Ο νέος δίσκος των Heaven Shall Burn, "Invictus", είναι από τις κυκλοφορίες που σε προβληματίζουν. Βγήκε στα δισκοπωλεία λόγω του καλού υλικού που είχε ετοιμάσει η μπάντα ή για να αποτελέσει το κίνητρο μιας ακόμα παγκόσμιας τουρνέ; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, έτσι ώστε να δούμε αν θα βγάλουμε άκρη, με την κατά τα άλλα νέα "Άφθαρτη" κυκλοφορία των Γερμανών.
Το συγκρότημα μετράει γύρω στα 14 χρόνια στην σκηνή, έχοντας σαφώς έναν διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό έως το "Antigone", ο οποίος εισήγαγε την μπάντα και στο διεθνές στερέωμα, καθώς πλήθυναν κατά πολύ οι μελωδικές γραμμές στο άλλοτε καθαρόαιμο deathcore. Κι αν οι παλαιοί οπαδοί των Γερμανών ενοχλήθηκαν λίγο με αυτή την αλλαγή, στο "Iconoclast" κρέμασαν τους δίσκους στα μπαλκόνια για να διώχνουν τα περιστέρια. Όντας όμως λάτρης αυτής της ολοκληρωτικής αλλαγής των Heaven Shall Burn, σεβόμενος πάντα τους πρώτους δίσκους, θα ομολογούσα ότι με τον "Invictus" το ποτήρι ξεχείλισε. Πόσο μπορεί να ευχαριστηθεί κάποιος ένα τραγούδι που διαρκεί 45 λεπτά; Ίδιες συγχορδίες, ανέμπνευστα και υποτυπώδη break downs και ένας ήχος που παραμένει εκνευριστικά καλογυαλισμένος. Σε όλη την διάρκεια της ακρόασης έχεις την εντύπωση πως κάπου την έχεις ξανακούσει αυτή την ιδέα. Δηλαδή όταν ηχογραφούσαν στα Tue Madsen's Antfarm Studio της Δανίας ανακατέψανε τις ταμπλατούρες του "Antigone" και του "Iconoclast";
Βέβαια, αυτό το ανακάτεμα μπορεί να είναι αρκετό για μερικούς που απλά γουστάρουν τον γνώριμο, σαν οδοστρωτήρα, ήχο της μπάντας. Σίγουρα ο δίσκος δεν σου δίνει περιθώρια να ανασάνεις και σε καμία περίπτωση δεν είναι κουραστικός. Και ίσως για αυτούς που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το συγκρότημα να πάθουν την πλάκα τους, αν φυσικά δεν έχουν ακούσει Parkway Drive, Walls Of Jericho και τα σχετικά. Και ακόμα, αν δεν βρουν την όλη προσπάθεια επαναλαμβανόμενη, μάλλον θα κάνουν καιρό να ξεχάσουν την, σήμα κατατεθέν, φωνή του Marcus Bischoff. Αλλά, βάσει του πολύ καλού επιπέδου που μας είχε συνηθίσει η μπάντα, με τα βίας μπορούμε να ξεχωρίσουμε έστω 2 με 3 κομμάτια από τον δίσκο, όπως τα "Combat", "Sevastopol", "Against Bridge Burners". Καθώς ακόμα και τις συμμετοχές του Sebastian Reichl στην κιθάρα και της Sabine Weniger στο μικρόφωνο, των επίσης Γερμανών Deadlock, στο τελευταίο "μπαλαντοειδές" ( ;;; ) κομμάτι που έχει τίτλο "Given In Death".
Οπότε, κλείνοντας, θα λέγαμε πως μάλλον είναι μια κίνηση τακτικής από την μπάντα, ίσως και λίγο τυπική, παρουσιάζοντας ένα υλικό που ναι μεν δεν ενθουσιάζει αλλά ούτε απογοητεύει κιόλας. Οψόμεθα για την συνέχεια, για την οποία δεν ξέρω αν θα πρέπει να υποψιαζόμαστε από τα αλά In Flames περάσματα στα κομμάτια "Combat" και "The Lie You Bleed For".
Το συγκρότημα μετράει γύρω στα 14 χρόνια στην σκηνή, έχοντας σαφώς έναν διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό έως το "Antigone", ο οποίος εισήγαγε την μπάντα και στο διεθνές στερέωμα, καθώς πλήθυναν κατά πολύ οι μελωδικές γραμμές στο άλλοτε καθαρόαιμο deathcore. Κι αν οι παλαιοί οπαδοί των Γερμανών ενοχλήθηκαν λίγο με αυτή την αλλαγή, στο "Iconoclast" κρέμασαν τους δίσκους στα μπαλκόνια για να διώχνουν τα περιστέρια. Όντας όμως λάτρης αυτής της ολοκληρωτικής αλλαγής των Heaven Shall Burn, σεβόμενος πάντα τους πρώτους δίσκους, θα ομολογούσα ότι με τον "Invictus" το ποτήρι ξεχείλισε. Πόσο μπορεί να ευχαριστηθεί κάποιος ένα τραγούδι που διαρκεί 45 λεπτά; Ίδιες συγχορδίες, ανέμπνευστα και υποτυπώδη break downs και ένας ήχος που παραμένει εκνευριστικά καλογυαλισμένος. Σε όλη την διάρκεια της ακρόασης έχεις την εντύπωση πως κάπου την έχεις ξανακούσει αυτή την ιδέα. Δηλαδή όταν ηχογραφούσαν στα Tue Madsen's Antfarm Studio της Δανίας ανακατέψανε τις ταμπλατούρες του "Antigone" και του "Iconoclast";
Βέβαια, αυτό το ανακάτεμα μπορεί να είναι αρκετό για μερικούς που απλά γουστάρουν τον γνώριμο, σαν οδοστρωτήρα, ήχο της μπάντας. Σίγουρα ο δίσκος δεν σου δίνει περιθώρια να ανασάνεις και σε καμία περίπτωση δεν είναι κουραστικός. Και ίσως για αυτούς που έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με το συγκρότημα να πάθουν την πλάκα τους, αν φυσικά δεν έχουν ακούσει Parkway Drive, Walls Of Jericho και τα σχετικά. Και ακόμα, αν δεν βρουν την όλη προσπάθεια επαναλαμβανόμενη, μάλλον θα κάνουν καιρό να ξεχάσουν την, σήμα κατατεθέν, φωνή του Marcus Bischoff. Αλλά, βάσει του πολύ καλού επιπέδου που μας είχε συνηθίσει η μπάντα, με τα βίας μπορούμε να ξεχωρίσουμε έστω 2 με 3 κομμάτια από τον δίσκο, όπως τα "Combat", "Sevastopol", "Against Bridge Burners". Καθώς ακόμα και τις συμμετοχές του Sebastian Reichl στην κιθάρα και της Sabine Weniger στο μικρόφωνο, των επίσης Γερμανών Deadlock, στο τελευταίο "μπαλαντοειδές" ( ;;; ) κομμάτι που έχει τίτλο "Given In Death".
Οπότε, κλείνοντας, θα λέγαμε πως μάλλον είναι μια κίνηση τακτικής από την μπάντα, ίσως και λίγο τυπική, παρουσιάζοντας ένα υλικό που ναι μεν δεν ενθουσιάζει αλλά ούτε απογοητεύει κιόλας. Οψόμεθα για την συνέχεια, για την οποία δεν ξέρω αν θα πρέπει να υποψιαζόμαστε από τα αλά In Flames περάσματα στα κομμάτια "Combat" και "The Lie You Bleed For".
Νίκος Ζ.
www.centurymedia.com
www.heavenshallburn.com
www.myspace.com/officialheavenshallburn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου