Αυτόν τον δίσκο θέλω περισσότερο να τον προτείνω παρά να τον παρουσιάσω. Η νέα από τις πολυπληθείς προσωπικές δουλειές του Βρετανού Richard Youngs είναι η άλλη πρόταση του blog, δεν έχει κάφρους που κοπανιούνται, μεγάλους ενισχυτές και ατσάλι. Προανέφερα πως θέλω να προτείνω το δίσκο. Αυτό γιατί η επαφή μου με τον κύριο μετριέται σε μόλις λίγες ακροάσεις του cd αυτού και δεν έχω σφαιρική εικόνα για την πορεία του, κάτι που απαγορεύει συγκρίσεις ή υποθέσεις για το "Atlas Of Hearts". Πάνω σε αυτό λοιπόν και μόνο σε αυτό.
Ο Youngs δημιουργεί με την ακουστική του κιθάρα, πολλά delays και λοιπά εφέ, κομμάτια τα οποία εύκολα χαρακτηρίζεις "τυχαία". Aγκαλιάζονται με την απαλότητα του ήχου του (κιθάρας και φωνής) και την τεχνική του, η οποία τους στερεί χαρακτηρισμούς όπως "προοδευτικά". Εκ πρώτης, μοιάζουν με ένα ασύνδετο και απαίδευτο αποτέλεσμα. Με τις ακροάσεις όμως είδα πως αυτό το "αδόμητο" της σύνθεσης δεν ισχύει, ή αν ισχύει δεν εφάπτεται της στενής έννοιας του όρου. Μάλιστα, για τον ίδιο αποτελεί τον πυρήνα των συνθέσεων και καλλιτεχνικά έχει τον έλεγχο. Οι "αδόμητες" ή "τυχαίες" λούπες και η βαθιά, ήπια εφαρμογή των φωνητικών καταφέρνουν να δημιουργήσουν τις πνοές αυτής της εκφραστικής αβρότητας.
Αν αυτή η αποδόμηση, των καθορισμένων και συμβατικών μουσικών νορμών, προέρχεται από μία παθιασμένη και άμεση τριβή του με το όργανο ή από μία θελημένη, συνειδητή διαδικασία δεν το ξέρω, μα σε όποια περίπτωση, το αποτέλεσμα φέρει μία πηγαία και αληθινή εκφραστικότητα. Τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο δίσκος όμως με θέλουν, έστω άτυπα να υποστηρίζω την πρώτη υπόθεση.
Ο δίσκος, άλλοτε ψυχεδελικός, άλλοτε μελαγχολικός δεν κατηγοριοποιείται εύκολα ηχητικά, μόνο περιγραφικά. Εξαιτίας αυτού πριν το κείμενο καταλήξει σε μία στείρα απαρίθμηση των χαρακτηριστικών αυτού, κλείνω. Τσεκάρετε όσοι θέλετε να ακούσετε κάτι κάπως απόκοσμο, folk στα όρια του κιθαριστικά ακραίου, πάντα απαλού και προσωπικά επαναπροσδιορίσιμου ακουστικού ήχου.
Ο Youngs δημιουργεί με την ακουστική του κιθάρα, πολλά delays και λοιπά εφέ, κομμάτια τα οποία εύκολα χαρακτηρίζεις "τυχαία". Aγκαλιάζονται με την απαλότητα του ήχου του (κιθάρας και φωνής) και την τεχνική του, η οποία τους στερεί χαρακτηρισμούς όπως "προοδευτικά". Εκ πρώτης, μοιάζουν με ένα ασύνδετο και απαίδευτο αποτέλεσμα. Με τις ακροάσεις όμως είδα πως αυτό το "αδόμητο" της σύνθεσης δεν ισχύει, ή αν ισχύει δεν εφάπτεται της στενής έννοιας του όρου. Μάλιστα, για τον ίδιο αποτελεί τον πυρήνα των συνθέσεων και καλλιτεχνικά έχει τον έλεγχο. Οι "αδόμητες" ή "τυχαίες" λούπες και η βαθιά, ήπια εφαρμογή των φωνητικών καταφέρνουν να δημιουργήσουν τις πνοές αυτής της εκφραστικής αβρότητας.
Αν αυτή η αποδόμηση, των καθορισμένων και συμβατικών μουσικών νορμών, προέρχεται από μία παθιασμένη και άμεση τριβή του με το όργανο ή από μία θελημένη, συνειδητή διαδικασία δεν το ξέρω, μα σε όποια περίπτωση, το αποτέλεσμα φέρει μία πηγαία και αληθινή εκφραστικότητα. Τα συναισθήματα που μου προκαλεί ο δίσκος όμως με θέλουν, έστω άτυπα να υποστηρίζω την πρώτη υπόθεση.
Ο δίσκος, άλλοτε ψυχεδελικός, άλλοτε μελαγχολικός δεν κατηγοριοποιείται εύκολα ηχητικά, μόνο περιγραφικά. Εξαιτίας αυτού πριν το κείμενο καταλήξει σε μία στείρα απαρίθμηση των χαρακτηριστικών αυτού, κλείνω. Τσεκάρετε όσοι θέλετε να ακούσετε κάτι κάπως απόκοσμο, folk στα όρια του κιθαριστικά ακραίου, πάντα απαλού και προσωπικά επαναπροσδιορίσιμου ακουστικού ήχου.
Γιώργος Κ.
www.myspace.com/richardyoungsmusic
http://www.volcanictongue.com
http://www.normanrecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου