Κάποια ασήμαντη και χαζή ηθική "προσταγή" μου απαγορεύει να γράψω γι αυτόν τον δίσκο στην απλοϊκή λογική του "αυτοί δεν είναι οι Wizard μου" σαν να' μαι κάποιος τελειωμένος fanboy. Οι τεκμηριωμένες απόψεις είναι σίγουρα πιο χρήσιμες άλλωστε για την κατανόηση της μουσικής που αγαπάμε. Προσπαθώντας να μιλήσουμε λίγο πιο αντικειμενικά για το φαινόμενο Electric Wizard λοιπόν - άσχετα με την νηφάλια ακρόαση της μουσικής τους - πρέπει να αναλύσουμε και την μπάντα σε ένα πιο πρωτογενές και ολιστικό επίπεδο.
Αν πρέπει να πάρουμε δυο-τρία στοιχεία συνολικά που να τους χαρακτηρίζουν conceptually, τότε πρέπει να πάρουμε ξερά το τρίπτυχο Cult-Μπάφοι-Σατανάς. Οι πιο μεγάλες τους στιγμές ("Come My Fanatics" & "Dopethrone") ήταν η αποθέωση και των τριών, φωτισμένα μέσα από ένα ρομαντικό 70s καλειδοσκόπιο σε μια άγρια, technicolor ψυχεδελική δίνη. Μα πάνω απ' όλα, υπήρχε το doom. Αργές ταχύτητες, τσιτωμένοι λαμπάτοι ενισχυτές, σε έναν ποταμό σαρωτικής παραμόρφωσης. Μια καταστροφική και αυθόρμητη αντίδραση 3 μαστούρηδων απέναντι στην μίζερή καθημερινότητά τους, μια λυτρωτική ιδιόρρυθμη ιεροτελεστία. Μια απαγκίστρωση του riff από την metal πραγματικότητά του (και του metal παρελθόντος τους φυσικά) και η παραμόρφωσή του σε κάτι ρευστό και δυνατό χωρίς τα αγχωτικά δεσμά της μελωδίας και της φράσης – οι οποίες σε τέτοιες καταστάσεις δημιουργικής ελευθερίας όμως, αναδεικνύονταν ελεύθερες. Η μιζέρια και το μίσος εκφρασμένα παιδιάστικα και τσαπατσούλικα, ανώριμα, αλλά ελεύθερα και ανεπιτήδευτα.
Το Μαγικό Τρίπτυχο βέβαια έσπασε με την διάλυση του τρίο το 2003. Και δεν το λέω σαν "νοσταλγός του παρελθόντος" ή κάτι τέτοιο – ίσα ίσα, που απολαμβάνω να βλέπω τους αγαπημένους μου μουσικούς να ξεπερνάνε τα προβλήματά τους και να φτιάχνουν στιβαρές και καλές μουσικές. Στην περίπτωσή μας βέβαια, εκεί που οι αποχωρήσαντες βρήκαν τον εαυτό τους δημιουργώντας την μπαντάρα που είναι τώρα οι Ramesses, ο Jus προσπαθεί πεισματικά να καλύψει το κενό, κουβαλώντας και περιφέροντας ένα όνομα που ήταν από πάντα μεγαλύτερο από τον ίδιο. Όσους Greaves κι αν έχει επιστρατεύσει, το κενό παραμένει – και η όποια σύγκριση δεν θα γινόταν εάν ο ίδιος ο Jus δεν επέμενε σε παλιές ιστορίες (που ποτέ δεν ήταν ολοκληρωτικά δικές του). Κι εκεί που στο "Witchcult Today" έδειχνε μια υγιέστατη διάθεση για να ξεπεράσει τον εαυτό του (δείχνοντάς τον να ανακαλύπτει σε κάθε κομμάτι μια διαφορετική πτυχή της cult του ιδιοσυγκρασίας), εδώ πέφτει σε μια τελείως κούφια δημιουργική λούπα. Ο συνειρμός μας εκτροχιάζεται πλέον από την ζεστή μυρωδιά του φιλμ 40ετίας, στην μίζερη εικόνα της σκονισμένης βιντεοκασέτας. Οι όποιες αναφορές στο ανέκαθεν χαρακτηριστικό τρίπτυχο της μουσικής τους, φαίνονται πλέον τραβηγμένες από τα μαλλιά. Εδώ δεν έχει δουλειά ούτε το Κακό ούτε η Ψυχεδέλεια. Και είναι κωμικό οι δυνατότερες στιγμές του δίσκου να μυρίζουν πατσουλί και ροζ δαντέλα.
Οι Electric Wizard του 2010 ξέρουν να γράφουν έναν δίσκο - η παραγωγή παραμένει πλούσια και μεστή παρά το πρώτο δύσπιστο αντανακλαστικό που προκαλεί, και οι δυνατές στιγμές του δίσκου ("Venus In Furs", "Black Mass", "Satyr IX") έχουν χαρακτήρα και τσαγανό. Οι αδύναμες στιγμές του όμως είναι τόσο μεγάλες που υποσκελίζουν το σύνολο. Ο εσωτερικός ρυθμός της μπάντας, η φυλακισμένη ενέργεια, έχουν καεί κι έχουν γίνει ένα σαράβαλο με σκασμένα λάστιχα που τρέχει στον κατήφορο. Οι Wizard δεν κατάφεραν να είναι αυτό που θέλουν. Ας ελπίσουμε η επόμενη δουλειά τους να τους βρει πιο συνειδητοποιημένους.
Αν πρέπει να πάρουμε δυο-τρία στοιχεία συνολικά που να τους χαρακτηρίζουν conceptually, τότε πρέπει να πάρουμε ξερά το τρίπτυχο Cult-Μπάφοι-Σατανάς. Οι πιο μεγάλες τους στιγμές ("Come My Fanatics" & "Dopethrone") ήταν η αποθέωση και των τριών, φωτισμένα μέσα από ένα ρομαντικό 70s καλειδοσκόπιο σε μια άγρια, technicolor ψυχεδελική δίνη. Μα πάνω απ' όλα, υπήρχε το doom. Αργές ταχύτητες, τσιτωμένοι λαμπάτοι ενισχυτές, σε έναν ποταμό σαρωτικής παραμόρφωσης. Μια καταστροφική και αυθόρμητη αντίδραση 3 μαστούρηδων απέναντι στην μίζερή καθημερινότητά τους, μια λυτρωτική ιδιόρρυθμη ιεροτελεστία. Μια απαγκίστρωση του riff από την metal πραγματικότητά του (και του metal παρελθόντος τους φυσικά) και η παραμόρφωσή του σε κάτι ρευστό και δυνατό χωρίς τα αγχωτικά δεσμά της μελωδίας και της φράσης – οι οποίες σε τέτοιες καταστάσεις δημιουργικής ελευθερίας όμως, αναδεικνύονταν ελεύθερες. Η μιζέρια και το μίσος εκφρασμένα παιδιάστικα και τσαπατσούλικα, ανώριμα, αλλά ελεύθερα και ανεπιτήδευτα.
Το Μαγικό Τρίπτυχο βέβαια έσπασε με την διάλυση του τρίο το 2003. Και δεν το λέω σαν "νοσταλγός του παρελθόντος" ή κάτι τέτοιο – ίσα ίσα, που απολαμβάνω να βλέπω τους αγαπημένους μου μουσικούς να ξεπερνάνε τα προβλήματά τους και να φτιάχνουν στιβαρές και καλές μουσικές. Στην περίπτωσή μας βέβαια, εκεί που οι αποχωρήσαντες βρήκαν τον εαυτό τους δημιουργώντας την μπαντάρα που είναι τώρα οι Ramesses, ο Jus προσπαθεί πεισματικά να καλύψει το κενό, κουβαλώντας και περιφέροντας ένα όνομα που ήταν από πάντα μεγαλύτερο από τον ίδιο. Όσους Greaves κι αν έχει επιστρατεύσει, το κενό παραμένει – και η όποια σύγκριση δεν θα γινόταν εάν ο ίδιος ο Jus δεν επέμενε σε παλιές ιστορίες (που ποτέ δεν ήταν ολοκληρωτικά δικές του). Κι εκεί που στο "Witchcult Today" έδειχνε μια υγιέστατη διάθεση για να ξεπεράσει τον εαυτό του (δείχνοντάς τον να ανακαλύπτει σε κάθε κομμάτι μια διαφορετική πτυχή της cult του ιδιοσυγκρασίας), εδώ πέφτει σε μια τελείως κούφια δημιουργική λούπα. Ο συνειρμός μας εκτροχιάζεται πλέον από την ζεστή μυρωδιά του φιλμ 40ετίας, στην μίζερη εικόνα της σκονισμένης βιντεοκασέτας. Οι όποιες αναφορές στο ανέκαθεν χαρακτηριστικό τρίπτυχο της μουσικής τους, φαίνονται πλέον τραβηγμένες από τα μαλλιά. Εδώ δεν έχει δουλειά ούτε το Κακό ούτε η Ψυχεδέλεια. Και είναι κωμικό οι δυνατότερες στιγμές του δίσκου να μυρίζουν πατσουλί και ροζ δαντέλα.
Οι Electric Wizard του 2010 ξέρουν να γράφουν έναν δίσκο - η παραγωγή παραμένει πλούσια και μεστή παρά το πρώτο δύσπιστο αντανακλαστικό που προκαλεί, και οι δυνατές στιγμές του δίσκου ("Venus In Furs", "Black Mass", "Satyr IX") έχουν χαρακτήρα και τσαγανό. Οι αδύναμες στιγμές του όμως είναι τόσο μεγάλες που υποσκελίζουν το σύνολο. Ο εσωτερικός ρυθμός της μπάντας, η φυλακισμένη ενέργεια, έχουν καεί κι έχουν γίνει ένα σαράβαλο με σκασμένα λάστιχα που τρέχει στον κατήφορο. Οι Wizard δεν κατάφεραν να είναι αυτό που θέλουν. Ας ελπίσουμε η επόμενη δουλειά τους να τους βρει πιο συνειδητοποιημένους.
Δημήτριος Γ.
http://www.myspace.com/electricwizarddorsetdoom
http://www.riseaboverecords.com/home
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου