Μας αρέσει το Καταραμένο Σύνδρομο. Το υπογειάκι αυτό από τη στιγμή που ξεκίνησε τη λειτουργία του έχει δώσει στέγη σε μερικά από τα καλύτερα underground events που συνέβησαν τον τελευταίο καιρό. Με ηχολήπτες που νοιάζονται για τις μπάντες, με μια όμορφη και άνετη σκηνή, με ένα ηλεκτρικό και ζωντανό vibe και γενικά με την πιο υγιή νοοτροπία που μπορεί να επιδείξει ένα στέκι του τύπου του, γίνεται σιγά σιγά αδυναμία μας. Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν το release party του EP των Bazooka (φρέσκο φρέσκο, αναδύοντας hypeροχες μυρωδιές), δεν δυσκολευτήκαμε να διαλέξουμε προορισμό για το Σαββατόβραδο...
Με το που φτάνουμε λοιπόν στο party – αργοπορημένοι και απρόσκλητοι – ακούμε από την είσοδο τις επιλογές του Nolo Areola του Κ.Σ. που είχαν ξεκινήσει να ζεσταίνουν τον κόσμο. Κατεβαίνουμε χωρίς πολλά πολλά, πιάνουμε μια καλή θέση κάτω από έναν ανεμιστήρα και λίγο πριν το πρώτο λίτρο ιδρώτα εμφανίζονται οι Βερολινέζοι Admiral Black. Post punk, garage - indie ατμόσφαιρα, νωπά από ιδρώτα στιλάτα πουκάμισα, όμορφα χτενίσματα και ένα παραμορφωμένο Korg να δίνει αυτό το κάτι παραπάνω στον ήχο τους. Όχι και πολλά δηλαδή, απλά αρκετά για να μην τους πεις κοινότυπος. Δέκα περίπου τραγούδια μετά τελειώνουν ευχαριστώντας μας για την παρέα, κερδίζοντας το χειροκρότημα των 50 (ή λιγότερων ανθρώπων) που βρισκόμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή στο ΚΣ.
Με το που φτάνουμε λοιπόν στο party – αργοπορημένοι και απρόσκλητοι – ακούμε από την είσοδο τις επιλογές του Nolo Areola του Κ.Σ. που είχαν ξεκινήσει να ζεσταίνουν τον κόσμο. Κατεβαίνουμε χωρίς πολλά πολλά, πιάνουμε μια καλή θέση κάτω από έναν ανεμιστήρα και λίγο πριν το πρώτο λίτρο ιδρώτα εμφανίζονται οι Βερολινέζοι Admiral Black. Post punk, garage - indie ατμόσφαιρα, νωπά από ιδρώτα στιλάτα πουκάμισα, όμορφα χτενίσματα και ένα παραμορφωμένο Korg να δίνει αυτό το κάτι παραπάνω στον ήχο τους. Όχι και πολλά δηλαδή, απλά αρκετά για να μην τους πεις κοινότυπος. Δέκα περίπου τραγούδια μετά τελειώνουν ευχαριστώντας μας για την παρέα, κερδίζοντας το χειροκρότημα των 50 (ή λιγότερων ανθρώπων) που βρισκόμασταν μέχρι εκείνη τη στιγμή στο ΚΣ.
Ευχάριστη η παρέα των Black Admiral δε λέω, αλλά η σκόπιμα άνετη μπλούζα και τα παπούτσια μου ζητούσαν το πάρτι που τους είχα τάξει. Όταν έχεις ακούσει άλλωστε ένα "Monday" ή κανένα "Detox" των Bazooka (διαθέσιμα για ακρόαση στο myspace τους) ψοφάς για μια ευκαιρία να τα χορέψεις. Ενώ η ζέστη λοιπόν συνεχίζει να είναι αφόρητη - και εμείς με τη σειρά μας συνεχίζουμε να ιδρώνουμε - τα δύο drumsets αρχίζουν να στήνονται βιαστικά, κι ο over the top μεθυσμένος τραγουδιστής/κιθαρίστας παλεύει με τα βύσματα ενώ προσπαθεί να συνδέσει τα πετάλια του (πράγμα που θα κάνει και για το πρώτο τέταρτο της συναυλίας τους). Με τα πολλά ετοιμάζονται κι αρχίζουν χωρίς περιστροφές να παίζουν. Μαζί αρχίζουν με τη σειρά τους να μας ραντίζουν απ'την κορφή ως τα νύχια και οι πρώτες πιτσιλιές μπύρας. Δεν έφτανε ο τσιτάτος ήχος των Bazooka που ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα (με τα δύο drumsets απολύτως συγχρονισμένς – ίσως σε βαθμό ανουσιότητας – και με τον τσιτωμένο Marshal να μας παίρνει τα αυτά). Το μισό Κ.Σ. ήταν γεμάτο από μεθυσμένα παλικαράκια γεμάτα ενέργεια που χόρευαν, έκαναν crowdsurfing, έπαιζαν μπουγέλο με μπύρες, σερνόντουσαν και στο ταβάνι ακόμη... Αφασία, ηλεκτρισμός και χαμόγελα!
Καθαρά στα της μπάντας τώρα, οι Bazooka είναι ένα πολύ ωραίο mashup από παλιούς grunge Melvins attitude (στο πιο μπαχαλίκι βέβαια), indie/alternative μελωδίες και noise rock παρτάρισμα. Τα τραγούδια τους νευρικά κι έντονα, τα drums ως επί το πλείστον καταιγιστικά και γενικά η αίσθηση υπέροχη και αναζωογονητική. Και τις δύο φορές όμως που τους έχω παρακολουθήσει live (εντάξει, για να μην είμαστε και κακοί εδώ είχαν έναν λόγο παραπάνω) φαίνονται αποσυντονισμένοι από την ουσία μιας live εμφάνισης: να παίξουν μουσική. Γιατί όσο ανεβαστικές κι αν είναι οι συνθέσεις τους, όταν κάποια από τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια τους είναι μεγαλύτερα από τα ίδια τα τραγούδια τους, ξενερώνεις. Όταν καταφέρω να δω ένα συνεχόμενο set τους, θα έχω να λέω για μια μοναδική μπάντα. Μέχρι τότε, απλά γιορτή!
Φύγαμε κουρασμένοι, ιδρωμένοι, ίσως και λίγο τρομαγμένοι μετά τον πέμπτο άνθρωπο που το κοινό κοπάνησε στο ταβάνι του Κ.Σ. Πέρα από τα προβλήματα (σπασμένες χορδές, Δυσλειτουργικές κιθάρες κι αυτά τα καταραμένα βύσματα) και τα ξενερώματα (αυτές οι παύσεις) το live - στα όρια της κυριολεξίας - τα έσπασε. Κι αν παθαίνετε αλλεργία με ο,τι ξεπετάγεται από την εγχώρια indie hype machine, ξεπεράστε το. Εδώ μιλάμε για εκκολαπτόμενα ταλέντα!
Δημήτρης Γκαρτζονίκας
Δημήτρης Γκαρτζονίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου