Πριν 2 - 3 χρόνια, σχεδόν από το πουθενά, σε fora και σε καφενειακά chit - chattings ένα "φρέσκο" (όσο φρέσκια μπορείς να πεις μια μπάντα που ηχογραφεί από το 2001) όνομα χώθηκε ύπουλα στις συζητήσεις των απανταχού μεταλλάδων. Οι The Ocean με το "Precambrian" αποτέλεσαν για κάποιους την μεγαλύτερη έκπληξη εκείνης της χρονιάς. Ο δίσκος εκείνος πολυακούστηκε, τα σάλια μας έσταξαν πάνω στην ψαρωτική συσκευασία του, τους καμαρώσαμε και στις λίστες της χρονιάς ή στα απανταχού "δίσκος του μήνα" sections, τους είδαμε και live...
...και όταν τελικά η απομυθοποίηση έδιωξε τη θολούρα του hype και του marketing μακριά, τα μάτια μας σταμάτησαν να κάνουν αστράκια κι Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ! μπροστά μας εξακολουθούσε να λάμπει ένας δίσκος - κελεπούρι που μια στο τόσο ξεθάβουμε ακόμα από την δισκοθήκη/σκληρό δίσκο μας. Αισίως φτάνει και η κυκλοφορία του "Heliocentric" (πρώτο μισό του νέου "Heliocentric/Anthropocentric" διδύμου) και καμία φιλοδοξία δεν είχα να ακούσω κάποιο "Precambrian Vol. 2". Ας μην υπήρξα ποτέ μεγάλος οπαδός της μπάντας ή του "Precambrian" συγκεκριμένα, ήθελα να δω το επόμενο βήμα μιας μπάντας που κατάφερε να ενσωματώσει επιτυχημένα σε μια κυκλοφορία όλες τις μουσικές κατακτήσεις αυτής της μοδάτης σκηνής των Isis/Mastodon/Cult Οf Luna. Και ήταν προς μεγάλη μου λύπη όταν διαπίστωσα πως με το "Heliocentric" τους βρίσκω να σκοντάφτουν κατευθείαν στον καλλιτεχνικό Καιάδα, με μια δραματική ποιοτική βουτιά... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Σε πρώτη φάση ο νέος τραγουδιστής είναι κακός. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που με δυσκολία προφέρει τουλάχιστον δυο γράμματα της αγγλικής αλφαβήτου (ακούστε την δεύτερη μπαλάντα του δίσκου, "Epiphany", κάτι ανάμεσα σε prog metal χασμουρητό και musical). Κυριολεκτώ, λοιπόν, όταν λέω πως αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που όχι μόνο μείωσαν τα αξιοπρεπή "σκισμένα" φωνητικά του αλλά έσπρωξαν και μπροστά στη μίξη τα καθαρά του – που είναι κακά. Πραγματικά κακά. Από τα αποτυχημένα τζαζ γυρίσματα στην αρχή του "Metaphysics Of The Hangman" μέχρι τα άτεχνα μπλεξίματα χαζών φωνητικών γραμμών στο "The First Commandment...", από τα θαμπά φωνητικά στο "Origin Of God" μέχρι τα χειρότερα κι από teenage - punk φωνητικά του "Firmament": στο μεγαλύτερο μέρος τους φαίνεται να υπάρχουν απλά για να χαλάνε την μουσική του δίσκου, που δε βρίσκεται και σε καμιά καλύτερη μοίρα. Βαρετές ιδέες κι ενορχηστρώσεις, άκυρα πιάνα και τρομπέτες, αψυχολόγητες αλλαγές θεμάτων και πλήρης απουσία των βομβαρδιστικών/επικών ή ντελικάτων στοιχείων που γουστάραμε στις περασμένες κυκλοφορίες τους: μια νερόβραστη εκδοχή της "Proterozoic" πλευράς του "Precambrian". Φωτεινές εξαιρέσεις, η ενδιαφέρουσα εισαγωγή του δίσκου (που γρήγορα συνηθίζεται) και οι λίγες στιγμές στις οποίες θυμούνται πως να αντιγράφουν τους Cult Οf Luna, όσο θλιβερό κι αν ακούγεται αυτό.
Η αποθέωση όμως της γραφικότητας του "Heliocentric" βρίσκεται στους στίχους του. Το "ηλιοκεντρικό" - σκεπτικιστικό concept του δίσκου αναπτύσσεται σε στίχους που ακόμα και οι εκπαιδευμένοι στις χειρότερες ιταλικές progressive συμφωνίες ακροατές θα βρουν γραφικές. Νίτσε και Dawkins και Δαρβίνος και Ιερά εξέταση, όλα αποσυντεθειμένα σε μια θολή άγευστη σούπα. Σκοτεινότερο παράδειγμα το "Ptolemy Was Wrong", η χειρότερη (ανεξαρτήτως είδους) μπαλάντα που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, στην οποία ο τραγουδιστής σε ρόλο Γαλιλαίου/Κοπέρνικου αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο (!) την ανακάλυψη της Ηλιοκεντρικής φύσης του ηλιακού συστήματος. Καθώς η μουσική κορυφώνεται και καθώς ακούγεται ο τραγουδιστής να φωνάζει "The earth must revolve round the sun/but no one will believe me" αργά η γρήγορα (ανάλογα με τις αντοχές του καθενός) το χέρι αντανακλαστικά ψάχνει τρομαγμένο το stop. Κι αναπόφευκτα κάπου εδώ αρχίζεις να σκέφτεσαι: μπορεί κάποιος να αγοράσει το boxset του "Heliocentric/Anthropocentric", να ακούσει το δίσκο καμιά δεκαριά φορές και να διαπιστώσει και μόνος του τη λάθος του αγορά (δυστυχώς όμως να αγοράσει και το άλλο μισό του μιας και το boxset θα δείχνει προκλητικά άδειο). Μπορεί επίσης να κατεβάσει το album, να κάνει ένα γρήγορο skip στο track 04 και να μην ξανακούσει μουσική για μερικές ώρες, γλιτώνοντας και το χαρτζιλίκι.
Καταλήγω στο εξής: όποια εκδοχή κι αν επιλέξεις, η μουσική βγαίνει χαμένη. Το "Heliocentric" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατηγορίας συγκροτημάτων που μετά από μια κάποια ένδειξη μεγάλης έμπνευσης βγάζουν το καταδικαστικό "απογοητευτικά μέτριο άλμπουμ από μια μπάντα που τα'χει καταφέρει στο παρελθόν και καλύτερα". Μακριά! (με την ευκαιρία, ας βγάλω εκείνο το "Precambrian" από την ντουλάπα...)
...και όταν τελικά η απομυθοποίηση έδιωξε τη θολούρα του hype και του marketing μακριά, τα μάτια μας σταμάτησαν να κάνουν αστράκια κι Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ! μπροστά μας εξακολουθούσε να λάμπει ένας δίσκος - κελεπούρι που μια στο τόσο ξεθάβουμε ακόμα από την δισκοθήκη/σκληρό δίσκο μας. Αισίως φτάνει και η κυκλοφορία του "Heliocentric" (πρώτο μισό του νέου "Heliocentric/Anthropocentric" διδύμου) και καμία φιλοδοξία δεν είχα να ακούσω κάποιο "Precambrian Vol. 2". Ας μην υπήρξα ποτέ μεγάλος οπαδός της μπάντας ή του "Precambrian" συγκεκριμένα, ήθελα να δω το επόμενο βήμα μιας μπάντας που κατάφερε να ενσωματώσει επιτυχημένα σε μια κυκλοφορία όλες τις μουσικές κατακτήσεις αυτής της μοδάτης σκηνής των Isis/Mastodon/Cult Οf Luna. Και ήταν προς μεγάλη μου λύπη όταν διαπίστωσα πως με το "Heliocentric" τους βρίσκω να σκοντάφτουν κατευθείαν στον καλλιτεχνικό Καιάδα, με μια δραματική ποιοτική βουτιά... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:Σε πρώτη φάση ο νέος τραγουδιστής είναι κακός. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που με δυσκολία προφέρει τουλάχιστον δυο γράμματα της αγγλικής αλφαβήτου (ακούστε την δεύτερη μπαλάντα του δίσκου, "Epiphany", κάτι ανάμεσα σε prog metal χασμουρητό και musical). Κυριολεκτώ, λοιπόν, όταν λέω πως αδυνατώ να καταλάβω το λόγο που όχι μόνο μείωσαν τα αξιοπρεπή "σκισμένα" φωνητικά του αλλά έσπρωξαν και μπροστά στη μίξη τα καθαρά του – που είναι κακά. Πραγματικά κακά. Από τα αποτυχημένα τζαζ γυρίσματα στην αρχή του "Metaphysics Of The Hangman" μέχρι τα άτεχνα μπλεξίματα χαζών φωνητικών γραμμών στο "The First Commandment...", από τα θαμπά φωνητικά στο "Origin Of God" μέχρι τα χειρότερα κι από teenage - punk φωνητικά του "Firmament": στο μεγαλύτερο μέρος τους φαίνεται να υπάρχουν απλά για να χαλάνε την μουσική του δίσκου, που δε βρίσκεται και σε καμιά καλύτερη μοίρα. Βαρετές ιδέες κι ενορχηστρώσεις, άκυρα πιάνα και τρομπέτες, αψυχολόγητες αλλαγές θεμάτων και πλήρης απουσία των βομβαρδιστικών/επικών ή ντελικάτων στοιχείων που γουστάραμε στις περασμένες κυκλοφορίες τους: μια νερόβραστη εκδοχή της "Proterozoic" πλευράς του "Precambrian". Φωτεινές εξαιρέσεις, η ενδιαφέρουσα εισαγωγή του δίσκου (που γρήγορα συνηθίζεται) και οι λίγες στιγμές στις οποίες θυμούνται πως να αντιγράφουν τους Cult Οf Luna, όσο θλιβερό κι αν ακούγεται αυτό.
Η αποθέωση όμως της γραφικότητας του "Heliocentric" βρίσκεται στους στίχους του. Το "ηλιοκεντρικό" - σκεπτικιστικό concept του δίσκου αναπτύσσεται σε στίχους που ακόμα και οι εκπαιδευμένοι στις χειρότερες ιταλικές progressive συμφωνίες ακροατές θα βρουν γραφικές. Νίτσε και Dawkins και Δαρβίνος και Ιερά εξέταση, όλα αποσυντεθειμένα σε μια θολή άγευστη σούπα. Σκοτεινότερο παράδειγμα το "Ptolemy Was Wrong", η χειρότερη (ανεξαρτήτως είδους) μπαλάντα που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, στην οποία ο τραγουδιστής σε ρόλο Γαλιλαίου/Κοπέρνικου αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο (!) την ανακάλυψη της Ηλιοκεντρικής φύσης του ηλιακού συστήματος. Καθώς η μουσική κορυφώνεται και καθώς ακούγεται ο τραγουδιστής να φωνάζει "The earth must revolve round the sun/but no one will believe me" αργά η γρήγορα (ανάλογα με τις αντοχές του καθενός) το χέρι αντανακλαστικά ψάχνει τρομαγμένο το stop. Κι αναπόφευκτα κάπου εδώ αρχίζεις να σκέφτεσαι: μπορεί κάποιος να αγοράσει το boxset του "Heliocentric/Anthropocentric", να ακούσει το δίσκο καμιά δεκαριά φορές και να διαπιστώσει και μόνος του τη λάθος του αγορά (δυστυχώς όμως να αγοράσει και το άλλο μισό του μιας και το boxset θα δείχνει προκλητικά άδειο). Μπορεί επίσης να κατεβάσει το album, να κάνει ένα γρήγορο skip στο track 04 και να μην ξανακούσει μουσική για μερικές ώρες, γλιτώνοντας και το χαρτζιλίκι.
Καταλήγω στο εξής: όποια εκδοχή κι αν επιλέξεις, η μουσική βγαίνει χαμένη. Το "Heliocentric" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της κατηγορίας συγκροτημάτων που μετά από μια κάποια ένδειξη μεγάλης έμπνευσης βγάζουν το καταδικαστικό "απογοητευτικά μέτριο άλμπουμ από μια μπάντα που τα'χει καταφέρει στο παρελθόν και καλύτερα". Μακριά! (με την ευκαιρία, ας βγάλω εκείνο το "Precambrian" από την ντουλάπα...)
Δημήτρης Γκαρτζονίκας
www.myspace.com/theoceancollective
www.theoceancollective.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου