Μεγάλη μπάντα οι ISIS. Από την αρχή της πορείας της μέχρι το αναπάντεχο μα φρόνιμο τέλος της παρέμεινε μια μπάντα με αυτογνωσία, πάθος και σεβασμό για την μουσική που δημιούργησε. Είναι συγκινητικό αν μη τι άλλο ειδικά στις μέρες μας, το να είσαι μία μπάντα που την έχει βολέψει μέσα από τη μουσική της, να είσαι στις πρώτες επιλογές για headlining tours ανά τον κόσμο και να έχεις δημιουργήσει μια χρηματομηχανή για την εταιρεία που έχεις υπογράψει, μα να αποφασίζεις να το διαλύσεις επειδή βλέπεις πως πλέον μουσικά στερεύεις, βάζοντας την τέχνη σου πάνω από την ασφάλεια και τη σιγουριά που προσφέρεται μέσα από το όνομα των ISIS.
Έτσι όπως είχαν τη μαστοριά να υπερνικήσουν στεγανά και αντιλήψεις, να αποσβολώσουν αυτιά και μάτια, να ανοίξουν νέους ορίζοντες και να γκρεμίσουν τείχη, έτσι είχαν και τη μαστοριά να αντιληφθούν πως ήρθε το τέλος και να πράξουν ως καλλιτέχνες και όχι ως αισθηματίες ή βολεμένοι. Δεν θα είναι και οι πρώτοι post-metal δεινόσαυροι. Προτιμούν να αφήσουν τα μνημεία που έφτιαξαν να μας θυμίζουν τα πως και τα γιατί. Φιλότιμο και θάρρος που σπάνια συναντιούνται.
Όπως πολλά μεγάλα πράγματα έτσι και οι ISIS ξεκίνησαν έτοιμοι να προκαλέσουν. Αποφάσισαν πως με τον τρόπο τους θα δοκιμάσουν τους εαυτούς τους και θα αναπλάσουν το προπατορικό αμάρτημα. Δαγκώνουν το φρούτο της γνώσης από τον κήπο που έσπειραν οι Neurosis. Χωρίς να ακολουθεί η οργή του θείου και ένας τρομερός διωγμός βιβλικής υπερπαραγωγής (εφάμιλλος του οποίου σε budget θα ήταν ο Τιτανικός) πορεύονται πατώντας πάνω στο δρόμο που έχτισαν ο ήχος και η διορατικότητα μπαντών όπως οι Melvins, οι Tool, οι Swans, και οι Godflesh.
Στο δρόμο τους αυτό όμως δεν θα μπορούσαν να πορευτούν μόνοι τους. Το χέρι στα βρεφικά τους πρώτα βήματα θα τους κρατούσαν δύο από τις σημαντικότερες μορφές του εκ Βοστώνης ορμώμενου alt./post Hardcore: o σαρωτικός Mike Hill των Anodyne κι ο πολυσχιδής Kurt Ballou των Converge. Ήδη λοιπόν από τα 3 πρώτα EP’s τους βρίσκονται απομακρυσμένοι από τις παραδοσιακές riff-refrain-solo φόρμες. Αυτές οι πρώτες δουλειές βρίθουν sludge, hardcore και πειραματικών στοιχείων - παραγωγές των οποίων ανέλαβε ο Ballou - με αποκορύφωμα ίσως τον ηχητικό ορυμαγδό του Red Sea, κατά το ήμιση δημιούργημα του Ballou και του Hill, παραμορφωμένο από το θρασύ χέρι του Jay Randal (Agoraphobic Nosebleed).
Η αποδόμηση των στερεοτύπων του metal ήχου ξεκινά και σπονδυλωτά ανασυνθέτουν και επανεξετάζουν, αναρριχώμενοι σε νέες ιδέες και αντιλήψεις. Στην πρώτη studio δουλεία τους, το Celestial, κυκλοφορία της Escape Artist, ελαττώνουν την επιθετικότητα των πρώιμων δουλειών τους και πρωτοεμφάνισαν ambient και post-rock στοιχεία καθώς και τη συνθετική νοοτροπία που θα εξελίξουν για να τους χαρακτηρίσει και καθιερώσει αργότερα. Ακολουθούν κοινές περιοδείες με Cave In και Neurosis και εντονότερά πλέον αρχίζουν να προσεγγίζουν την παγκόσμια underground κοινότητα.
Ναι, οι ISIS πλέον αρχίζουν να φτάνουν στην αρχή του συνθετικού τους μεγαλείου. Παρουσιάζοντας την αδυναμία να γεφυρώσουν το δημιουργικό χάσμα που γέννησαν οι Neurosis και πλέον έχοντας προχωρήσει δημιουργικά σε άλλα επίπεδα μεταφράζουν και προσανατολίζουν αυτή την αδυναμία σε κάτι νέο. Ανακαλύπτουν νέους τρόπους και μουσική φρασεολογία, τους οποίους ενστερνίζονται και πλέον είναι έτοιμοι να καλλιεργήσουν το δικό τους κήπο.
Το 2004 δεν τους βρίσκει πιο μακριά συνθετικά αλλά ωριμότερους με τo Panopticon, πιστή εξέλιξη του Oceanic και αμφισβητήσιμα την καλύτερη δουλεία τους να ποντάρει περισσότερο στις φόρμες μελωδιών και ambient στιγμών παρά στη metal πλευρά του Oceanic, διατηρώντας όμως ακόμα τις heavy και πειραματικές διαθέσεις της μπάντας. Το Panopticon, χωρίς να γίνεται εμφανές τότε, παρά μόνο σε επόμενες συγκρίσεις με τις τελευταίες δύο δισκογραφικές δουλειές των ISIS, άρχισε να εξομαλύνει τις γωνίες που τόσο πολύ τους χαρακτήρισαν. Ξεκίνησε τον κύκλο που θα τους οδηγούσε σε λιγότερα εύφορα εδάφη.
To 2006 καλούνται να μοιραστούν με τους Aereogramme 2 μέρες studio ηχογραφήσεων για τη δημιουργία του δεκάτου τέταρτου In The Fishtank EP και κυκλοφορούν το πρώτο αμφιλεγόμενο ποιοτικά δίσκο στην καριέρα τους με τίτλο In The Absence Of Truth. Με αυτή την κυκλοφορία το συγκρότημα, έχοντας μοιραστεί για αρκετές εβδομάδες ιδέες, συζητήσεις και τον ίδιο αέρα με τους Tool κατά την κοινή τους περιοδεία, αρχίζει να στρέφεται σε διαφορετικά πειραματικά στέκια ίσως γιατί αναγνωρίζει πως δεν μπορεί ή ίσως γιατί δεν νιώθει ακόμα την ανάγκη να μεταβεί σε άλλα δομικά εδάφη. Το Absence, χωρίς να είναι ποιοτικά κακός δίσκος επικεντρώθηκε στην εισαγωγή περισσότερων ηλεκτρονικών πειραματικών στοιχείων τα οποία έδρασαν ως καταλύτες για την άμβλυνση των γωνιών του ήχου τους. Οι μουσικές κορυφώσεις στα κομμάτια περνούν πλέον και από ηλεκτρικά ηχοτοπία. Το In The Absence Of Truth έθεσε κάποιες νεότερες βάσεις στον ήχο τους μα αποδείχτηκε πως δεν θα ήταν ικανές για να στηρίξουν τα βήματα τους προς νεότερα συνθετικά μέρη.
Αναμονή 3 χρόνων, και η τελευταία studio κυκλοφορία της μπάντας είναι γεγονός. Το Wavering Radiant, ποιοτικά η πιο αδύναμη δουλειά της μπάντας τους θέλει να κοιτούν περισσότερο προς τα πίσω παρά μπροστά. Μια επανεκδήλωση της αγάπης τους για τους Tool, μία απότομη στροφή στο riffing μα σε metal βαθμό στον οποίο μας είχαν ξεσυνηθίσει και μία απογύμνωση από την αγαπημένη και πολυπόθητη ISIS ατμόσφαιρα. Ο δίσκος παύει την πειραματική διάθεση ως αρωγό μιας προσπάθειας κατάκτησης του νέου και την καθιστά μια προσπάθεια επανεύρεσης της πρώιμης δυναμικότητας και ισχύς που καθιέρωσε την μπάντα. Δυστυχώς όμως τα βήματα αυτά έχουν γίνει από την μπάντα, δεν υπάρχει τίποτα καινούριο προς ανακάλυψη και πλέον οι ISIS αναγνωρίζουν πως δεν μπορούν να σπείρουν ξανά στον κήπο τους κάτι νέο. Ήρθε η ώρα του θερισμού.
Τα χαμόγελα και οι χειραψίες ήταν η αρχή, σε ένα σπίτι, σε ένα studio, κάπου στη Βοστώνη. Κινήσεις που θα οδηγούσαν στην καταστροφή των μουσικών φωλιών που στέγαζαν τα μέλη της μπάντας μέχρι πριν και θα άφηνε να λάμψει το χάρισμα τους. Ξεκίνησαν την εκπομπή του σινιάλου τους, κατέστρεψαν πύργους και έχτισαν νέους. Δεν άφησαν κανένα ψευδές φως να βγει από αυτούς και κατάφεραν να αλλάξουν τόσο τις δικιές τους πορείες, όσο και μουσικών ρευμάτων. Έσπειραν τον κήπο του φωτός τους. Τον θέρισαν και μέσα από αυτόν ξεπέρασαν το κατώφλι της τελικής τους μεταμόρφωσης. Η εξέλιξη τους τελείωσε. Ο δρόμος προς το τέλος περνάει μέσα από τα κλαδιά που οι ίδιοι έπλεξαν.
Και ενώ έχω πάρει το θάρρος να γράψω τα παραπάνω τόσο από την αγάπη μου για την μπάντα, και ενώ ο Turner πιθανότατα θα συνεχίσει να μα’ι’ντανίζει σε projects, και ενώ το όνομα ISIS θα παραμένει μία μηχανή χρημάτων, και ενώ ένα πιθανό reunion σε κάποιο Hellfest σε μερικά χρόνια είναι αρκετό για να αμαυρώσει το άξιο τέλος που οι ίδιοι έδωσαν, εγώ θα ελπίζω στο καλύτερο. Πως οι Aaron Turner, Mike Gallagher, Jeff Caxide, Aaron Harris και Bryant Clifford Meyer θα καταναλώνονται επιτυχώς ή όχι σε λοιπά μουσικά projects περιμένοντας τους επόμενους που θα έρθουν με σκοπό να δοκιμάσουν τον καρπό του δικού τους κήπου.
Γιώργος Κουφαλάς
Δημήτρης Γκαρτζονίκας (κάτι ψιλά αλλά καίρια...!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου