χιλιόμετρα και να δώσεις ένα σκασμό χρήματα για μία και μόνο μπάντα φανερώνει λίγο αρρωστημένο ή βλαμένο μυαλό, διαλέξτε ό,τι θέλετε, εγώ δεν κρατάω κακία. Οι Current 93 για μένα σημαίνουν πολλά. Πολύ περισσότερα απ' όσα κι εγώ ο ίδιος νομίζω, απλά δεν το έχω καταλάβει ακόμα! Γι' αυτό είχα θέσει τον πήχη στα ύψη, περίμενα κάτι φαντασμαγορικό, κάτι που να με κάνει να εκραγώ από συγκίνηση και να με καταποντίσει, κι επειδή το δεύτερο βράδυ, αυτό της εικοστής ενάτης μαΐου το σωτήριο έτος 2010, ήταν αντικειμενικά καλύτερο θέλω να σας περιγράψω (όσο αυτό είναι εφικτό μέσα από τις λέξεις ενός κειμένου) την εμπειρία...
Παίρνοντας το λοιπόν από την αρχή, την συμμετοχή των Rameses III δυστυχώς δεν την πρόλαβα (σιχαμένο μετρό του Λονδίνου, απίστευτη ταλαιπωρία), οπότε θα ξεκινήσω με τους Comus. Πολύ καιρό πριν, είχα ακούσει το "First Utterance" το οποίο μου είχε παρουσιαστεί σαν τρομερός δίσκος και επειδή με αυτούς τους δίσκους μ'αρέσει να έχω στενή σχέση, τον δοκίμασα. Κάτι δεν πήγε καλά στην διαδικασία, εγώ πρέπει να έφταιγα... ή μάλλον σίγουρα εγώ έφταιγα. Οι Comus λοιπόν μετά από 30 χρόνια έκαναν ένα live στο οποίο κατάφεραν να με κλονίσουν λίγο, με ένα δυναμικό (ποσο μαλλον για την ηλικία τους) παίξιμο και με κομμάτια όπως το "Drip Drip" ή το εξαιρετικό κλείσιμο με το "The Prisoner" κι όλα αυτά με την πιο τραχιά και ζόρικη φωνή πλέον του Roger Wootton. Ένα σαρανταπεντάλεπτο περίπου progressive rock και φρικαρισμένου φολκ πανδαιμονίου και με 3 νέα κομμάτια. Ναι, για τους ενδιαφερόμενους να πούμε εδώ ότι σε 2-3 μήνες θα κυκλοφορήσει καινούριο άλμπουμ των Comus σε βινύλιο ή CD, δεν έχει αποφασιστεί.
Παίρνοντας το λοιπόν από την αρχή, την συμμετοχή των Rameses III δυστυχώς δεν την πρόλαβα (σιχαμένο μετρό του Λονδίνου, απίστευτη ταλαιπωρία), οπότε θα ξεκινήσω με τους Comus. Πολύ καιρό πριν, είχα ακούσει το "First Utterance" το οποίο μου είχε παρουσιαστεί σαν τρομερός δίσκος και επειδή με αυτούς τους δίσκους μ'αρέσει να έχω στενή σχέση, τον δοκίμασα. Κάτι δεν πήγε καλά στην διαδικασία, εγώ πρέπει να έφταιγα... ή μάλλον σίγουρα εγώ έφταιγα. Οι Comus λοιπόν μετά από 30 χρόνια έκαναν ένα live στο οποίο κατάφεραν να με κλονίσουν λίγο, με ένα δυναμικό (ποσο μαλλον για την ηλικία τους) παίξιμο και με κομμάτια όπως το "Drip Drip" ή το εξαιρετικό κλείσιμο με το "The Prisoner" κι όλα αυτά με την πιο τραχιά και ζόρικη φωνή πλέον του Roger Wootton. Ένα σαρανταπεντάλεπτο περίπου progressive rock και φρικαρισμένου φολκ πανδαιμονίου και με 3 νέα κομμάτια. Ναι, για τους ενδιαφερόμενους να πούμε εδώ ότι σε 2-3 μήνες θα κυκλοφορήσει καινούριο άλμπουμ των Comus σε βινύλιο ή CD, δεν έχει αποφασιστεί.
Η βραδιά συνεχίστηκε με τους These New Puritans, μία από τις νέες αγαπημένες μπάντες του David, όπως ο ίδιος είχε πει. Ο πυρήνας της μπάντας είναι ο νεαρός Jack Barnett ο οποίος τουλάχιστον στο live ανέλαβε τα κιθαριστικά και φυσικά τη φωνή. Έκαναν ένα όμορφο ξεκίνημα με κάποια κομμάτια τα οποία είχα ακούσει στο myspace τους και μου φάνηκαν αρκούντως ενδιαφέροντα, η συνέχεια όμως ήταν τελείως κρύα. Ο δίδυμος αδερφός του και drummer της μπάντας, George, έκανε μόνιμα ένα ωραίο συνδυαστικό παίξιμο percussions μαζί με τον programming/synth Thomas Hein, ο οποίος είχε αναλάβει και αυτόν τον ρόλο. Έπαιξαν για κάτι παραπάνω από μισή ώρα και 10 λεπτά αφού είχαν φύγει, δεν έλειψαν σε κανέναν. Και πως να λείψουν δηλαδή, η ώρα πλησίασε για αυτό που μαζεύτηκαν εκατοντάδες άτομα να παρακολουθήσουν.
Από τα ηχεία ακούγεται το "Devil Woman" του Cliff Richards (που νόμιζα ότι ήταν η εκτέλεση των Shy, αλλά τελικά δεν ήταν αυτή και δεν ξέρω εν τέλει από ποιους ήταν), ευχάριστη ταραχή και χαμόγελο. Την εισαγωγή για την παράσταση ανέλαβε να κάνει ο Sebastian Horsley, όπως και το προηγούμενο βράδυ, φίλος του David, με μπόλικη δόση βρετανικού χιούμορ, σαρκασμού και λίγη σοβαρότητα μέσα σ' όλα. I've known David for over 30 years and he's like a brother to me, only we don't have sex quite so often. Ξεκίνημα με αφιέρωση στους θρύλους που έπαιξαν πριν λίγο (Comus), διασκευή στο "Diana". Κομμάτια από το "Aleph...", για το οποίο ακόμα αδιαφορώ επιδεικτικά και δεν το ακούω, ωραία ήταν όμως, και από το "Baalstorm". Μετά από 4-5 όμορφα κομμάτια, ανεβαίνει στην σκηνή ο τιτάνας Michael Cashmore με την δική του κιθάρα. Όλα πήραν διαφορετική υπόσταση, η μαγεία δημιουργήθηκε, οι Current 93 ολοκληρώθηκαν, 13 άτομα on stage με ονειρικό lineup, Baby Dee και αγάπη, Andrew Liles και δέος, ο Alex Neilson, που τον είχα πρωτογνωρίσει όταν είχαν έρθει πριν κάποιο καιρό με την Baby Dee στην Ελλάδα οι 2 τους, ήταν το υπόδειγμα του drummer, Keith Wood συμπάθεια μεγάλη λόγω των Hush Arbors και Matt Sweeney, παναγία μου. Όλοι αυτοί έπαιξαν πράγματα από το "Birth Canal Blues" συν τα "A Sadness Song", και "A Gothic Love Song", και κάπου εκεί νομίζω ο David φώναξε τον Bill Fay να ανέβει στην σκηνή, και εκείνος εφάνη, και όλο το θέατρο ενθουσιάστηκε, αγκαλιές και συγκίνηση, "the greatest songwriter in my opinion" είπε γι'αυτόν ο Tibet, κι εκείνος του το ανταπέδωσε τραγουδώντας κάτι που δεν ήξερα τι είναι αλλά ήταν πανέμορφο, και όλοι τον κοιτούσαμε εκστατικά, μία αυτόν και μία τον Cashmore που τον συνόδευε, μέχρι το τέλος όπου και φεύγοντας ήθελαν όλοι να του σφίξουν το χέρι.
Τελευταίο κομμάτι το "They Return to Their Earth", το οποίο αν πάρετε την επανέκδοση του "Thunder Perfect Mind" που βγήκε το 2003, θα το βρείτε μέσα και θα το λατρέψετε.
Φεύγουν, χαμός από ιαχές, σφυρίγματα, πόδια να κοπανάνε το παρκέ και άπειρα παλαμάκια. Επιστρέφουν (κάτι που δεν συνέβη το προηγούμενο βράδυ) για να παίξουν κάτι τελείως απρόσμενο. "Lucifer Over London" και για κάμποσα δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε μεταξύ μας με τους διπλανούς μου. Καταιγιστική εκτέλεση, όπως και σε όλα τα κομμάτια όπου η ενορχήστρωση ήταν πλουσιότατη σε αντίθεση με ορισμένες αυθεντικές εκτελέσεις.
Απίστευτο το πως τελείωσε αυτό το πράγμα, "666 it makes us sick, we're sicksicksick of 666". Φεύγει ο David και συνεχίζουν να παίζουν οι άλλοι, με την Sarah σαν άγγελος-φάντασμα να τραγουδάει την μελωδία και να στοιχειώνει όλο το μέρος. Σιγά σιγά αποχωρούν όλοι και μένει μόνη της με τον Cashmore συνεχίζοντας να σπέρνει ανατριχίλες. Έφυγαν και η σκηνή δεν φώτισε ξανά, έτσι κι αλλιώς κάμποση ώρα πριν οι επεφημίες ακούγονταν από παντού.
Μιλάμε για το πιο μεγαλειώδες κλείσιμο που έχω δει σε συναυλία. Φωτογραφίες δυστυχώς δεν έχουμε, σιγά μην ασχολούμασταν με τέτοια εκείνες τις ώρες.
...David is a poet, a poet is someone who looks at the world at the same way that a man looks at a woman. Ο David είναι όλα αυτά, και όταν ξεχνάμε κάτι εμπορικές βλακείες που κάνει και μας δυσαρεστεί, είναι ίσως η ομορφότερη δημιουργική μορφή του μουσικού μας σύμπαντος. Σ'ευχαριστούμε David Bunting, ο χριστός μαζί σου.
...David is a poet, a poet is someone who looks at the world at the same way that a man looks at a woman. Ο David είναι όλα αυτά, και όταν ξεχνάμε κάτι εμπορικές βλακείες που κάνει και μας δυσαρεστεί, είναι ίσως η ομορφότερη δημιουργική μορφή του μουσικού μας σύμπαντος. Σ'ευχαριστούμε David Bunting, ο χριστός μαζί σου.
Μάριος Γωνιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου