This is my most heartfelt spit in the face. Θα ερχόταν αρχές του 2010 και από τότε που κυκλοφόρησε το νέο, περίμενα με προτεταμμένο πρόσωπο, σφιχτά κλεισμένα μάτια και εσωτερικό κάψιμο ενθουσιασμού τη most heartfelt ροχάλα των Most Precious Blood, να σκάσει στη μούρη μου. Ακολούθησαν προβλήματα με ηχογραφήσεις, με εταιρείες κλπ., το 2010 έφυγε, αφήνοντας με αποφασισμένο να κρατήσω μούτρα στη μπάντα. Αρχές της επόμενης χρονιάς όμως, ορίστηκε ημερομηνία κυκλοφορίας/τελικής κρίσης η πρώτη Φεβρουαρίου 2011 και το "Do Not Resuscitate" είναι εδώ, ακούγεται απ' τα ηχεία μου και είναι αληθινό σαν κατεστραμμένη ζωή.
Το ξέρετε κι εσείς, ότι όταν μια μπάντα περιγράφει τον επερχόμενό της δίσκο σαν το "πιο οργισμένο album που έχει γράψει", τα πράματα είναι ζόρικα, γιατί στην πραγματικότητα κυκλοφορεί σχέδον πάντα μια προσποιητή μπούρδα, με σκοπό να χρυσώθει το χάπι της απογοήτευσης των οπαδών για μια αίγλη που χάθηκε. Εδώ μιλάμε για τους Most Precious Blood όμως, των οποίων, αφενός η αίγλη ποτέ δε χάθηκε και, αφετέρου, πρόκειται για άκρως συνειδητοποιημένα άτομα, αποκομμένα και αηδιασμένα από το star system του μοντέρνου hardcore, οπότε όταν αναφέρονται στον καινούριο τους δίσκο ως τον πιο οργισμένο της καριέρας τους, ε εμείς κάνουμε μόκο και περιμένουμε την κεραμίδα.
Πουθενά οι πιασάρικες μελωδίες, τέρμα τα πονεμένα καθαρά φωνητικά, άφαντες οι μαλακές συνθέσεις, απουσία αέρα. Οι Most Precious Blood του "Do Not Resuscitate" μας το δίνουν κρύο σαν εκδίκηση, αστόλιστο σα ντροπή και πηχτό σαν... ένα πολύ πηχτό πράγμα. Το χαρακτηριστικό χειρουργικό παίξιμο και το μπουλντοζέ rhythm section είναι βέβαια παρόντα, η σύνθεση όμως σα να κάκιωσε και ανέβασε ταχύτητα, τα riffs δαιμονίστηκαν και στοχεύουν πλέον στον κίνδυνο. Τα φωνητικά του Rob Fusco (κατά τη γνώμη μου το καλύτερο λαρύγγι της σκηνής) στάζουν περισσότερο φαρμάκι από ποτέ, η εκφραστικότητα του έχει φτάσει στο Θεό, θα ορκιζόμουν ότι με τον τρόπο που τραγουδάει προφέρει ακόμα και το τελεσίδικο των σημείων στίξης.
Πρόκειται όντως για τον πιο τσαντισμένο και ακραίο δίσκο της μπάντας απ' το Brooklyn, όχι μόνο στο συνθετικό τομέα, άλλα και στο στιχουργικό, που ήταν πάντα και αυτός που την ξεχώριζε από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Φαίνεται ότι οι Most Precious Blood περνάνε τα ψυχολογικά στάδια αντιμετώπισης του θανάτου (μάλλον των ιδανικών), με τη διαφορά ότι τα περνάνε ανάποδα. Αφού πέρασαν με τους πρώτους τρεις δίσκους τους από την αποδοχή/παραίτηση και την κατάθλιψη, έρχονται πέντε χρόνια μετά το "Merciless" (ίσως αυτό το διάστημα να βρίσκονταν στο επόμενο στην αντίστροφη σειρά στάδιο, αυτό της εκλογίκευσης) να παράγουν θυμό σε τεράστιες, σε σχέση με τη διάρκεια του δίσκου, ποσότητες, βλέποντας μόνο κόκκινα πανιά, φορώντας παρωπίδες μίσους ενάντια σε κάθε τι ανήθικο και ψεύτικο. Φαντασιώνονται τελικές λύσεις (Judgement comes when I close one eye […] A radical method of behavior correction […] One finger, one trigger, one scope, one eye), περιορίζουν τη φιλοσοφία τους σε σκέψεις απολύτως αναγκαίες για την επιβίωσή τους, η οποία προυποθέτει τον αφανισμό κάποιων άλλων (To a man with only a hammer every problem looks like a nail) και θεωρούν εν πλήρη πνευματική διάυγεια το θάνατο τους ως μοναδική εναλλακτική σε περίπτωση αποτυχίας (We’d rather be underground than surrounded by you).
Οι Most Precious Blood είναι μια μπάντα με την οποία νιώθω απόλυτα συνδεδεμένος και το συγκεκριμένο album είναι η μοναδική εσωτερική μου καθημερινότητα από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα, οπότε δε νομίζω πως αυτό που μόλις έγραψα είναι "review", "μουσική πρόταση" ή οποιάδηποτε άλλη κίνηση προώθησης ενός γκρουπ. Θα ήθελα να είναι σαν μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που όχι μόνο δεν εύχονται τσακισμένοι και φοβισμένοι την ανάνηψή τους, μα την απαγορεύουν και ρητά, με μεγάλα ευανάγνωστα γράμματα στο εξώφυλλο του πιθανού κύκνειου άσματός τους.
Το ξέρετε κι εσείς, ότι όταν μια μπάντα περιγράφει τον επερχόμενό της δίσκο σαν το "πιο οργισμένο album που έχει γράψει", τα πράματα είναι ζόρικα, γιατί στην πραγματικότητα κυκλοφορεί σχέδον πάντα μια προσποιητή μπούρδα, με σκοπό να χρυσώθει το χάπι της απογοήτευσης των οπαδών για μια αίγλη που χάθηκε. Εδώ μιλάμε για τους Most Precious Blood όμως, των οποίων, αφενός η αίγλη ποτέ δε χάθηκε και, αφετέρου, πρόκειται για άκρως συνειδητοποιημένα άτομα, αποκομμένα και αηδιασμένα από το star system του μοντέρνου hardcore, οπότε όταν αναφέρονται στον καινούριο τους δίσκο ως τον πιο οργισμένο της καριέρας τους, ε εμείς κάνουμε μόκο και περιμένουμε την κεραμίδα.
Πουθενά οι πιασάρικες μελωδίες, τέρμα τα πονεμένα καθαρά φωνητικά, άφαντες οι μαλακές συνθέσεις, απουσία αέρα. Οι Most Precious Blood του "Do Not Resuscitate" μας το δίνουν κρύο σαν εκδίκηση, αστόλιστο σα ντροπή και πηχτό σαν... ένα πολύ πηχτό πράγμα. Το χαρακτηριστικό χειρουργικό παίξιμο και το μπουλντοζέ rhythm section είναι βέβαια παρόντα, η σύνθεση όμως σα να κάκιωσε και ανέβασε ταχύτητα, τα riffs δαιμονίστηκαν και στοχεύουν πλέον στον κίνδυνο. Τα φωνητικά του Rob Fusco (κατά τη γνώμη μου το καλύτερο λαρύγγι της σκηνής) στάζουν περισσότερο φαρμάκι από ποτέ, η εκφραστικότητα του έχει φτάσει στο Θεό, θα ορκιζόμουν ότι με τον τρόπο που τραγουδάει προφέρει ακόμα και το τελεσίδικο των σημείων στίξης.
Πρόκειται όντως για τον πιο τσαντισμένο και ακραίο δίσκο της μπάντας απ' το Brooklyn, όχι μόνο στο συνθετικό τομέα, άλλα και στο στιχουργικό, που ήταν πάντα και αυτός που την ξεχώριζε από όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Φαίνεται ότι οι Most Precious Blood περνάνε τα ψυχολογικά στάδια αντιμετώπισης του θανάτου (μάλλον των ιδανικών), με τη διαφορά ότι τα περνάνε ανάποδα. Αφού πέρασαν με τους πρώτους τρεις δίσκους τους από την αποδοχή/παραίτηση και την κατάθλιψη, έρχονται πέντε χρόνια μετά το "Merciless" (ίσως αυτό το διάστημα να βρίσκονταν στο επόμενο στην αντίστροφη σειρά στάδιο, αυτό της εκλογίκευσης) να παράγουν θυμό σε τεράστιες, σε σχέση με τη διάρκεια του δίσκου, ποσότητες, βλέποντας μόνο κόκκινα πανιά, φορώντας παρωπίδες μίσους ενάντια σε κάθε τι ανήθικο και ψεύτικο. Φαντασιώνονται τελικές λύσεις (Judgement comes when I close one eye […] A radical method of behavior correction […] One finger, one trigger, one scope, one eye), περιορίζουν τη φιλοσοφία τους σε σκέψεις απολύτως αναγκαίες για την επιβίωσή τους, η οποία προυποθέτει τον αφανισμό κάποιων άλλων (To a man with only a hammer every problem looks like a nail) και θεωρούν εν πλήρη πνευματική διάυγεια το θάνατο τους ως μοναδική εναλλακτική σε περίπτωση αποτυχίας (We’d rather be underground than surrounded by you).
Οι Most Precious Blood είναι μια μπάντα με την οποία νιώθω απόλυτα συνδεδεμένος και το συγκεκριμένο album είναι η μοναδική εσωτερική μου καθημερινότητα από τη στιγμή που το πρωτοάκουσα, οπότε δε νομίζω πως αυτό που μόλις έγραψα είναι "review", "μουσική πρόταση" ή οποιάδηποτε άλλη κίνηση προώθησης ενός γκρουπ. Θα ήθελα να είναι σαν μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που όχι μόνο δεν εύχονται τσακισμένοι και φοβισμένοι την ανάνηψή τους, μα την απαγορεύουν και ρητά, με μεγάλα ευανάγνωστα γράμματα στο εξώφυλλο του πιθανού κύκνειου άσματός τους.
Βαγγέλης Ε.
http://www.myspace.com/mostpreciousblood
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου