Η σύνδεση μουσικών ειδών, και ιδιαίτερα ειδών εκ διαμέτρου ετερόκλητων, είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται εδώ και δεκαετίες στην εξέλιξη της μουσικής ιστοριογραφίας. Από τους Beatles και το ινδικό sitar μέχρι τους Negura Bunget και τα ρουμάνικα έγχορδα, η υπέρβαση της μουσικής αντιφατικότητας αποτελούσε πάντα ένα χαρακτηριστικό ευφυΐας και εξέλιξης. Το post rock και το black metal βγήκαν από την ίδια μήτρα, σαν 2 μπάσταρδα αδέρφια, που παρά την διαφορά ηλικίας λοξοκοιτούσαν πάντα το ένα το άλλο. Κι έτσι σχεδόν νομοτελειακά, επήλθε η ένωση…North, Altar Of Plagues και ποιος ξέρει πόσες ακόμα άγνωστες, προς το παρόν, αλχημικές μπάντες.
Από τα πρώιμα "Through The Cracks Of The Earth" και "Sol" μέχρι το "Tides", οι Altar Of Plagues σπέρνουν βλασφημία, αυτή τη φορά όχι απέναντι στο χριστιανικό αξιακό σύστημα αλλά ενάντια στον μουσικό δογματικό, απέναντι δηλαδή στον ίδιο ακριβώς εχθρό που πολεμούν χρόνια τώρα μπάντες όπως οι Anaal Nathrakh, οι Krallice, οι Wolves In The Throne Room, οι Alcest, οι Amesoeurs και ελάχιστοι ακόμα.
Στο "Tides" οι Ιρλανδοί εμφανίζονται ελαφρώς πιο μισάνθρωποι, διατηρώντας όμως σε άρτια κατάσταση το ηχητικό σύμπλεγμα post λυτρωτισμού και μαύρων έγχορδων αγκυλώσεων που αριστουργηματικά έχουν συνθέσει.
Όταν μιλάω για τους Altar Of Plagues, συγκρατώ με δυσκολία το σχεδόν ζωώδες πάθος που τρέφω γι’ αυτούς και μετράω τα λόγια μου για να μην προβώ σε αγιοποιήσεις. Αν πιστεύετε πως ο κοινωνικός στοχασμός, η αστική κουλτούρα, η αισθητική και το black metal (απελευθερωμένο πια) μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα έργο διαχρονικής ακρότητας, τότε αδράξτε τους ήχους τους.
Στο "Tides" οι Ιρλανδοί εμφανίζονται ελαφρώς πιο μισάνθρωποι, διατηρώντας όμως σε άρτια κατάσταση το ηχητικό σύμπλεγμα post λυτρωτισμού και μαύρων έγχορδων αγκυλώσεων που αριστουργηματικά έχουν συνθέσει.
Όταν μιλάω για τους Altar Of Plagues, συγκρατώ με δυσκολία το σχεδόν ζωώδες πάθος που τρέφω γι’ αυτούς και μετράω τα λόγια μου για να μην προβώ σε αγιοποιήσεις. Αν πιστεύετε πως ο κοινωνικός στοχασμός, η αστική κουλτούρα, η αισθητική και το black metal (απελευθερωμένο πια) μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα έργο διαχρονικής ακρότητας, τότε αδράξτε τους ήχους τους.
Αντώνης Δρακωνάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου