ΨΑΡΟ_ΚΟΡΦΑΔΕΣ 2010 pt.III

1.Deathspell Omega - Paracletus
1,5. Ascension - Consolamentum
2.Bongripper - Satan Whorshipping Doom
3.Masakari - The Prophet Feeds

random σειρά :

4.Electric Wizard - Black Masses
5.Ufomammut - Eve
6.Bohemian Grove - E.p.
7.Kvelertak - Kvelertak
8.Ättestupa - Begraven Mot Νorr
9.Kylesa - Spiral Shadows
10.Unkind - Yhteiskunnan Pikkuvikoja
11.A Sillver mt. Zion - Kollaps Tradixionales
12.Fields of Locust - Subtopia
13.Bad Trip - What Does Not Evolve Must Burn
14.Ruined Families - Four Wall Freedom
15.Samsara Blues Experiment - Long Distance Trip
16.High Οn Fire - Snakes For The Divine
17.Twilight - Monument to Time End
18.No Hand Path - An Existence Regained

Το black metal στη ζωή μου λιγοστεύει όσο και να μη με πιστεύουν οι φίλοι μου. Οι Deathspell Omega όμως για άλλη μια φορά με κάνουν να φαίνομαι κλόουν και αφερέγγυος στις δηλώσεις μου, αναγκάζοντας με να κλάψω πάλι. Δίσκος της χρονιάς με άνεση και για πλάκα. Επιτέλους ουσιαστικότεροι από ποτέ, αφήνουν τους κουλτουρέ φίλους τους με το πουλί στο χέρι προκειμένου να ανυψώσουν το συναίσθημα έναντι του extravagant ελιτισμού του προηγούμενου δίσκου (της φάσης αυτό που κάνω εγώ – χρόνια προσπαθείς κτλ). Σε παρόμοιο ήχο οι δικοί μας No Hand Path που μαζί με τους άλλους σατανάδες Bohemian Grove, σαρώνουν το σύμπαν. Γενικά η Πάτρα μοιράζει απλόχερα συγκινήσεις με τους Fields of Locust να συμπληρώνουν την τριάδα, και τους I Want you Dead να περιμένουν είσοδο του 2011 για παραπάνω δάκρυ. Από βορρά αποθεώνουμε τους Bad Trip με το πανέμορφο post metal (και γενικότερη αισθητική) και από Αθήνα τους πιτσιρικάδες Ruined Families σμπαράλιασαν σαγόνια με το integritάτο hxc τους. Και αν τα μπάσα σας επιβίωσαν από όλα αυτά, πιάστε το βινύλιο του Eve (Ουφομάμουτ μία λέξη) δυναμώστε και αράξτε, όχι δεν είναι σεισμός , είναι απλά δισκάρα. Όχι τέτοια δισκάρα σαν το “Satan Wosrhipping Doom” (oh boy τι τίτλος) των θεών της λάσπης Bongripper (ω! τι όνομα) το οποίο είναι άνετα το δεύτερο καλύτερο πράμα που άκουσα φέτος. Τρίτο το Masakari με αρχιδάτο όμορφο dark crust σουηδικής κατηγορίας, που αποφεύγει τις παγίδες του νεοσύστατου trend. Πολύ κοντά το ντεμπούτο των Samsara Βlues Εxperiment, όπως και τα Ättestupa και Electric Wizard… αντίθετα με άλλους , εγώ έχω να πω …. ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ!

Υ.Γ. ΩΠΑ ΩΠΑ ... dj εχω νέο hit που θα ταράξει τα νερά. Στο όριο κυριολεκτικά της νέας χρονιάς βγήκε το νέο Ascension, "Consolamentum". Θα κόντραρε το Deathspell Omega για δίσκος της χρονιάς, αλλά δεν είναι. Είναι εξωφρενικά όμορφο όμως από όλες τις απόψεις και πλέον μπορώ χωρίς κανένα φόβο να πω ότι έχουμε το next big thing στο black metal μας. Προσκυνήστε (ή κάτι αντίστοιχα επιβλητικό σαν έκφραση).

1.Deathspell Omega - Paracletus
2.Ättestupa - Begraven Mot Norr
3.Swans - My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky
4.Burzum - Belus
5.The Dead C - Patience
6.Rose Kemp - Golden Shroud
7.Fursaxa - Mycorrhizae Realm
8.Nalle - Wilder Shores Of Love
9.Ufomammut - Eve
10.Alcest - Écailles De Lune
11.Akitsa - Au Crépuscule De L'Espérance
12.Furze - Reaper Subconscious Guide
13.Bohemian Grove - EP
14.No Hand Path - An Existence Regained

Σε αντίθεση με το Σήφη, εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι φίλοι μου και στην τελική να πάνε να πνιγούνε. (Σήφη δε το λέω για εσένα, ούτε για εσένα Μήτσο, Γεράσιμε δεν αναφερόμουν σε εσένα ε! Μάριε...). Εγώ αποδείχτηκα αφερέγγυος στον εαυτό μου αλλάζοντας λίστα, στρατόπεδα, και "φάση" μέσα στη χρονιά. Το μέταλ εγκαταλείπει τα ακουστικά μου σε μεγάλο βαθμό και το 2010 το πέρασα με εσωτερική αναζήτηση και πολλά μακαρόνια. Tελικώς παρουσιάζω 14 δίσκους που με ιντριγκάρανε περισσότερο (ιντριγκάρανε, μιλάμε οι δίσκοι τα σπάνε) μέσα στο 2010 με αρκετά random σειρά κυρίως απο τη μέση και κάτω.
Με το Burzum να είναι πραγματικά πάνω από οποιαδήποτε black - αμιγώς ή όχι- κυκλοφορία, έχουμε το Deathspell Omega επίτευγμα και το σημάδι από την κλωτσιά του ακόμα στο μέτωπό μου. Οι Akitsa καθηλώνουν με το πάθος τους ενώ στην πλευρά του υποχθόνιου black έρχονται οι Ättestupa με την απίστευτη δισκάρα τους. Εκφραστικά black, εκτελεστικά funeral doom, τεχνικά ένα σωρό, ο δίσκος ήταν η καλύτερη παγανιστική κυκλοφορία του 2010. Στην πλευρά του "μα καλά μπλακ είναι αυτό τώρα;" οι Alcest συναισθηματικά καθηλώνουν ενώ οι Furze βοηθούν στην σήψη μου. Μην ξεχαστώ, ναι black είναι.
Η Rose Kemp, άλλη μία φορά παραδίδει ποιότητα με το τσουβάλι και στην άλλη πλευρά του doom, έχουμε την μπουλντόζα των Ufomammut. Αποχαιρετούμε τους μέχρι πριν καλούς Ufomammut, τα riffs, και γνωρίζουμε τους εξερευνητές της psych-doom αναζήτησης.
Οι Nalle και Fursaxa στα πιο φλώρικα ακούσματα της λίστας (ναι οκ τίγκα φλώρικα είναι το ξέρω). Αιθέριες μελωδίες και φωνητικά συνοδεύονται από ένα ανατολίτικο εκτελεστικό μινιμαλισμό από τη μία και μία folk αισθητική από την άλλη. Οι Swans είναι οι Swans και επαυτού δεν θα αναφερθώ σε τίποτα. Ούτε στα αρνητικά του δίσκου, ούτε στα θετικά. Στους The Dead C όμως θα αναφερθώ. Ορχηστρικό και απλωμένο noise rock από αυτό το μνημειώδες τρίο. Feedback, jammαρσματα, και πονοκέφαλος. Υπέροχοι!
Στην τιμιτική θέση των εγχώριων κυκλοφοριών οι Bohemian Grove και No Hand Path σαρώνουν τα ηχεία μου με τις κυκλοφορίες τους. Οπότε, για εμένα ήταν μία μπερδεμένη χρονιά την οποία μάλλον δεν ευχαριστήθηκα και τόσο. Ελπίζω όμως ότι έγινα καλύτερος άνθρωπος και πιο όμορφος.

1.Darnakes - Libra
2.Kvelertak - Kvelertak
3.Mike Patton - Mondo Cane
4.Fields of Locust - Subtopia
5.Together - The Odyssey
6.Die Antwoord - $O$
7.Ruined Families - Four Wall Freedom
8.The Estranged - The Subliminal Man
9.Alpha and Omega - Life Swallower
10.Boris & Ian Astbury - BXI

Η διαδικασία επιλογής των δίσκων χρονιάς μου είναι απλούστατη. Είναι οι δίσκοι με τους οποίους έφαγα κόλλημα. Τι είναι το κόλλημα; Είναι η κατάσταση στην οποία αδυνατώ, απ' τη στιγμή που θα γυρίσω σπίτι μέχρι τη στιγμή που θα κοιμηθώ, να ακούσω κάτι άλλο πέρα απ' το εκάστοτε αντικείμενο κολλήματος. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται για αρκετές μέρες, μέχρι τη στιγμή που θα αντιληφθώ ότι για μια βδομάδα άκουγα το ίδιο πράγμα συνεχώς, οπότε θα χαλαρώσω και θα συνεχίσω τη φυσιολογική μουσική μου ρουτίνα από κει που την άφησα. Το κόλλημα δεν το θεωρώ κάτι κακό, αντίθετα, ανήκει στις μεγαλύτερες συγκινήσεις ενός επαγγελματία ακροατή (μαζί με τις συναυλίες και τη σύναψη σεξουαλικών σχέσεων με μέλος μπάντας), και είναι κάτι που αναζητάω, χωρίς όμως να το επιδιώκω. Η σύνταξη μιας τέτοιας λίστας με αγαπημένους δίσκους αποτελούσε πάντα εύκολη υπόθεση για μένα, αφού τα κολλήματα της χρονιάς έρχονται με τη μία στο μυαλό χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.

Στη δημιουργία ενός κολλήματος μπορούν να συμβάλλουν πολλοί και εντελώς διαφορετικής φύσεως παράγοντες (ένας πρήξας φίλος που ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε το δίσκο της χρονιάς, η ανάγκη συναισθηματικής αποφόρτισης μετά από έντονη χαρά/λύπη/θυμό, άσχετες με τη μουσική παραστάσεις που προβάλλονται κατά την ακρόαση, το κόλλημα ως φόρος τιμής σε παλιούς αγαπημένους καλλιτέχνες και άλλα πολλά), με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν αισθητικοί ή άλλου τύπου περιορισμοί στη μορφή του αντικειμένου του κολλήματος.

Έτσι, μπορεί το κόλλημά μας να είναι το φολκοψυχεδελοροκάδικο παραλήρημα κάποιων καμμένων Βορειοελλαδιτών ή ο μουσικός αχταρμάς κάτι τυπάδων από τη Νορβηγία, που δεν ξέρουν αν θέλουν να παίξουν μέταλ ή πανκ. Ίσως να κολλήσουμε με διασκευές παλιών ιταλικών τραγουδιών, εάν αυτές γίνονται από το σωστό άνθρωπο, ίσως και με κάτι που μοιάζει με την αρτιότερη και πιο εμπνευσμένη κυκλοφορία του ελληνικού ακραίου ήχου. Κι αν μας κολλήσει στον τοίχο ένα τοσοδούλικο hardcore EP, που όση διάρκεια του λείπει άλλη τόση ψυχή εχει; Καλά αυτό, πάει στο διάολο, αν όμως μας πίασουν να τραγουδάμε νοτιοαφρικάνικο hip-hop στη δουλειά; Μιας και λέγαμε για hardcore προηγουμένως, φαντάζεστε να καταλήγατε στο ότι ένας απ’ τους δίσκους της χρονιάς στο είδος φτιάχτηκε από ανθρώπους που μπορεί να μένουν στη γειτονιά σας; Είναι βέβαια πιθανό, να μας στείλει για σπίρτα ένας φουλ ρετρό δίσκος, που βγάζει όσο νεύρο και τσαγανό δε βγάζουν εκατό μοντέρνοι δίσκοι μαζί. Μπορεί κάλλιστα να κολλήσουμε με κάτι που μας θυμίζει περασμένα μεγαλεία, κάνοντας σαφές ότι η σκηνή που κάποτε αγαπήσαμε δεν πέθανε. Μπορεί σας λέω το κόλλημα να είναι ό,τιδήποτε, ακόμα και ένας μπάρμπας που χαβαλεδιάζει με μια παρέα Γιαπωνέζων.

Χαρείτε λοιπόν τη μουσική απ' όπου κι όπως κι αν προσφέρεται. Και ξεκολλήστε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΤΣΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ...ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ!!!!!