Σε αυτό το review δεν θα μιλήσουμε για πολιτικές ιδεολογίες. Δεν θα μιλήσουμε για την σχέση της αρχαιολατρίας με τον φασισμό (εθνικοσοσιαλισμό και μη). Ούτε για την σχέση του φασισμού με το black metal. Ούτε για την δύναμη της βλακείας και του παραλογισμού, της ημιμάθειας και του φαίνεσθε και γενικά για τίποτα άλλο εκτός από τον δίσκο των Kawir. Είμαστε ενσυνείδητα αποστασιοποιημένοι (σε αυτό το review) και περήφανοι για αυτό.
Έχοντας περάσει από πολλά στάδια και πολλές αλλαγές λοιπόν οι Κάβειροι φαίνεται να βρίσκουν στα χέρια της γαλλικής Those Opposed Records μια ηρεμία. Μια ηρεμία που αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο πλέον κυκλοφορούν δίσκους, ενδυναμωμένοι σαφώς από τα νέα μέλη και τον αέρα που αυτά φέρνουν στην μπάντα. Πιο ολοκληρωμένοι σαν μπάντα πλέον, μας δίνουν μια περισσότερο στρατηγική κυκλοφορία, η οποία από την μία προσφέρει ένα αρκετά αξιόλογο νέο υλικό, ενώ παράλληλα τονίζει διακριτικά την ιστορικότητα τους εμπεριέχοντας 3 παλιότερα κομμάτια. Το πρώτο από το σπλιτ με τους cultsters Ιάπωνες Sigh και τα υπόλοιπα δύο από το πρώτο ep (7άρια τα λέγανε τότε) της μπάντας με χρονολογία κυκλοφορίας 1994! Ναι είναι όντως τόσο παλιοί και ας τους μάθαμε οι περισσότεροι από συλλογή γνωστού περιοδικού καμιά 5ετία αργότερα. Και μιας και μιλάμε λοιπόν για τα παλιά, τα κομμάτια που υπάρχουν σε αυτό το cd αποτελούν εξαιρετικό παράδειγμα της ιδιαιτερότητας της τότε σκηνής και των λόγων για τους οποίους ξεχώρισε στα underground κυκλώματα. Μουσικά πλησιάζουν περισσότερο σε παλιούς Zemial και Varathron, παρά στην μετέπειτα πορεία τους με τις folk αναζητήσεις.
Και επειδή η παρελθοντολαγνεία αποτελεί σπορ το οποίο με βρίσκει αδιάφορο, ας περάσουμε στα νέα κομμάτια. Το μέτριο "Arai" του 2005 λοιπόν, διαδέχθηκε το σαφώς πιο διαφημισμένο "Ophiolatreia" πριν κανά χρόνο και κάτι ψιλά. Οι ελπίδες που άφησε αυτός ο δίσκος, ότι θα ξανά ασχοληθούμε με την μπάντα (μετά το "Epoptia") βρίσκουν δικαίωση στο νέο ep. Οι Kawir πλέον συνθέτουν πιο μεστά, και δεν ποντάρουν στα "εξωτικά" στοιχεία για να τραβήξουν το βλέμμα σαν πιτσιρίκι που τραβάει το πουλί του επιδεικτικά. Δεν είναι άλλη μπάντα, αυτό είναι ξεκάθαρο, το αποδεικνύουν τόσο τα εξώφυλλα όσο και οι ελληνικοί στοίχοι. Είναι οι ίδιοι λοιπόν αλλά σε βελτιωμένη έκδοση, που δεν σε κάνει να θες να πετάξεις το αγαλματάκι του Παρθενώνα που είχες πάρει σε σχολική εκδρομή, από το παράθυρο. Τα folk σημεία έχουν ελαττωθεί, μην ποντάρετε σε αυτό λοιπόν. Από την άλλη η μουσική έχει ανέβει ένα επίπεδο πάνω τόσο σαν δομή όσο και σαν σύνθεση. Με το ξεκίνημα το "To Uranus" δίνει το στίγμα της αναγέννησης, σαφώς heavy ήχος με δισολίες σε σημεία και Bathoryικά περάσματα. Δεν ακούγεται τόσο black metal ε? Ποιος νοιάζεται, είναι ωραίο. Έτσι και αλλιώς εκτός από το "Epoptia" η μουσική της μπάντας δεν βασίστηκε ποτέ στη επιθετικότητα. Ακόμα και το πέρασμα στα μισά του "The Sword Of Dardanus" φαίνεται επιτέλους ανεκτό. Το "Kouretes" τελειώνει στο ίδιο μοτίβο, τσεκάροντας και τον τίτλο του νικητή με το γαμάτο τελευταίο δίλεπτο του.
Για να μην το κουράζουμε, αν έχετε να πείτε καλή κουβέντα για τους Kawir πάνω από πενταετία, ίσως να αναθεωρήσετε. Αν μάλιστα απεμπλακείτε από την δίνη του παροπιδισμού στον οποίο η ίδια η μπάντα υποβάλει την μουσική και το concept της, τότε το έχετε ακόμα πιο σίγουρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου