HEAVEN SHALL BURN (Ger) - Invictus (2010)

Ο νέος δίσκος των Heaven Shall Burn, "Invictus", είναι από τις κυκλοφορίες που σε προβληματίζουν. Βγήκε στα δισκοπωλεία λόγω του καλού υλικού που είχε ετοιμάσει η μπάντα ή για να αποτελέσει το κίνητρο μιας ακόμα παγκόσμιας τουρνέ; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έτσι ώστε να δούμε αν θα βγάλουμε άκρη, με την κατά τα άλλα νέα "Άφθαρτη" κυκλοφορία των Γερμανών.

Το συγκρότημα μετράει γύρω στα 14 χρόνια στην σκηνή, έχοντας σαφώς έναν διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό έως το "Antigone", ο οποίος εισήγαγε την μπάντα και στο διεθνές στερέωμα, καθώς πλήθυναν κατά πολύ οι μελωδικές γραμμές στο άλλοτε καθαρόαιμο deathcore. Κι αν οι παλαιοί οπαδοί των Γερμανών ενοχλήθηκαν λίγο με αυτή την αλλαγή, στο "Iconoclast" κρέμασαν τους δίσκους στα μπαλκόνια για να διώχνουν τα περιστέρια. Όντας όμως λάτρης αυτής της ολοκληρωτικής αλλαγής των Heaven Shall Burn, σεβόμενος πάντα τους πρώτους δίσκους, θα ομολογούσα ότι με τον "Invictus" το ποτήρι ξεχείλισε. Πόσο μπορεί να ευχαριστηθεί κάποιος ένα τραγούδι που διαρκεί 45 λεπτά; Ίδιες συγχορδίες, ανέμπνευστα και υποτυπώδη break downs και ένας ήχος που παραμένει εκνευριστικά καλογυαλισμένος. Σε όλη την διάρκεια της ακρόασης έχεις την εντύπωση πως κάπου την έχεις ξανακούσει αυτή την ιδέα. Δηλαδή όταν ηχογραφούσαν στα Tue Madsen's Antfarm Studio της Δανίας ανακατέψανε τις ταμπλατούρες του "Antigone" και του "Iconoclast";

Βέβαια, αυτό το ανακάτεμα μπορεί να είναι αρκετό για μερικούς που απλά γουστάρουν τον γνώριμο, σαν οδοστρωτήρα, ήχο της μπάντας. Σίγουρα ο δίσκος δεν σου δίνει περιθώρια να ανασάνεις και σε καμία περίπτωση δεν είναι κουραστικός. Και ίσως για αυτούς που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το συγκρότημα να πάθουν την πλάκα τους, αν φυσικά δεν έχουν ακούσει Parkway Drive, Walls Of Jericho και τα σχετικά. Και ακόμα, αν δεν βρουν την όλη προσπάθεια επαναλαμβανόμενη, μάλλον θα κάνουν καιρό να ξεχάσουν την, σήμα κατατεθέν, φωνή του Marcus Bischoff. Αλλά, βάσει του πολύ καλού επιπέδου που μας είχε συνηθίσει η μπάντα, με τα βίας μπορούμε να ξεχωρίσουμε έστω 2 με 3 κομμάτια από τον δίσκο, όπως τα "Combat", "Sevastopol", "Against Bridge Burners". Καθώς ακόμα και τις συμμετοχές του Sebastian Reichl στην κιθάρα και της Sabine Weniger στο μικρόφωνο, των επίσης Γερμανών Deadlock, στο τελευταίο "μπαλαντοειδές" ( ;;; ) κομμάτι που έχει τίτλο "Given In Death".

Οπότε, κλείνοντας, θα λέγαμε πως μάλλον είναι μια κίνηση τακτικής από την μπάντα, ίσως και λίγο τυπική, παρουσιάζοντας ένα υλικό που ναι μεν δεν ενθουσιάζει αλλά ούτε απογοητεύει κιόλας. Οψόμεθα για την συνέχεια, για την οποία δεν ξέρω αν θα πρέπει να υποψιαζόμαστε από τα αλά In Flames περάσματα στα κομμάτια "Combat" και "The Lie You Bleed For".

Νίκος Ζ.

www.centurymedia.com
www.heavenshallburn.com
www.myspace.com/officialheavenshallburn

TΗΕ ABOMINABLE IRON SLOTH (USA) - The Id Will Overcome (2010)

Δεν βρίσκω τίποτα πιο βαρετό από την μονοτονία της επανάληψης μιας χιλιοεκτελεσμένης συνταγής. Σύμφωνοι, μια καλή ιδέα μπορεί να βελτιωθεί εάν την επανεξετάσεις και σίγουρα με την επανάληψη εδραιώνεται και ένα ύφος, μια "παράδοση". Αλλά το να επαναλαμβάνεις διαρκώς 2 - 3 εδραιωμένες μουσικές ιδέες με χρονολογία λήξης στην περασμένη κιόλας δεκαετία, δείχνει όχι μόνο έλλειψη δυναμικής και δημιουργικότητας, αλλά βυθίζει και τον ήχο που προσπαθείς να υπηρετήσεις στην στασιμότητα. Πάλι καλά που μια στις τόσες βγαίνουν και μερικοί δίσκοι που βγάζουν μια διαφορετικότητα και μια φρεσκάδα - έστω και κατά λάθος...

Όπως οι The Abominable Iron Sloth για παράδειγμα. Ξεκίνησαν (ή μάλλον ο mainman Justin Godfrey ξεκίνησε) το 2004 με σκοπό να παίξουν την ρουτινιάρικη Iron Monkey sludge τους (Iron Monkey, Sloth, Iron Sloth, το βλέπετε έτσι! Κάτι η χαλαρουίτα της Καλιφόρνια όμως, κάτι τα πατήματα στην post hardcore σκηνή της περιοχής - εκείνη τη περίοδο άλλωστε τα 4/5 της μπάντας αποτελούσαν οι διαλυμένοι Will Haven - έκαναν τις οξείες γωνίες της sludge προσδοκίας τους να μαλακώσουν και το groove να γίνει πιο στρωτό. Έτσι το 2006 μετονομασμένοι σε The Indomitable Iron Sloth έβγαλαν το ντεμπούτο τους “The Abominable Iron Sloth”, ένα nu sludge θα μπορούσαμε να πούμε δίσκο, με ζωντανό το Iron Monkey/EyeHateGod στοιχείο (ok, στο πιο φλώρικο), αλλά με ένα τελείως Will Havenίστικο γυαλισμένο ήχο και groove - μια μετάλλαξη που δούλεψε πολύ καλά.

Μετά από μια αποτυχημένη περιοδεία λόγω χρεοκοπίας, μια διάλυση, μια επανένωση και 3 - 4 αλλαγές ονόματος, καταλήγουν το 2008 να ετοιμάζουν τον νέο τους δίσκο που θα κυκλοφορήσει τελικά φέτος, υπό το όνομα "The Id Will Overcome". Η διαφορετική σύσταση της μπάντας γίνεται φανερή, καθώς τα κομμάτια τους πλέον προσεγγίζουν μια εναλλακτική κατεύθυνση ξεφεύγοντας από την in your face απλοϊκή λογική του ντεμπούτου, καταλήγοντας βέβαια να ακούγονται συνθετικά ελαφρώς μετέωρες. Το rhythm section βέβαια παραμένει πιστό στα mid tempo πρότυπά του, σταθερό και ρυθμικό, με την παραγωγή να περιγράφει τα groovάτα απλά drums καλύτερα από τους περισσότερους δίσκους τέτοιου ύφους που άκουσα τελευταία (η μπότα πχ - ένα μεγάλο μου παράπονο - εδώ ακούγεται απλά υπέροχη).

Οι κιθάρες λοξοκοιτάνε θαρραλέα προς τη δυσαρμονία και απλώνονται επικίνδυνα, επιχειρώντας τολμηρότερες κινήσεις, χωρίς να τους βγαίνει όμως πάντα σε καλό. Θα προτιμούσα χίλιες φορές τα απλά riffs κομματιών όπως το "Hats Made Of Veal And That New Car Scent" παρά τη φλυαρία του "Nineties Male". Χαλάλι όμως, ο δίσκος κατάφερε να φρεσκάρει κάπως τον ήχο στ' αυτιά μου, έχει σωστή ροή, έχει groove (στο "Two Black Helicopters" χορεύουμε), έχει μέχρι κι αντικαταστάτη του "Parasite Hilton...", το "Tramp Stamp"! Μην πεθάνετε κιόλας, ρίξτε μια καλή αυτιά, λιώστε το γαμάτο "Slugs In A Salt Circle" και τα υπόλοιπα 1 - 2 καλά κομμάτια του δίσκου κι ύστερα τρέξτε για το ντεμπούτο (αν δεν το έχετε κάνει). "Run Slut Run"!

Δημήτρης Γ.

www.myspace.com/theironsloth

WATAIN (Swe) - Lawless Darkness (2010)

Κοίτα να δεις που τα κατάφερε ο άτιμος ο κοντός… κατάφερε να με μεταπείσει για το "Sworn To The Dark". Αφού μπόρεσα να ακούσω 3 φορές σερί το νέο opus της unholy τριάδας που διεκδικεί την παγκόσμια κυριαρχία μέσω του black metal (κατά δήλωση τους), πραγματικά εκτίμησα το "Sworn To The Dark". Σας λέω αλήθεια, ο νέος δίσκος είναι χειρότερος από το "Sworn To The Dark". Μα πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Όταν έχεις κυκλοφορήσει ένα "Rabid Death’s Curse" και ένα "Casus Luciferi" πρέπει να είσαι τουλάχιστον ασυνείδητος για να βγάζεις το "Sworn To The Dark".

KILL WITH HATE (Hun) – Evolution Of The Beast (2010)

Οι Kill With Hate έρχονται από Ουγγαρία, μια χώρα σχεδόν ανύπαρκτη τουλάχιστον όσον αφορά στο death metal και το "Evolution Of The Beast" είναι η πρώτη τους προσπάθεια, η οποία είναι μάλιστα εντελώς "home - made" και αυτοχρηματοδοτούμενη.

SΤΟΝΕ HEART (Pol) - The Struggle Continues (2010)

Για τους Stone Heart η φάση ξεκίνησε κάπου στο 2007 με το "This Is Just The Beginning", το οποίο δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να ακούσω, και συνεχίζεται με το "The Struggle Continues", που κυκλοφόρησε φέτος. Αν και κατάγονται από το Mikolow της Πολωνίας εύκολα τους περνάς για Βρετανούς, καθώς η προφορά τους θυμίζει εξαιρετικά Born From Pain και Gallows, σε τέτοιο τραγικό σημείο που να μπερδεύεις σε ποιoν ανήκει ποιο κομμάτι.

TΗΕ HΑWKWIND TRIAD - HARVESTMAN, U.S. CHRISTMAS & MINSK Τribute (2010)

Mία σύντομη αναφορά σε αυτή την κυκλοφορία από την Neurot Recordings, η οποία όσο ξαφνική μου ήρθε τόσο χαρούμενο με έκανε. Τρεις καταπληκτικές μπάντες του σημερινού ψυχεδελικού (και όχι αποκλειστικά) ήχου σε μία σειρά διασκευών πάνω στην ίσως επιδραστικότερη μπάντα του space, psychedelic rock.

LAIR OF THE MINOTAUR (USA) – Evil Power (2010)

Κομμένες οι μαλακίες, εδώ έχουμε να κάνουμε με heavy metal!!! Ξεκινάω έτσι όχι για να προβοκάρω, αλλά επειδή απλά έτσι είναι! Οι Αμερικανοί Μινόταυροι χτυπάνε ξανά, αυτή τη φορά με μια ξεδιάντροπη όρεξη για σαματά και με τη μουσική τους πλέον απελευθερωμένη από οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση και ταμπέλα. Δεν ξέρω για τί τους νομίζατε: sludge, death, thrash, doom, το θέμα είναι ότι με το "Evil Power" η μπάντα μας βάζει όλους στη θέση μας, μας καθηλώνει με το ηχητικό χωνευτήρι της, το οποίο βρωμάει "cultιλίκι" και εμείς ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με τους Triptykon!!!!

DOPAMINE (Chi) – Dopamine (2010)

Αδελφό γκρουπ των Be Persecuted, της πρώτης κινέζικης μπάντας που υπέγραψε σε ευρωπαική εταιρεία (…No Colours Records), οι Dopamine εκπλήσσουν κινούμενοι σε ένα είδος που ούτε κατά διάνοια δεν φανταζόμασταν ότι μπορεί να βγει από μια ανύπαρκτη μέχρι τώρα σκηνή.

ΑLCEST (Fra) - Écailles De Lune (2010

Η αλήθεια παρουσιάζεται στην οξυδέρκεια, την τρέλα, το τσαγανό, στην αφέλεια και στην τολμηρή βλακεία. Για όσους επιμένουν στην ξεροκεφαλιά και σταθερή οπισθοδρομική αξία του black metal τρουισμού και θα έχουν ήδη άποψη για τον ακόλουθο δίσκο, το μόνο που έχω να πω είναι: κρίμα. Με τους Alcest o Neige, από την πρώτη κιόλας δουλειά του (και πιθανά άθελα του), ήρθε αντιμέτωπος με black metal νοοτροπίες και αντιλήψεις και για πολλούς δημιούργησε black metal για κοριτσάκια. Η αλήθεια απέχει πολύ από απόψεις τέτοιου είδους. Έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο αυθεντικής black metal ατμόσφαιρας, η οποία μπορεί να καλύπτεται (και σε σημεία να υπερκαλύπτεται) μέσα από ένα shoegaze χαρακτήρα, μα δεν παύει να είναι παρούσα και να κατευθύνει το cd.

CELESTIA (Fra) - Archaenae Perfectii (2010)

Αν και ψιλοξεχασμένοι οι προπάτορες του γαλλικού black (ή αλλιώς αυτοί που έπαιξαν γαλλικό black πριν ακόμα η Γαλλία αναγνωριστεί ως σκηνή), επανέρχονται μετά από αρκετά χρόνια σιωπής με το αρκετά καλό "Celestia - Frigidiis Apotheosia: Abstinencia Genesiis" του 2008 και τώρα με το ''Archaenae Perfectii'' του 2010. Αν αναρωτιέστε πότε και από ποιους πρωτοεισήχθει ο χαρακτηριστικός λυρισμός του γαλλικού black (τουλάχιστον ενός μέρους του), μπορείτε να ανατρέξετε στα πρώτα album των Celestia ή των Belenos και θα βρείτε τις απαντήσεις σας.

AVSKY (Swe) – Scorn (2010)

Δεν περίμενα εκπλήξεις από τους Σουηδούς Avsky στην τρίτη full κυκλοφορία τους. Με απτές αποδείξεις για την μονόχνοτη συνθετική τους πορεία και ευτυχώς μπλέκοντας πιο αποστασιοποιημένα black metal τρουισμό, προχωρούν ακολουθώντας κατά πόδας παλιάς σχολής αντιλήψεις.

TRIPTYKON (Swi) – Eparistera Daimones (2010)

Θα έρθω αντιμέτωπος με όλο αυτό το ηλίθιο hype, όχι ως ο ιππότης των απανταχού blogs και κριτικών, αλλά ως ένας τσαντισμένος πρώην οπαδός του Fischer που βλέπει αυτήν την παρωδία να ξεχειλίζει σε κάθε κλικ ή φυλλομέτρημα περιοδικών.

DEIPHAGO (Fil) – Filipino Antichrist (2009)

Λέγονται "Θεοφάγοι", είναι Φιλιππινέζοι και μετά από ένα ίντρο με υπόκωφα μπουμπουνητά, εκρήξεις και άλλους ήχους της Αποκάλυψης, το κομμάτι "Christ Eater" ξεμπουκάρει από τα ηχεία σου με λυσσασμένα ουρλιαχτά και "one - take" ό,τι να ναι σολίδια!!! Ναι, εδώ δε μιλάμε για μουσική αλλά για γαμημένο, αντίχριστο πόλεμο!

SAKE (USA) - 10

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα όταν μπαντάρες σαν κι αυτές μένουν στην αφάνεια. Επειδή όμως η αλήθεια κρύβεται στις μειοψηφίες, παρηγορούμαι και συνεχίζω. Οι πληροφορίες που έχουμε για αυτούς εδώ τους Αμερικάνους είναι πραγματικά μηδενικές. Είναι Καλιφορνέζοι και, εκτός από το δισκάκι αυτό, έχουν κυκλοφορήσει άλλο ένα ep κι ένα split με κάποιους Submission Hold.

ORCIVUS (Swe) – Est Deus Ιn Nobis (2010)

Κάπου κοντά στο 1998, ένας Σουηδός αποφάσισε να σταματήσει να ληστεύει ψιλικατζίδικα και γενικά να κάνει διάφορες πράξεις απόλυτης κακίας, για να παίξει λίγη μουσική. Το αποτέλεσμα των κόπων του μικρού Michayah ήταν η δημιουργία ενός ολόκληρου μουσικού είδους που έμελε να αποτελέσει ένα από τα πιο hot trends της δεκαετίας που μόλις τελείωσε.

LUDICRA (USA) - The Tenant (2010)

Δεν θα κρυφτώ, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι η πρώτη μου επαφή με τους Ludicra, χρόνια τώρα απέφευγα να τους ακούσω για λόγους όπως τo ότι τα γυναικεία φωνητικά στο metal μου ήταν κάτι που πάντα με ενοχλούσε ή για το αστείο επιχείρημα "δεν ξέρω από ποιό άλμπουμ να αρχίσω", ε δεν είχα και κάποιον να με παροτρύνει, να με πιέσει λίγο ρε παιδί μου, οπότε το άφηνα.

ALICE IN CHAINS – Black Gives Way To Blue (2009)

Τα πάντα γύρω τους περιβάλλονται από μία μυθοπλασία. Ποτέ δεν έγιναν σαν τους PEARL JAM, σαν τους NIRVANA ή σαν τους SOUNDGARDEN. Και όταν λέω "ποτέ δεν έγιναν", εννοώ ότι ποτέ δεν έφτασαν τα μεγέθη πωλήσεων των συμπολιτών τους, εκεί στο βορειοδυτικό Seattle. Πάντα όμως, όποιος αναφερόταν σε αυτούς μιλούσε με μεγαλύτερο σεβασμό απ’ ό,τι μιλούσε για τους προαναφερθέντες.

ROTTING CHRIST (Grc) - Aealo (2010)

Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να μαζοποιείται πλήρως. Το έχω κάνει κάμποσες φορές και έχω συνδυάσει τους ROTTING CHRIST με αστεϊσμούς και άλλους όχι και πολύ τιμητικούς χαρακτηρισμούς, μέσα σε κάποια πρόταση μου. Αλλά από την άλλη τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φαίνεται ότι τους παίρνει η μπάλα της μουσικής απαλεψιάς. Εκείνη η μεγάλη μπάλα που εκτοπίζει τον βασικό σκοπό, ο οποίος είναι η ψυχαγωγία, αντικαθιστώντας τον με διάφορους ορισμούς - παράσημα αυταρέσκειας και γαματοσύνης.

ROSETTA (USA) – A Determinism Of Morality (2010)

Οι Rosetta είναι ένα πολύ οργισμένο συγκρότημα. Από την αρχή μέχρι τώρα, την τρίτη ολοκληρωμένη studio κυκλοφορία τους. Όποιος δεν το έχει πιάσει αυτό, απλά δεν έχει πάρει χαμπάρι το τι συμβαίνει.

KRALLICE (USA) - Dimensional Bleedthrough (2009)

Σίγουρα το εξώφυλλο ενός δίσκου δεν μπορεί να διασφαλίσει την ποιότητα του περιεχομένου, αδιαμφισβήτητα όμως αποτελεί ένα στοιχείο που αλλάζει την αίσθηση των ήχων που κρύβονται σε ένα δίσκο. Φαντάζεστε την μουσική των Amesoeurs με πεντάλφες ή τους Altar Οf Plagues με εξώφυλλο του Chris Moyen;

NATURAL SNOW BUILDINGS (Fra) - The Centauri Agent (2010)

Ο καθαρός νους, η ψυχική νηνεμία και η ανοιχτή καρδιά είναι οι 3 προϋποθέσεις που χρειάζεται κανείς να πληροί για να τον αφήσει ο ιμπρεσάριος από τον αστερισμό του κενταύρου να εισχωρήσει βαθιά μέσα στις μουσικές περιπλανήσεις των Natural Snow Buildings. Το δίδυμο από την Γαλλία μας έχει συνηθίσει τελευταία σε μερικά πολύ δυναμικά comebacks τόσο κάτω από την ταμπέλα του ονόματος αυτού, όσο και στις σόλο δουλειές τους (TwinSisterMoon, Isengrind).