Ίσως γιατί ήταν οι παλαιότεροι όλων, ίσως γιατί είχαν μια διαφορετική άποψη για το "γνήσιο" grunge που εφεύρε η πόλη τους και αντιμετώπιζαν τη μουσική με πιο heavy διάθεση. Θυμάμαι ακόμη όταν πιτσιρικάς έσκασε η βόμβα του grunge και πήρε τη θέση του σαν μία από τις mainstream πλευρές του ροκ, ότι όταν μιλούσαμε για τους ALICE IN CHAINS πάντα λέγαμε "…αυτοί παίζουν heavy, είναι άλλο πράγμα…". Ίσως μάλιστα αυτή η ανατριχιαστική, ταυτόχρονα επιβλητική χροιά και ερμηνεία του αξεπέραστου Lane Staley, να δημιουργούσε μια διαφορετική αισθητική απ’ ότι οι πιο βατές αλλά εξίσου αξεπέραστες φωνές των Vedder, Cornell, Weilland κλπ. Μαζί βέβαια με την υποβοήθηση του ευφυέστατου Jerry Cantrell δημιούργησαν αυτόν το σήμα κατατεθέν ήχο τους με τις αρμονίες στα φωνητικά. Ίσως να ήταν και εκείνη η μαγική βραδιά στο MTV Unplugged, όπου μάγεψαν κοινό και τηλεθεατές με την απόδοσή τους και μας έδειξαν ότι, καλοί οι mainstream PEARL JAM, NIRVANA, STONE TEMPLE PILOTS, αλλά σε κάτι τόσο εξειδικευμένο και τεχνικά δύσκολο, η τετράδα Staley, Cantrell, Inez, Kinney έχει χαώδη διαφορά επιπέδου, γεγονός που φάνηκε όταν άρχισε να κεντάει με τις ακουστικές με τόση χαλαρότητα (Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που το είδα live, έστω και τηλεοπτικά. Όποιος δεν το έχει δει, ας μην διαβάσει παρακάτω).Και εν τέλει, ήρθε εκείνη η αποφράδα μέρα της 20ης Απρίλη του 2002 όπου αυτός ο χαρισματικός, ο μοναδικός, αλλά ταυτόχρονα και αυτοκαταστροφικός και εξαρτημένος frontman, βρέθηκε νεκρός 15 ημέρες μετά τον θάνατό του στο διαμέρισμά του από υπερβολική δόση. Έτσι ήρθε να συμπληρωθεί το πάζλ του μύθου που περιέβαλε τους AIC (τελικά κάτι πρέπει να γίνεται στο Seattle με τους νεκρούς σταρ. Βλέπε Hendrix, Cobain, Staley κλπ). Οι μουσικές συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν, με εικασίες και εκτιμήσεις. "Είναι η μόνη μπάντα που δεν έχει πιθανότητες να ξαναφτιάξει άλμπουμ. Πού θα βρεθεί άλλος Staley;". Και μαθαίνουμε ότι μέσα στο 2009 κυκλοφορεί το νέο τους άλμπουμ. Σοκ, δέος, απορία, μυστήριο. Τα κλασικά πηγαδάκια "ειδημόνων μουσικολόγων" λέγανε: "…πέσανε αφραγκίες και είπαν να μαζέψουν κανένα κομπόδεμα για τα γεράματα. Μυρίζομαι αρπακτή… καλά με ποιόν τραγουδιστή;". Ποιος θα άντεχε να πάρει τη θέση του συγχωρεμένου, ποιος θα άντεχε την πίεση της βαριάς φανέλας και την άμεση σύγκριση; Και το όνομα αυτού William Du Vall (COMES WITH THE FALL, MADFLY). “Καλά ποιος είναι αυτός;” Είπαμε, όταν είσαι μύθος, δύσκολα κάποιος αποδέχεται κάποια αλλαγή έστω και αναγκαστική, σε οτιδήποτε σε αφορά. Είναι αλήθεια ότι η υποψία της αρπακτής υπήρχε διάχυτη, όπως και η απορία για το νέο στιλ τους. Διότι Staley είπαμε δεν υπάρχει άλλος.
Κάποια μέρα οδηγώντας και ακούγοντας γνωστή ραδιοφωνική μεσημεριανή εκπομπή, ανακοινώθηκε ότι το νέο single των AIC είναι στα χέρια τους και ότι θα παιχτεί για πρώτη φορά. Και ήρθε η ώρα να παίξει στα ηχεία μου για πρώτη φορά το "A Looking In View". Το πρώτο riff, σκίζει σάρκες. Η παραγωγή κλείνει σπίτια. Ανυπομονησία για τα φωνητικά. Με τις πρώτες φράσεις, η τρίχα κάγκελο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο μύθος παρών γιγαντωμένος. Το ανέλπιστα καλό single δημιούργησε και μεγάλες προσδοκίες. Ώσπου ήρθε το άλμπουμ στα χέρια μου. Αριστουργήματα. Οι προσδοκίες ικανοποιήθηκαν. Είχα στα χέρια μου ένα δίσκο φωτιά. Όλα σχεδόν αγγίζουν το τέλειο. Ο Cantrell ξαναπερνάει εφηβικούς οργασμούς. Συνθέσεις μέσα στα πλαίσια των παλαιών AIC αλλά με φρέσκια παρουσίαση. Ο αντικαταστάτης του Staley βγάζει γλώσσα και σηκώνει ανάστημα. Και δικαιολογημένα. Κάνει αυτό που πρέπει, για να ακουστούν και πάλι οι AIC όπως πρέπει και όπως τους αρμόζει. Το άλμπουμ διαθέτει τα πάντα. Δύναμη, ένταση, λυρισμό, μελωδικότητα, groove, χαρακτήρα και το σπουδαιότερο απ’ όλα. Είναι το "νέο" άλμπουμ των AIC και όχι αναμασημένη κονσέρβα τους. Είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς πόσες μπάντες το έχουν καταφέρει αυτό. Μετά από τον χαμό ενός βασικού μέλους, χαρακτηριστικού και μάλιστα ενός frontman, να ξαναβρίσκουν το δρόμο τους και μάλιστα με αξιοπρέπεια. Ούτε οι LED ZEPPELIN, ούτε οι BEATLES, ούτε οι DOORS, ούτε οι QUEEN, ούτε οι NIRVANA. Και δεν μιλάμε για απλά reunions, αλλά να μπουν στο studio να δημιουργήσουν κάτι καλό και δυνατό, αντάξιο της φήμης και του παρελθόντος τους.
Έτσι ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που ενδόμυχα ξέραμε όλοι μας στις αρχές των 90’s. Ότι όντως ήταν και είναι σε άλλο επίπεδο από τις υπόλοιπες μπάντες του ρεύματος των 90’s και ειδικά του Seattle. Και από θέμα μουσικών ικανοτήτων αλλά και από γενικής άποψης για το τι πρέπει να υπηρετεί η μουσική. Έτσι λοιπόν εν έτη 2009, οι "ανταγωνιστές" τους PEARL JAM παλιμπαιδίζουν και το ρίχνουν στην pop κουλτούρα, οι SOUNDGARDEN δεν υπάρχουν καν, οι STONE TEMPLE PILOTS κανακεύουν τον Weilland μπας και γράψουν κανένα κομμάτι όταν είναι ξεμέθυστος, οι NIRVANA "έγιναν" FOO FIGHTERS και κλέβουν οτιδήποτε τους αρέσει, οι SMASHING PUMPKINS προσπαθούν μήπως και ο Corgan ρίξει τα μούτρα του και κατέβει από το καλάμι που έχει καβαλήσει μαζί με κάτι τύπους όπως ο DeMaio, o Malmsteen, o Urlich και διάφοροι άλλοι Mr. Ego. Ίσως να κούρασε η ιστορική αναδρομή, αλλά πιστεύω για το μέγεθος των AIC αξίζει τον κόπο. Διότι θα πάρετε στα χέρια σας ένα άλμπουμ, που φωνάζει από μακριά σε όλους τους παραπάνω και σε αυτούς που πιπιλάνε την ίδια καραμέλα εδώ και χρόνια και βρίσκουν άλλοθι με την νοοτροπία του "…έλα μωρέ. Τι να μας πουν; Αφού έχουν παιχτεί τα πάντα πλέον…". Και τι πιστεύω ότι απαντά η παρέα του Cantrell με αυτό το άλμπουμ; Ναι έχουν παιχτεί τα πάντα πλέον. Όπως πριν 10 χρόνια αλλά και πριν 20 χρόνια. Το θέμα είναι πως παρουσιάζεις μια δουλειά. Ανέκαθεν αυτό ήταν το ζητούμενο στην ιστορία της ροκ. Το ύφος και ο χαρακτήρας. Το τσαγανό και το μεράκι. Και όταν καταφέρνεις να εκμεταλλεύεσαι τις μουσικές σου ικανότητες για να δημιουργήσεις και όχι να φλυαρήσεις και να μείνεις σε μια στείρα αναπόληση του παρελθόντος όταν "μετρούσες" σαν μουσική οντότητα. Τελικός κριτής είναι το γήπεδο που λένε και οι ποδοσφαιρόφιλοι. Και μέσα στο γήπεδο οι AIC είναι ακόμα μεγάλη ομάδα. Έστω και μετά από μία μεγάλη απώλεια. Κάνανε καλή μεταγραφή και ξανάπαιξαν μπάλα υψηλού επιπέδου. Απλά υπέροχο άλμπουμ.
Άκης Π.
www.aliceinchains.com
www.myspace.com/aliceinchains
www.virginrecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου