Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να μαζοποιείται πλήρως. Το έχω κάνει κάμποσες φορές και έχω συνδυάσει τους ROTTING CHRIST με αστεϊσμούς και άλλους όχι και πολύ τιμητικούς χαρακτηρισμούς, μέσα σε κάποια πρόταση μου. Αλλά από την άλλη τώρα που το ξανασκέφτομαι μου φαίνεται ότι τους παίρνει η μπάλα της μουσικής απαλεψιάς. Εκείνη η μεγάλη μπάλα που εκτοπίζει τον βασικό σκοπό, ο οποίος είναι η ψυχαγωγία, αντικαθιστώντας τον με διάφορους ορισμούς - παράσημα αυταρέσκειας και γαματοσύνης.
Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου λοιπόν εξαρχής. Το ίδιο golden shower που χρειάζονται όσοι τους αποκαλούν μεσσίες και σε κάθε δίσκο εξυμνούν την πρωτοτυπία της τσαμπούνας ή της νέας "ψαγμένης" διασκευής της Σακης Α.Ε., άλλο τόσο θέλουν και όλοι οι άλλοι που στο βωμό του τρουισμού τους ξεχνάνε να περνάνε καλά και μαζεύουν βινύλια χωρίς να έχουν καν πικ απ. Οι "πρέσβεις του ελληνικού μέταλ" βγάζουν αξιοπρεπείς δίσκους, με εξαίρεση νομίζω εκείνη την αηδία το "Sanctus Diavolos". Το φετινό "Aealo" πέραν της ρουκουνιάς του τίτλου και της δεδομένης βλαχιάς που βγάζει σε όσους μπορούν να πουν το "σ’αγαπώ" χωρίς την χρήση δίψηφων γραμμάτων, είναι ωραίος δίσκος. Διαπίστωση που ισχύει σε συγκεκριμένα πλαίσια βεβαίως.Εξηγούμαι πάλι. Τα μοιρολόγια δεν με εξιτάρουν, οι τσαμπούνες – ζουρνάδες δεν μου προκαλούν αμόκ και άρα το τυράκι της πρωτοτυπίας δεν πιάνει και πολύ μιας και η μουσική εξέλιξη για μένα δεν σταματάει στους TOOL. Αφήνοντας λοιπόν τα punchlines των διαφημίσεων στην άκρη, έχουμε να κάνουμε με έναν καλούτσικο δίσκο ο οποίος στη πραγματικότητα ελάχιστα παρεκκλίνει από το στάνταρ μονοπάτι που ακολουθεί η μπάντα. Ο συνδυασμός μπουκωμένης κιθάρας με χαρωπό πιασάρικο leadακι πάει σύννεφο, και το μπάσο συνεχίζει να μην δικαιολογεί το background του κατόχου (NIGHTSΤALKER). Το θέμα είναι ότι όσοι έχουμε κλείσει πάνω από δεκαετία παρακολουθώντας την μπάντα, για αυτό ακριβώς την αγαπάμε. Για την βλάχικη προφορά του "πρόεδρου", για την αμπαλοσύνη των riffs και για τον απόλυτα αντιπροσωπευτικό, για την ελληνική ιδιοσυγκρασία, ήχο τους. Τώρα να πούμε ότι θα μας χάλαγε η ιδέα ο Θέμης να παίξει κανονικά τύμπανα σε κάποια δίσκο, θα ήταν ψέμα. Όχι, για αυτό δεν τους αγαπάμε, μην λέμε μαλακίες. Τα τύμπανα για άλλη μια φορά είναι ενοχλητικά ανέμπνευστα. Αλλά δεν βαριέσαι, το συνηθίζεις. Δεν το δικαιολογείς αλλά στην τελική έτσι τους έμαθες και έτσι τους άκουγες τόσα χρόνια, μην κάνεις τον κινέζο.
Από εκεί και πέρα μας μένει σαν συνολική εικόνα μια μπάντα η οποία λειτουργεί άκρως επαγγελματικά, απολαμβάνοντας (δικαίως ή μη) έναν σεβασμό και εκτός της μικρής μας διεφθαρμένης φαβέλας. Έχει έναν καθαρά προσωπικό και αναγνωρίσιμο ήχο, μια συνεχώς αυξανόμενη ποιότητα (σύμφωνα με τα στάνταρ της μουσικής βιομηχανίας) και στην τελική αν δεν έχεις πρόβλημα με τις mainstreamίλες είναι value for money. Εγώ προσωπικά όταν ξεπέρασα το στάδιο της άρνησης που είχαν καλλιεργήσει όλες αυτές οι διθυραμβικές κριτικές (ναι τα εξώφυλλα στο Terrorizer προδιαθέτουν αρνητικά οποιονδήποτε δεν είναι υπάλληλος της Moonfog γκουχ γκουχ) και οι χαζομαρούλες διαφόρων ενθουσιασμένων πιτσιρικάδων που νομίζουν ότι ο Ψαραντώνης είναι κονσέρβα με καλαμάρια, μπορώ να πω ότι διασκέδασα με τον δίσκο. Δεν έχει κρυμμένα νοήματα και δεν θα με κάνει να αναζητήσω και πολλά πράγματα μέσα μου. Αλλά διάολε, πάει τέλεια με τον καφέ μου και λίγο τάβλι.
Ιωσήφ Χ.
www.myspace.com/rottingchristabyss
www.rotting-christ.com
www.season-of-mist.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου