Έκανε την κινηματογραφική της εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Λόγος φυσικά γίνεται για την Mothra, μια γιγαντιαία πεταλούδα που σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο σε όποια ταινία επιστημονικής φαντασίας κι αν έκανε την εμφάνισή της. Με λάβαρο τον πανικό που σκορπά το συγκεκριμένο όνομα στους απανταχού γνώστες, οι Ιταλοί Slowmotion Apocalypse ευελπιστούν να ταράξουν για τα καλά τα μυαλά μας με την ομώνυμη κυκλοφορίατους.
Μετά από 2 δίσκους οι γείτονες δείχνουν να ωριμάζουν συνθετικά και φαίνεται πως έχουν κατασταλάξει στο ύφος που θέλουν να ακολουθήσουν. Ποιο είναι αυτό; Όταν έχεις στην μίξη τον Andreas Magnusson (Black DahliaMurder, The Agony Scene) και στο mastering τον Alan Douches (Misfits, Mastodon, Converge, As I Lay Dying), ο ήχος σου δεν μπορεί παρά να παραπέμπει σε κάτι από όλα αυτά τα ονόματα, που αυτοί οι δύο έχουν επιμεληθεί την παραγωγή τους. Και ο κατάλογος των ονομάτων δεν τελειώνει.
Μέσα στο "Mothra" συναντάμε και δύο guest συμμετοχές, αυτές των Mike Terry (Bury Your Dead) και Matthew Rudzinski (Killwhitneydead), οι οποίοι δίνουν την δικιά τους χροιά. Και για να τελειώνουμε με τις πληροφορίες, το καταπληκτικό εξώφυλλο έχει επιμεληθεί ο Seldon Hunt (Neurosis, Isis, The Ocean). Και κάπου εδώ αρχίζουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο πονηρά. Αν δεν ήταν όλες αυτές οι αναφορές, θα ακούγαμε τον δίσκο μια δεύτερη φορά; Δύσκολη η απάντηση, καθώς μέσα σε αυτόν δεν μπορούμε να βρούμε ιδιαίτερες πρωτοτυπίες, παρά μόνο έναν έξυπνο συνδυασμό μιας ατελείωτης ριφολογίας, που ομολογουμένως σε κρατάει σε μια ιδιαίτερη εγρήγορση. Και μόνο από το πρώτο κομμάτι "Caterpillar", ο καθένας καταλαβαίνει πως έχουμε να κάνουμε με γρήγορους ρυθμούς, που διακόπτονται στιγμιαία από μελωδικά περάσματα, σπάζοντας στα δύο τον καταιγισμό από riffs, δίνοντας ευκαιρία ανάρρωσης των σπασμένων αυχενικών σπονδύλων μας. Γνήσιο τέκνο της metalcore σκηνής, έχοντας αυτόν τον φρέσκο ήχο που αγγίζει τα όρια της hardcore, ξεφεύγει από τις πιο old thrash metal επιρροές του "Obsidian" (2007).
Σίγουρα οι Slowmotion Apocalypse δεν έχουν και κανένα τεράστιο όνομα στην πιάτσα, και θα είναι κρίμα αν το χτίσουν πάνω σε μια ασταθή άμμο το μέλλον τους. Καλύτερα να σταθούν στα δυνατά, συμπαγή, σαν τον ήχο από τις κιθάρες τους, πόδια. Προοπτικές καλές υπάρχουν και αυτό γίνεται εμφανές σε πολλά σημεία στον, 35 λεπτών διάρκειας, δίσκο. Γενικά, μιλάμε για μία άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία που σίγουρα αξίζει προσοχής, δύσκολα όμως υπερβαίνει τον διψήφιο αριθμό ακροάσεων.
Νίκος Ζέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου