Στρατιά του Φίστουλα τέλος! Τώρα μιλάνε οι μούτσοι του Κάπταιν Ίγκλο (Τοπ 10 ελληνικό αντεργκράου του '13)

Top 10 ΕΛΛΗΝΙΚΑ:

Για όσους μένουν στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, ή για όσους αισθάνονται (κυρίως επώδυνα) δεμένοι με αυτήν, πιστεύω ότι μία λίστα με φετινές κυκλοφορίες ελληνικών συγκροτημάτων είναι η πιο αντιπροσωπευτική για τη χρονιά που πέρασε, αλλά και η πιο ουσιαστική. Ανεξάρτητα απ' την κοινή γλώσσα μεταξύ πομπού και δέκτη, η οποία, παρόλο που λειτουργεί σαν μεταξύ μας γέφυρα στα πεδία ενός κοινού παρελθόντος, δεν είναι πάντα παρούσα, αυτό που μας ενώνει με τις μουσικές ελληνικών μπαντών, είναι ο τρόπος με τον οποίο βιώνουμε όλο αυτό που γίνεται. Οι Faithreat, οι Κονσπιρασαίοι, οι Πανδημία, οι Lifewreck, είναι τύποι που πετυχαίνουμε στα μέρη που πηγαίνουμε, άνθρωποι που μοιραζόμαστε κοινές απόψεις και που τσαντίζονται με πράματα που τσαντίζουν κι εμάς. Οπότε, άσχετα από το πώς εκφράζονται μουσικά ή στιχουργικά αυτά τα βιώματα, αυτές οι μπάντες τραγουδάνε εμάς και για εμάς. Και αυτό είναι κάθε άλλο παρά εγωιστικό, είναι το άκρως αντίθετο κατά τη γνώμη μου: είναι συλλογικότητα και αλληλεγύη, είναι η οικογένεια του δικού μας underground.

10. Πανδημία – Μοντέρνα Πανούκλα
Μελωδικό πανκ από Αθήνα που μπλέκει ψωραλέα, μπλακμεταλάδικη μισανθρωπίλα με γλυκόπικρο post punk και σκισμένα, ανατριχιαστικά φωνητικά. Τίγκα πολεμός και μετα-αποκαλυπτικός θρήνος σε έναν εθιστικό και άκρως εικονοπλαστικό δίσκο.
http://scullcrasherrecords.bandcamp.com/album/lp

09. Mass Culture/Fields Of Locust – Split
Οι Αθηναίοι Mass Culture στην πρώτη πλευρά αυτού του split παίρνουν το χρόνο τους, ώστε να καταφέρουν στοιχειωτικές post metal ατμόσφαιρες, δοσμένες με μια υπνωτιστική επαναληπτικότητα. Το αποτέλεσμα είναι μεσ' στην καύλα. Οι Πατρινjοί Fields Of Locust απ' την άλλη έχουν ξεφύγει τελείως. Ξεκινάνε με ένα φανταστικό και εντελώς απρόσμενο folk κομμάτι, για να κλείσουν την πλευρά τους με το επικό "Conqueror", που είναι στο γνώριμο άψογο στυλ τους.
http://massculture.bandcamp.com/
http://fieldsoflocust.bandcamp.com/

08. Cut Off – Sick Of This Life
Υπάρχει εμπεριστατωμένη κριτική αυτού του δίσκου στο μπλογκ που διαβάζετε. Ό,τι ήταν να γραφτεί γράφτηκε. Ίσως να πρέπει να συμπληρώσουμε ότι το "Sick Of This Life" είναι το πιο "στη μάπα" άλμπουμ που ακούσαμε φέτος.
http://cutoffpowerviolence.bandcamp.com/

07. Dirty Wombs/Gutter – Split
Σ' αυτό το split οι Dirty Wombs εννοείται πως τα γαμάνε όλα με την απόλυτα αναγνωρίσιμη japcore-ίλα τους. Η πλευρά τους είναι φουλ τσίτα, όλοι οι λόγοι που μας έκαναν να τους αγαπήσουμε είναι εδώ: τρελαμένα σολίδια από δω μέχρι μεθαύριο, δίγλωσσοι στίχοι που λειτουργούν τέλεια, άπειρη ενέργεια, ξεσηκωτικά vibes, γενικά μόνο κομματάρες (αδυναμία μου το "Night Fever"). Μουσικές για να παίρνεις τα βουνά. Όχι ότι η πλευρά των Gutter πάει πίσω. Μιλάμε για χάρκορ πανκ του Διαόλου με άπειρη λύσσα και μένος για κάθετι στραβό. Οι στίχοι εντωμεταξύ είναι τελείως θεΐλα και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα γαμωσταυρίσματος από Χρυσαυγίτες μέχρι ΚΚΕδες!
http://dirtywombs.bandcamp.com/album/split-with-gutter-12-lp
http://gutterhxc.bandcamp.com/

06. Conspiracy Of Denial – Conspiracy Of Denial
Οι Conspiracy Of Denial ντεμπουτάρουν και μπαίνουν μ' ό,τι έχουν ρημάζοντας τα πάντα. Ό,τι, σε πείσμα των συνθηκών, παραμένει ζωντανό σ' αυτή τη μαραζωμένη πόλη, βρίσκει φωνή και καταφύγιο στις κραυγές, τις μελωδίες και τους ρυθμούς των Conspiracy Of Denial. Μια απόδειξη ότι ο βρωμερός, πρωτευουσιάνικος αέρας μπορεί να αποτελέσει καύσιμο για κάτι όμορφο και διαφορετικό. Οι Conspiracy Of Denial δε δραματοποιούν τίποτα, απλά αποτυπώνουν τη δική τους, τη δική μας πραγματικότητα.
http://conspiracyofdenial.bandcamp.com/

05. Faithreat – Faithreat
Αυτό ήταν μεγάλη κεραμίδα, μιας και είχα καιρό να κολλήσω έτσι με thrash δίσκο. Και όταν λέμε thrash εννούμε thrash, με φουλ τσιρίδες, κιθάρες γάμα τα και γκάζι τσίτα. Εντωμεταξύ κάτι έχουν αυτοί οι Faithreat και βγάζουν και μια πανκιά, με αποτέλεσμα να τους γουστάρει όλος ο κόσμος, ανεξαρτήτως ακουσμάτων. Βόλος, κολάν και χαίτη, αλητεία σκέτη / Βόλος και θρας, θα γίνει σαματάς!
http://faithreat.bandcamp.com/album/faithreat

04. I Want The Moon – Downfall 12"
Τους I Want The Moon τους αγαπάω τόσο, ώστε δε ζήταω τίποτα παραπάνω απ' τη σχέση μας. Θα μπορούσα να μείνω με το προπέρσινο ντέμο τους και τις δύο φορές που τους έχω δει live και να ζήσω ευτυχισμένος αγαπώντας τους εξίσου.  Οι I Want The Moon όμως, ανοιχτοχέρηδες όπως πάντα, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους βινύλιο με επαναηχογραφημένα τρία κομμάτια απ' το ντέμο (συμπεριλαμβανομένου του λατρεμένου μου "A Point In Time") και ένα καινούριο κομμάτι με ελληνικό στίχο και γαλλικό τίτλο για το τέλος. Για τα κομμάτια τι να πούμε μωρέ, κόβω φλέβα. Το δε τελευταίο άσμα έχει τα φόντα να γίνει νέος εθνικός ύμνος μαζί με το "Αγανάκτηση Και Υποταγή" των Antimob. "Είναι τούτο το σάστισμα ίσως, που γεμίζει την πλήξη μου μίσος. ΜΙΣΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣ". Άντε γεια.
http://iwantthemoon.bandcamp.com/

03. Αρχή Του Τέλους – Πτώση
To "Πτώση" είναι ένας σπάνιος δίσκος που αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Τόσο σπάνιος που ψιλοντρέπομαι που τον χώνω σε λίστα. Άσε που ακούγοντας τον γράφοντας αυτές τις γραμμές, συνεχίζει να μεγαλώνει μέσα μου, σε φάση που παίζω με την ιδέα να σβήσω όλα τα υπόλοιπα και να αφήσω μόνο αυτόν. Κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο αυτού του άλμπουμ είναι πόνος και απώλεια, κάθε γαμημένος στίχος μένει στο μυαλό.  Ο τρόπος με τον οποίο κορυφώνονται τα κομμάτια, και σε αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο η φωνή, φέρνει δάκρυα στα μάτια και τρομερή ταύτιση με το περιεχόμενο. Δε γίνεται σε κάτι τόσο ομοιογενές και στοχευμένο να ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι, ούτε καν κάποιο σημείο του δίσκου. Τι να πω άλλο δεν ξέρω, αφήστε το να παίζει το ρημάδι και κάντε ενδοσκόπηση, υπάρχει θέμα εδώ.
http://arxi-tou-telous.bandcamp.com/

02. Ruined Families – Blank Language
Το δεύτερο full length των Ruined Families έφτασε σε πολλά αυτιά εκτός Ελλάδας και πιστεύω ότι αποτελεί τον καλύτερο τρόπο να περιγραψεί κανείς σε κάποιον που δεν είναι από δω, το τί συμβαίνει σ' αυτή τη χαβούζα που λέγεται Αθήνα, μιας και η ίδια δεν έχει απαντήσεις.
http://ruinedfamilies.bandcamp.com/

01. Λήθη – Λήθη
Τα είπαμε στο review. Αυτός ο δίσκος με γονάτισε. Δεν τον χωρίζουν τρελές αποστάσεις από όλα τα υπόλοιπα, απλά ήταν μεγάλο το σοκ.
http://lethecrustpunkchaos.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

Στρατιά του Φίστουλα τέλος! Τώρα μιλάνε οι μούτσοι του Κάπταιν Ίγκλο (Τοπ 30 άλμπουμ του '13)

Top 20 ΞΕΝΑ (πανκ και χάρκορ φάση):

20. Sickoids – No Home 12"
Λυσσασμένο hardcore punk. Το να παίξεις λυσσαμένο hardcore punk που ξεχωρίζει, σε μια εποχή που οι μισές μπάντες παίζουν λυσσαμένο hardcore punk, είναι μεγάλο κατόρθωμα. Αν και τους προτιμούσα στο πιο αγαπούλικο περσινό ντεμπούτο τους, αλλά Sickoids είν' αυτοί, οπότε ό,τι και να λέμε, το "No Home" κλείνει σπίτια.

18. Lord Snow – Solitude
Πολύς κόσμος μίλησε για το πόσο γαμεί ο δίσκος των Lord Snow (με μέλη Raw Nerve αλλά καμία σχέση) και δε θα διαφωνήσω. Η μίξη του συναισθηματισμού των Autarkeia με το χαοτικό screamo είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή και δε σ' αφήνει στιγμή από την αρχή ως στο τέλος.

19. Multiple Truths – No One Wins
Το καλό μελωδικό hardcore μού έλειψε φέτος, μιας και αυτά που τσέκαρα απ' το είδος (Defeater, Empty Hands κλπ.), αν και αξιοπρεπείς δίσκοι, παραήταν κλαψομουνιές. Οι Multiple Truths είναι όσο μελωδικοί πρέπει, δίνοντας βάση στο συναίσθημα, φροντίζοντας ταυτόχρονα να βγάζουν την απαραίτητη επικούρα. Κανένα ζορισμένο κλισέ, καμία κλειστοφοβία, μόνο αίσθηση ελευθερίας.

17. Red Hare – Nites Of Midnite
Κατα-φάκεν-πληκτικό post hardcore με αύρα 90'-ίλας και αναμνήσεις παλιάς Dischord. Κυκλοφόρησε από τη σημερινή Dischord. Χωρίς φανφάρες, χωρίς κορδέλες, αυτό είναι το post hardcore όπως ήταν και όπως θα έπρεπε να συνεχίσει να είναι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Από μέλη των θρυλικών Swiz δε θα περίμενε κανείς κάτι λιγότερο εξάλλου.

16. Calvaiire – Forceps
Τα είχαμε πει και παλιότερα γι' αυτούς τους Γάλλους, που μοιράζονται μέλη με τους Birds In Row. Είχαμε υπονοήσει ότι οι τύποι κουβαλάνε σκοταδίλα και γνώση που φέρνει στο μυαλό τους Deathspell Omega. Σ' αυτό το δίσκο η παραπάνω θέση αποδεικνύεται μέσω ακόμα πιο εφιαλτικών φωνητικών, διαστραμμένων riffs και τελετουργικών vibes. Το "Forceps" είναι η πύλη σε μια απειλητική, άβολη και φρικιαστική πλευρά του hardcore underground. Είσοδος με δική σας ευθύνη.

15. Savages – Silence Yourself
Οι Λονδρέζες Savages έκαναν τρελό μπαμ με το ντεμπούτο τους, το οποίο καπάρωσε θέσεις σε πολλές λίστες φέτος. Προσωπικά, οφείλω να ομολογήσω ότι το post punk τους με καυλώνει.

14. The Saddest Landscape – Exit Wounded 12"
Οι πάλιουρες The Saddest Landscape εξακολουθούν να μας τσακίζουν το είναι με συναισθηματικό, σχεδόν συγκινητικό, screamo, λες και τους έχουμε κάνει κάτι.

13. Burial – Renegade 12"
Η γιαπωνεζότερη μη-γιαπωνέζικη μπάντα του κόσμου. Ό,τι και να βγάλουν οι Burial είναι ατόφιο χρυσάφι. Απλά πράματα.

12. Cloud Rat – Moksha
Για τους Cloud Rat έχουμε γράψει αρκετά, μην είστε τεμπέληδες και κάντε κλίκι. Πρωτοκλασσάτο grindcore, πανάξιο attitude, ξύλο σε όλα τα επίπεδα.

11. Full Of Hell – Rudiments Of Mutilation
Καμία άλλη μπάντα φέτος δεν κατάφερε να αποτυπώσει πειστικότερα τη σκατίλα που μας περιβάλλει. Πολύ το άγχος, πολύς ο φόβος, αυτός ο δίσκος δύσκολα αντέχεται.

10. Hoax – Hoax
Οι Hoax μας δίνουν με την πρώτη τους full length κυκλοφορία μέσω της Halo Of Flies έναν ακόμη λόγο να τους φοβόμαστε. Δεν πέρναει καν απ' το μυαλό αυτών των σημαιοφόρων του σκατένιου χάρντκορ, να βγουν λίγο απ' το βούρκο που πλατσουρίζουν απ᾽το ξεκίνημά τους. "Έβαλαν τουλάχιστον εξώφυλλο με χρώμα", ίσως σκεφτεί κάποιος για να παρηγορήσει τον εαυτό του. Οι ελπίδες διαλύονται αμέσως με την εισαγωγή που μόνταρε η Pharmakon, το γνώριμο βασανιστήριο ξεκινάει χωρίς μα και μου, ενώ το τελειωτικό χτύπημα δίνεται ήδη στο τρίτο κομμάτι, με τα guest φωνητικά του Brendan Radigan.

09. Haust – NO
Για να περιγράψει κανείς τους Νορβηγούς Haust ίσως να αρκεί η εικόνα του τραγουδιστή την ώρα που ξεριζώνει τα μαλλιά του σε live (τρου στόρυ). Για το πρωτόκολλο να πούμε πάντως ότι στον τρίτο τους δίσκο, τουτά τα ανθρώπινα ναυάγια αφήνουν κατά μέρος το γκρουβάρισμα και τη μεταλιά των δύο πρώτων, και επιστρέφουν στα βασικά: ξερή παραγωγή, νεκροπανκιά και noise rock σουρσίματα πλαισιώνουν τα παλιά κι αγαπημένα "rrrrrrr" του καμμένου τραγουδιάρη. Χαρούμενος μηδενισμός.

08. Pro-Pain – The Final Revolution
Αυτό ήρθε από το πουθενά. Ποτέ δεν ήμουν φαν των Pro-Pain, ο τελευταίος δίσκος τους που είχα ακούσει και μου άρεσε ήταν το "Shreds Of Dignity" και πάνε ήδη έντεκα χρόνια από τότε. Δεν ξέρω γιατί στο διάλο είπα να τσεκάρω τούτο δω, πάντως με μάγκωσε απ' το σβέρκο με τη μία. Το "The Final Revolution" το αντιλαμβάνομαι σα φονικό συνδυασμό από πράγματα που αγαπούσα στο παρελθόν, όπως τους Down My Throat, τους Fear Factory και το πιθηκίσιο hardcore, οπότε δύσκολα θα μπορούσα ν' αντισταθώ. Αναζωογονητικότατο!

07. Blank Pages – Blank Pages
"pop punk punk ea80 glam rock hardcore punk idle hands noise rock post-punk punk rock rock wipers Osnabrück". Αυτά είναι τα tags στο bandcamp των Blank Pages, της νέας φετινής αποκάλυψης από Γερμανία, οπότε παίρνετε μια ιδέα προς τα πού την πάνε τη δουλεία. Τα tags που θα έβαζα εγώ, αν ήμουν στη θέση τους, θα ήταν "δισκάρα κλάματα πανκ ροκ αλληλούια έχουμε μελωδίες που στοιχειώνουν κοσμάκη γαμάμε πολύ", και θα ξεμπέρδευα.

06. Jungbluth – Part Ache
Οι Jungbluth είναι η ζωντανή απόδειξη ότι η ποιότητα και η ευφυία του underground αυξάνονται εκθετικά. Οι απαιτήσεις μας όμως όχι, απλά περιμένουμε ευφορικά και υπάκουα το επόμενο θαύμα.

05. Death Mercedes – Sans Éclat
Γαμημένα τέλειο όνομα, κυκλοφορία της Throatruiner, μέλη των screamo τσολιάδων Amanda Woodward. Για όσους κακόπιστους δεν αρκούν αυτά ως εγγύηση για το πόσο ξεσκίζει αυτός ο δίσκος, οι Death Mercedes φροντίζουν με το ντεμπούτο τους να διαλύσουν κάθε αμφιβολία. Το ατμοσφαιρικό crust μπλέκεται με το πονεμένο screamo, κλείνοντας το μάτι στους Birds In Row, ενώ οι μελωδίες καρφώνονται στον εγκέφαλο για πάντα. Γαλλία ρε πούστη μου…

04. Coliseum – Sister Faith
Ανακάλυψη-σφαλιάρα για μένα. Μουσική από παλαίμαχους χαρντκοράδες που κατέχουν τη μυστηριώδη τέχνη της blues-ιάς. Δε θα βρείτε πολλούς δίσκους σα το "Sister Faith". Μιλάμε για το πανκ του ναυτικού, το χάρντκορ του μηχανόβιου, το ροκ για κάθε alitiz στην ψυχή.

03. Crusades – Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It
Οι Crusades γίνονται ακόμα καλύτεροι και καταφέρνουν να εντείνουν ακόμα περισσότερο την πόλωση μεταξύ αγαπούλας και πανκιάς και κατά συνέπεια να εντείνουν και τα κλάματα που πατάμε όταν ακούμε αυτό το αριστούργημα.

02. The Rival Mob – Mob Justice
Ναι, ωραία τι θέλετε να πούμε τώρα; Ότι οι Rival Mob είναι ό,τι καλύτερο παίζει στο χάρντκορ αυτή τη στιγμή; Ότι ένα breakdown τους κοντράρει σε αξία τις δισκογραφίες των μισών χαρντκοράδων εκεί έξω; ´Οτι άμα δεν ακούτε Rival Mob θα σας μισήσει ο Χριστούλης; Ε, τα είχαμε πει και τότε και αν ακόμα δεν έχετε καταλάβει κακό του κεφαλίου σας. Σας μαλώνω επειδή σας αγαπαώ. "Tough Love".

01. Static Me – Static Me
Μετά από ώριμη σκέψη δύο δευτερολέπτων μού έσκασε σαν συμπαντική αλήθεια η διαπίστωση ότι ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2013 είναι το ντεμπούτο των Static Me. Η πλάκα είναι πως όλο τον καιρό που άκουγα το άλμπουμ και μέχρι τη στιγμή που έκατσα να φτιάξω τη λίστα δε μου είχε περάσει καν απ᾽το μυαλό ότι μπορεί να είναι ΤΟ άλμπουμ.  Αυτό για μένα σημαίνει ότι οι Static Me βρήκαν κατευθείαν μια πολύ ξεχωριστή θέση στην ψυχούλα μου και ότι συναισθηματικά με απορρόφησαν με ιδιαίτερο τρόπο. Φουλ ρομαντισμός δηλαδή, που κάνει την κριτική και τις συγκρίσεις τελείως περιττές.

_____________________________________________________________________

Top 10 ΞΕΝΑ (φάση όχι πανκ, ούτε χάρκορ, ίσως μερικά λίγο, ok):

 clopyright: THE MUSIC YOU LOVE (http://disgustingmusic.tumblr.com/)

10. Bölzer – Aura
Προσθήκη τελευταίας στιγμής. Τρίποντο στο ενενήντα (ο "ξέρω από σπορ"). Μέσα στα είκοσι λεπτά αυτού του EP οι Ελβετοί σατανάδες κερνάνε black/death οχετό με απόκοσμα riffs και τελετουργική ατμόσφαιρα που ζέχνει ανίερο λιβάνι. Νοικιάζουμε γκαρσονιέρα στην Κυψέλη και τη γεμίζουμε κεριά, ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για το full length.

09. Daylight – Jar
Αυτό τα έσπασε άσχημα! Παρότι αρκετά παλιά μπάντα, οι Daylight μού ήταν άγνωστοι. Το βαρβάτο και ηλεκτρικό indie rock τους, που το λέω και grunge άμα γουστάρω, θυμίζει αρκετά Foo Fighters και είναι πιασάρικο μέχρι αηδίας. Το να παίζεις έτσι και να μην ακούγεσαι τελείως σκατίφλωρας θέλει μαγκιά μεγατόνων, και οι Daylight την έχουν.

08. Pharmakon - Abandon
Δεν είμαι φανμπόης της Sacred Bones, τα πιο πολλά τα βαριέμαι. Αλλά μ´αυτό το άλμπουμ για μένα έκανε την προίκα της. Η Pharmakon μάς τρίβει στη μάπα εντελώς απροειδοποίητα τα ηχητικά ντοκουμέντα μιας πορείας μέσα από ένα μονοπάτι σπαρμένο με ξυράφια και σπασμένα γυαλιά και τελικό προορισμό ένα εφιαλτικό Τίποτα. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον. Ο Γιώργος μάλλον ξέρει καλύτερα.

07. Pretty Mouth – Fears
Αυτό θα μπορούσε να μπει και στα χάρκορζ, αλλά είναι τόσο πολύπλοκος και τεχνικός δίσκος, ώστε χάνει αρκετό απ᾽το πάνκικο attitude. Οι Καναδοί (τυχαίοδενομίζω) Pretty Mouth είναι τόσο Deadguy όσο και Oxbow. Όσα κοινά έχουν με τους Jesus Lizard, άλλα τόσα έχουν με τους Burnt By The Sun. Ψήνονται να τα σπάνε με μεταλιές, αλλά έχουν και μια ιδιαίτερη ροπή στο noisecore κοψοφλεβισμό. Η ατμόσφαιρες προκαλούν συχνά φόβο και αναγούλα, οπότε για μένα το "Fears" καταφέρνει διπλό χτύπημα: να είναι συναισθηματικά βαρύ κι ασήκωτο και ταυτόχρονα ένα απ' τα πιο εντυπωσιακά, από άποψη τεχνικής, άλμπουμ που άκουσα φέτος.

06. Melt-Banana – Fetch
Απλά το καινούριο Melt-Banana.

05. Toxic Holocaust – Chemistry Of Consciousness
Ο Joel Grind είναι ένας απ' τους μεγαλύτερους παιχταράδες στην υπηρεσία του Σατανά. Ο τὐπος απλά δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να γράφει άκρως εθιστικό black-thrash με τίγκα πάνκικη νοοτροπία. Το "Chemistry…" είναι ακόμα μία δισκάρα του. Στην υγειά μας.

04. Humanfly – Awesome Science
Πάω με φίλο σε πολυκατάστημα με ηλεκτρονικά και πάμε στα σιντί και μου λέει "α, έχουν Humanfly, με πρώην μέλη Canvas", κάτι που αγνοούσα παντελώς, παρόλο που μ' αρέσουν πολύ οι Canvas. Το παίρνω και το βάζω να παίξει σ' αυτά τα κολοκύθια που διαβάζουν το barcode και ακούω κάτι Pink Floyd-ιές με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel. Του λέω ότι λέει μαλακίες και αποκλείεται κλπ. Το ακούει και μου λέει στάνταρ έχουν καταχωρήσει λάθος το barcode. Τον πιστεύω και το αγοράζω στα τυφλά και το ακούω σπίτι και είναι όντως Pink Floyd-ιά με φωνητικά συνδυασμό Ozzy και Peter Gabriel και καμία σχέση δεν έχει με Canvas. Τον καταριέμαι, μα συνέχιζω να το ακούω για μέρες, μπας και βγάλει τα λεφτά του. Και το γαμήδι τα 'βγαλε και με το παραπάνω.

03. A Day To Remember – Common Courtesy
Η τρίτη θέση πάει στους Backstreet Boys του πανκ ροκ, τις Spice Girls του metalcore, στη μπάντα που θα έμπαινε στο soundtrack του American Pie αν δεν έπαιζε τόσο φλώρικα, τους τύπους που δίνουν νέο νόημα στον όρο pop punk. A Day To Remember! Η "πιο σκληρή pop punk του κόσμου" όπως τούς αποκαλούν. Λοιπόν, αυτή η μουσική είναι αποκλειστικά και μόνο για παιδάκια κάτω των δεκατριών, αλλά είναι τόσο γαμημένα καλή, που απωθώ τη ντροπή που θα έπρεπε να νιώθω. Διασκεδάζω, πώς το λένε; Οι A Day To Remember είναι ιδιοφυίες, είναι οι Μπετόβενς της τσιχλόφουσκας. Δεν τολμάω να προτείνω αυτό το δίσκο, μιας και το έχω σίγουρο, ότι οι περισσότεροι θα κάνετε εμετό από τ' αυτιά στα πρώτα δευτερόλεπτα.

02. Beaten To Death – Dødsfest!
Έχω δει ένα κάρο μαλακίες σε λίστες που εκθειάζονται ως "πρωτοπορίες" και "the next big thing". Π.χ. το δεύτερο Kvelertak, άλμπουμ στο οποίο η μπάντα έχει ήδη ξεφουσκώσει, αποκορύφωμα είναι βέβαια οι καρκίνοι Deafheaven, το πιο αηδιαστικό φετινό hype. Κανείς δε φαίνεται να ασχολήθηκε λίγο παραπάνω με το ζήτημα, μπας και βρει κάτι όντως καινοτόμο. Εδώ σας έχω όμως. Οι Beaten To Death, όπως και οι Kvelertak, και οι Haust, ακόμα και οι Man The Machete, είναι το απαύγασμα της γενικότερης καλοήθους καθυστέρησης που δέρνει τη Νορβηγία εδώ και κάποιο καιρό. Δύσκολα μπορώ να φανταστώ ένα δίσκο σα το "Dødsfest!" να βγαίνει από άλλη χώρα. Το τί παίζουν οι Beaten To Death είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί, κι εκεί φαίνεται το ότι οι τύποι ηχούν όντως διαφορετικοί απ' ότι έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Η βάση τους είναι σίγουρα το grindcore, ο τρόπος με τον οποίο παίζονται οι κιθάρες όμως κάνει τη διαφορά. Όπως είπα, δεν ξέρω πώς να το προσδιορίσω. Surf; Funk; Διασκευές Goreguts από Αρκουδάκια της Αγάπης; Δεν ξέρω τι σκατά είναι ειλικρινά. Ίσως η πιο πετυχημένη περιγραφή να είναι ενός τύπου που το έθαψε στο site του: ξεκούρδιστες μελωδίες γύρω από φωτιά σε κατασκήνωση. Ίσως και όχι. Να σημειωθεί ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε live. Θα μπορούσα να γράψω σελίδες γι᾽αυτό το άλμπουμ χωρίς να καταφέρω να αποδώσω το πουταναριό που γίνεται κατά τη διάρκειά του, οπότε ο μόνος τρόπος είναι να τσεκάρετε asap.

01. Magic Circle – Magic Circle
Το μέταλ το 'χω περιορίσει σε μεγάλο βαθμό και το βλέπω κι από τη λίστα μου φέτος, στην οποία μόνο ψείγματα μέταλ, ρινίσματα θα έλεγε κανείς, κατάφεραν να έχουν μία θέση. Παρόλαυτα πιστεύω ότι εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μου ο metal warrior, που στο σχολείο άκουγε power/epic metal συλλογές από αντιγραμμένες κασέτες, ξενυχτούσε για να δει Χάκο και πίστευε ότι οι Nevermore είναι η καλύτερη μπάντα έβερ. Ωραία χρόνια (not)… Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το ότι το ντεμπούτο των Magic Circle με κατέστρεψε τόσο πολύ. Σίγουρα πάντως έπαιξαν ρόλο και τα φωνητικά του χαρντκορά Brendan Radigan, που είναι τα καλύτερα φωνητικά έβερ [/metal warrior].

Βαγγέλης Ε.

Στρατιά του Φίστουλα τέλος! Τώρα μιλάνε οι μούτσοι του Κάπταιν Ίγκλο (Τοπ 7"/ tapes του '13)

Top 10 ΕΦΤΑΡΙΑ:  

Κάποια απ' τα εφτάιντσα που ξεχωρίσαμε φέτος αναφέρθηκαν σε προηγούμενο ποστ, για όσα δεν αναφέρθηκαν λέμε δύο επεξηγηματικά λογάκια.

10. Violent Future – Violent Future

09. Nuclear Spring – Nuclear Spring

08. Gag – 40 Oz. Rule '90

07. Black Gust – Psychedelic Maelstrom 

Γκαρατζοειδές hardcore από Κροατία. Κωλοπαιδαράδικο attitude και ροκάδικη διάθεση που σε κερδίζουν στη στιγμή.
http://blackgust.bandcamp.com/
06. Written Off – Written Off

05. Overpower – Overpower 
Μέχρι στιγμής σ' αυτό εδώ το άρθρο αναφέρθηκαν τέσσερις κυκλοφορίες της γερμανικής Hardware Records (Sickoids, Burial, Blank Pages, Nuclear Spring). Αυτή είναι η πέμπτη. Κολασμένο hardcore από Λειψία. Δεν έχουν τέλος οι μπαντάρες από Ντόιτσλαντ.
http://hardwarerecords.bandcamp.com/album/overpower-s-t-7

04. Sonic Abuse – Sonic Abuse

03. White Lung – Songs Of The South
Οι White Lung είναι υπερμπάντα και το φετινό τους εφτάρι περιέχει δύο απ' τα ωραιότερα φετινά κομμάτια.
http://whitelung.bandcamp.com/

02. Red Dons – Notes On The Underground
Κλασσικός γκαζμάς, μόλις φέτος πήρα πρέφα τη φάση των Red Dons και άρχισα να ακούω βουλιμικά τους δίσκους τους. Το "Notes On The Underground" βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με το περσινό αριστούργημα "Ausländer".
http://reddons.bandcamp.com/album/notes-on-the-underground

01. Angel Du$t – Xtra Raw

____________________________________________________________________

Top 5 ΚΑΣΕΤΕΣ:

05. Stone Dagger – Demo
O Brendan Radigan (Rival Mob, Magic Circle) τώρα και σε heavy metal μπάντα. Με βλέπω να το γυρνάω σιγά-σιγά...
http://www.youtube.com/watch?v=Kzx6Qkb-gaY

04. Hellgasm – Infernal Raids
Οι Αμερικανοί Hellgasm μάλλον έχουν κάψει φλάτζες με καμμένες γιαπωνεζίλες. Αυτό το τερατούργημα δεν εξηγείται αλλιώς. Άψογο.
http://hellgasm.bandcamp.com/

03. Lifewreck – Demo
Αυτό θα μπορούσε να μπει και στις ελληνικές κυκλοφορίες, άλλα κυριάρχησε το καλτιλίκι του format. Αλαλάζον fastcore/powerviolence από Αθήνα. Τρεχάτε να το πάρετε.
http://lifewreck.bandcamp.com/

02. Jungbluth – Jungbluth
Η πρώτη δόση του φετινού μπαμ που έκαναν οι Jungbluth είναι σε μορφή κασέτας.
http://jungbluth.bandcamp.com/album/s-t-tape

01. Marais – Demo
Καθηλωτικό και κινηματογραφικό screamo από Γερμανία. Ό,τι και να βγάλουν μετά θα γαμήσει στεγνά.
http://marais.bandcamp.com/album/marais

Βαγγέλης Ε.

CRUSADES (Can) - Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It (2013)

Σας έλειψε λίγο καινούριο δρακουλιάρικο πανκ ροκ; Ο ήχος της occult χαζοχαρουμενιάς μήπως; Ένα υποτιθέμενο σάουντρακ του "Twilight", αν το τελευταίο ήταν καλή ταινία και είχε γυριστεί σε καταλήψεις; Ένας πιθανός νέος δίσκος των The Ghost, αν οι τελευταίοι σκάμπαζαν από πανκ και δεν ήταν τόσο σκατά μπάντα; Αν ναι, τότε συμπάσχουμε, αφού και ο δικός μου οργανισμός ζητούσε εδώ και καιρό κάτι καινούριο από τους Crusades. Και να που οι Καναδοί αισθηματίες επιστρέφουν εφέτο με το δεύτερο full length τους, φέρον το διακριτικό και μεγαλιώδη τίτλο "Perhaps You Deliver This Judgement With Greater Fear Than I Receive It".

Όσοι δεν έριξαν λόγω αμηχανίας χι στο "The Sun Is Down And The Night Is Riding In" πριν δύο χρόνια, και αντιθέτως τα έσπασαν με το αλλοπρόσαλο στυλ του, είναι σίγουρο ότι θα λατρέψουν και τούτο δω. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρα "love or hate". Πολύ love όμως. Ακόμα περισσότερο σε σχέση με το ντεμπούτο, που είχε κάποια ψείγματα αγριάδας. Τόσο που κάποιος που δεν ξέρει ποιοί είναι οι Crusades και για τι πράματα τραγουδάνε, άνετα θα μπορούσε, ακούγοντας συγκεκριμένα σημεία, να πιστέψει ότι μόλις ανακάλυψε τους συνεχιστές της love metal "παράδοσης" (αυτής των HIM). Μην μπερδεύεστε όμως, ο δίσκος εννοείται πώς έχει τις τσίτες του και την επικούρα του, όπως το εναρκτήριο "The Torchbearer", το κιθαριστικό πουταναριό στο "The Incantations" και το ΈΠΟΣ "The Expulsion" (η Iron-Maiden-ιά που εισβάλλει στο 2:05 κάνει την καρδιά μου να κλαίει). Απλά σα σύνολο όλο το άλμπουμ κυλάει σε ένα ίβολ χίπικο κλίμα του τύπου "είμαστε όλοι αδερφάκια και μπαμπάκας μας ο Σατανάς", μια ατμόσφαιρα που χαρίζει ηρεμία και εσωτερική γαλήνη. Το γάμησα, ε;

Οι φωνές είναι σε ακόμα πιο ψηλό επίπεδο, πιο ώριμες, πιο σίγουρες, πιο κρυστάλλινες, πιο τέρμα γλυκούλικες και τα ρεφραίν κολληματικά μέχρι αηδίας. Επίσης, επαναλαμβάνεται σε διαφορετικά σημεία του δίσκου η φράση "the shadow of ideas", για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, οπότε έχουμε έναν επιπλέον πόντο για το μυστήριο της υπόθεσης.

Δισκάρα του ελέους.

http://crusades666.bandcamp.com/

Βαγγέλης Ε.

GABRIEL SALOMAN (Can) – Soldier's Requiem (2013)

Οι Pete Swanson και Gabriel Saloman όπως και πριν, έτσι και μετά το πέρας των Yellow Swans συνεχίζουν να πολεμούν τις προσωπικές ανησυχίες τους προσεκτικά και με ακρίβεια. Από το ατελείωτο βιογραφικό τους επιλεκτικά άκουγα κάποιες δουλείες, ενώ συγκρίνοντάς τες με την σύγχρονη πορεία τους χαίρομαι που βλέπω πως κανένας από τους δύο δεν καπηλεύτηκε όσες δυνατότητες άφησε η εκτεθειμένη πλέον κληρονομιά των Yellow Swans. Ο Saloman συνεχίζει να παίζει μόνος του ή με τους Diadem και τους Chambers και η λατρευτή για την συνεισφορά της στον πειραματικό σύγχρονο ήχο, Miasmah, τον τσίμπησε για την νέα του δουλειά η οποία χωρά σε μία πιο ελλειπτική εκδοχή της καθημερινότητας, μαγνητίζοντας τις μοναχικές διαδρομές που ακολουθεί η σκέψη.

Από την εισαγωγή του δίσκου, αν έχεις την άνεση να αφεθείς στον δημιουργό θα νιώσεις ότι πρόκειται για μία πολύ εσωτερική και βαθιά διαδρομή που ο εκλεπτυσμός της έκφρασης και του ήχου, όσο και αν φορτίζει, δεν γρατζουνάει. Το ατμοσφαιρικό minimal, νεοκλασικό μοτίβο της εισαγωγής είναι επαρκέστατο για να λειτουργήσει σαν προοίμιο. Οι μελωδίες βρίσκουν το χώρο τους φυσικά και με απλότητα, το πιάνο σκάβει τη θέση που θα γεμίσουν τα βιολιά ή η κιθάρα ή τα πλήκτρα και το φάσμα του "Soldier’s Requiem" διαγράφεται από τους ψυχρούς ήχους-χρώματα του Saloman, ενώ παλινδρομώ σε ένα εκκρεμές μινιμαλισμού με άκρα τον Ryuichi Sakamoto και τον Ben Frost.

Φόβος, στασιμότητα, κίνδυνος, τυχαίο, τέλος. Οι μελωδίες κορυφώνονται (χάνονται) μέσα σε βόμβους που όλο και απλώνονται καλύπτοντας με μία συχνότητα όλο και περισσότερο χώρο. Η δυσοίωνη δομή και το βάθος των συνθέσεων είναι εφάμιλλο αυτού των Godspeed You! Black Emperor, μα φυσικά όχι τόσο πομπώδες. Οι μελωδικές θεματικές διαδέχονται η μία την άλλη και κορυφώνονται πάνω στο άγχος, σε αλληγορίες αβέβαιων διαβάσεων προς την ελευθερία. Αφού ο βόμβος αποδομηθεί στον θόρυβο, το πιάνο θα επιστρέψει με μία αργή, απόμακρη, ελαφρά δυσαρμονική μελωδία η οποία θα καταλήξει ξανά μόνη, οδός και οδηγός.

Ο δίσκος μπορεί να μοιάσει σαν μία επίκληση στον πάγο, ή σαν ένας χαιρετισμός στην αντανάκλαση ενός φωτός σε ένα κρύο και ακριβό καθρέφτη. Όποιοι αναζητούν την παρηγοριά στην διάθεση των gy!be στα sample βροχής ή φωτιάς ή χαρτιού που τσαλακώνεται, με τις εξάρσεις που δεν θέλουν για βοήθεια τα αυξημένα ντεσιμπέλ αλλά μία κατηφόρα που στερείται τη βαρύτητα και την ορμή μπορούν να ξεκουραστούν για λίγο εδώ.

http://www.miasmah.com/recordings/gabriel_saloman.html
http://gabrielsaloman.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.

THE HUNT (US) - The Hunt Begins (2013)

Λοιπόν, με έπιασε ένας παροξυσμός με αυτό το δίσκο, όχι από αυτούς τους παροξυσμούς που φωνάζεις μαλακίες και υπερβολές τύπου "καλύτερη μπάντα έβορ" και άλλα τέτοια χαριτωμένα, αλλά ένας παροξυσμός γεννημένος από την ανάμειξη νοσταλγικής εφηβικής μανίας και γεροντοπαλικαριάς. Αυτή η μαγική στιγμή που τα αν της εμπειρίας μπλέκονται με τη φαντασία, που νιώθεις σαν ο ήχος να είναι μία συνάντηση με ένα παλιόφιλο και η επαφή μαζί του σου επιτρέπει να ζήσεις λίγες στιγμές τόσο φρέσκιες και τόσο πλήρεις, αντιλαμβανόμενος την προσφορά τους a priori και στο έπακρο, χωρίς να σπαταλάς ενέργεια αναζητώντας κρυφά νοήματα.

Και να πεις ότι το έζησα το post punk ως σύγχρονός του; Ούτε καν, οπότε μάλλον γι' αυτό την πάτησα τόσο. Η φρεσκάδα που έχει ο δίσκος είναι τόσο παντού που καταντά πεισματάρα συνθετική προϋπόθεση. Κάθε κομμάτι μαγικά εφάπτεται μιας επιρροής τους, τοποθετώντας με σε ένα χωροχρονικό παράδοξο. Σαν ο ήχος να έκανε τον εγκέφαλό ένα μεγάλο φίλτρο και την πραγματικότητα ένα παραπέτασμα που τα μάτια ζωντανεύουν. Με βλέπω σε χρόνους και μέρη που δεν έχω πατήσει το πόδι μου, φοράω ρούχα που δεν θα φορούσα ποτέ, και υπό την επίβλεψη μιας λονδρέζικης μουντάδας βολτάρω μέχρι να έρθει η ώρα που απαιτεί την παρουσία μου σε συγκεκριμένο προορισμό.

Ο ήχος τους συμμαζεύει την αφρόκρεμα του post punk. Αντικαθιστούν το έντεχνο των New Model Army με positive punk και από εκεί και πέρα διαλέγουν πως θα μπουκώσουν το κάθε κομμάτι τινάζοντας τα χέρια τους στις δισκοθήκες τους διαλέγοντας και ταιριάζοντας. Μπάσα Fields Of the Nephilim και Misfits ενέργεια, Joy Division-ική εισαγωγή σε Interpol-ικά περάσματα, Editors φωνητικά σε The Sound πλάτες, The Cure κιθαριές σε The Fall περιτύλιγμα, αυτό το "Trainwreck" μονίμως μου φέρνει τους Terrible Feelings στο μυαλό και δε συμμαζεύεται.

Ο δίσκος παραμυθιάζει με την ενέργειά του και τους up-tempo ρυθμούς του, παροτρύνει να εξοντώσεις την ένταση χορεύοντας, να πιστεύεις ότι έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι νέο, ενώ ακόμα και μετά από τη δέκατη ακρόαση με ταξιδεύει με την ίδια ένταση, καραδοκώντας εκείνες τις στιγμές που τρυπά τα σύννεφα ο ήλιος για να αναδειχθεί όσο περισσότερο. Γαμημένα πετυχημένη δουλειά. Ξανά και ξανά μπράβο στη Sacred Bones.

Υ.Γ. Τσεκάρετε και το link της μπάντας στη Sacred Bones για να μάθετε και μία δύο δημοσιογραφικές πληροφορίες παραπάνω.

http://www.sacredbonesrecords.com/

Γιώργος Κ.

FULL OF HELL (US) - Rudiments Of Mutilation (2013)

Αν οι Full Of Hell στο προπέρσινο ντεμπούτο τους, "Roots Of Earth Are Consuming My Home", είχαν κάποια ελάχιστα υπολείμματα της ανθρώπινης φύσης τους, στο "Rudiments Of Mutilation" δεν έχουν απολύτως τίποτα ζωντανό, παρά μια ολοκληρωτική γαμημένη νέκρα, η οποία γίνεται αισθητή από την αρχή του δίσκου, με την εισαγωγή "Dichotomy" που μας βάζει στο αποτρόπαιο κλίμα με noise βασανιστήριο, πηγαδίσια ουρλιαχτά και τύμπανα που βαράνε στο πουθενά. H hardcore σκατοψυχιά που ανοίγει το "Vessel Deserted", πάει να ζεστάνει λίγο τα αίματα, αλλά την κρίσιμη στιγμή διακόπτεται από πεθαμανατζίδικο sludge με ανατριχιαστικά διπλά φωνητικά. Και εκεί πάνω στο τσακίρ πένθος, χώνεται μαχαίρι στην καρδιά ένα παγωμένο grind-άρισμα. Το κομμάτι πιστεύω ότι είναι και το καλύτερο του δίσκου, μιας και στα δύο και κάτι λεπτά του συνοψίζει το εφιαλτικό σκωτσέζικο ντους, στο οποίο μας υποβάλλουν οι Full Of Hell με το φετινό τους εξάμβλωμα.

Το "Rudiments Of Mutilation" μοιάζει μετά το "Vessel Deserted" να χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο φτάνει μέχρι και το "Indigence And Guilt" και γονατίζει το δέκτη με φορτωμένο σκατίλα hardcore και μακάβριο grind. Στο δεύτερο μέρος, από το "Embrace" μέχρι το τέλος, οι Full Of Hell ψέλνουν doom/sludge επικήδειους, μουρμουρίζουν διάφορα ακατάληπτα και τσοντάρουν απωθητικούς θορύβους κατά βούληση, δημιουργώντας το soundtrack των παραμορφωμένων νεογέννητων, των αποστεωμένων παιδιών και των σωρών από πτώματα που κοσμούν το εξώφυλλο του δίσκου. Το δέσιμο των δύο τάσεων των Full Of Hell αποδεικνύεται τέλεια οδυνηρό και προκαλεί άγχος και άβολα συναισθήματα, όποτε μιλάμε για δίσκο που δεν είναι για όλους, ούτε για όλες τις ώρες και ακούγεται μόνο όταν είσαι "σε φάση τέτοια". Γενικά δε σας το εύχομαι να βρεθείτε "σε φάση τέτοια", αλλά αν τυχόν, να ξέρετε ότι το "Rudiments Of Mutilation" βρίσκεται εκεί έξω για να σας γαμήσει ακόμα χειρότερα.

http://a389recordings.bandcamp.com/album/a389-127-full-of-hell-rudiments-of-mutilation-12-cd
http://fullofhell.bandcamp.com/ (αμιγώς noise κυκλοφορίες των Full Of Hell)

Βαγγέλης Ε.

WORMLUST (Ice) - The Feral Wisdom (2013)

Η ανήλικη περίοδος του H.V Lyngdal καταναλώθηκε στα δύο demos των Wolfheart. Η αλλαγή του ονόματος σήμανε την αποκορύφωση της (χρονικά σύγκαιρης) πνευματικής του επαγρύπνησης και την συνειδητοποίηση της ανάγκης αλλαγής της κατεύθυνσης του εγχειρήματός του. Από το λύκο στο σκουλήκι, από την επιφάνεια στο υπέδαφος. Η αλλαγή του φαίνεται να θεσπίζεται από κατώτερες ανάγκες. Να τον μετατοπίζει από την ελευθερία και το κυνήγι στη λάσπη και την υγρασία. Η ταπείνωση όμως φάνηκε σωστή για τη φύση του μιας και η σύγχρονη αναμόχλευση των πρώτων παθών του H.V Lyngdal εκμαιεύεται αποτελεσματικότερα.

Τα σκουλήκια που επαναστατούσαν υποδόρια έβρισκαν την έξοδο που αναζητούσαν στα πρώτα demos του και split. Εμμένοντας στην ταπεινότερη φύση που επέλεξε, πασχίζει να τη χρησιμοποιήσει για να σκίσει τη σάρκα, ίσως παραβιάζοντάς τη, και ταξιδεύοντας πάνω από τα πνευματικά σπήλαια που εξερευνούσε πρώτιστα εντοπίζει τη διαφορά της δεδομένης πραγματικότητας από τον προσαρμοσμένο εφιάλτη. Ο πάγος και η μοναξιά απαθανατίζονται, ενώ με προσοχή, αποκόπτονται και μετριούνται συνεχώς δίνοντας στη μουσική τον παλμό της.

Στις δουλειές του πριν το "The Feral Wisdom" η πορεία του εναλλασσόταν μεταξύ των διαστάσεων του τραχύ, οξύ ήχου που ακονίστηκε σε εδαφικές στρώσεις μπλε πάγου και της περικλείουσας ησυχίας που στήριζε. Πλέον οι δύο διαστάσεις ενώνονται και ως τα συστατικά ιδεώδη περιελίσσονται της ύπαρξης των Wormlust. Η διπλή φωνή του H.V Lyngdal βαθιά κάτω από τη Γη συγχωνεύει όλες της πηγές που ζωοποιούν το δίσκο του. Προσπαθεί να μιμηθεί την κίνηση του φιδιού, τα σπειροειδή του riffs καταλήγουν στο τέλος του και συνεχίζουν αναζητώντας, σκάβοντας μέσα του όλο και βαθύτερα, οι κραυγές του δονούν το χώμα. Τα τέσσερα τραγούδια- συστατικά του δίσκου δηλώνουν την ώριμη παρουσία του, και πλέον αυτή η παρουσία είναι έκδηλη μπρος στις ανάγκες της. Τα drums μοιράζονται το βάρος και την ευθύνη, δίνουν το ρυθμό πίσω από την μανία ή την περισυλλογή και τινάζουν τη ραχοκοκαλιά του δίσκου εκστατικά.

Η θεμελιώδης φιλοσοφία του H.V Lyngdal έχτιζε το εκμαγείο που μέσα του χύθηκε ο πάγος του κέρδους, το άρωμα της ευσπλαχνίας, η φωτιά της θέλησης και η λεπίδα του νου. Το "The Feral Wisdom" είναι άγριο, δύσκολο. Καλύπτει και καλύπτεται από το έσχατο σκοτάδι, τυλίγεται με φτερά και καιροφυλακτεί το θάνατο υπόγεια, διότι κάτω από τη Γη αποβάλλεται ευκολότερα ο φόβος του, και δεμένος με τη μορφή που θρέφεται από αυτόν δε σταματά την πορεία του.

http://wrmlst.bandcamp.com/

Γιώργος Κ.

CORRECTIONS HOUSE (US) - Last City Zero (2013)

Scott Kelly (Neurosis, Tribes of Neurot, Blood & Time, Shrinebuilder, solo δουλειές, συμμετοχές Mastodon, Amenra). Mike Williams (Eyehategod, Arson Anthem, Drip, Outlaw Order, συλλογή ποιημάτων, πρόζων). Sanford Parker (Buried At Sea, Minsk, Twilight, Circle Of Animals). Bruce Lamont (Bloodiest, Circle Of Animals, Yakuza). Κάνανε μπάντα. Να γράψω κι άλλα; Καλή τη θελήσει, και προς αποφυγή εμπαιγμών για την ποιότητα της δουλειάς μου από τα λοιπά ενεργά μέλη του φοβερού αυτού blog θα  γράψω. Έτσι, γιατί θα λένε ότι παίρνω τα πιο εύκολα reviews. Ζηλεύουν.

Στα τεχνοκρατικά. Περιγραφικά και τεχνικά λοιπόν το supergroup λειτουργεί αξιοζήλευτα και στο "Last City Zero" η πρωτοκαθεδρία αλλάζει χέρια σε κάθε κομμάτι και κινείται μονίμως και αδιαλείπτως στο εμβαδόν που δημιουργεί το τετράπλευρο των Corrections House. Δεν ακούς ή ξεχωρίζεις αυτόνομη τη σήμα κατατεθέν μαγκιά του κάθε μέλους. Και αυτό το συνειδητοποίησα σε επόμενες ακροάσεις, φαντάζομαι επειδή η πρωτοστατούσα φύση του δίσκου για το κάθε μέλος αντιμετωπίστηκε με ενάργεια και εμπειρία. Το ειδικό βάρος του κάθε κομματιού αλλάζει και πάντα συνυπολογίζεται. Πότε ένα κομμάτι δεν είναι το κομμάτι ενός από τους τέσσερις. Τα riffs ρινόκεροι του Scott Kelly, η βαριά του φωνή, το σκύλιασμα και οι βαριόμοιροι στίχοι του Williams, η ατμόσφαιρα ή ο θόρυβος του Lamont και η γνώση του Parker έχτισαν τα θεμέλια και η συνειδητοποιημένη προσέγγιση του κάθε μέλους στην θεματική του δίσκου, και εν συνεχεία στο εκάστοτε κομμάτι, το μετέτρεψαν σε γερό οικοδόμημα.

Στα πιο προσωπικά. Θέλω να μιλάω για φοβερή επιτυχία όταν αναφέρομαι στους Corrections House. Όχι, μάγκες, αλήθεια. Ήταν τόσο ταιριαστή αυτή η σύμπραξη, λειτούργησε τόσο αβίαστα που το αποτέλεσμα δικαιώθηκε. Κρίνοντας εξ αυτού, η Orwell-ική θεματική, η υποταγή ως δεδομένο, η ανάγκη για όνειρα, για φυγή και αντίσταση φαίνεται κατάστικτη στο πετσί τους. Από όποια πλευρά και αν ξεκινήσει το κάθε τραγούδι, από ένα ατμοσφαιρικό χαλί, ένα riff, τσιρίδες, σαξόφωνα ή απαγγελία, από όπου συνεχίσει, όπου καταλήξει, η συνεκτικότητα που καθορίστηκε αμίλητα θα το σημαδέψει σαν ένα Corrections House κομμάτι. Η μόνιμη απειλή που θέλησαν να φωτογραφίσουν στο "Last City Zero", η κοινωνική καταπίεση, η μελλοντική περαιτέρω σύνθλιψη του Εγώ και του βιοποριστικού τρέχουν σε noise, post-metal, sludge, industrial μονοπάτια και το φανταστικό κυνήγι ερμηνεύεται από τα κομμάτια του δίσκου.

Είτε χρειάζεται ατμόσφαιρα, είτε έκρηξη, ο δίσκος προσφέρει κάθε διέξοδο. Η χρήση μέρους της ποιητικής συλλογής του Williams εκδιδομένη περί το 2005 με τίτλο "Cancer As a Social Activity: Affirmations of World's End" (link με το βιβλίο στο Amazon που μπορείτε να δείτε μερικές από τις πρόζες του) είναι ταιριαστή και από όσα διάβασα και άκουσα δείχνει να πατά πάνω της μεγάλο μέρος της δουλειάς. Τέλος, η κυκλοφορία αυτή με χαροποιεί περαιτέρω γιατί επεκτείνει τον κατάλογο της Neurot Recordings δίνοντας πάτημα και ελπίζω έναυσμα για νέους δρόμους και μπάντες που μπορεί να ενσωματώσει στο δυναμικό της.

http://correctionshouse.bandcamp.com/
http://www.facebook.com/CorrectionsHouse
http://www.neurotrecordings.com/

Γιώργος Κ.

DESPITE EVERYTHING (Gre) - The Dawn Chorus (2013)

Δεν έχει τέλος η φετινή βροχή από τις δισκάρες που ξερνάει το ελληνικό underground, κάτι που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου, ότι όσο χειρότερες γίνονται οι κοινωνικές συνθήκες στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο και ποιοτικότερο χάρντκορ/πανκ κυκλοφορεί. Έχω μια παρόμοια θεωρία για τα μαγαζιά με frozen yoghurt, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Πίσω στη μουσική, δε λέω, και παλιά είχαμε την ελληνόφωνη πανκομέταλ φάση, παρόλαυτα αυτά η σκηνή τα τελευταία χρόνια είναι σαφώς πιο διαβασμένη, και δε μασάει να ψαχτεί και να παίξει μπάλα με καμιά ντουζίνα διαφορετικά μουσικά τόπια, τα οποία στο παρελθόν είχαν τόση σχέση με την Ελλάδα, όση και το φυστικοβούτυρο με τις διαφορικές εξισώσεις.

Κάποιος που παρακολουθεί το όλο πανηγύρι, δε γίνεται να μην πέσει κάποια στιγμή πάνω στους Despite Everything, την punk rock μπάντα που ξεχώρισε ήδη από το πρώτο της εφτάρι το 2009 και από τότε δε σταμάτησε να είναι άψογη. Ενδεικτικό της σοβαρότητας αυτού του γκρουπ είναι το γεγονός ότι έδωσαν συναυλίες σε Αμερική δύο φορές, άσε δε το split με τους απίστευτους Καναδούς Unfun, που από μόνο του θα έπρεπε να αποτελεί επιπλέον πιστοποιητικό γαματοσύνης. Κάπως έτσι φτάνουμε στη χρονιά του φιδιού, όπου οι Despite Everything κυκλοφορούν το πρώτο τους full length με 13 νέα κομμάτια. Η μπάντα στο "Dawn Chorus" συνεχίζει να τελειόποιει το γλυκόπικρο punk rock ήχο της με επιπλέον post hardcore πινελιές και παραγωγή που σκίζει. Στο σύνολο ο δίσκος είναι συνθετικά λιγότερο σκληρός σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του γκρουπ, και ίσως περισσότερο συναισθηματικός και τεχνικός. Έχοντας πει αυτό, μπορώ να αφήσω τις μετριοπαθείς δηλώσεις και να προχωρήσω στο εξής: οι Despite Everything είναι οι Έλληνες Hot Water Music. Τη συγκεκριμένη δήλωση δεν είναι ανάγκη να την πάρετε τοις μετρητοίς, μιας και προσωπικά έχω μια τάση να φαντάζομαι Hot Water Music παντού. Το σίγουρο όμως είναι, ότι το "The Dawn Chorus" είναι δίσκος που θες να τον ακούς πάντα ολόκληρο και που, χάρη στο συνδυασμό τεχνικούρας και γλυκύτητας, σε έχει σούζα καθ' όλη τη διάρκειά του, κάτι που αποτελεί καθαρά Hot Water Music-άδικο χαρακτηριστικό. Κι αυτές τις επιρροές Propagandhi που λένε όλοι, 'ντάξει τις ακούω, παρόλαυτα ο κράχτης δε βρίσκεται εκεί. Στο σύνολο είναι το κλου. Μέχρι και ποστροκιές θα πετύχετε εδώ μέσα λέμε.

Τέλος, τα φωνητικά είναι φανταστικά και τρομερά δουλεμένα, και η βραχνάδα τους ερωτεύσιμη. Μου λείπει παρόλαυτά μια δεύτερη φωνή με άλλη χροιά για να κουμπώσει με την πρώτη και να δέσει τελείως το γλυκό. Αυτή είναι και η μοναδική μου ένσταση. Στ' αρχίδια σας είπατε; Σύμφωνοι. Τραβάτε τώρα και λιώστε το δίσκο όπως είστε.

http://despiteeverything.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.

LIFEWRECK (Gre) - Demo CS (2013)

Οι Lifewreck έγραψαν demo 12 λεπτών. Εγώ review 12 λέξεων. Καλό είναι.

Μέχρι να γράψω αυτή τη μαλακία η κασέτα έχει ήδη φτάσει στο τέταρτο κομμάτι, το "Curse", που με ωθεί σε ακρότητες. Χτυπάω το χέρι στο γραφείο με σοκαριστική μανία (ακρότητα νούμερο 1), ενώ οι Lifewreck χαζογελάνε με τα μπλιμπλίκια που ανοίγουν το αμέσως επόμενο κομμάτι. Τα παιδιά σίγουρα είναι βλαμμένα. Παρ' όλα αυτά το χουλιγκανιασμένο πεκινουά που τραγουδάει χτυπάει κέντρο στα γούστα μου. Η χαρά μου που φτιάχνουμε εγχώριο fastcore είναι μεγάλη, διάολε μας πήρε καιρό αλλά μάθαμε να το κάνουμε ωραία.

Η γκρούβα του demo αγγίζει την τελειότητα, μπορείς να το τραγουδίσεις ολόκληρο με «νανα να νανανα» (ακρότητα νούμερο 2). Τα riff (ναι riff) δεν κρύβονται πίσω από την φασαρία και αδυνατώ να φανταστώ ότι κομμάτια σαν το "Love Dogs" δεν θα φέρουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και στην κοινωνία, να σπάμε πράματα ακούγοντας Lifewreck. Για έναν καλύτερο κόσμο γαμώτο.

Στα συν να μετρήσουμε ότι η κασσέτα βγαίνει σε πολλά χρώματα, έτσι για το τρέντυ, το ότι τα stickers τους έχουν από καρχαρίες μέχρι σκηνές από το "Omen", και κυρίως ότι έχουν sample με Will Ferrel. Τέλος θα αδράξω την ευκαιρία για εξιλέωση, και θα προτρέψω τους punks όλου του κόσμου να μην πουν ΚΑΙ τους Lifewreck κοντούς. Τα παιδιά είναι ψηλά, απλά υπάρχουν και άλλοι πιο ψηλοί. Καθαρά πράματα.

http://lifewreck.bandcamp.com/

Ι. Χ.

7 x 7"/ 2013

Παλιά υπήρχε μια στήλη που λεγόταν "Εφτά εφτάρια" στο Metal Invader, αν δεν κάνω λάθος. Με θυμάμαι να τη διαβάζω την εποχή που, όχι μόνο δεν ήξερα τις μπάντες που παρουσιάζονταν, μα δεν ήξερα καν τι είναι το εφτάρι. Παρόλαυτα, η συγκεκριμένη στήλη κατάφερνε να μεταδώσει σ' εκείνον το χαριτωμένο μπόμπιρα (πεθαίνω για τη λέξη "μπόμπιρας"), δηλαδή εμένα, τη μυστηριώδη γοητεία των μικροσκοπικών βινυλίων με την ενοχλητικά μικρή διάρκεια. Αυτή η γοητεία αποτέλεσε και το κίνητρο που ώθησε το Φίστανκ να κλέψει στεγνά αυτή την παλιά ιδέα, για να  προτείνει στους αναγνώσται του τα εφτάιντσα που του γυαλίσανε μέσα στη χρονιά. Αν έχετε βαρεθεί να διαβάζετε για χάρντκορ και για πανκ σ' αυτό το καταραμένο μπλογκ, σταματήστε να διαβάζετε γιατί όλα τέτοια είναι.


Angel Du$t (US)- Xtra Raw

 Η αντικατάσταση του "s" από το σήμα του δολλαρίου στο όνομα της μπάντας και ο τίτλος του εφτάιντσου ίσως να οδηγούσαν κάποιον στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ξεχασμένο glam metal γκρουπ των 80's. Η πραγματικότητα απέχει πολύ απ' αυτό, παρόλο που οι Angel Du$t την eight-ίλα την εχούν φουλ. Δεν είμαι σε θέση να εξηγήσω τι σκατά συμβαίνει σ' αυτό το EP, μπορώ όμως με σιγουριά να πω ότι δεν έχω ξανακούσει κάτι τέτοιο. Οι τύποι παίζουν hardcore punk, παρουσιάζουν ταυτόχρονα μια τεχνικούρα a-la Bad Brains, ενώ συνδυάζουν το πιο μοντέρνο, μιλιταριστικό mosh/crew συναίσθημα με πανκ ροκ ανεμελιά. Έχουν μέλη από Mindset και Turnstile (άλλοι καμμένοι...) και στα φωνητικά τον τραγουδιστή από Trapped Under Ice, ο οποίος, παρότι χοντρομαλάκας γενικά, ξεπερνάει τον εαυτό του εδώ πέρα. Θυμάμαι τα ναζάκια που έκανε στους Trapped Under Ice, στις φάσεις που στο ξεκάρφωτο τραγουδούσε μεμονωμένες λέξεις με καθαρή φωνή, και σκεφτόμουν "ρε το θεούλη τι κάνει". Στους Angel Du$t τραγουδάει μόνο έτσι και σε στιγμές σε αφήνει τελείως μαλάκα. Μπορείτε να τσεκάρετε και τα απαράδεκτα βίντεο για τα κομμάτια "Rage" και "Slam". Με διαφορά το καλύτερο εφτάιντσο της χρονιάς κατά τη γνώμη μου.

http://reactrecords.bandcamp.com/album/xtra-raw

---

Sonic Abuse (Ger) - Sonic Abuse

Τους εν λόγω χαβαλέδες Μοναχιώτες τους ανακάλυψα εντελώς τυχαία τρώγοντας μπουρίτο. Αν υποθέσουμε ότι οι συγκυρίες που μας κάνουν γνωστή μια μπάντα συνδέονται κατά κάποιο τρόπο με τη φάση της μπάντας, τότε αυτό τα λέει όλα. Το εφτάρι ξεκινάει με sample από το "Walk Hard: The Dewey Cox Story", αν έχετε το θεό σας. Υπερηχητικό πανκ ροκ με καυτά σολίδια και τραγουδιστή τόσο τσίτα που μου θυμίζει το Mika Luttinen. Στο σύνολο, οι Sonic Abuse ακούγονται σαν πρώιμοι Dean Dirg με περισσότερη παραμόρφωση και λιγότερο surf. H κοινή χρήση των μαζορετίστικων "woo-woo-wooh" και από τις δύο μπάντες δε μπορεί να είναι τυχαία, γαμώτη! Τέρμα καυλωτική μουσική που απαιτεί κουβάδες αλκοόλ. Οχτώ τραγούδια σε οχτώμιση λεπτά.

http://sonicabuse.bandcamp.com

---

Written Off (US) - Written Off

Στο πρώτο EP τους, οι Written Off μπορούσαν να συνεννοηθούν στα Rival Mob-έζικα χωρίς πρόβλημα. Στο ενδιάμεσο μάλλον ξεσκίστηκαν στα φροντιστήρια, μιας και σ' αυτό το δεύτερο εφτάρι τους τα μιλάνε πλέον φαρσί. Οι γνώσεις τους στο breakdown-συντακτικό και τη riff-ογραμματική του hardcore και η ικανότητά τους να χρησιμοποιούν σωστά ρυθμικούς ιδιωματισμούς, πιστοποιούν την επάρκεια γλώσσας και κάνουν το εφτάιντσο τους μια must κυκλοφορία για τα απανταχού πιθήκια. Οι στίχοι είναι κυρίως στο δεύτερο ενικό και επιμένουν να σε βρίζουν ότι είσαι "social disgrace" και "motherfucker" και να σε απειλούν ότι θα φας ξύλο αν πας κόντρα στους Written Off. Τι άλλο να ζητήσει κάποιος ξέρω γω; Από τη φανταστική Six Feet Under Records.

http://sixfeetunderrecords.bandcamp.com/album/sfu078-written-off-s-t-ii

---

Gag (US) - 40 Oz. Rule 90'

Το ότι το εξώφυλλο ουρλιάζει "Hoax" προϊδεάζει για το τι βαράνε οι Gag: σκελετωμένο hardcore punk, όσο πιο πρωτόγονο γίνεται. Στην ίδια συνομοταξιά με τα καΐδια της Youth Attack, οι Gag μάς βιάζουν το είναι, παίζοντας σκατόψυχο και αργόσυρτο χάρντκορ της ολικής πρέζας, με μπασαδούρα και echo στα φωνητικά, και μοιάζουν να μη νοιάζονται για τίποτα, ούτε καν για στίχους. Θα ορκιζόμουν ότι στο πρώτο κομμάτι ο τύπος δεν προφέρει ούτε μία λέξη. Φέτος βγάλανε κι ένα δωδεκάρι με τίτλο "This Punk Shit Is Cool But I Hope I Am Rob Zombie When I Am 28". Κύριοι.

http://warthogspeak.bigcartel.com/product/gag-40-oz-rule-90-e-p

---

Nuclear Spring (US) - Nuclear Spring

Μπαντάρα με μέλη Creem και Natural Law που ροκάρει με παλιατζίδικο garage-οειδές πανκ με κιθαράρες και διπλά φωνητικά. Ο τραγουδιστής την έχει δει 'Αγγλος γιατί απλά μπορεί, ενώ η τραγουδίστρια συνεισφέρει με έξτρα μαχητικότητα. Οι Nuclear Spring έχουν δικό τους, ιδιαίτερο ήχο και βγάζουν φουλ συναίσθημα, ειδικά στα μελωδικά σημεία μου κόβονται λίγο τα πόδια. Παρόλο που δε μοιάζουν με άλλα γκρουπ, θα αρέσουν σίγουρα στους λάτρεις των ρετρό υβριδίων τύπου Kakka-hätä 77, The Estranged, Static Me κλπ. Τσεκάρετε και το φετινό ομώνυμο δωδεκάρι τους που επίσης σπέρνει.

http://hardwarerecords.bandcamp.com/album/nuclear-spring-s-t-7

---

Sad Boys (US) - Cry Now, Cry Later

Υψίσυχνο και θορυβώδες spazzcore το οποίο θέλει γερά νεύρα, μιας και η παραγωγή κάνει τους Lotus Fucker να ακούγονται σα τους Fear Factory. Οι κιθάρες έχουν μια διάχυτη χαζοχαρουμενιά και οι ρυθμοί πάσχουν από βαρύ αυτισμό, ενώ τα γυναικεία φωνητικά μελτμπανανίζουν άσχημα. Ευτυχώς, η τραγουδίστρια των Sad Boys είναι άνθρωπος και όχι cyborg, οπότε το αποτέλεσμα δε φλερτάρει τόσο επικίνδυνα με το εκνευριστικό. Αν είστε ψυχάκι που ακούει An Albatross, Holy Molar και τέτοια, επενδύστε, οι υπόλοιποι μακριά. Το άκουσα τρεις φορές σερί και με έπιασε πονοκέφαλος. Όπως και να 'χει οι Sad Boys ξεχωρίζουν, γι' αυτό και προτείνονται.  

http://www.youtube.com/watch?v=Sov9jRHePI8

---

Violent Future (Can) - Violent Future

Για κλείσιμο λίγο Καναδάς! Απόλυτος φόρος τιμής στα eighties από τους Violent Future, μια νέα μπάντα από το Τορόντο που επιδίδεται σε ωμό και αλήτικο πανκ με υπέροχα τραμπούκικα φωνητικά, όση ακριβώς μελωδία χρειάζεται για να γίνει κολληματικό, και τύμπανα ό,τι πρέπει για παρέλαση φρικιών στη Σταδίου. Τρομερός συνδυασμός μούχλας και ενέργειας, το σάπιο πανκ του λαού.

http://violentfuture.bandcamp.com

 






Βαγγέλης Ε.

ΛΗΘΗ (Gre) - Λήθη (2013)

Νομίζω ότι αυτό το LP το περίμενα προτού καν η μπάντα ηχογραφήσει κάτι. Ήταν η στιγμή που άκουσα πως διάφοροι συνήθεις ύποπτοι του ελληνικού underground έφτιαξαν τους Λήθη που θα παίζουν crust. Αυτού του είδους η ανυπομονησία δε μου επέτρεψε να ακούσω τα κομμάτια που κατά καιρούς ανέβαζε η μπάντα στο ιντερνέ, γιατί ήθελα να μου τα σκάσει όσο πιο δυνατά γίνεται το ολοκληρωμένο album, όταν θα έβγαινε καλή ώρα. Ε, και ορίστε, βγήκε. Και μου τα 'σκασε δυνατότερα απ' όσο φανταζόμουν, με τρόπους που δε φανταζόμουν.

Ο δίσκος σε γραπώνει απ' τα μούτρα απ' το πρώτο δευτερόλεπτο. Δηλαδή με το που ξεκινάει, μπαίνει αυτό το ξεσκισμένο "Σταθηκέεεεεεες μοοοονόοοοοοος" και χωρίς να σε αφήσει ούτε μια στιγμή να επεξεργαστείς το σφίξιμο που ακαριαία σου προκάλεσε η προαναφερθείσα ιαχή, ξεκινάει ο πηχτός, βίαιος χαμός που οι Λήθη αποκαλούν μουσική τους. Ναι, δε λέω, crust είναι, ήμουν σωστά πληροφορημένος. Κανείς όμως δε φρόντισε να με πληροφορήσει για το ότι το crust των Λήθη δεν έχει την τυπική neo crust ζεστασιά, ούτε ανεβαστικές μελωδίες, ούτε αυτό την ξέφρενη πανκιά που σε γεμίζει ενέργεια. Δε σε κάνει να νιώθεις δυνατός ή χαρούμενος, ούτε σου γεννάει την επιθυμία να πας σε live τους και να περάσεις καλά. Το crust που παίζουν οι Λήθη πάει κατευθείαν στην ψυχούλα σου και στη γαμάει. Τα 35 πυκνά λεπτά του άλμπουμ τους συνδυάζουν ξερή, αστόλιστη πανκίλα με σκοτεινό μέταλ και φτιάχνουν ατμόσφαιρες πνιγηρές που συγκρίνονται με την αίσθηση μακροβουτιού σε πίσσα. Το χωρίς ανάσα σφυροκόπημα από καταιγιστικά τύμπανα και στριφνά riffs διακόπτεται πότε-πότε από εξίσου καταστροφικά, αργά περάσματα που φέρνουν τα καταπληκτικά διπλά φωνητικά μπροστά, και ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το επίπεδο της σκατίλας και της απόγνωσης, βλέπε το σημείο μετά το τρίτο λεπτό του "Νεκροσάβανο", μια απ' τις πολλές στιγμές του δίσκου που με γονατίζουν. Αν και το σημείο που με διαλύει τελείως είναι το πρώτο λεπτό του "Ψωραλέα Δυσανθρωπίλα" (ο πιο σάπιος και τέλειος τίτλος τραγουδιού έβερ), το οποίο βγάζει μια ακαταμάχητη γιαπωνεζίλα. Συνολικά, οι Λήθη βγάζουν αυτό το γαμηστερό υπανάπτυκτο/παρακμιακό, που κατά τη γνώμη μου μπορεί να αποτυπωθεί καλλιτεχνικά μόνο από ανθρώπους που ζουν σε σκατοχώρες. Εδώ εντοπίζω και τις ομοιότητες με μπάντες όπως τους Antimaster και ακόμα περισσότερο τους Filth Of Mankind.

Αμαρτία θα είναι να μην αναφερθούμε στους ασύλληπτα δυνατούς στίχους. Δεν ξέρω ποιά καταραμένη ψυχή τους γράφει, πάντως δεν έχω συναντήσει τόσο βρωμερή και ταυτόχρονα εκλεπτυσμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας σε άλλη εγχώρια μπάντα. Με τις τρομερά εικονοπλαστικές φράσεις, την ποιητική δομή, τη συχνή χρήση εξεζητημένων λέξεων και την επίμονη σκοτεινίλα, οι Λήθη κερδίζουν δικαιωματικά τον τίτλο "Καρυωτάκηδες του crust". Αν και δε νομίζω να τον θέλουν, μιας και μια διακριτική χαβαλεδοκαμμενιά πιστεύω ότι σα μπάντα γενικώς την έχουν, λαμβάνοντας υπόψιν ότι κλείνουν το δίσκο τους με κάτι που ακούγεται σα ρούφηγμα φραπέ.

Ελπίζω οι Λήθη να παραμείνουν για καιρό ενεργοί στο underground, το οποίο τους έχει ήδη αγκαλιάσει. Πρόκειται για μπάντα με ξεχωριστή ταυτότητα, που όμως φαίνεται να μοιράζεται κοινά ιδεώδη με μια θαυμαστή νέα σκηνή, που έχει ήδη φτάσει στο θεό και παρόλαυτα συνεχίζει να ανθίζει και να εκπλήσσει. Χίλια μπράβο.

http://lethecrustpunkchaos.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.

HAAPOJA (Fin) - Haapoja (2013)

Το εξώφυλλο είναι σκατά. Και δεν αναφέρομαι στην εικαστική του φύση, αλλά στην συνειρμική του. Ίσως είναι προϊόν της φυσικής επιλογής που στον κόσμο μας λέγεται marketing και έχει αυτή την εμπορική προοπτική που στην αντίστοιχη δαρβινική διαδικασία επέτρεψε στις κατσαρίδες να επιβιώσουν. Να μην μακρηγορώ λοιπόν, το εξώφυλλο είναι σκατά, όμως όπως μας έμαθαν οι μανάδες μας δεν κρίνουμε μία τούρτα από τα κεράκια που έχει πάνω αλλά από αυτόν που τα σβήνει.

Ο σβήστης στην προκειμένη δεν είναι από τα παιδιά που θα ήθελες να τα έχεις άσχημα μαζί του. Όχι ότι τον ξέρω προσωπικά, αλλά από αυτά που ακούω επιλέγω να κρατάω την πισινή μου. Ξέρω 'γω μπορεί να 'ναι και 3 μέτρα παλικάρι.
Ο Χααπόγιας λοιπόν είναι Φιλανδός έχει τέσσερα μέλη ένα demo και ένα full length που το ονόμασε Χααπόγια, γιατί γιατί όχι;

Έχει ωροσκόπο στους Kickback, Σελήνη στους Celeste και τα βράδια άκουγε Ved Buens Ende, Virus, και πιθανά συνήθεις ύποπτους Γάλλους, όχι όμως όσο ήταν ξύπνιος. Την καθαριστική δυστροπία του προτιμά να την περνά όσο δεν κοιτάζεις και πρέπει να προσέχεις γιατί όσο περισσότερο την παρακολουθείς τόσο θα χάνεις από την τρομερή του δυναμική και την ενέργεια του. Αν ξυπνάς τα πρωινά και το πρώτο πράγμα που λες στον καθρέφτη σου είναι κάτι του στυλ "Είμαι για τον πούτσο!  Όχι ρε, με κάναν να είμαι για τον πούτσο! Όλα είναι για τον πούτσο!" ή παρεμφερείς δηλώσεις οργής και αγανάκτησης, ο Χααπόγιας μπορεί να αποδειχθεί ένας ικανός σύντροφος για να σε εκτονώσει , αφού θα σε αναγκάσει να ακολουθήσεις τον μαλλιοκούβαρο ρυθμό του.

Δεν σηκώνει πολλά πολλά και θα απαιτεί από τη σχέση του επιθετικότητα, ζωντάνια και βία. Επειδή είναι Φιλανδός παίζει να μην καταλαβαίνεις την Παναγία σου όταν σου μιλάει, όμως αποδεικνύεται τόσο διαπεραστικός μέσα από την μανία του που η αδυναμία επικοινωνίας δεν θα φανεί σημαντικό εμπόδιο. Άμα τώρα είσαι τόσο αποφασισμένος τράβα στο google translate και βγάλε όποια άκρη μπορείς.

Παρόλα αυτά αν νιώθετε ότι από το υπερβολικό σκύλιασμα ξεφεύγει από τον έλεγχο μπορείτε να του κόβετε τον αέρα υπενθυμίζοντας του την επιλογή εξωφύλλου που έκανε. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.
 
http://haapoja.bandcamp.com/
http://www.facebook.com/haapojaband?sk=info
 
Γιώργος Κ.

CONSPIRACY OF DENIAL (Gre) - Conspiracy Of Denial (2013)

Από τις 4 Απριλίου του 2012, μέχρι σήμερα έχουν συμβεί πολλά. Ανακατατάξεις που αντανακλούν με τρανό τρόπο το πόσο μικροί είμαστε, πόσο λίγα είμαστε έτοιμοι να χάσουμε και σε τι σημείο αλλοτρίωσης έχει φτάσει η κρίση και η λογική μας. Παρά την ευρύτερη αστάθεια όμως που διέπει την καθημερινότητα μας, και τον γενικότερο ζόφο που συγκαταβατικά αναγνωρίζουμε ως ζωή πλέον, ένα πράγμα παραμένει σταθερή αξία... ότι οι Conspiracy Of Denial είναι κοντοί. Και όσους δίσκους και αν βγάλουν, σε όσες εναπομένουσες καταλήψεις και αν παίξουν αυτό είναι το μόνο που δεν θα αλλάξει.

Το ομώνυμο βινύλιό τους που κυκλοφόρησε μόλις, σαν συνεργασία των ίδιων με τον Darek (Scarecrow) και κάποιον vegeterian ακτιβιστή (WAK) αποτελεί μια πιο επίκαιρη δήλωση όσων συνοπτικά προλόγισαν στο EP τους. Σταθερά στα πλαίσια του neo crust με φοβερό στίχο που καταφέρνει να αποφύγει τους δασκαλισμούς, τονίζοντας μια εσωτερικότητα που μόνο ελιτιστική δεν είναι. Αυτό που οι ρομαντικοί (μακριά από μας – εμείς φοράμε αρβύλες) λένε, μιλάει μέσα σου. Παράλληλα, επιτέλους πετυχαίνουν την παραγωγή που τους ταιριάζει απόλυτα, ή τουλάχιστον αυτή που σε μένα βγάζει την επισημότητα ενός δίσκου σε βινύλιο. Έτσι, πέρα από το μπάσο που επιτέλους ακούγεται στη σωστή ένταση, πλέον πρέπει να ανησυχείς και για τα πνευμόνια που βρέχει σε κάθε στίχο. Εντυπωσιακό για τόσο μικρούς ανθρώπους είναι η αλήθεια. Ενώ λοιπόν, μιλώντας για το πρώτο τους EP, εμείς μεμψιμοιρούσαμε μασουλώντας pop corn περί κορεσμού και λοιπών αηδιών, οι Conspiracy Of Denial μας ετοίμαζαν ένα ωραιότατο ζευγάρι γυαλιά που ομολογουμένως θα φορεθούν πολύ. Χαίρομαι που δεν άλλαξαν γνώμη και δεν τα αντικατέστησαν με κανά ζευγάρι κωλοδάχτυλα, γιατί κακά τα ψέματα, μπορεί να μην αγόραζα το βινύλιο.

Αυτό που αποπνέει γενικά ο δίσκος, είναι αυτό που παλιότερα, όταν όντως φορούσαμε ακόμα αρβύλες και μπλούζες Cradle Of Filth, αποκαλούσαμε true (όχι, οι Άγγλοι δεν είναι). Παρότι λοιπόν το εξώφυλλο του δίσκου δεν μου αρέσει, και ήταν η αιτία να τους κεράσω μια ξινισμένη φάτσα όταν μου το δώσανε, καταλήγω σαν μετανιωμένος βετζετέριαν που αναγνωρίζει τη δύναμη του σουβλακιού, να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσε να είναι καταλληλότερο. Είναι μια μουσική για την πόλη, για την ερειπωμένη πόλη, η οποία αποτέλεσε και το ερέθισμα για την δημιουργία της. Για αυτή την ίδια πόλη για την οποία, παρά τις χιλιάδες αποκαρδιωτικές τις αντιφάσεις, συνεχίζεις να παλεύεις. Σίγουρα ο δίσκος δεν αναφέρεται τόσο σε όλους όσους ζουν σε αυτήν, αλλά σε αυτούς που σε πείσμα της λογικής παλεύουν για αυτή. Οπότε, πέρα από το χιούμορ που σε πολλές περιπτώσεις μας κρατάει στα λογικά μας, πρέπει να αναγνωρίσουμε την ψυχική στήριξη που αντλείς από μικρά μικρά πράγματα και την αίσθηση ότι κάποιος σε καταλαβαίνει και στέκεται μαζί σου χωρίς να σκύβει κεφάλι. Και αν κάτι κάνει σίγουρα αυτός ο δίσκος, είναι αυτό. Γιατί οκ ποιόν κοροιδεύουμε, οι τύποι είναι όντως κοντοί αλλά η μπάντα τους είναι γαμημένα τεράστια.

http://conspiracyofdenial.bandcamp.com
http://scarecrow.gr
http://www.uprisinghardcoredistro.blogspot.g/

Ι. Χ.

MELT-BANANA (Jpn) - Fetch (2013)

Έχω φάει κάτι λαζάνια απ' έξω και μου έχουν κάτσει λίγο βαριά. Έχω πιεί και τις κοκακολάρες μου κι έχω νταγκλάρει. Βάζω το "Fetch" να παίξει και ξαπλώνω το ατελείωτο κορμί μου στον καναπέ. Κλείνω τα μάτια, ρεύομαι και περιμένω το λήθαργο. Το άλμπουμ ξεκινάει με κάτι μπλιμπλίκια και προς στιγμήν νομίζω ότι βαράει τηλέφωνο ή κουδούνι και πετάγομαι. Παίρνω χαμπάρι τι γίνεται, λέω ένα "α γαμήσου" και ξαναξεραίνομαι. Με ξυπνάνε κάτι μαλακισμένες φωνές απ' την κουζίνα, δεν έχω ιδέα πόση ώρα κοιμήθηκα, απ' το παράθυρο μπαίνει απόκοσμο ροζ φως, κάτι που δε με βοηθάει στους υπολογισμούς μου. Το φαινόμενο δε με τρομάζει, ούτε και οι μαλακισμένες φωνές και τα γελάκια, αντιθέτως, κατευθύνομαι με μια αφύσικη ηρεμία προς αυτές. Στην κουζίνα συναντάω δύο μικρά μου πόνυ με μοϊκάνες και cyberpunk περιβολή να καπνίζουν κρακ. "Τι κάνετε δω μέσα;", ρωτάω με ελαφρύ εκνευρισμό. "Καπνίζουμε κρακ", μου απαντάνε αφοπλιστικά. "Θα πάμε μετά ν' αράξουμε Κάστρο, θα 'ρθεις;". "Ποιό κάστρο μωρέ;", ρωτάω φανερά πλέον συγχισμένος. "Του Τακέσι", μου απαντάνε με μια φωνή, "έχει live". Ακολουθεί αρκετή ώρα σιωπής που κυρίως οφείλεται στην αδυναμία μου να θυμηθώ αν δουλεύω την επόμενη, αν έχω ήδη κανονίσει κάτι και τι μέρα είναι γενικώς. Μη μπορώντας να βγάλω άκρη και έχοντας διαρκώς τα γλαρά από τη μαστούρα μα παρόλαυτα χαριτωμένα ματάκια των πονιών καρφωμένα πάνω μου, αποφασίζω να πάω για την παρέα.

Στο δρόμο για το Κάστρο δεν είμαι ιδιαίτερα ομιλητικός, μιας και τα πόνυ μιλάνε μεταξύ τους ακατάπαυστα για καταλήψεις και ναρκωτικά και με έχουν εκνευρίσει. Όπου και να κοιτάξω βλέπω ερειπωμένους ουρανοξύστες και άδειους δρόμους, το τοπίο παρόλαυτα δεν είναι καθόλου καταθλιπτικό, αφού ο ουρανός είναι ροζ και βρέχει σερπαντίνες και smarties, τα οποία πονάνε σα γαμήδια όταν σκάνε πάνω μου. Αποφασίζω όμως να το παίξω κουλ και αντιστέκομαι στο να ρωτήσω τα μαλακισμένα κυβερνοπανκοπόνυ πού είμαστε και τι σκατά συμβαίνει. Τότε το ένα πόνυ, παίζοντας με τα νεύρα μου, βγάζει από την τσέπη του ένα σωληνάκι smarties και μου κάνει "θες;". "Όχι", λέω, "έχω διαβήτη", και βγάζω απ' την τσέπη μου ένα διαβήτη. "Πάρτα ρε μαλακισμένο", σκέφτομαι μασουλώντας το διαβήτη.

Αντικρίζοντας το εξωτερικό του περιβόητου Κάστρου του Τακέσι απογοητεύομαι, μιας και το ετοιμόροπο κτίριο στο οποίο στεγάζεται μαρτυρά στην καλύτερη περίπτωση κάτι σε χαρτοπαικτική λέσχη, στη χειρότερη κάτι σε ενεχυροδανειστήριο στην Πανεπιστημίου. Απ' έξω μια παρέα πόκεμον με πέτσινα μπουφάν καπνίζει και πίνει μπύρες Άλφα κουτάκι. Τα πόνυ ανταλλάζουν χαιρετούρες με τα πόκεμον και μετά πλησιάζουμε στην είσοδο όπου βρίσκουμε τον πορτιέρη, που όπως με πληροφορούν είναι και ο ιδιοκτήτης, δηλαδή ο Τακέσι. Το συγκεκριμένο κτήνος φέρνει σε Γκοτζίλα, φοράει γυαλιά ηλίου, είναι ντυμένος γκέισσα και μου θυμίζει έντονα σκίτσο του Hakuchi. Πληρώνουμε την είσοδο (35 smarties) και κατευθυνόμαστε προς τη βαριά σιδερένια πόρτα που μας χωρίζει απ' το εσωτερικό του κωλοχανείου. Τα κυβερνοπόνυ μού κάνουν χώρο για να την ανοίξω, μιας κι αυτά δεν έχουν χέρια. Ποιός τους φτιάχνει κάθε πρωί τις μοϊκάνες ήθελα να 'ξερα. Η πόρτα ανοίγει με ένα βαθύ τρίξιμο και τότε όλα αλλάζουν...

Το εσωτερικό του Τακέσιου Κάστρου μοιάζει να μην υπακούει στους ισχύοντες νόμους της επιστήμης. Βρισκόμαστε μέσα σε κάτι που, κρίνοντας από μια αίσθηση καμπυλότητας του περιβάλλοντος και τις συνεχείς εναλλαγές χρωματιστών λάμψεων, θα μπορούσε να είναι το  εσωτερικό μιας ντισκομπάλας. Οι διαστάσεις του χώρου είναι απροσδιόριστες, μιας και αυτά που μας περιβάλλουν ανεξάρτητα απ' το αν μας πλησιάζουν ή αν απομακρύνονται από μας, δεν μεγαλώνουν ούτε μικραίνουν, μα κρατάνε το μέγεθος τους. Μια ροζ σαπουνάδα που μοιάζει ζωντανή, καλύπτει τα πόδια μου ως τα γόνατα και δε νιώθω να πατάω σε κάποιο έδαφος, αλλά να μετακινούμαι από τη σαπουνάδα ή οποία φαίνεται να επικοινωνεί μαζί μου τηλεπαθητικά και με πηγαίνει όπου θελήσω. Το σκηνικό μου θυμίζει το εσωτερικό κτίσματος από βιβλίο του Λάβκραφτ, αλλά σε πιο γκέι μπαρ. Τα πόνυ-πάνκηδες με ρωτάνε αν θέλω να μου φέρουν smarties απ' το μπαρ, χωρίς να τους δώσω ιδιαίτερη σημασία γνέφω αρνητικά, κι αυτά μ' αφήνουν μόνο μου να παρατηρώ τον υπόλοιπο κόσμο. Στα δεξιά μου βλέπω τραπέζι με παρέα που απαρτίζεται από τον Καμπαμαρού, την Κάντι-Κάντι, το Τζουμαρού και τη Χελόου Κίττυ. Η Κάντι-Κάντι σνιφάρει χρυσόσκονη από χαρτονομίσματα της Μονόπολης, ο Τζουμαρού, λιωμένος μάλλον από ξύδια, κάνει εμετό λάδια, ενώ ο Καμπαμαρού φιλιέται παθιασμένα με τη Χελόου Κίττυ πασάροντάς της γατομπισκότα με τη γλώσσα του. Στα αριστερά μου Γιαπωνέζες μαθήτριες χορεύουν ξέφρενα με μια παρέα χταποδιών. Κάπου παραδίπλα λαμβάνει χώρα κάτι σα dance off και κόσμος συγκεντρωμένος παρακολουθεί με θαυμασμό το Ryu όσο κάνει ελικοπτεράκι και χαντόκεν. Βλέπω το Σογκόκου, τον αντίπαλο του Ryu στο dance off να κοιτάει κι αυτός, τσακισμένος από την τελική διαπίστωση ότι είναι και θα παραμείνει μια δευτεράντζα και ότι ίσως να μην έπρεπε να κλέψει έτσι στεγνά από τον αντίπαλό του το κόλπο που πετάς μπλε φωτιές απ' τα χέρια. Οι πάντες κινούνται και χορεύουν αέρινα και ταυτόχρονα κάπως ρομποτικά και αλλάζουν συνεχώς συντεταγμένες στο χώρο, σα βίντεο του Sekitani Norihiro. Μέσα σ' όλο αυτόν το χαμό, η Nyan Cat πετάει πέρα δώθε και κλάνει ουράνια τόξα, δίνοντας στο μέρος μια αισθητική παιδικού σταθμού.

Αδυνατώντας να επεξεργαστώ αυτά τα οπτικά ερεθίσματα, παίρνω τελικά πρέφα ότι όλη την ώρα ακούγεται μουσική, μια μουσική που αποτελεί το ηχητικό αντίστοιχο αυτών που βλέπω. Ένας οργασμός από παροξυσμικά riffs φουλ στην παραμόρφωση, υπερηχητικοί ρυθμοί, θάλασσες ηλεκτρονικών layers, ένα χαμογελαστό χάος μελωδιών και μια φωνή που σε κάνει να μην ξέρεις αν θες να ερωτευτείς τον κάτοχό της ή να τον σαπίσεις στα μπουκέτα. Ούτε μακριά ούτε κοντά, αλλά σίγουρα στο κέντρο των συμβάντων, ένας ασθενικός, μικρόσωμος Γιαπωνέζος με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο, ο καρπός του έρωτα μιας μαθήτριας και ενός χταποδιού, ξύνει την κιθάρα του, ενώ ταυτόχρονα παίζει με μια κονσόλα και πατάει εναλλάξ πεντέξι διαφορετικά πετάλια. Δίπλα του μια ευάλωτη σαν άνθος κερασιάς Γιαπωνέζα, φαίνεται θεόρατη πάνω στις υπερβολικά ψηλές μπότες-πλατφόρμες που φοράει, και χοροπηδάει φτύνοντας smarties στο κοινό και κοφτά νιαουρίσματα στο μικρόφωνο που κρατάει. Οι τετράποδοι κυβερνοπάνκς με τη βοήθεια της σαπουνάδας έχουν επιστρέψει απ' το μπαρ και στέκονται πάλι δίπλα μου. "Οι Melt-Banana δεν είν' αυτοί;", ρωτάω ξέροντας ήδη την απάντηση. Τα πάνκυ γνέφουν θετικά. "Πόση ώρα είναι που παίζουν;". Τα ζώα με κοιτάνε για λίγο λες κ' είμαι ζώο και σκάνε έπειτα στα γέλια. "Οι Melt-Banana παίζουν από πάντα εδώ", μου λένε τελικά με ύφος διδακτικό και μάτια ακόμα δακρυσμένα απ' το γέλιο. Παρότι προσβεβλημένος, αρχίζω σιγά-σιγά να πιάνω το νόημα.

Δεν ξέρω πόσες ώρες (μέρες; μήνες;...) αργότερα βρίσκομαι πάλι στην πόρτα του σπιτιού μου και αποχαιρετώ τα πόνυ, τα οποία, παρά τη δύσκολη αρχή της σχέσης μας, θεωρώ πλέον κολλητούς. Φεύγουν και ξαπλώνω με μια πρωτόγνωρη γαλήνη στον καναπέ μου, αφήνοντας τα βλέφαρά μου να κλείσουν. Την ώρα που τα ξανανοίγω, ακούω τα τελευταία δευτερόλεπτα του "Zero", του τελευταίου κομματιού του "Fetch". Ζαλισμένος απ' τον ύπνο και το κουκουρούκου όνειρο, κάθομαι στο πισί και σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ξαναπαραγγείλω φαΐ απ' αυτόνα. Και τότε βλέπω κάτι δίπλα απ' την οθόνη που είμαι σίγουρος ότι δεν ανήκει εκεί. Ένα σωληνάκι smarties και μια κάρτα που γράφει: "Τα ξαναλέμε πολύ πιο σύντομα απ' ότι νομίζεις. Μήτσος + Λουκάς". Χαμογελάω και βάζω το "Fetch" απ' την αρχή.

http://www.geocities.jp/azaplink/mb/mxbx.html

Βαγγέλης Ε.

65DAYSOFSTATIC (US) - Wild Light (2013)

Eκμυστήρευση, φίλε αναγνώστη:
Μου αρέσει η επιστημονική φαντασία. Όχι η χαρούμενη των Jetsons, η δυστοπική του Gibson. Γουστάρω που δίπλα στη δουλειά μου κάθε μέρα βλέπω τον 38 ορόφων ουρανοξύστη να υψώνεται σαν ένα κωλοδάχτυλο προς το σύμπαν που μας κρατάει καρφωμένους πάνω στην Γή, θέλω το βράδυ να βλέπω τις πόλεις μου να λάμπουν πιο πολύ και από τον ουρανό με όλα τα άστρα.
Αυτό το απροσδιόριστα πολύχρωμο φως, ο βόμβος των 60 Hz, ο ήχος της κίνησης, αυτά όλα με κάνουν να χαίρομαι με ελαφρά πικρία για το τι σκατά καταφέρνουμε ως είδος, ακόμα και αν καθημερινά δίνουμε ενδείξεις του πόσο ανίκανοι και μικροί και ηλίθιοι είμαστε.
Και για αυτό μου αρέσουν οι 65DoS.

Το "Wild Light" είναι ένα ακόμα album τους. Η μπάντα είπε πως ήθελε να γράψει χορευτική μουσική για το (ολοένα πιο πιθανό) τέλος του κόσμου μας. ΟΚ. Αν είναι να παίζει αυτό από πίσω, ας έρθει.

Το "Heat Death Infinity Splitter" θα μπορούσε να παίζει ως εναλλακτικό intro στο Tron. Lo-fi glitch συγκρίσιμο με παλιά χαρούμενα πρώιμα 00s ακούσματα, και μπάσιμο σε "Prisms" που είναι Daft Punk πριν αρχίσουν να γκετλάκι κλαρινογαμπρονύφες σε κάμπρια μαζί τους. Το "Undertow" είναι το πρώτο κομμάτι που θυμίζει περισσότερο παλιούς 65DoS, με το αναγνωρίσιμο λιφτ σε κρουστά και synths, σπιν με ήσυχα πλήκτρα και τολούπ με κιθάρες, που θα έλεγε και ο Κωστάλας. Και παρότι κατάλληλο για τα λαιβ, καταλληλότερο άνετα το "Blackspots", γιατί είναι βαρύ και γρήγορο και έχει και κοινό που τρομάζει χωρίς τις κιθάρες του. Για τιμωρία βέβαια το κομμάτι αγγίζει τα όρια του industrial club anthem κάπου στα μισά, και τα σπάει ηρωικά. Και μετά ξανά κιθάρες, για το ξεκάρφωμα, οι οποίες συνεχίζονται και μέχρι τα πρώτα δύο λεπτά του "Sleepwalk City", πριν και αυτό σκάσει σε ένα κράμα John Murphy, Underworld, και ότι ηλεκτρονικής θα έπρεπε να ντρέπεστε αν δεν σας αρέσει.
Εκεί στα ξαφνικά έρχεται μελωδικό και ήσυχο και σχεδόν χαρούμενο το λες το "Taipei" και περιμένεις να αρχίσουν από κάπου τα Sigur Rosικά ισλανδακαταλαβίστικα φωνητικά, αλλά όχι, γιατί ακούς άλλη μπάντα, η οποία δεν είναι ούτε Radiohead ούτε Muse, που θα το ορκιζόσουν ακούγοντας την εισαγωγή του "Unmake the Wild Light". Απ' τις καλύτερες στιγμές ενός υπέροχου δίσκου, αν είναι να ακούσετε ένα τρακ του μόνο, βάλτε αυτό. Στο ριπίτ, για μια ώρα.
Γιατί αυτό που προλόγιζε και τώρα ακολουθεί, είναι το "Safe Passage". Το τέλος του δίσκου για το τέλος του κόσμου. Not with a whimper, αλλά με κύματα synths, κιθάρες, να σκάνε πάνω σου σαν supernova που θα καθαρίσει τα πάντα με το άγριο φως της.

Λίγες φορές λέω "...και τώρα τι;" στο τέλος ακρόασης δίσκου.
Ε, "Doxxx Yrself", να τι. Δεν αποτελεί μέρος της παράστασης. Είναι οι τίτλοι τέλους, η υπενθύμιση πως η κάθαρση πριν δεν ήταν για σένα. Έχουμε ακόμα, και το ίδιο ελπίζουμε για τους 65DoS.

www.65daysofstatic.com

Γιώργος Μ.

STATIC ME (Ger) - Static Me (2013)

Το ντεμπούτο των Static Me με έχει κάνει ευτυχισμένο τον τελευταίο καιρό. Δεν είναι μόνο ότι γαμάει κέρατα, είναι και το γεγονός ότι πρόκειται για ένα στυλ μουσικής που είναι τόσο ιδιαίτερα γαμηστερό, ώστε θεωρώ απαραίτητο να τηρώ νοητά αυστηρή λίστα με τις μπάντες που το αντιπροσωπεύουν. Κάθε καινούρια προσθήκη σ' αυτή τη λίστα είναι κάτι σαν κατανάλωση αισθητικής πρέζας για μένα, ενώ η ψυχαναγκαστικά επαναλαμβανόμενη καταμέτρηση των συγκροτημάτων της λίστας μπορεί να με φτιάξει για μέρες. Επίσης το να συγκρίνω αυτές τις μπάντες μεταξύ τους και να βρίσκω ομοιότητες και διαφορές με κάνει να νιώθω ακόμα πιο παντοδύναμος. Αντιστεκόμενος στο να αρχίσω το namedropping από τώρα, θα προσπαθήσω να γίνω κατανοητός αναφέροντας τα δύο κοινά χαρακτηριστικά αυτών των γκρουπς: το ένα είναι τα γυναικεία φωνητικά και το άλλο είναι ο μουσικός τόπος κάπου μέσα στο τρίγωνο post punk/punk rock/post hardcore. Οι indie τσόντες είναι κι αυτές στο πρόγραμμα. Καταλάβατε ή να κάνω και namedropping; Έκανα αστείο-αναφορά σε Ημισκούμπρια, πόσο πιο χαμηλά;

Τη συγκεκριμένη φάση για καιρό την έλεγχαν οι Καναδάδες και οι Αμερικές, σταδιακά όμως άρχισε να μπαίνει και η Ευρώπη. Στη φάση. Έτσι φτάσαμε να στάζει μέλι το στόμα μας όποτε μιλάμε για τους Vanna Inget από τη Σουηδία και να αναγνωρίζουμε τις Αγγλίδες Savages ως την επόμενη μεγάλη μπαντάρα, λίγο μόλις καιρό μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους. Μη με λέτε μαλάκα που τσουβαλιάζω έτσι μπάντες με διαφορετικά background και καταβολές μόνο και μόνο επειδή έχουν γυναικεία φωνητικά και πανκίζουν, σας είπα είναι σημαντική η λίστα γιατί συνοψίζει αυτό το γαμημένα τέλειο και απαράμιλλο feeling! Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, έχουμε δω το επόμενο ευρωπαϊκό γκρουπ που πληρεί τις προϋποθέσεις για την είσοδό του στο πάνθεον.

Το ομώνυμο ντεμπούτο των Γερμανέζων Static Me το έβγαλε η Adagio830, που την αγαπώ πολύ φέτος γιατί μας έχει ξετινάξει με τις δισκάρες που κυκλοφορεί. Βασικά όπως πάει η δουλειά, στα best of 2013 μου οι μισοί δίσκοι θα είναι Adagio830. Τέσπα, Static Me. Οι Static Me έχουν γυναικεία φωνητικά και πανκίζουν! Συγκρίνοντας με τους υπόλοιπους συναδέλφους καταλήγω στο ότι έχουν αρκετή από τη ρομαντζάδα των Vanna Inget, κάμποση απ' την εκρητικότητα των Arctic Flowers και ένα τσικ από αυτό το αλήτικο, παρτόλικο που βγάζουν οι Gits. Όταν μιλάμε για τέτοιες αυτόφωτες μπάντες βέβαια, μιλάμε για ξεχωριστές ταυτότητες και διαφορετικά vibes, οπότε και οι Static Me έχουν τη δική τους ιδιοσυγκρασία. Το πόσο καλά είναι αυτά τα τραγούδια είναι σκανδαλώδες. Ανάλογα με τις ορέξεις τους, οι Static Me τη μία κλωτσάνε στο καλάμι με punk rock, μετά δίνουν ανάσες με post punk υπνωτισμούς και άλλες φορές προκαλούν σκαλώματα, "πωωωωω" και "πσσσσσς" με μελωδίες που εναλλάσσονται και απροσδόκητα riffs που βαράνε στο δόξα πατρί. Σε μια πρώτη ακρόαση για παράδειγμα και αφού έχεις ακούσει τα δύο πρώτα κομμάτια, δεν περιμένεις με τίποτα μια αργή και βαριά σύνθεση σα το "Fields Of Abuse" που ακολουθεί, και το οποίο έχει μια σοβαρότητα και μια σκοτεινίλα που σε αφήνει κάπως μαλάκα. Και έκει που έχεις λυγίσει, κουμπώνει μετά και το "Static Me" και σπας μπροστά στη διαπίστωση ότι βρήκες ένα δίσκο που έλειπε απ' τη ζωή σου.

Η ερμηνεία στα φωνητικά τέλος, είναι ίσως πιο εντυπωσιακή που έχω συναντήσει σε τέτοιου είδους μπάντες. Η τύπισσα το έχει στο πάνκικο, έχει τσαμπουκαλίδικη χροιά μα βγάζει ενίοτε τρομερό λυρισμό και δε μασάει να τσαλακώσει τη φωνή της με διάφορους τρόπους και απρόσμενα πορωτικά αποτελέσματα. Οι στίχοι είναι φεμινιστικοί, κάτι που δίνει ακόμη περισσότερη αξία σ' αυτή τη μπάντα, μιας και το συγκεκριμένο concept οφείλει να προβάλλεται όσο το δυνατόν περισσότερο στα πλαίσια της σημερινής πανκ σκηνής.

Το άλμπουμ υπάρχει για δωρεάν κατέβασμα στο link παρακάτω. Τσακιστείτε.

http://staticme.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.

TOUCHE AMORE (US) - Is Survived By (2013)

Μου τα 'χει χαλάσει λίγο η Deathwish τελευταία. Το Code Orange Kids χλιαρό, το Harms Way βαρετό, το Deafheaven για τα πανηγύρια. Μόνο με το EP των Cold Cave και τους Birds In Row το έσωσε λίγο, αλλά όπως και να 'χει, δεν έχει την αίγλη που είχε κάποτε, τουλάχιστον για μένα. Ίσως να φταίει και το ότι την έχω στο φέηζμπου και μου σπάει τα ούμπαλα κάθε τόσο με ποστς του στυλ "Check out the review of σούξου-μούξου on μούμπλε-μούμπλε magazine!!! 10/10 yeah!!!111!1!!". Α και γαμηθείτε δηλαδή ρε, είναι ξενέρωτο αυτό το πράγμα, με underground σκηνή έχουμε να κάνουμε υποτείθεται. Όταν μάλιστα πόσταραν τη διαφήμιση του καινούριου iPhone με το εξώφυλλο των Deafheaven στο καντράν σκεφτόμουν για αρκετά ώρα μήπως θα ήταν καλύτερα να βγάλω τα μάτια μου με τα ίδια μου τα χέρια. Τέσπα, εδώ μιλάμε για τους Touche Amore και δεν αξίζει να χαλάμε πολύ σάλιο για το ποιόν του label που τους κυκλοφορεί, λες και η μπάντα δεν έχει δικιά της ευθύνη και βούληση, αλλά όλα κάπως συνδέονται, όχι; Ε ναι σου λέω, διάβασε παρακάτω.

Οι Touche Amore έχουν βγάλει δύο δισκάρες. Ειδικά το προπέρσινο "Parting The Sea Between Brightness And Me" είναι πάρα πολύ δισκάρα και έκανε αρκετό κόσμο να θεωρήσει τους Touche Amore την κορυφαία screamo μπάντα. Έτσι μάλλον εξηγείται και η τεράστια αναμονή που προηγήθηκε του leak-αρίσματος (πολύ μ' αρέσει που δε μιλάμε με ημερομηνίες κυκλοφορίας πλέον, φακ δε σύστεμ κι έτσι) του νέου τους album, "Is Survived By". Το κατέβασα με χαρά, το άκουσα αρκετές φορές, αλλά δυστυχώς δε μου έκατσε καλά. Ο δίσκος ξεκινάει ωραία με το "Just Exist", ένα κομμάτι με λιγότερες τσίτες απ' ότι με έχουν συνηθίσει οι Touche Amore, μα παρόλαυτα ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον όμως συγκρατείται και από την ελπίδα ότι τα επόμενα κομμάτια θα βαράνε κανονικά, κάτι που τελικά δε συμβαίνει ποτέ σε όλη τη διάρκεια του "Is Survived By". Το album κάνει αμέσως κοιλιά με γλυκανάλατες συνθέσεις που διαδέχονται η μία την άλλη και η παντελής έλλειψη νεύρου κάνει την ακρόαση αγγαρεία. Το "Parting The Sea..." ήταν τόσο πηχτό σε ιδέες που δε σ' άφηνε στιγμή ήσυχο, σ' αυτό εδώ οι Touche Amore δείχνουν στερημένοι έμπνευσης, κάτι που εκδηλώνεται στο να γεμίζουν το χρόνο με βαρετές μελωδίες και άσκοπα συνθετικά απλώματα. Ο τραγουδιστής αποδίδει τα σκουξίματά του τέλεια όπως πάντα, οι στίχοι που πιάνω χάρη στην καθαρή του άρθρωση είναι όμορφοι, μα η μουσική που τους πλαισιώνει είναι τέτοια, ώστε σε φάσεις μου 'ρχεταί στο μυαλό η εικόνα μιας παρέας σε παραλία και γύρω από φωτιά, να γρατζουνάει στην κιθάρα Κατσιμιχαίους, ένω ένας λωλός ξάδερφος τρέχει γύμνος πέρα-δώθε ουρλιάζοντας. Εξαίρεση αποτελεί το κομμάτι "Harbor", που παρόλο που είναι αργό, έχει δύναμη και τα πιο εντυπωσιακά φωνητικά του δίσκου.

Τι να πω, κρίμα. Μπορεί και να είχα υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες από τη μπάντα, αλλά ρε φίλος, πρόκειται για τους τύπους που έχουν γράψει κομμάτια σα το "Nine" και το "The Great Repetition". Κάτι τέτοιες στιγμές επίσης μου λείπουν τρομερά οι Malkovich...

http://toucheamoreband.tumblr.com

Βαγγέλης Ε.

CUT OFF (Gre) - Sick Of This Life (2013)

Κάτι σε crust με ελληνικό στίχο περίμενα που φοριέται τελευταία. Έλα όμως που δεν... VIOLENT KIIIIIIIIIIIIIDS!!!!! Με το που το άκουσα αυτό στα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου ένιωσα αυτό το εσωτερικό γαργαλητό που νιώθεις στην εναλλαγή ανηφόρας και κατηφόρας στο τρενάκι του λούνα παρκ, ξέρετε, εκεί στο πιπί. Κάποιος πιο ώριμος από μένα ίσως να έλεγε για τη στιγμή που πέφτεις σε μεγάλο σαμαράκι με το αμάξι και σίγουρα δε θα χρησιμοποιούσε τη λέξη "πιπί". Αλλά εμείς εδώ δεν είμαστε ώριμοι. Μας αρέσει να αγκαλιάζουμε ιδρωμένους τραγουδιάρηδες και να τους παίρνουμε το μικρόφωνο και να τραγουδάμε τους στίχους τους. Σ' αυτό βοηθάει το ότι στα μαγαζιά που μας αρέσουν δεν υπάρχει σκηνή και οι μπάντες είναι στο ίδιο ύψος με το κοινό. Μας αρέσει να χορεύουμε, να σπρώχνουμε κόσμο και να περιμένουμε το breakdown για να σπαταλήσουμε σε ένα τελειωτικό ξεβίδωμα όση ενέργεια μας έχει απομείνει. Μας αρέσει το fastcore γιατί είναι αναζωογονητική σκληρή μουσική και όχι μίζερο κοπάνημα. Μας αρέσουν τα σωστά τοποθετημένα "ουγκ!!" στα τραγούδια. Στα τραγούδια που κρατάνε λιγότερο από ένα λεπτό. Μας αρέσουν οι Punch και οι Rival Mob.

Και επειδή μας αρέσουν ολ' αυτά, το ντεμπούτο των Αθηναίων Cut Off είναι για μας η απόλυτη καύλα. Ξέρετε, εκεί στο πιπί.

http://cutoffpowerviolence.bandcamp.com

Βαγγέλης Ε.