JOYLESS (Nor) - Without Support (2011)

Λοιπόν. Είμαι υπό την τρομακτική επιρροή του δίσκου, έπειτα από 20 περίπου ακροάσεις, δεν μπορώ να συγκρατήσω τα λόγια μου, οπότε θέλω να είστε ευγενικοί μαζί μου και να μην ταραχτείτε απ’ όσα θα γράψω.
Οι Joyless όπως γνωρίζουμε καλά, είναι η πλάκα των Forgotten Woods, εκείνων των τύπων που έθεσαν στέρεες βάσεις για τον ήχο του black metal αλλά κανείς δεν παραδέχεται γιατί φοβάται μην τον πουν γραφικό.
Κατέληξαν λοιπόν από depressive black metal τέτοιοι, να αναφέρονται ως... depressive rock.

Εντάξει παιδιά εγώ δεν θα διαφωνήσω, ποιος είμαι άλλωστε για να το κάνω αυτό. Θα διαφωνήσω όμως σίγουρα στο τι εξέλιξη έχει υπάρξει, κι ελπίζω να μην σας φέρνω σε δύσκολη θέση μ’ αυτά μου τα λόγια. Το "Without Support" είναι ένα ξέφρενο ξεκαύλωμα.
Οκ, δηλαδή οι τύποι δεν ξέρω τι γαμηστερότατες φάσεις περνάνε στην ζωή τους, αλλά στοιχηματίζω πως μιλάμε για ένα πολύ φίνο παρεάκι. Αγκάλιασαν με στοργή κι αγάπη έναν πιο heavy και lo-fi ήχο (νομίζω ότι κάτι συμβαίνει με μένα και τις low fidelity δουλειές, δεν γράφω και για τίποτα άλλο…), και ρε παιδιά, σοβαρά, δεν ξέρω αν φταίει η τελευταία δίχρονη, έντονη τριβή μου με το us indie rock (ο Κωστάκης μ’ έχει παρασύρει, σ’ αυτόν τα όποια παράπονα), αλλά πείτε κι εσείς ειλικρινά, δεν ακούτε πολλές από τέτοιες κιθάρες μέσα στον δίσκο;
Άλλες φορές αυτό, κι άλλες φορές μια βρωμερή στονερίλα, ΠΟΥ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν καταλαβαίνω από πού μπορεί να πηγάζει. Δώστε βάση στην κομματάρα "Puberty and Dreams" και δείτε ότι δεν λέω ψέματα. Ή στο "Shadow Spree" ξέρω γω. Γενικά δεν ξέρω, δεν μπορώ να μεταφράσω τι στο καλό έχουν κάνει μ’ αυτό εδώ το άλμπουμ, ακούς από εφηβικό καυλωμένο ντράμινγκ σε heavy rock κομμάτι ("De Profundis Domine"), μέχρι αναφορές σε Vaselines ξέρω γω ("Velvet Willows"), και φυσαρμόνικες με μπάντζα ("Better", οι φυσαρμόνικες παίζουν κι αλλού, απλά εδώ what the fuck).

Πολύ τους γουστάρω αυτούς τους δίσκους γενικά, να σε ρωτάει ο άλλος "τι παίζουν εδώ;", και το μόνο που είσαι ικανός ν’ απαντήσεις είναι ένα "τρέχα γύρευε".
Για να μην σας σκοτίζω πολύ, ακούστε αυτόν τον δίσκο για το καλό σας, ή αλλιώς Hey-Today-Fuck off.

Μάριος Γ.

ΥΓ. Ok, αργήσαμε λίγο να το ανεβάσουμε το ρηβιού, αλλά σας βεβαιώνω οτι ισχύουν ακριβώς όσα λέω.

http://www.myspace.com/joylessmusic

ALFHEIMR (USA) - What Allows Us to Endure (2011)

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η Αμερική (και όχι μόνο) έχει χάσει τελείως το μέτρο στην παραγωγή post-rock σχημάτων. Κάθε βδομάδα μια νέα λούτρινη μπάντα κάνει την εμφάνιση της και πετάει μέλι στις κιθάρες της. Μια μπάντα που κανείς δεν πικραίνει, φροντίζοντας να την φιλέψει με γλυκόλογα και ταυτόχρονα να τη θάψει μέσα στην λαίλαπα ονειρόσκονης που κατακλύζει κάθε τόσο τ' αφτιά μας.

Το post-rock παγκοσμίως, έχει ξεπεράσει τα όρια, παρουσιάζοντας σύνδρομα black metal υπερπληθυσμού. Οποιοδήποτε σχετικό review και να κοιτάξετε, δεν θα βρείτε πουθενά ούτε ένα κακό λόγο και αυτή η αγιοποίηση λαμβάνει όσο περνάει ο καιρός, διαστάσεις ασυλιακού χαρακτήρα.

Οι Alfheimr κατάγονται από το Portland των Ηνωμένων Πολιτειών και κινούνται ανάμεσα στο ambient-ο-ειδές, πασιφιστικό post-rock των Eluvium και το ισλανδικό μελόδραμα των Sigur Rós. Τα ελάχιστα φωνητικά, σαφώς επηρεασμένα από τον Jonsi (Sigur Rós) και τα πνευστά κάθε άλλο παρά αμερικάνικο καθιστούν τον ήχο, ενώ λούπες, μπλιμπλίκια, μεταλλόφωνα και λοιπά εργαλεία παιδικής αθωότητας, συνθέτουν έναν τοπίο αρκετά ονειρικό που σε στιγμές υπερβάλλει. Στο ''What Allows Us to Endure'' δεν θα συναντήσουμε τις παραδοσιακές κορυφώσεις του post-rock ούτε τις αεικίνητες κιθάρες του. Εδώ βασιλεύει η γνωστή αδράνεια που δίνει προβάδισμα στον ambient χαρακτήρα του.

Το ''What...'' όμως στέκεται αξιοπρεπώς στην μάχη για την επανοικειοποίηση του χρόνου και του ήχου, που εδώ και χρόνια έχει κηρύξει το post-rock. Παρ' όλα αυτά, πρέπει κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουμε το είδος σαν άντρες.

Αντώνης Δ.

www.myspace.com/alfheimrband

www.alfheimr.bandcamp.com

AENAON (Gre) – Cendres et Sang (2011)

Πρώτα ήταν εκείνο το demo που το είχαμε κάνει review στον μεταλλικό αετό. Μετά ήρθε εκείνο το split με τους Ρουμάνους με το τρομερό όνομα, το οποίο το κάναμε εδώ στο ενυδρείο. Καλά το καταλάβατε, κάπου το πάω μικρά πουλιά της γνώσης και της σοφίας... οι Aenaon βγάλανε δίσκο. Και ήρθε η ώρα του να βουτηχτεί στο ενυδρείο. Θα τον κατασπαράξουν άραγε τα αιμοβόρικα πιράνχα του projekt fishtank; Ποια θα είναι άραγε η μοίρα του... για αυτά, και άλλες ιστορίες βουτηγμένες στην δράση και την αγωνία, διαβάστε στην επόμενη παράγραφο.

Μικρά σταθερά βήματα ...baby steps. Τέτοια είναι αυτά που κάνουν οι Aenaon με τους τωρινούς ρυθμούς. Στην πραγματικότητα μια χαρά βήματα και μετρημένα κάνουν, ακριβώς όπως πρέπει. Ωριμάζουν, δοκιμάζουν τις αντοχές τους και τολμούν. Στο "Cendres et Sang" δικαιώνονται (spoiler). Ναι δεν ήθελα να σας αφήσω στην αγωνία και την ανασφάλεια. Μ’ άρεσε ο δίσκος. Από το ιντριγκαδόρικο opening του "Suncord" που φέρει ένα άρωμα από Jaga Jazzist έως το DHG-ικό riffing του "Necroscope", ο δίσκος αποπνέει μια μετρημένη φρεσκάδα. Δεν θα ροκάρει τον κόσμο σας με καμια καινοτόμα μουσική προσέγγιση, ούτε με την ιδιαίτερη μουσική αυθάδεια που διακρίνει τις προαναφερθείσες μπάντες. Από την άλλη όμως, ξεπερνάει την παγίδα της αντιγραφής με επιτυχία και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί. Μπορεί που και που να σας έρχονται πράγματα στο μυαλό αλλά ποτέ δεν επιβάλλονται ενοχλητικά ώστε να στραπατσάρουν την γενικότερη αύρα του δίσκου. Αυτή την μετα-αποκαλυπτική μαυρίλα που σαδιστικά επιμένουμε να ακολουθούμε.

Η δουλειά που έχει γίνει στα Strype studios, πέραν του ότι είναι καταπληκτική, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο μου φέρνει στο μυαλό τον ήχο του "How the World Came to an End” των θεόθεων Manes. Όγκος και ακομπλεξάριστα πρίμα, που επιτρέπουν να ακούσεις καθαρά τι παίζει σε κάθε δευτερόλεπτο. Θάνατος στους ήχους "Ντόρα η μικρή εξερευνήτρια", βαρεθήκαμε να λέμε: βλέπω ένα μικρό riff κρυμμένο πίσω από τον τόρνο που χρησιμοποιείται για κιθάρα. Στο "Cendres et Sang" θα τις ακούσετε μια χαρά τις κιθάρες και τα τύμπανα και όλα, χωρίς τύψεις. Δεν είναι φλώρικα είναι απλά ανθρώπινα. Ο θόρυβος θέλει προσοχή, δεν είναι για όλους.

Για να τελειώνουμε... Οι Aenaon είναι καλοί, τα βήματά τους είναι προσεκτικά και η γέρικη συμβουλή μου που σε κάποιο σημείο πρέπει να ακουστεί, είναι δουλειά και πάλι δουλειά γιατί οι δυνατότητες τους είναι μεγάλες. Δεν μας χαλάει στο επόμενο Inferno να ρωτάμε νορβηγούς με σατανική τσαχπινιά “καιαιαιαιαι τι ώρα παίζουν οι Aenaon φίλε;".

Ιωσήφ Χ.

www.aenaon-band.com
www.myspace.com/aenaonband
www.code666.net

VEINEN (Grc) - Summon Your God (2010)

Darkthrone... η λέξη που συνοψίζει την ουσία της ελληνικής μαύρης σκηνής. Rotting Christ η άλλη, αλλά ευτυχώς αυτοί εδώ ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.
Οι Veinen δεν αναδομούν, δεν μεταποιούν, δεν βαριούνται... Σε μέρες που το ένα post αναιρεί το άλλο, οι Αθηναίοι απλά ροκάρουν με κάθε ειλικρίνεια. Αγνό, αλκοολούχο old-school black, κυρίως για νύχτες αλλά και για αντι-lounge πρωινά. Καμιά φορά συμβαίνει κι αυτό.

Ως προς τις επιρροές, ας μην το κουράσουμε, όπως άλλωστε δεν το κουράζουν κι οι ίδιοι. Τα πράγματα εδώ είναι απλά. Απλά και νορβηγικά. Από το roll των Carpathian Forest στα mid-tempo των Satyricon (μετα-Volcano εποχής) και όλα αυτά με τη Darkthrone-ίλα να αναβλύζει από παντού. Ωραία riff, εύθυμα κοψίματα και μια παραγωγή που δεν φοβάται το διάολο. Το μόνο που δεν νορβηγίζει εδώ μέσα είναι τα φωνητικά που φέρνουν αρκετά σε πρώιμο Saki αλλά παρότι αξιοπρεπέστατα θα τα προτιμούσα λίγο πιο σάπια.

Το ''Summon Your God'' με ξεκούρασε, μ' έκανε να αρπάξω μια μπύρα και να ξαναβάλω το ''Strange Old Brew'' στο repeat. Δυστυχώς είχα καιρό να το κάνω...

Αντώνης Δ.

http://www.myspace.com/veinenband

Julie Christmas @ Feierwerk /// Liturgy, Rumpeln & Honig @ Atlantis Kino, Μόναχο - - 28/04/2011

Δε σε γελούν τα μάτια σου, φίλε αναγνώστη. Το Projekt Fishtank κατάφερε να παρευρεθεί σε δύο συναυλίες το ίδιο βράδυ, κι όλα αυτά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, μα για τη δική σου έγκυρη ενημέρωση. Αφού το 'χουμε ξαναπεί, γαμάμε.

Baby Dee - Regifted Light

Υπάρχει πολύς δρόμος στο ταξίδι ενός μουσικού. Ένα σωρό εναλλακτικές για να προσπαθήσεις να φτιάξεις τ’ όνειρο σου, υπάρχουν τύποι που γουστάρουν να παίζουν σε μικρούς χώρους ή στέκια μέχρι τα 50 ή τα 60 ή τα 70 (οκ, σταματάω, δεν υπάρχουν οι τελευταίοι μάλλον) και να νιώθουν αυτοδημιούργητοι, βγάζοντας μόνοι τους την μουσική τους και κάνοντας χαβαλέ στο κατεστημένο. Υπάρχουν οι άλλοι, που προσπαθούν τσούκου τσούκου με κάποιο τρόπο να γίνουν ένα κλικ και πιο αναγνωρίσιμοι, μπας και χωθούν σε κανα live, καμιά εταιρεία να βρούμε να βγάλουμε το σιντί, ν’ αδράξουν λίγο παραπάνω από αυτό που λέμε δόξα (με μια πιο ήρεμη έννοια). Υπάρχουν και οι street artists, θαρραλέοι και ταξιδεμένοι τις περισσότερες φορές, πάνε για μια βόλτα στον κόσμο κι όπου μας βγάλει, άλλοι κάθονται μόνιμα σ' έναν δρόμο κοντά στο σπίτι τους στην Νέα Υόρκη, στην έκτη λεωφόρο.

Λοιπόν, η Baby Dee είναι μια street artist, ή μάλλον ξεκίνησε ως τέτοια. Ή τέτοιος, αλλά για λόγους ευγένειας και σεβασμού θα λέμε "τέτοια". Κάνοντας διάφορα εκκεντρικά πράγματα στην ζωή της, κατέληξε στην μπάντα του David Tibet, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους Current 93, για να δώσει την δική της πνοή στην μουσική (από τις λίγες θετικές εξελίξεις στην μουσική των Current 93).

Πέρα από αυτά όμως, η Baby Dee βγάζει και πολύ ωραίες δικές της σόλο δουλειές, βασισμένες πάνω στο πιάνο, συνήθως με συνοδεία άρπας και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις με πιο πλήρη ενορχήστρωση (βλ. "Love’s Small Song" & "Little Window" και "Safe Inside the Day" αντίστοιχα). Λοιπόν, αυτό εδώ το άλμπουμ που συζητάμε, είναι στη φάση των πρώτων δύο. Βασίζεται πάνω σε δομή λυρικών κομματιών, και στην διαχυτική εκφραστικότητα που διακατέχει το εκτελεστικό της μέρος. Το "Regifted Light" είναι ο δίσκος για μία ηλιόλουστη μέρα, ο δίσκος που θα κάνει έναν άνθρωπο ευτυχισμένο για μερικές στιγμές, για να τους τις πάρει λίγη ώρα αργότερα η καθημερινότητα (λέω για σας τους δυστυχείς, εγώ γενικά δεν έχω πολλές σκοτούρες συγκριτικά). Θα σας παρακινήσω με το παιχνίδισμα στο "Lullaby Parade", κι αν μείνετε ασυγκίνητοι, κακό δικό σας.

Η Baby Dee μάλλον έβγαλε για μένα ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της χρονιάς, και η κρίση αυτή βασίζεται στο ότι θα το ακούσω πολλές φορές κατά την διάρκεια της χρονιάς, μέχρι το τέλος της, και μετά. Τώρα μου γεννιούνται και αναμνήσεις από ένα μικρό λάιβ της σ’ εκείνο το μέρος στο Κουκάκι νομίζω, που μου διαφεύγει πως το λένε, μαζί με τον Alex Neilson (εκεί τον πρωτογνώρισα τον εκπληκτικό αυτόν πιτσιρικά). Ουφ.

Μάριος Γ.

http://www.myspace.com/theonlybabydee
http://www.babydee.org
http://www.dragcity.com

Tim Hecker - Ravedeath 1972

Είναι πολύ εύκολο όταν σχολιάζεις μουσικά έργα μιας φύσης αφαιρετικής, ηχητικά θολής, συνθετικά ομιχλώδους, να παρασυρθείς στην αοριστολογία και την φανφαρολογία. Το προκαλεί η φύση της μουσικής άλλωστε και σε περιπτώσεις τυχαίνει να ταιριάζει και στην ίδια την ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη. Όσο ο ίδιος ο Tim Hecker π.χ. (σε μια λογική άσκησης "ποιητικής αδείας") νοηματοδοτεί τα έργα του βαφτίζοντάς τα με εικόνες μιας ανύπαρκτης ιστορίας, ο ακροατής έχει κάθε δικαίωμα να ντύνει την μουσική του με ό,τι χαρακτηριστικό επιθυμεί. Whatever works best. Η ομορφιά και η μοναδικότητα όμως μουσικών συνθέσεων όπως η φετινή επίσημη κυκλοφορία του Tim Hecker, βρίσκεται αρκετά επίπεδα αντίληψης πάνω από "κλείνω τα μάτια μου και ταξιδεύω" γραφικοτήτων - που τόσο έχουμε υποστεί στις μουσικές καθημερινές συζητήσεις/διαδικτυακές αναζητήσεις.

Αφήνοντας στην άκρη επιτηδεύσεις, στο "Ravedeath, 1972" ακούμε το πιο ώριμο πρόσωπο του Tim Hecker. Και δεν είναι τυχαίο. Η εποχή του αμιγούς πειραματισμού της laptop music (προσωπικά αλλά και ιστορικά/συγκυριακά) έχει ξεθυμάνει και βγει εκτός μόδας. Με την αδιαμφισβήτητη εμπειρία του πλέον στο επίπεδο της τεχνογνωσίας και software και έχοντας δοκιμάσει πολλάκις την έμφυτή και ενστικτώδη αίσθηση της μελωδίας, του μέτρου και της αρμονίας, ο Tim Hecker δείχνει επαναγοητευμένος από την διαδικασία αποσύνθεσης και επανασύνθεσης found ήχων. Οργανικής προέλευσης ήχοι (κιθάρες, πιάνο, organ, μικροφωνισμοί και λοιπά ηχητικά κύτταρα αγνώστου προέλευσης) αποδομούνται, κι από τα συστατικά τους δημιουργείται μια νέα ύπαρξη, με αναγνωρίσιμο τον χρωματισμό των συστατικών του, αλλά με νέο χαρακτήρα, μορφή και (ασταθή) συνοχή. Πολυστρωματικά drones και πνιγμένες μελωδίες, συνθέτουν ένα ηχητικό μίγμα χωρίς ξεκάθαρη αλλά με απόλυτα φυσική ροή, συναισθηματική συνέπεια και ένταση.

Παλινδρομώντας ανάμεσα στην ήπια και την κυριαρχική κατάσταση, ο δίσκος ακολουθεί την μοντέρνα θαρραλέα συνθετική προσέγγιση ηλεκτρονικών πειραματιστών όπως ο Ben Frost (βασικός συντελεστής του δίσκου, μαζί με τον για χρόνια συνεργάτη του Paul Corley και τον "βαρύ" James Plotkin στο mastering) που αποτινάσσει την βαριά σκιά του "διακριτικού" Eno από την ambient, κρατώντας όμως την αποδομητική της ιδιότητα, και την μπολιάζει με τις ετερόκλητες προσωπικές επιρροές του. Το "Ravedeath, 1972" κυλάει με την νωχελική βραδύτητα και την αποστομωτική δύναμη των Ισλανδικών παγετώνων. Είναι η πιο ώριμη έκφανση ενός οράματος σύγχρονου και δυνατού. Μια μουσική στιγμή που συγκινεί, και η πιο δυνατή στιγμή ενός μοναδικού καλλιτέχνη.

Δημήτρης Γ.

http://www.myspace.com/rainbowbloodx
http://www.sunblind.net
http://www.kranky.net

CEASE OF BREEDING (Grc) – Sounds of Disembowelment (2010)

Τίγκα στην καφρίλα η Θεσσαλονίκη για άλλη μια φορά! H μπάντα χτύπησε πρώτη φορά το 2006 με ένα promo 2 κομματιών, ενώ δύο χρόνια αργότερα εμφανίζεται βελτιωμένη με το "Expanding the Massacre" EP, το οποίο έθεσε τις βάσεις για κάτι πολύ υποσχόμενο στο εγγύς μέλλον, εξού και η συνεργασία με τους σιχαμένους Γιαπωνέζους της Amputated Vein φαντάζομαι. Το "Sounds of Disembowelment" λοιπόν, έρχεται να επιβεβαιώσει τις βάρβαρες προσδοκίες μας σε μεγάλο βαθμό.

Οι φίλοι μας επιδίδονται σε αδυσώπητο brutal death metal, αρκούντως τεχνικό, αν και γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό απ' την αρχή ότι ο στόχος της μπάντας είναι η ωμή καφρίλα. Τα blasts πέφτουν βροχή, οι κιθάρες ξεσκίζονται στα tremolos και στις τσιρίδες, ενώ τα mid-tempo μέρη groov-άρουν απίστευτα και είναι τίγκα στα μπουκώματα. Επίσης η φωνή είναι αποκλειστικά βόθρος με μπόλικες "γουρουνίσιες" προεκτάσεις (ο ορισμός του "δεν πιάνω στίχο" δηλαδή). Αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, μιλάμε για εντονότατες επιρροές από τις αμερικάνικες σχολές της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνια, αμφότερες υπαίτιες για την έκκληση τόνων κτηνωδίας και αρρώστιας όλα αυτά τα χρόνια. Στα συν η υπέρβαρη παραγωγή που σε πιάνει απ' τα μούτρα.

Οι Cease of Breeding έχουν ακόμα δρόμο μέχρι να χωνέψουν τις επιρροές τους, όμως στα πλαίσια στα οποία κινούνται είναι ψαγμένοι και άρτιοι συνθέτες. Η μουσική τους εκπνέει απλόχερα ένα δύσοσμο αέρα γνησιότητας και death metal οπαδισμού, που αν μη τι άλλο τον σεβόμαστε χωρίς ενδοιασμούς. Εύγε!

Γεράσιμος Β.

http://www.myspace.com/ceaseofbreeding
http://www.amputatedvein.com/

TOGETHER (Ger) – The Odyssey [EP] (2010)

Εγώ λέω να μιλήσουμε επιτέλους για τους Together, των οποίων το όνομα φέρει η καλύτερη περσινή hardcore κυκλοφορία. Και δεν είναι καν full length! Ένα 17λεπτο ηχητικό σφηνάκι είναι, αλλά αυτό ακριβώς που με το που το πιείς θα σε στείλει στο διάολο. Βρίσκω πολύ ευχάριστο το ότι η Γερμανία, που ποτέ δεν το είχε με το hardcore, και με τη μουσική γενικότερα εδώ που τα λέμε, άρχισε τα τελευταία χρόνια να ξυπνάει και να παράγει μπάντες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και καινοτόμες, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα των Zann και των Glasses.

Στυλιστικά, οι Together, διαπρέπουν σε εκείνο το είδος hardcore που επιμένω να αποκαλώ "κλαψομούνικο". Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιώ το χαρακτηρισμό αρνητικά, αφού πρόκειται για ένα σινάφι συγκροτημάτων, που έχουν κυκλοφορήσει κάποιους απ' τους πιο αγαπημένους μου hardcore δίσκους. Αν φανταστώ ένα γενεαλογικό δέντρο για το συγκεκριμένο "ιδίωμα", ίσως να τοποθετήσω στην κορυφή του τη στιχουργική απόγνωση των Most Precious Blood, ήδη από το "Nothing In Vain", από τη μία, και την εκτελεστική απόγνωση των Newborn, της μεγαλύτερης μπάντας που περ... εντάξει σκάω, από την άλλη. Τα γκρουπ που ακολούθησαν, με κορυφαίους και γνωστότερους τους Verse, τους τιτανοτεράστιους Ruiner και τους Have Heart, τους οποίους το κοινό αγάπησε σχεδόν υστερικά, αποδείχτηκαν εξαιρετικά βραχύβια για ανεξιχνίαστο λόγο, αφού μετά από μάξιμουμ τρεις δουλείες διέλυσαν απαξάπαντες! Να σημειωθεί εδώ, για να καταλαβαινόμαστε, ότι το σωστό κλαψομούνικο hardcore δεν είναι αδερφίστικο και δεν χαρακτηρίζεται απαραίτητα από κλαψομούνικη μουσική. Υπάρχουν βέβαια συχνές περιπτώσεις όπου συναντώνται πένθιμες μελωδίες και χαμηλές ταχύτητες, όμως η κλαψομουνιά εντοπίζεται κυρίως στο στιχουργικό τομέα, στα ξεσκισμένα φωνητικά και στο πολύ παθιασμένο παίξιμο, το οποίο μπορεί κάλλιστα σε φάσεις να είναι και ιδιαίτερα επιθετικό. Και εκεί είναι που νεότερες μπάντες της φάσης, όπως π.χ. οι Defeater, πέφτουν σε ατοπήματα, αφού φαίνεται πως προσπαθούν να παίξουν ντε και καλά θλιμμένα, φλερτάροντας επικίνδυνα με το screamo, το οποίο αν και σαν είδος γαμάει, δεν μας εξυπηρετεί στην προκειμένη περίπτωση.

Στο intro του "The Odyssey" ακούγεται άναμμα σπίρτου, εκπνοή καπνού από τσιγάρο και έπειτα μια φωνή να λέει: Where I wanna go... I don't know. Anywhere... but home. Εξίσου βαρυσήμαντοι ακούγονται οι Together από τις πρώτες κιόλας νότες. Αυτό που προσέχει κανείς είναι η ασφυκτική μα και γεμάτη θαλπωρή παραγωγή, που κάνει τη συνέχιση της ακρόασης καθήκον. Το δεύτερο που τραβά την προσοχή είναι αναμφίβολα τα φωνητικά. Δεν ξέρω τι τραυματικές για τον τραγουδιστή εμπειρίες μεσολάβησαν στο διάστημα που χωρίζει το πρώτο cd-r των Together και την παρούσα κυκλοφορία, πάντως εδώ ο τύπος πραγματικά ουρλιάζει σα να τον δέρνουν, να του βγάζουν τα νύχια και να του χώνουν βραστά αυγά στις μασχάλες ταυτόχρονα. Τόσο εθιστικά σκληρά φωνητικά ειλικρινά είχα άπειρο καιρό να ακούσω. Και τι λέει αυτός ο στόμας του δε φαντάζεστε. Πάρτε δω να πούμε: Now it's too late, can't turn back time, I've failed. And I spent nights waiting for you in the cold. But you never came. (το γράφει κι άλλη μία με κεφαλαία) YOU NEVER CAME. Όλοι οι στίχοι είναι έτσι, όλοι. Δηλαδή πιο κλάψα δε γίνεται, ρε φίλε!

Οι συνθέσεις είναι απλά καταπληκτικές, άλλοτε σέρνονται λυπημένα με πικρές μελωδίες μέσα στη γενικότερη συναισθηματική ταλαιπωρία και άλλοτε καλπάζουν πανικόβλητες τίγκα στη hardcore επικούρα προς ένα αβέβαιο τέλος. Οι Together ξερνάνε την ψυχή τους μέσα σε ένα αθάνατο τέταρτο της ώρας, είναι όλοι τους ένα σώμα, απόλυτα ανθρώπινοι και οργανικοί όπως το παίξιμό τους, που μου προκαλεί το ίδιο αίσθημα/ανάγκη οικειοθελούς πνιγμού, το οποίο βρήκα στους Newborn και έκτοτε είχα καιρό να βιώσω. Αυτοί οι ήχοι ξεχειλίζουν ζωντάνια και νεανικό πάθος, αυτό που έχουν οι Together στο "The Odyssey" το έχει ένα γκρουπ στα εκατό, αυτή τη dead-serious παιδική αφέλεια (καμία απολύτως αντίφαση), η οποία είναι η πεμπτουσία αυτού του γαμημένου του hardcore.

Μην κολλάτε στο ότι προσεγγίζω τη στιχουργική κλαψομουνιά των Together με γέλιο, αφού όντως μου μοιάζει παιδική. Δεν αναζητάμε ποιητές εδώ πέρα, ούτε ψάχνουμε με το κιάλι πρόφαση για να νιώσουμε ευαίσθητοι, ούτε βέβαια κανένα μανιφέστο για το πώς να ζήσουμε τις ζωές μας. Από κει που δεν το περιμέναμε όμως, ήρθαν κάτι Γερμανόπουλα να δώσουν μουσική μορφή στην ιδανική εκτόνωση μιας απογοήτευσης, ενός συναισθηματικού βάρους, μιας έλλειψης στόχου, μιας τάσης για φυγή. Οι Together παίρνουν πρωτοβουλία και δείχνουν ένα δρόμο. Αν αυτό είναι το καινούριο hardcore που έρχεται, δηλώνουμε έτοιμοι και το καλωσορίζουμε.

http://www.myspace.com/togetherpunk

Βαγγέλης Ε.

Artcore 27 & Μούντζα 4

Κάνουμε ποδαρικό στην συγκεκριμένη στήλη τοπικιστικά και ευλογώντας τα (τοπικά) μούσια μας. Η Μουντζα #4 έχει σκάσει μύτη εδώ και ένα χρόνο αλλά είναι τόσο χαλαρό το χρονοδιάγραμμα κυκλοφορίας των τυπάδων πίσω απ’το zine που και ανασκόπηση των τευχών να κάναμε μια χαρά επίκαιροι θα ήμασταν. Λοιπόν όσοι ξέρουν ξέρουν και όσοι δεν ξέρουν οφείλουν να μάθουν. Το zine είναι στυλιστικά τέλειο, γραμμένο κυρίως στα Αγγλικά και η ύλη που καλύπτει είναι υπερπλήρης για κάθε punk/hardcore και ότι αυτό συνεπάγεται, φίλο. Με φοβερά και τρομερά blog-οειδή κείμενα μηδενιστικής και άλλοτε κριτικής αντίληψης, ιστορίες δίχως ιδιαίτερο νόημα αλλά πάντα ευχάριστες και χιουμοριστικές (ή σκατοψυχες, διαλέγετε και παίρνετε), συνεντεύξεις από Black time μέχρι Darkthrone (jesus kids!), αφιέρωμα στον φοβερό και τρομερό Sugi (o τύπος είναι κορυφαίο πινέλο ε) και πληθώρα reviews με λόγο απλό και κατανοητό. Σίγουρα μιλάμε για ένα απ’τα καλύτερα zines που έχουν πέσει στα χέρια μας και σε μια σκατοχώρα σαν την Ελλάδα δεν είναι και λίγο να πατάς τον μισό και βάλε πλανήτη στο συγκεκριμένο θέμα. Αν έχω κάποιο παράπονο είναι το ότι έφυγε η γαμηστερή emocore/screamο στήλη του Σκαφιδά (αν και μου είπαν πως θα επιστρέψει ; ). Είμαστε μερικοί ευαίσθητοι που πονέσαμε, αουτς!

Συνεχίζουμε με το επετειακό τεύχος για τα 25 χρόνια του Artcore. Χαλαρό χρονοδιάγραμμα κυκλοφορίας και εδώ αλλά το συγκεκριμένο zine είναι ότι πρέπει για το αρχειακό υλικό κάθε συλλέκτη αφού τα ιστορικά άρθρα για τις μπάντες που καλύπτει (από Die Kreuzen & D.O.A. μέχρι Saints των πρώτων δίσκων προφανώς) συνδυάζονται άψογα με τις συνεντευξεις από νέα φυντάνια (Κnuste Ruter, 40 Hells και άλλών) και το κλασικο δυσέλιδο-τρισέλιδο reviews κυκλοφοριών που σου βγαίνουν τα μάτια γιατί πιο πυκνογραμμένο δεν παίζει. Το κερασάκι στην τούρτα είναι το απλά γαμηστερό βινύλιο που συνοδευει το τεύχος και θα σας αφήσει απλά μαλάκες (δείτε το link που παραθέτουμε για περισσότερα). Όσοι ενδιαφέρεστε δεν χάνετε να ρωτήσετε τον Ντάρεκ απ’το τοπικό distro Scarecrow αφού δεν πάει καιρός που το προμηθεύτηκα από κεί. Αν όχι το παίρνετε απ’την πηγή. Γενικά τσεκάρετε το back catalogue και ειδικά το τεύχος #25 με το φοβερό και τρομερό 7’’ των Βeef People (ποιανών;)

Την επόμενη φορά θα γίνουμε προβλέψιμοι και θα παρουσιάσουμε σπαστά το έτος 2010 για το Maximum rocknroll. Μέχρι τότε φάτε τα μούτρα σας στο underground αδέρφια!

Κώστας Χ.

http://mountza.blogspot.com/
http://www.scarecrow.gr
http://www.fourletterword.org.uk/artcore
http://artcorefanzine.bigcartel.com/

ROTTEN SOUND, Trap Them, Gaza, The Kandidate, Haust @ Feierwerk, Munich - - 06.03.2011

Ξεκινάμε, λοιπόν, ξενέρωτη εισαγωγή, η προσέλευση του κόσμου εκείνο το γλυκό βράδι της Τετάρτης, μπλα-μπλα-μπλα, τη βλέπουμε grindcore και πάμε χωρίς καθυστέρηση στα τις live-άρας, shall we;

THE DEATH SET (USA) - Michel Poiccard (2011)

Nικάω όλους τους φλώρους εδώ μέσα, που ακόμα δεν έχουν ανεβάσει δίσκο με εξώφυλλο που να έχει βυζιά ή κώλους έστω γκόμενας που τα έντερά της χύνονται στο πάτωμα. Το δικό μου έχει και βυζιά και κώλο. Electric-Ninja-Punk στα μούτρα μας! Η δήλωση "I Wanna Take This Tape And Blow Up Your Fucking Stereo" του αποθανόντα Velasco και το μακελειό αρχίζει. Electric-dance beats, αλλαγές σε χοροπηδηχτά breaks και ο κακός χαμός. Το 65daysofstatic ήταν για μεγάλα μπάχαλα πέρυσι, η κάβλα από το "Invaders Must Die" με έκανε να τραντάζομαι κάθε φορά, και με χαρά βλέπω ότι οι The Death Set προκαλούν παρόμοιο πανικό.

Η δυναμική αυτή που στοχεύει το υπέρμετρο ξεφάντωμα διακόπτεται μόνο από την (όπως οφείλει) πιο μελαγχολική - μα όχι κλαψιάρα- πλευρά του δίσκου αφιερωμένη στον προαναφερθέντα Velasco, ιδρυτικό μέλος του σχήματος. Νεκρός από υπερβολική δόση, κάνει την παρουσία του στο δίσκο μέσα από το συναίσθημα και την ανάγκη των υπόλοιπων μελών. Τα κομμάτια αυτά δεν έχουν σκοπό να μας ρίξουν, ούτε να το αρχίσουμε sτα μοιρολόγα για "το καημένο το παιδί που μας άφησε". Είναι εκεί γιατί πρέπει να είναι, λειτουργούν ως το διάλειμμα μας και αναμειγνύονται όμορφα με τα υπόλοιπα πιο κιθαριστικά κομμάτια, που μας γαργαλάνε μέσω μίας "έτσι θα έπαιζαν οι Social Distortion στην εφηβεία τους" εσάνς και τον beat ορυμαγδό. Πραγματικά όμως ο δίσκος αναδεικνύεται στα electric μέρη του και προσφέρεται για ξέφρενη διασκέδαση με αυτές τις υπεραπλούστατες μελωδίες και τον ηλεκτρισμό που διαπερνά την ατμόσφαιρα πριν προλάβεις να σκεφτείς τι ακούς.

Ετοιμαζόμαστε για αλκοόλ, χοροπηδηχτό, party, γιατί αυτός ο δίσκος ίσως είναι ότι πιο κοντινό στο φετινό μας "Invaders Must Die".

Γιώργος Κ.

www.thedeathset.com/
www.myspace.com/thedeathset
http://ninjatune.net/home/

TERROR (USA) – Keepers Of The Faith (2010)

Σίγουρα στην περίπτωση των Terror δεν υπάρχουν περιθώρια παρουσίασης βιογραφικών, δισκογραφίας και άλλων τέτοιων χαζομάρων. Όποιος θεωρεί τον εαυτό του οπαδό της hardcore σκηνής και δεν έχει τουλάχιστον λιώσει το "Lowest Of The Low", καλύτερα να μην συνεχίζει να διαβάζει. Έτσι λοιπόν μετά από δέκα και πλέον χρόνια στην σκηνή και με αρκετές αλλαγές στην σύνθεσή τους, οι Terror μας πετάνε κατάμουτρα τον πέμπτο τους δίσκο που φέρει τον επιβλητικότατο τίτλο "Keepers Of The Faith". Ευαγγελιζόμενοι την πίστη στην ενότητα και την δύναμη που προκύπτει μέσα από αυτή, έρχονται να γρονθοκοπήσουν αυτιά και να σπάσουν άνω και κάτω γνάθους.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από τα σίγουρα του "Keepers Of The Faith". Ένα από αυτά είναι ότι δεν βρισκόμαστε στο 2003, στο ξεκίνημα δηλαδή του συγκροτήματος όπου ο ήχος ήταν και πιο τραχύς και το attitude πιο αληθινό και τίμιο. Ας μην γελιόμαστε, η hardcore σκηνή δύσκολα κρατά τα γνήσια στοιχεία της εν έτη 2011. Παρατηρούμε άλλωστε κι εδώ μια σταδιακή στροφή του συγκροτήματος σε μια πιο "μεταλλική" χροιά, μιας και οι Αμερικάνοι έχουν ήδη αφήσει από το "The Damned the Shamed" (2008) τους γρήγορους ρυθμούς και τα απανωτά breakdowns, αντικαθιστώντας τα με solos και πιο μελωδικά περάσματα. Κίνηση που ναι μεν δίνει μια ογκωδέστερη προοπτική στον δίσκο αλλά ξενίζει αρκετά τον ακροατή. Παρά βέβαια το συγκεκριμένο γεγονός, το συγκρότημα παραμένει στο ορθόδοξο δόγμα της hardcore σκηνής, εκτεθειμένο βέβαια σε μια ευρύτερη γκάμα οπαδών, οι οποίοι προσέρχονται να υποβάλουν τα σέβη τους σε ένα κίνημα που περιγράφει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, μια κάποια ιδεολογία. Αυτό άλλωστε περιγράφει τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά ο "Keepers Of The Faith".

Ο Scott Vogel, κάνει για άλλη μια φορά αισθητή τη παρουσία του, επιβεβαιώνοντας με τον ξεχωριστό τόνο της φωνής του ότι είναι ουσιαστικά η ψυχή του συγκροτήματος, η ψυχοτρόπος ουσία που τσιτώνει τα νεύρα του ακροατή, αυτός που ουσιαστικά έχει δώσει την ταυτότητα που αρμόζει στην μπάντα.

Κλείνοντας, δεν είμαι σίγουρος αν αυτός ο δίσκος είναι πολύ metal για τον hardcore/punk οπαδό ή πολύ απλός για τον μεταλά της εποχής μας, είναι όμως αρκετά Terror και αυτό νομίζω φτάνει και περισσεύει.

Νίκος Ζ.

www.myspace.com/terror 
www.pickrset.com/keepersofthefaith 
www.centurymedia.com

TWILIGHT SINGERS & Ink @ Principal, Θεσσαλονίκη - - 14/04/2011

Αγαπάμε πολύ τον Greg Dulli γαμώτο. Μπορεί κάποιος να παρεξηγήσει την στιχουργική θεματολογία του, που ξεκινά απ’την αγάπη και τελείωνει στο sex (με διάφορες αρρωστημένες αλλά και εξευγενισμένες οπτικές γωνίες ενδιάμεσα) αλλά ο τύπος δεν είναι βαρετός βάρδος, από αυτούς που έχουμε γεμίσει στην εγχώρια αγορά. Έχει κάνει φυλάκα (φημολογείται ότι εκεί ξεκίνησαν οι Afghan Whigs ουσιαστικά), έχει περάσει τα χίλια μύρια με τα ναρκωτικά και τα ξύδια, έχει αγαπήσει, έχει χωρίσει, έχει απατήσει και έχει απατηθεί...

Interview: Preface To The Dead Sea

Συνέντευξη: Preface To The Dead Sea

Κι εκεί που την είχαμε παντελώς ξεγραμμένη, να που η πρώην Σοβιετική Ένωση, σηκώνει ξανά το κεφάλι. Ωραία αισθητική, ωραία κομμάτια, ωραίοι τύποι... τα υπόλοιπα τα είπαμε στο review.