Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

White Lung (Can) - It's the Evil (2010)

Ο δίσκος των White Lung ξεσκίζει για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αρχικά είναι μια all female band αν εξαιρέσουμε τον killer κιθαρίστα (θα τα πούμε στην συνέχεια γι'αυτόν), και για μένα αυτό είναι πάντα ένα τεράστιο bonus στον αισθητικό τομέα, αφού το ρήμα ''γαμάω'' το χουμε συνδέσει τόσο κυριολεκτικά με την αντρική φύση. Αυτές εδώ γαμάνε κυριολεκτικά και μεταφορικά λοιπόν πουτσαλέοι φίλοι μου. Δεύτερον, έχουν τρελό νεύρο με ένα rhythm section να θερίζει (θα βρώ πολλές συνώνυμες λέξεις του ρήματος ''ξεσκίζω'' αρχίστε να μετράτε) όπου κάνει τους Hot Snakes να ακούγονται σαν acoustic folk ξέρω γω για να μην πω drone και έχουμε άλλα. Τρίτον, τα φωνητικά με κέρδισαν σταδιακά και ύπουλα σε βαθμό που δεν μπορούσα να καταλάβω την αρχική μου ξενέρα. Στις πρώτες δυο τρεις ακροάσεις έλεγα στον φίλο που μου τους συνέστησε, πως μου θυμίζουν τον θηλυκό Cal του "Grave New World" (ο glam/poser/hair/οτιναναι metal δίσκος των Discharge) και μου είπε πως θα μετανιώσω αυτόν μου τον συσχετισμό στην συνέχεια. Τον ήπια φίλοι αναγνώστες, όχι μόνο διαλύουν τον πλανήτη με την ενέργεια και την ρυθμική μεταδοτικότητα που σου περνούν αλλά είναι τα πλέον κατάλληλα για την φύση της μουσικής τους. Τέταρτον, οι κιθάρες είναι τόσο γαμηστερές και ο κιθαρίστας είναι τόσο αρρωστάκι που παίζει τα πάντα σαν σχιζοφρενής έχοντας παράλληλα τρελές ιδέες περασμένες σε κάθε τραγούδι. Γενικά δεν υπάρχει τίποτα ψόφιο στο εδώ, κάνει και την πιο απλή αρμονία να ακούγεται σαν γροθιά στο στομάχι. Επιτρέψτε μου να μείνω λίγο παραπάνω στο συγκεκριμένο σημείο καθότι είμαι κιθαρίστας (υποτίθεται, πάντα) και με ενδιαφέρει το θέμα. Δεν μπαίνω ποτέ στο τριπάκι της τεχνικής κατάρτισης και ακόμα και αν είναι παρούσα δεν την αναφέρω, αλλά εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Το δεξί χέρι του τύπου είναι απλά φονικό και παίρνει την μισή σύνθεση πάνω του, με την κάθε εναρμονισμένη στο σύνολο νότα του, να προσφέρει τα μέγιστα στην αλληλεπίδραση των οργάνων. Δε σολάρει ποτέ με την καθιερωμένη έννοια του όρου, αλλά ζωγραφίζει και μετατρέπει μια σειρά ασυνάρτητων θεμάτων σε ένα ενιαίο riff, γενικά πρέπει να ακούσετε για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ, εγώ κάλυψα τα όσα είχα να πω και συνεχίζω. Πέμπτον, όλα τα προηγούμενα είναι χαρακτηριστικά ενός αμιγώς punk rock δίσκου, και σε ένα ιδίωμα που χαρακτηρίζεται για μια πιο μονοδιάστατη προσέγγιση της τέχνης (και γιαυτό το αγαπάμε άλλωστε), οι White Lung παίζουν ριψοκίνδυνα αλλά δικαιώνονται πανηγυρικά.

Επειδή δεν με ψήνει να αναφέρω έτσι ξεκάρφωτα τα τραγούδια που με ξετίναξαν (θα γίνω λιγότερο κλισαρισμένος στην συνέχεια, μετράτε είπαμε ε) ας πάμε για ένα track by track commentary όπου θα δωθεί έμφαση στα πιο γαμηστερά σημεία (=κυρίως ΚΙΘΑΡΕΣ) του δίσκου:

"Viva la Rat"
Πέρα απ'τον τέλειο τίτλο, το συγκεκριμένο τραγούδι χαρακτηρίζει μάλλον την πιο noise rock πλευρά του ''Ιt's the Evil'' (μαζί με το "Sleep Creep") και σ'αυτό το πράγμα συντελεί το τελείως μανιασμένο upstroke-downstroke sonic youthίζον κιθαριστικό πέρασμα στο refrain. Eπίσης αν γενικά προσέξετε είναι κάπως χαοτικό αλλά κυκλικό το όλο παίξιμο του τύπου. Δηλαδή αυτός ο πανικός επαναλαμβάνεται ακολουθώντας την συμβατική δομή του couplet-refrain κτλ.

"Atlanta"
Μνεία στην φωνητική ερμηνεία και στο ξέσπασμα του ''You Explode''. Όταν ακούω να αρπάζεται στο "'YOU YOU YOU YOU'' γίνομαι κώλος λέμε.

"Τwo Seen"
Καλό hit-ακι, πιθανότατα το τραγούδι όπου μαζί με ''Like Dad'' με έκαναν να ξεπερνώ το αρχικό μούδιασμα των φωνητικών και να δίνω παραπάνω ακροάσεις στον δίσκο. Δεν έχω πολλά λόγια, απλά catchy and awesome as fuck.

"Shoot"
Seminal punk rock track. Aπό το αρχικό riff τα πάντα φωνάζουν punk rock, όσο και αν ξενίσει έναν πιουρίστα η δομή. Στο shoot συναντά κάποιος τα μεγαλύτερα και πιο συναισθηματικά φορτισμένα μέρη του δίσκου, ειδικά όταν ακούει ''SHOOT, SHOOT'' παράλληλα με τον κιθαριστικό όλεθρο. Υπάρχει και σόλο ας πούμε, με ένα ας μου επιτρέψετε ''80s'' effect, το οποίο βγάζει μάτια και βάζει τον κάθε αυνάνα (ακόμα και στην punk κοινότητα) στη θέση του. ΜΕΓΑΛΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ακούστε το και χέστε από συγκίνηση.

"Like Dad"
Tα είπα και πριν από τα πιο προσβάσιμα tracks του δίσκου. Δεν ξέρω τι πάνε να μας πούν με τον τίτλο και δεν με πολυκαίει, αλλά το σύρσιμο πάνω στην ταστιέρα στο ''ΝΕVER NEVER, NEVER NEVER AGAIN'' και το προηγηθέν ξέσπασμα είναι το ξεκώλιασμα το ίδιο. Τραγούδι που ακούς όταν είναι να τρέχεις στην εφορία η λοιπές γραφειοκρατικές υπηρεσίες και φοβάσαι πως θα σε πάρει από κάτω αν δεν κάνεις την δουλειά σου. Το ακούς, τους καταστρέφεις τα γραφεία και τους ρίχνεις τους πυροσβεστήρες απ'το παράθυρο και σε πάνε μέσα με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά ούτε που σε νοιάζει. ΑΓΝΗ ΠΟΡΩΣΗ δηλαδή.

Ότι δεν αναφέρθηκε είναι είτε επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια (ναι ξέρω δεν σας πείθω αλλά για τα 3/5 που έμειναν αυτό ισχύει), είτε επειδή θα θεωρώ αδύναμο συγκριτικά (ΣΥΓΚΡΙΤIKA λέμε ε, το άλμπουμ βάζει φωτιά σε σπίτια). Κλείνοντας να πούμε πως το "It's the Evil" είναι μέσα στην πεντάδα κυκλοφοριών της χρονιάς (που πέρασε) και αυτό θα το 'χετε καταλάβει ήδη, και γενικά μας γαμήσε ότι είχαμε και δεν είχαμε χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, εν ολίγοις μας πήρε τα scalps (πόσα paraphrasing κατάφερα; ). Πάντε πάρτε το.



Kώστας Χ.

http://www.myspace.com/whitelungwhitelung
http://www.derangedrecords.com/

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

γαμηστερός δίσκος. χίλια μπράβο.